NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 7 เซี่ยลู่รอคนมาช่วยเหลือ

บทที่ 7 เซี่ยลู่รอคนมาช่วยเหลือ
จางเชี่ยนพูดจบ หลิวเฉียวเฉียวก็รีบพูดต่ออีกว่า: “ใช่สิ พวกเราเรียกหลี่ฝางมาช่วย เขาต้องมีเงินแน่นอน”
“ฉันไม่มีทางโทรหาเขาหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พวกเราจะถูกคุมตัวไว้ที่นี่เหรอ? ” เซี่ยลู่ทำเสียงฮึ่ม พูดด้วยความโมโห
“ทั้งหมดนี้ต้องโทษไอ้โง่คนนี้คนเดียว แกล้งทำเป็นรวย ทำให้พวกเราต้องเป็นแบบนี้”
ได้ยินเช่นนี้ หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว เรื่องนี้ต้องโทษตู้เฟยชัดๆ ทำไมกลับมาโทษหลี่ฝางล่ะ?
ถึงแม้หลี่ฝางจะเสแสร้ง แต่ก็มีเงินจ่ายจริงๆ แต่ตู้เฟยล่ะ สุดท้ายจ่ายไม่ไหว ทิ้งแฟนตัวเองไว้ ตนเองกลับหนีหายหัวไป
“มือถือของตู้เฟยก็โทรไม่ติด แกลองโทรของจางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งดูสิ บางทีโชคดีอาจจะโทรติดต่อพวกเขาได้? ” จางเชี่ยนตอนนี้รู้สึกร้อนรนเหมือนมดที่อยู่ในกระทะร้อนอย่างนั้น
“ฉันลองดู” เซี่ยลู่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาจางเสี่ยวเฟิงและเกาเสิ้ง
“มือถือของพวกเค้าก็ปิดเครื่องแล้ว” เซี่ยลู่ขมวดคิ้วแน่นๆ รู้สึกมีอะไรผิดปกติ
โทรไม่ติดคนเดียวยังพอเข้าใจได้ว่าแบตหมด แต่โทรไม่ติดแล้วปิดเครื่องพร้อมกันทั้งสามคน แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“พวกสารเลว พวกมันคิดจะไม่สนใจพวกเราแล้ว!” หลิวเฉียวเฉียวกัดฟันพูด
“ลู่ลู่ แฟนแกเชื่อใจไม่ได้จริงๆ เลย”
“ใช่ รู้อย่างนี้ไม่มาแต่แรกก็ดีแล้ว ตอนนี้ทำยังไงดีอ่า”
หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนกำลังบ่นอยู่ พนักงานบัญชีเดินมาหาพวกเธอ: “เพื่อนพวกคุณจะมาหรือไม่มาคะ นี่กี่โมงแล้ว ฉันจะเลิกงานแล้วนะ”
“ถ้ายังไม่มาอีก ฉันจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจัดการแล้วนะ” พนักงานหญิงคนนั้นพูดอย่างเย็นชาแล้วก็เดินกลับไป
“ทำไงดีอ่า ลู่ลู่ ฉันไม่อยากติดคุกนะ ชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยติดคุกเลย” หลิวเฉียวเฉียวกลัวจนตัวสั่นแล้ว
“ลู่ลู่ แกโทรหาหลี่ฝางเถอะ ตู้เฟยไม่มาช่วยพวกเราแล้วแน่ๆ ” จางเชี่ยนพูดขึ้นมาเร่งรัดเธอ
“ก็ได้”
เซี่ยลู่ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ได้แต่เลือกขอความช่วยเหลือจากหลี่ฝาง
ตอนนั้นหลี่ฝางกำลังจะนอนหลับแล้ว เห็นสายของเซี่ยลู่โทรเข้ามา เขาลังเลอยู่สักพัก
นึกถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ในใจของหลี่ฝางรู้สึกสะอิดสะเอียน เคยนอนกับตู้เฟยมาแล้ว ยังจะติดต่อทำห่าอะไร
“ไอ้ตาบ้านี่กล้าวางสายของฉัน? ” เซี่ยลู่โมโหจนกัดฟันแน่นๆ
“ก็แค่ถูกรางวัลลอตเตอรี่เท่านั้นเอง มีอะไรดีนักหนา? ” เซี่ยลู่ออกเสียงฮึ่ม พูดด้วยความโมโหมาก
“ใช่สิ พวกเธอว่าหลี่ฝางถูกรางวัลเท่าไหร่กันแน่ เมื่อกี้กินข้าวแค่มื้อเดียวก็ใช้ไปตั้งเจ็ดแปดหมื่น แต่ตอนที่เขารูดบัตร ตายังไม่กะพริบเลยสักครั้ง หรือเขาจะถูกห้าล้านจริงๆ? ”
“ห้าล้านห่าอะไรกัน ถ้ามีคนถูกห้าล้าน ร้านขายลอตเตอรี่แถวนี้คงจุดประทัดตั้งนานแล้ว พวกเราจะไม่รู้ได้ไง”
“อีกอย่างรางวัลใหญ่ห้าล้าน ต้องไปรับรางวัลที่ตัวเมือง อย่างมากเขาคงถูกรางวัลแค่ไม่กี่แสน”
“ไม่กี่แสนก็กล้าใช้เงินขนาดนี้ เหมือนไอ้ยาจกได้เงินสามสลึงจริงๆ ” เซี่ยลู่พูดจาดูถูกเป็นชุดใหญ่
หลิวเฉียวเฉียวเหลือบไปจ้องหน้าเซี่ยลู่: “พวกเราอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ยังมีกะจิตกะใจมาหัวเราะเยาะเขาอีกเหรอ”
“ลู่ลู่ แกโทรหาหลี่ฝางอีกทีสิ”
“ยังจะโทรอีก? ” เซี่ยลู่ไม่ค่อยเต็มใจ
“หรืออยากจะติดคุกจริงๆ? ” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยความโมโห
เซี่ยลู่ถอนหายใจ แล้วก็โทรไปหาหลี่ฝางอีกครั้ง ครั้งนี้โทรติดแล้ว แต่พอรับสายหลี่ฝางก็ด่าขึ้นมาทันที: “แม่งเอ้ย จะให้คนนอนไหมเนี่ย!”
“หลี่ฝาง นายด่าใคร? ” เซี่ยลู่ก็ตะโกนในโทรศัพท์
“เซี่ยลู่ ทำไมเป็นเธออีกแล้ว ดึกๆ ดื่นๆ เธอโทรมาก่อกวนทำไม” หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงที่รำคาญ
หลิวเฉียวเฉียวกลัวว่าเซี่ยลู่กับหลี่ฝางจะทะเลาะกันขึ้นมา รีบแย่งมือถือจากเซี่ยลู่มา วิ่งไปมุมมุมหนึ่งและพูด: “หลี่ฝาง พวกเราถูกคุมทิ้งไว้ที่Lutus”
“ทำไมเหรอ? ” ได้ยินเสียงหลิวเฉียวเฉียว หลี่ฝางใจเย็นลงมากกว่าเดิม
หลิวเฉียวเฉียวบอกเรื่องราวทั้งหมดให้หลี่ฝางฟัง หลังจากที่หลี่ฝางฟังจบแล้ว ขมวดคิ้วพูดขึ้นมา: “ตู้เฟยไอ้สารเลว ไม่ใช่คนจริงๆ แม้กระทั่งพวกเธอยังทิ้งลงคอไม่สนใจไยดี!”
“ใช่แล้ว นายรีบๆ มาช่วยพวกเราเถอะนะ ถ้ายังไม่รีบจ่ายอีก พนักงานจะโทรเรียกตำรวจแล้ว” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยความรีบร้อนใจ
ขณะที่หลี่ฝางคิดจะตอบตกลงนั้น เขาเปลี่ยนใจกะทันหัน
“ผมทำไมต้องไปช่วยพวกเธอล่ะ? ” หลี่ฝางถามด้วยเสียงหัวเราะเหอะๆ
“นายถูกรางวัลไม่ใช่เหรอ? เจ็ดหมื่นแปดนายยังกล้าใช้ไปแล้ว ยังจะแคร์กับเงินสามหมื่นเหรอ” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงที่ควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
หลี่ฝางหัวเราะอย่างเยือกเย็นเสียงหนึ่ง: “เงินของผมคือถูกรางวัลเพราะซื้อลอตเตอรี่ ไม่ใช่ลมพายุพัดมา ถึงแม้มีก็ไม่ควรให้พวกเธอง่ายดายขนาดนั้น”
“หลี่ฝาง ฉันรู้ว่านายชอบเซี่ยลู่ วันนี้ใช้เงินเยอะแยะมากขนาดนั้น ก็เพราะอยากจะโชว์ความสามารถต่อหน้าเซี่ยลู่ไม่ใช่เหรอ ที่จริง ฉันก็ช่วยนายได้”
“วันนี้ถ้านายมาช่วยพวกเรา ไม่เพียงแค่เซี่ยลู่ ฉันและจางเชี่ยนก็ติดหนี้บุญคุณนาย ถึงเวลา ฉันกับจางเชี่ยนช่วยนายจีบเซี่ยลู่ นายว่าเป็นไง? ” หลิวเฉียวเฉียวเอ่ยปากยั่วยุ
“ผมว่าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เซี่ยลู่เป็นแฟนตู้เฟยแล้ว ผมจะไปแย่งแฟนคนอื่นทำไม? ” หลี่ฝางปฏิเสธอย่างเย็นชา
“หลี่ฝาง นายทำไมเห็นคนอื่นจะตายก็ไม่ช่วย เมื่อก่อนพวกเราเล่นด้วยกันทุกวัน นายลืมไปแล้วเหรอ? ” หลิวเฉียวเฉียวร้อนใจจนหน้าแดง
เพราะความร้อนรนใจ หลิวเฉียวเฉียวจึงพูดอย่างตรงๆ : “ถ้านายรังเกียจเซี่ยลู่ งั้นฉันเป็นแฟนนาย อย่างนี้ได้รึเปล่าล่ะ? ”
เซี่ยลู่ หลิวเฉียวเฉียว จางเชี่ยน ต่างก็เป็นสาวสวยหน้าตาดีในเมืองตงไห่
ถึงแม้หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็หน้าตาสวยมาก แต่เธอตอแหลเกินไป ชื่อเสียงก็ไม่ดี ระหว่างทางที่กลับมาจากLotus หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็คิดจะลากตัวหลี่ฝางไปโรงแรม แต่ถูกหลี่ฝางปฏิเสธ
หลี่ฝางยังเป็นชายยังบริสุทธ เขาไม่อยากจะเสียความบริสุทธให้คนตอแหล
ส่วนหลิวเฉียวเฉียวเทียบกับหลี่เสี่ยวเสี่ยวแล้ว ใสซื่อบริสุทธิ์กว่าเยอะ ยังไม่เคยมีแฟนด้วย
“ได้รึเปล่าล่ะ” หลิวเฉียวเฉียวกระทืบขา
“อย่างฉันไม่มีค่าเท่าเงินสามหมื่นเหรอ? ”
“ได้ แต่เธอต้องตกลงยอมรับเงื่อนไขของผมก่อน” หลี่ฝางคิดอยู่สักพักหนึ่งและพูด
“ฉันเป็นแฟนนายแล้ว ยังจะมีเงื่อนไขอะไรอีกอ่ะ”
“ง่ายมาก คืนนี้เธอต้องอยู่กับผม ถ้าตกลง ผมก็ไป ถ้าไม่ตกลง ผมจะนอนแล้ว” หลี่ฝางพูดจบก็วางสายเพราะตื่นเต้น
ครั้งแรกที่หลี่ฝางร้องขอแบบนี้กับผู้หญิง ต้องรู้สึกตื่นเต้นและกลัวเป็นธรรมดา
หลังจากที่วางสายแล้ว หลี่ฝางถึงกับหน้าแดง
คืนมือถือให้กับเซี่ยลู่ สีหน้าหลิวเฉียวเฉียวมีความซับซ้อนและสับสน เธอนึกไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะขอเงื่อนไขแบบนี้
ยังไม่มีความรักเลย ก็ขึ้นเตียงก่อนซะงั้น หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกรับไม่ค่อยได้
“หลี่ฝางจะมาไหม? ” จางเชี่ยนกับเซี่ยลู่ถามพร้อมกัน
หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปากไว้ ตั้งนานก็ไม่ยอมพูด
“ฉันว่าแล้วว่าเค้าไม่มีทางมาแน่ๆ ” เซี่ยลู่พูดด้วยน้ำเสียงเขม่น
“ถือว่าเราขอยืมก็ไม่ได้หรือไง? ” จางเชี่ยนรู้สึกโมโห: “อย่างมากเราก็เขียนเอกสารยืนยันขอยืมเงินก็ได้นิ”
ในเวลานี้ พนักงานก็เดินมาอีกครั้ง
“ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว แฟนคุณจะมาหรือไม่มา? ” พนักงานหญิงมองหน้าเซี่ยลู่: “ถ้ายังไม่มา ฉันเตรียมจะเรียกตำรวจมาแล้วนะ”
“อย่าแจ้งความ เขากำลังมาแล้ว อยู่หน้าประตูแล้ว” เซี่ยลู่พูดด้วยความร้อนใจ
“หน้าประตูไม่มีแม้แต่เงาผีสักตน แฟนคุณเป็นผีเหรอ? ” พนักงานหญิงหัวเราะอย่างเย็นชา หยิบมือถือออกมา เตรียมจะแจ้งความ
หลิวเฉียวเฉียวไม่มีทางอื่น หยิบมือถือออกมาส่งข้อความ: ฉันตกลงเงื่อนไขของนาย แต่นายต้องมาถึงที่นี่ภายในสิบนาที
“ให้เวลาเราอีกสิบนาทีนะคะ สิบนาทีแฟนฉันมาถึง” หลิวเฉียวเฉียวส่งข้อความเสร็จแล้ว บอกพนักงานหญิงคนนั้น
“คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ ครึ่งชั่วโมงก่อนเค้าบอกว่าแฟนจะมา นี่ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว คุณก็บอกว่าแฟนคุณจะมา? ”
“ฉันว่านะ แฟนพวกคุณเชื่อใจไม่ได้สักคน แต่หนุ่มหล่อวันนี้ที่เลี้ยงอาหารพวกคุณเชื่อใจได้มากกว่า” พนักงานเคาน์เตอร์นึกถึงภาพที่หลี่ฝางรูดบัตร ก็รู้สึกหล่อเท่มากเลย
รูดทีเดียวเจ็ดหมื่นแปด ไม่เสียดายเลยสักนิด นี่ต้องเป็นลูกมหาเศรษฐีแน่นอน!
“เขานั่นแหล่ะ!”
หลิวเฉียวเฉียวรีบพูด: “เขาก็คือแฟนฉันเอง”
“มั่วรึเปล่า ถ้าเขาเป็นแฟนคุณ ทำไมคุณถึงอยู่ตรงนี้? ” พนักงานหญิงเหลือบสายตามองหลิวเฉียวเฉียว จากนั้นลังเลอยู่สักพักและพูด: “ช่างเถอะ ดูพวกเธอก็น่าสงสาร ถ้าอย่างนั้นก็โทรหาที่บ้านของพวกคุณสามคน ให้ส่งเงินมาคนละหนึ่งหมื่น คงไม่น่าจะมีปัญหานะ”
“ถ้าไม่อย่างนั้นไปที่สำนักงานตำรวจ ก็ต้องโทรแจ้งผู้ปกครองของพวกคุณเหมือนกัน”
เซี่ยลู่และจางเชี่ยนคงไม่มีปัญหา แต่หลิวเฉียวเฉียวสีหน้าไม่ดี ครอบครัวเธอฐานะไม่ดี หนึ่งหมื่นคงไม่มีเลยแหล่ะ
“หลี่ฝางต้องมาสิ” หลิวเฉียวเฉียวมองหน้าประตูLotusด้วยความเชื่อมั่น