เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 292 เขาอดทนเพื่อเธออย่างมาก

การค่อยเป็นค่อยไปแม้ว่าจะรู้สึกดี แต่เขาก็ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
 
 
ด้วยความกลัวว่าหลินเช่อจะเจ็บ ทำให้เขามักจะระมัดระวังและคอยควบคุมอารมณ์ตัวเองทุกครั้งที่เข้าหาเธอ ด้วยวิธีนี้ ด้วยวิธีนี้ เขาสามารถที่จะรู้สึกดีในขณะที่ก็พอจะควบคุมตัวเองเอาไว้ได้ด้วย
 
 
จนกระทั่งเขาขาดสติไปชั่วขณะเมื่อคืนนี้ และลงเอยด้วยการที่เธอต้องเจ็บตัว
 
 
แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาตำหนิตัวเองได้ยังไง
 
 
ชายหนุ่มพูดขึ้นว่า “มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันจะระวัง”
 
 
“มัน…มันไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หลินเช่อก้มหน้า การพูดกันถึงเรื่องนี้ทำให้เธอนึกอายได้ทุกครั้ง
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยังไม่ยอมหยุด “เธอต้องบอกฉันนะถ้าเธอรู้สึกไม่ดีน่ะ” เขาจับมือเธอไว้และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
 
หลินเช่อตอบ “ฉัน…ฉันไม่ได้รู้สึกไม่ดีค่ะ”
 
 
ในช่วงเวลาแบบนั้น ยังจะให้เธอรู้จักผิดชอบชั่วดีอะไรได้อีกล่ะ
 
 
“ถ้างั้นแปลว่ามันรู้สึกดีงั้นเหรอ” เมื่อได้ยินหลินเช่อพูดแบบนี้ หัวใจเขาก็เริ่มพองโตขึ้นได้อีกครั้ง
 
 
หลินเช่อชะงัก รีบพูดว่า “เปล่าค่ะ ฉัน…ไม่ใช่แบบนั้น”
 
 
มือเขายิ่งบีบแน่นขึ้นอีก “ต่อไป ฉันอยากให้เธอรู้สึกดียิ่งกว่านี้ แล้วก็…จะไม่ให้เจ็บมากแบบนี้อีกแล้ว”
 
 
“…”
 
 
เมื่อได้รู้ว่าเขาใส่ใจเธอ หลินเช่อก็อดซาบซึ้งใจไม่ได้
 
 
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่อยากให้เขาพูดถึงเรื่องแบบนี้อยู่ดี โดยเฉพาะด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเอาจริงเอาจังอย่างนี้
 
 
กู้จิ้งเจ๋อพูดต่อไปว่า “จริงๆ นะ ใครๆ ก็บอกว่าหลังจากที่มีอะไรกันหลายๆ ครั้งแล้วมันจะแตกต่างไปจากเดิม แล้วทำไมเธอถึงยังแน่นขนาดนี้ได้อีกล่ะ…”
 
 
หลินเช่อพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ยกมือเล็กๆ ขึ้นฟาดอกเขา
 
 
“อีตาบ้า คนบ้า! ฉัน…ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า ตาบ๊อง…”
 
 
“ท่าทางฉันคงยังจะต้องหัดควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้”
 
 
หญิงสาวชะงัก เธอมองหน้าเขาแล้วถามอายๆ ว่า “นี่คุณ…คุณควบคุมตัวเองอยู่ตลอดเวลาเลยหรือคะ”
 
 
คราวนี่คนโดนถามตอบด้วยเสียงโกรธๆ “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ เธอคิดว่าฉันมีปัญญาทำได้แค่นี้หรือไง ถ้าลองฉันได้ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีละก็ เธอคงไม่มีหน้าได้เดินลงจากเตียงไปได้ทุกวันๆ หรอก นี่เธอคิดว่าอย่างฉันก็มีน้ำยาเท่านี้ละสินะ เธอกำลังดูถูกสามีของตัวเองอยู่รู้รึเปล่า”
 
 
“…” ถ้าเขาไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงยโสโอหังขนาดนี้ หลินเช่อก็คงจะยังพอซาบซึ้งใจได้อยู่บ้างหรอกนะ
 
 
แต่เมื่อมองหน้าชายหนุ่มแล้ว หลินเช่อก็ยังอดรู้สึกดีไม่ได้อยู่นั่นเอง
 
 
เพราะกลายเป็นว่าเขาคอยคิดถึงแต่ความรู้สึกของเธออยู่ตลอดเวลาโดยที่เธอเองไม่เคยรู้เลย
 
 
หญิงสาวพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ดึงแขนเขาและบอกว่า “ช่างเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อถอนหายใจและนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ เขาพูดว่า “ฉันเคยได้ยินมาว่า ถ้ามีลูกมันจะทำให้ตรงส่วนนั้นขยายใหญ่ขึ้น งั้นทำไมเราไม่ลอง…มีลูกกันดูล่ะ”
 
 
พรืด… หลินเช่อแทบสำลักน้ำลาย
 
 
นี่เขาล้อเล่นรึไง มี…มีลูกเนี่ยนะ
 
 
แล้วก็มีด้วยเหตุผลแบบนี้เนี่ยนะ นี่เขาเสียสติไปแล้วหรือไงกัน
 
 
“นี่คุณจะบ้าเหรอคะ! ฉันไม่ยอมมีลูกเด็ดขาด” หลินเช่อพูดพลางยกมือขึ้นเท้าเอว
 
 
ชายหนุ่มหรี่ตา มองดูอีกฝ่ายอย่างตรึกตรอง
 
 
เธอรีบปฏิเสธที่จะมีลูกกับเขาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้ทำให้เขาอดรู้สึกหม่นหมองอยู่ในใจไม่ได้
 
 
เหมือนกับว่าเธอไม่เคยคิดที่จะมีลูกกับเขามาตั้งแต่ต้น
 
 
หรือว่าเธอต่อต้านการที่จะต้องมีลูกกับเขากันแน่นะ
 
 
หลินเช่อหลบตาอีกฝ่าย ไม่อยากให้เขาเห็นความปวดร้าวที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ
 
 
ลูกเหรอ
 
 
ความสัมพันธ์ของเธอกับเขายังไม่อาจนิยามให้ชัดเจนได้ด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้จะมีลูกด้วยกันไปทำไม
 
 
เธอรู้ว่าเขาเพียงแต่พูดเล่นไปอย่างงั้นเอง ตัวเขาก็เป็นคนมีเหตุผล ไม่มีทางที่อยู่ๆ เขาจะอยากมีลูกขึ้นมาหรอก
 
 
ไม่อย่างงั้นทั้งเธอและเขาคงจะไม่หาวิธีป้องกันทุกวิถีทางแบบนี้ กู้จิ้งเจ๋อไม่ใช่คนทำอะไรตามใจตัวเอง เขาจะอยากให้เธอตั้งท้องไปทำไม
 
 
แต่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเธอทั้งโง่ทั้งซื่อบื้อจนบางครั้งก็เชื่อคำพูดของเขาซะจริงจัง
 
 
ด้วยเหตุนี้หลินเช่อจึงต้องพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าเขาไม่ได้รักเธอ และเธอก็จะต้องไม่ตกหลุมรักเขาไม่ว่าเขาจะดีกับเธอซักแค่ไหนก็ตาม
 
 
แต่ผู้ชายคนนี้…ก็ไม่ใช่คนที่ใครจะปฏิเสธได้ง่ายๆ
 
 
เมื่อกู้จิ้งเจ๋อเห็นว่าหลินเช่อไม่เป็นไรแล้ว เขาก็อุ้มเธอขึ้นและบอกว่า “มาเถอะ กลับบ้านกันดีกว่า”
 
 
หลินเช่อหน้าแดงเมื่อเธอพิงซบอยู่ในอ้อมแขนเขา บางครั้งเธอก็อดคิดไม่ได้ว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่ดีกับเธออย่างนี้ บางทีถ้าเป็นแบบนั้น เธอก็จะได้ไม่ถลำใจให้เขาเร็วเกินไปนัก…
 
 
บางทีวันหนึ่ง ถ้าเขาไม่ได้ดีกับเธอแบบนี้อีกแล้ว เธอคงจะเศร้าไม่น้อยทีเดียว…
 
 
ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขัดแย้งกันในตัวเอง
 
 
ด้านนอก บรรดาคุณหมอที่เห็นกู้จิ้งเจ๋ออุ้มหลินเช่อออกไป ต่างก็พากันหน้าแดงแอบดู และซุบซิบพูดคุยกันไม่หยุด “นั่นกู้จิ้งเจ๋อนี่นา”
 
 
“ภรรยาของเขาโชคดีจริงๆ เลยนะ”
 
 
“นี่พวกเขารุนแรงกันจนถึงขนาดที่ทำให้ภรรยาของเขาบาดเจ็บเลยงั้นเรอะ”
 
 
“ช่าย มันใหญ่ซะจนเป็นแผลเลยน่ะ”
 
 
“ดีงามเว่อร์! แถมยังทั้งหล่อทั้งรวยอีกต่างหาก…”
 
 
ในอีกสองสามวันต่อมา กู้จิ้งเจ๋อพยายามที่จะหลบเลี่ยงหลินเช่อเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้เธอต้องเจ็บอีก
 
 
แม้ว่าตัวเขาเองจะอึดอัด แต่เขาก็อยากรอจนกว่าหลินเช่อจะหายดีแล้วนั่นแหละ เขาถึงจะกล้าแตะต้องเธออีกครั้ง
 
 
การต้องอุ้มผู้หญิงที่เขาอยากจะสัมผัสแต่ก็ทำไม่ได้ เป็นความรู้สึกที่…
 
 
มันทรมานจนถึงกระดูกเลยทีเดียว
 
 
แต่ชายหนุ่มก็ค่อยโล่งใจเมื่อได้เห็นหลินเช่อค่อยๆ หายดีอย่างช้าๆ และกลับมาเอะอะโวยวายทำอะไรตามใจตัวเองได้อีกครั้ง
 
 
วันนี้ หลินเช่อกลับไปถ่ายหนัง ส่วนกู้จิ้งเจ๋อเข้าไปที่บ้านตระกูลกู้เพื่อจัดการธุระบางอย่าง
 
 
ที่บ้านตระกูลกู้
 
 
เมื่อชายหนุ่มไปถึง ลู่ชูเซี่ยก็กำลังเดินออกมาจากที่นั่น เมื่อเธอเห็นชายหนุ่มเข้าก็ร้องทักว่า “พี่จิ้งเจ๋อ มาแล้วเหรอคะ ฉันกำลังคอยพี่อยู่เลย”
 
 
เขามองหน้าเธอและถามว่า “ชูเซี่ย เธอมารอฉันทำไม ฉันว่าฉันก็พูดในสิ่งที่ต้องพูดไปหมดแล้วนะ”
 
 
ลู่ชูเซี่ยยิ้มและตอบว่า “ใช่ แต่ฉันก็บอกพี่แล้วเหมือนกันนี่นา ว่าคำว่ายอมแพ้มันไม่อยู่ในพจนานุกรมของลู่ชูเซี่ย อีกอย่าง ฉันก็บอกพี่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันจะให้เวลาพี่ลองคิดดูน่ะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อว่า “ฉันก็บอกเธอไปแล้วเหมือนกัน ว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ”
 
 
“แล้วตอนนี้พี่รู้สึกอะไรกับภรรยาของพี่งั้นเหรอ” ลู่ชูเซี่ยเดินอ้อมเข้ามาหาชายหนุ่ม
 
 
ดวงตาของกู้จิ้งเจ๋อเย็นเหยียบเมื่อมองดูอีกฝ่าย “ฉันแต่งงานแล้ว และฉันก็จะไม่หย่า มันไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะมายุ่งเกี่ยวในความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับภรรยา”
 
 
ลู่ชูเซี่ยชะงัก หญิงสาวเป็นคนฉลาด และเธอก็รู้ว่าตัวเองพูดพลาดไปเสียแล้ว
 
 
ปกติแล้วกู้จิ้งเจ๋อเป็นผู้ที่อยู่เหนือกว่าคนอื่นมาโดยตลอด เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องดีเลยที่คิดจะเป็นฝ่ายรุกล้ำเขาแบบนี้
 
 
ลู่ชูเซี่ยจึงยิ้มและบอกว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่พูดไปแบบนี้เพราะว่าฉันชอบพี่เท่านั้นเอง พี่จิ้งเจ๋อ ถ้าพี่แต่งงานเพียงเพราะว่าจำเป็นต้องแต่ง ฉันว่าพี่กับฉันเหมาะสมกันมากกว่าอีก”
 
 
ขณะนั้นเอง มือของเธอก็ยกขึ้นโอบรอบเขา
 
 
ชายหนุ่มนิ่วหน้า อยากจะผลักเธอออกไป แต่ลู่ชูเซี่ยยังดื้อดึงและกอดเขาเอาไว้ “กู้จิ้งเจ๋อ ฉันคือคนที่ช่วยชีวิตพี่นะ ไหนใครๆ ก็พากันพูดว่าพี่เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกและความสัมพันธ์นี่นา แล้วใจคอพี่จะทำกับฉันแบบนี้จริงๆ เหรอ”
 
 
เขายืนนิ่งไม่ไหวติง มองหน้าเธอ
 
 
ก็เพราะว่าเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้นี่แหละ เขาถึงไม่ผลักเธอออกไป
 
 
แล้วจู่ๆ ริมฝีปากของลู่ชูเซี่ยก็เคลื่อนเข้ามาหาใบหน้าเขาและจูบเขา
 
 
“เธอ…” คราวนี้กู้จิ้งเจ๋อไม่เกรงใจอีกแล้ว เขาผลักเธอออกทันที