เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 324 เขาไม่ควรทำกับเธอแบบนี้เลย

เขาดึงแขนเธอให้กางออก แล้วก้มลงดูใกล้ๆ มีร่องรอยฟกช้ำดำเขียวที่คอ และบางจุดก็กำลังเริ่มบวม  
 
 
ยังมีรอยอื่นๆ อีกทั่วตัวที่เกิดจากแรงมืออันหนักหน่วงของเขา  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก ยิ่งเขาสำรวจร่างกายของเธอมากขึ้นเท่าไหร่ ในอกเขาก็รู้สึกเหมือนมีค้อนขนาดใหญ่กำลังกระหน่ำทุบแรงขึ้นเท่านั้น  
 
 
ทำไมเขาถึงได้ขาดสติอย่างหนักจนเผลอรุนแรงกับเธอขนาดนี้นะ  
 
 
ในขณะเดียวกัน ร่างของหลินเช่อที่กำลังแช่อยู่ในน้ำก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความเจ็บ จนทำให้เธอต้องร้องครางออกมา  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อชะงัก เขารีบยกขาเธอขึ้นเพื่อสำรวจดูจุดสำคัญ และก็ได้เห็นว่ามันกำลังบวมแดง มีเลือดไหลซึมออกมาจากบริเวณนั้นลงในอ่างน้ำ  
 
 
ชายหนุ่มตกใจมาก เขารีบบอกเธอว่า “อย่าขยับ ฉันจะล้างตัวให้แล้วรีบพาเธอไปโรงพยาบาล”  
 
 
ความเจ็บทำให้หลินเช่อได้สติมากขึ้น เธอรีบปัดมือเขาออกไป “ไม่จำเป็น ฉันไม่ไปโรงพยาบาล”  
 
 
เธอไม่อยากไปโรงพยาบาลด้วยเรื่องแบบนี้  
 
 
ชายหนุ่มรีบบอก “เธอจะไม่หายนะถ้าไม่ไปโรงพยาบาล อย่าดื้อเลย มาเถอะ ฉันจะพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”  
 
 
หลินเช่อมองดูสีหน้าปวดร้าวของอีกฝ่ายยามที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา  
 
 
ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วยนะ เขาเป็นคนทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ แล้วพอมาตอนนี้ เขากลับอยากพาเธอไปโรงพยาบาล  
 
 
ด้วยความโกรธและเรี่ยวแรงที่เธอไม่รู้เลยว่ายังมีเหลืออยู่ หลินเช่อผลักเขาออกไปโดยเร็ว และลุกพรวดขึ้นจากอ่างน้ำ  
 
 
“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ” เธอว่า  
 
 
ดวงตาของกู้จิ้งเจ๋อหม่นแสงลง เขาเดินเข้าไปหาเธอและบอกว่า “เลิกทำตัวเหลวไหลน่า หลินเช่อ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”  
 
 
“ฉันไม่ได้ทำตัวเหลวไหล ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล ถ้าคุณอยากไปก็เชิญเถอะ” หลินเช่อพ่นลมพรืดออกทางจมูก  
 
 
“เธอ…”  
 
 
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เขาก้าวเข้าไปหาเธอและยกร่างหลินเช่อขึ้นอย่างรวดเร็ว  
 
 
หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อตัวเธอพาดอยู่บนไหล่เขา หลินเช่อก็ทำได้เพียงกระหน่ำเตะ และระดมทุบหลังเขา “ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ กู้จิ้งเจ๋อ ฉันไม่ต้องการให้คุณมาดูแล ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”  
 
 
ถึงแม้จะได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย เขาไม่ยอมปล่อยแม้ว่าหลินเช่อจะรัวกำปั้นใส่เขาไม่หยุดก็ตาม  
 
 
ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่งสนิทเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและออกเดินก้าวยาวๆ  
 
 
เมื่อออกมานอกห้องน้ำ เขาก็ได้เห็นว่าเสื้อผ้าของหลินเช่อถูกฉีกทึ้งจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  
 
 
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ สั่งให้ใครบางคนนำเสื้อผ้าขึ้นมาให้  
 
 
หลินเช่ออาศัยจังหวะนั้นเองกระโดดลงจากไหล่เขา  
 
 
แต่เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกระโดดลงมาเจอกับโต๊ะวางเครื่องดื่ม ทำให้เธอหงายหลังและล้มลงบนพื้น มันเจ็บจนหลินเช่อน้ำตาแทบไหล น้ำมูกเริ่มไหล ทั้งดวงตาและใบหน้าแดงก่ำขึ้นพร้อมกันทันที  
 
 
“เธอ…หลินเช่อ เธอเป็นอะไรรึเปล่า ขอฉันดูหน่อยซิ” เขาก้มลงฉุดร่างเธอขึ้นมา  
 
 
แต่หลินเช่อก็ผลักเขาออกไปทันที “ปล่อยฉัน ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใย ถ้าฉันตายซะก็คงดีสำหรับคุณ!”  
 
 
“เธอ…” ชายหนุ่มรู้สึกโกรธจัดเหมือนจะสิ้นสติให้ได้เพราะเธอ “ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้ มันก็คงดีเหมือนกันถ้าเธอตาย คงทำให้ฉันหายปวดหัวไปได้เยอะเลย ถ้างั้นเธอก็น่าจะตายซะเดี๋ยวนี้เลยนะ!” กู้จิ้งเจ๋อพูดอย่างโกรธจัด  
 
 
เมื่อหลินเช่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งโมโห นี่เขาอยากให้เธอตายจริงๆ น่ะเหรอ! ได้ ได้สิ ได้เลย ถ้าการมีชีวิตอยู่ของเธอมันเกะกะขวางทางเขานักละก็ ไม่มีเธอซะเขาจะได้ไปคลอเคลียใกล้ชิดกับลู่ชูเซี่ยได้ซะที แล้วทั้งสองครอบครัวก็จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันด้วยการแต่งงาน แล้วพวกเขาก็จะได้กลายเป็นคู่รักสุดสมบูรณ์แบบที่ใครๆ ก็ต้องอิจฉา  
 
 
“ในเมื่อคุณอยากให้ฉันตายนัก งั้นก็ช่วยปล่อยฉันไว้คนเดียวเถอะค่ะ ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันจะไปตายที่ไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ” เธอผลักเขาที่กำลังก้มตัวอยู่ข้างเธอออกไปโดยแรง  
 
 
เมื่อกู้จิ้งเจ๋อถูกผลักล้มลงบนพื้น โทสะก็แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ อีกครั้งในอก  
 
 
นี่เธอกล้าผลักเขางั้นเหรอ…  
 
 
ในโลกนี้ คงมีเธอคนเดียวนี่แหละที่กล้าทำกับเขาแบบนี้  
 
 
เขาตามใจเธอมากเกินไปจนเธอได้ใจขนาดนี้  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อกัดฟัน ก่อนจะลุกขึ้นไปดึงเธอเข้ามา เขาไม่สนใจสีหน้าดึงดันต่อต้านของหลินเช่อ และรวบตัวเธอเข้ามาใกล้  
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อ นี่คุณ คุณ คุณ คุณมันจอมเผด็จการ นี่คุณพยายามจะทำอะไรน่ะ” หลินเช่อเริ่มร้องตะโกนอีกครั้ง ไม่ยอมฟังที่เขาจะพูดทั้งนั้นนั่นแหละ  
 
 
ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกนอกจากดึงเอวเธอเข้ามา และบังคับให้เธอนั่งลงบนตักเขา มือเขาเล็งเป้าไปที่ก้นแล้วฟาดแรงๆ ลงไปสองครั้ง “ฟังฉัน อย่าขยับ!”  
 
 
หลังจากโดนหวดไปสองที ก้นของหลินเช่อก็ร้อนผ่าวขึ้น  
 
 
น้ำตาเจ้ากรรมไหลพรากออกมาทันที  
 
 
“ฉันไม่ฟัง ฉันไม่ฟัง!” หลินเช่อร้องไห้โฮ น้ำตาท่วม มันเจ็บนะ เธอถามเขา “ทำไมฉันจะต้องฟังคุณด้วย ทำไมฉันจะต้องไปโรงพยาบาลด้วย ฉันไม่ไปหรอก นี่มันเหมือนฉันเพิ่งโดนข่มขืนมาชัดๆ มันน่าอายออกจะตาย ให้ฉันอยู่ที่นี่จนหายดีเองเถอะ ฉันไม่ยอมไปโรงพยาบาลเด็ดขาด!”  
 
 
น้ำตาของเธอหยดเผาะลงบนขาเขา แล้วหัวใจของชายหนุ่มเริ่มอ่อนยวบ  
 
 
เขาปวดใจทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอร่วงลงมาแต่ละหยด   
 
 
เขารีบวางเธอลงแล้วประคองใบหน้าเล็กๆ นั้นไว้ด้วยสองมือ ขณะที่มองดูดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตากู้จิ้งเจ๋อก็ยังนึกโกรธเสียจนอยากจะฟาดเธออีกซักสองทีเพื่อให้หายดื้อ แต่เมื่อได้เห็นสภาพเธอแบบนี้เขาก็ทำไม่ลง  
 
 
ชายหนุ่มประคองหน้าเธอไว้แบบนั้นเงียบๆ เขาก้มหน้าลงมาก่อนจะค่อยๆ ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน “อย่าร้อง อย่าร้อง นี่มันไม่ได้น่าอายเลยซักนิด มีอะไรน่าอายตรงไหน…เราจะไปโรงพยาบาลของเราเอง ตกลงมั้ย”  
 
 
“ฉันไม่ไป ต่อให้เป็นโรงพยาบาลของเราเองก็ยังมีหมอเยอะแยะ” หลินเช่อว่า  
 
 
“แต่ถ้าไม่ได้หมอตรวจดูซักหน่อยมันก็เสี่ยง ถ้าเกิดมันฉีกขาดขึ้นมา…”  
 
 
“ไม่ต้องมาพยายามวินิจฉัยมั่วๆ หรอก คุณเป็นคนทำเองนี่ ถ้ามันฉีกก็ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ”  
 
 
“…”  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อกลืนน้ำลาย เขามองเธอด้วยความโกรธที่ยังไม่ลดลง เขานิ่งคิดไปครู่หนึ่ง และคิดว่าเขาคงต้องพยายามโน้มน้าวเธอต่อ เขาพูดว่า “หมอแค่จะดูตรงนั้นของเธอเท่านั้นแหละ ฉันจะไม่ให้เขาเห็นหน้าเธอ”  
 
 
“มันจะทำได้ยังไงกันเล่า”  
 
 
“เร็วเข้า ฉันจะแต่งตัวให้ อยู่นิ่งๆ สิ”  
 
 
“ไม่ไป…”  
 
 
“เธอต้องไป!” เขาพูดด้วยเสียงต่ำห้าว “ไม่ไปไม่ได้ แล้วก็ไม่สนด้วยว่าจะไปแบบใส่เสื้อผ้าหรือไม่ใส่ ถ้าเธอไม่ยอมใส่เสื้อผ้าพวกนี้ ฉันก็จะพาเธอไปทั้งอย่างนี้นี่แหละ!”  
 
 
“คุณ…” หลินเช่อมองหน้าเขาอย่างโกรธจัด  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อตีหน้าขรึมและพูดอย่างดึงดันว่า “เลือกเอา”  
 
 
หลินเช่อกัดฟัน มองอีกฝ่ายตาเขียว อยากจะถีบหน้าหยิ่งๆ นั่นนัก  
 
 
แต่ในท้ายที่สุด หลินเช่อก็ฉลาดพอที่รู้ตัวว่าควรจะเลือกแบบไหน เธอหยิบเสื้อผ้าที่ถูกนำขึ้นมาส่งก่อนหน้านี้ และเริ่มแต่งตัว  
 
 
เสื้อผ้าที่เตรียมเอาไว้ให้สวมได้พอดิบพอดีตัวเธอในทุกส่วน  
 
 
ขนาดตัวของหลินเช่อถูกบันทึกเอาไว้โดยคนรับใช้ของบ้านตระกูลกู้นานแล้ว เมื่อใดที่ต้องการเสื้อผ้าชุดใหม่ มันก็จะถูกนำมาส่งให้เธออย่างถูกต้องตามขนาดตัว  
 
 
เมื่อหลินเช่อแต่งตัวเสร็จ กู้จิ้งเจ๋อก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย  
 
 
เขาเดินเข้ามาอุ้มเธอขึ้นโดยไม่ลังเล แม้ว่าคนโดนอุ้มจะยังประท้วงหนัก แต่เขาก็ไม่สนใจและอุ้มเธอออกจากห้องไปทันที  
 
 
รถจอดลงตรงหน้าทางเข้าโรงพยาบาล  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อสั่งคนให้เข้าไปข้างในก่อนเพื่อเตรียมการ ก่อนจะหันมามองหน้าเล็กๆ ของหลินเช่อที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เขาหยิบกระดาษเปียกในรถขึ้นมาเช็ดหน้าให้เธอ  
 
 
หลินเช่อทำหน้าบึ้ง ไม่อยากให้เขาช่วยเช็ดหน้าให้ เธอปัดกระดาษเปียกทิ้งแล้วเริ่มลงมือเช็ดหน้าด้วยตัวเอง  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อไม่อาจทำอะไรได้นอกจากมองดูเธออย่างจนปัญญา  
 
 
ผู้หญิงคนนี้นี่นะ…  
 
 
คอยเอาแต่ต่อต้านเขาไปซะทุกเรื่องแบบนี้  
 
 
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่อาจทำอะไรเธอได้  
 
 
แน่นอนว่าเมื่อเขาพาเธอเข้าไปในโรงพยาบาล ทุกอย่างก็ถูกตระเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ม่านถูกขึงเพื่อบังเอาไว้กลางลำตัวของหลินเช่อ เพื่อให้หมอที่ตรวจสามารถมองเห็นได้เฉพาะร่างกายท่อนล่างเท่านั้น แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ หลินเช่อก็ยังรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ดี เมื่อได้ยินเสียงหมอเดินเข้ามา หญิงสาวก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัว กู้จิ้งเจ๋อยืนทำหน้าตายอยู่ตรงนั้น และคนเป็นหมอก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร แพทย์หญิงได้รับคำอธิบายสั้นๆ มาแล้วจากด้านนอก และเมื่อเข้ามาในห้องตรวจ เธอก็รีบลงมือตรวจอาการคนไข้ทันทีโดยไม่ปริปากใดๆ