ดวงตาของชายหนุ่มคมปลาบเป็นเงาราวกับหลุมดำลึกสุดหยั่งยามมองดูที่เธอ มันเป็นความหลงใหลเย้ายวนใจอันรุนแรงเจียนตาย เขาโลมไล้เธอด้วยสายตาจนราวกับว่าร่างของหลินเช่อกำลังจะลุกเป็นไฟ
อ่างน้ำนั้นพร้อมแล้ว แต่กู้จิ้งเจ๋อกลับฉุดเธอให้ลุกขึ้น
หลินเช่อร้อง “แต่…ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะ”
เขายิ้มและทิ้งร่างเธอลงในอ่างจากุชชี่จนน้ำสาดกระจาย
“ไม่เป็นไร เราอาบพร้อมกันเลยนี่แหละ”
“…” หลินเช่อหน้าแดง เธอยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าด้วยซ้ำแต่กลับลงมาอยู่ในน้ำแล้ว เสื้อผ้าที่เปียกน้ำบัดนี้แนบสนิทไปกับเรือนร่าง ผิวอ่อนสะอาดของเธอยิ่งดูรัญจวนใจกว่าในยามปกติ ชายหนุ่มไม่อาจห้ามใจไหวอีกต่อไปแล้ว
กู้จิ้งเจ๋อก้าวตามลงมาในอ่างน้ำ เขามองหลินเช่อด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยแรงปรารถนา
หลินเช่อมองขณะที่ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ หย่อนตัวลงมา ใบหน้าเธอบัดนี้ร้อนผ่าวไปหมด
“อย่าห่วงเลย ฉันจะช่วยอาบน้ำให้เธอจนสะอาดเอี่ยมทุกซอกทุกมุมเอง”
“…”
สองชั่วโมงต่อมาที่คฤหาสน์ตระกูลกู้ กู้จิ้งเจ๋อกอดหลินเช่อแน่นและตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างเร่งร้อน
หน้าของหลินเช่อยังคงแดงก่ำ และชายหนุ่มก็อยู่ในเสื้อผ้าชุดลำลองที่เขาสวมอยู่บ้านขณะโอบประคองผู้เป็นภรรยาไว้แน่นในอ้อมแขน สีหน้าของเขากำลังกลัดกลุ้มห่วงใยเต็มที่
คนขับรถหันมามองทั้งคู่ด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ไม่ช้าก็มาถึงโรงพยาบาล กู้จิ้งเจ๋อพาหลินเช่อเข้าไปยังแผนกนรีเวช เขาเหลียวมองไปรอบๆ และออกคำสั่งว่า “ผู้หญิงอยู่ได้ แต่ผู้ชายทุกคนต้องออกไปให้หมด”
คำสั่งของชายหนุ่มทำให้หลินเช่อหน้าแดงหนักขึ้นไปอีก
เจ้าหน้าที่ด้านในไม่มีใครกล้าโต้แย้ง พวกผู้ชายรีบเปิดประตูเผ่นแน่บออกไปโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
เขาวางหลินเช่อลง
แพทย์รีบเดินเข้ามาดูอาการ เธอลอบมองหน้ากู้จิ้งเจ๋อแวบหนึ่งแล้วก็อดหลงเสน่ห์ความหล่อเหลาของเขาไม่ได้ ก่อนจะรีบหันไปดูหลินเช่อ “คุณกู้คะ คุณผู้หญิงคนนี้…”
“ภรรยาผมเอง เธอ…” เขาพยักหน้าไปทางหลินเช่อ “เธอบาดเจ็บ”
หลินเช่อก้มหน้างุด อยากจะเอาหัวมุดเข้าไปซุกในซอกไหล่ชายหนุ่มเต็มที
หน้าของเธอแดงก่ำและไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น แต่ก็ยังยอมกางขาออกเพื่อให้แพทย์หญิงตรวจดูแต่โดยดี
แพทย์หญิงก้มลงดูแล้วก็เข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที
เธอเหลือบมองชายหนุ่มและหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
แพทย์หญิงหัวเราะและอธิบายว่า “คุณผู้หญิงไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่รอยฉีกเล็กน้อยเท่านั้น เธอแค่ต้องทายาแล้วก็พักซักสองสามวัน หลังจากนั้นก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ในระหว่างนี้ก็ขอให้งดกิจกรรมบนเตียงกันไปก่อน แล้วก็ต่อไปคุณจะต้องระมัดระวังกับเรื่องอย่างว่าให้มากกว่านี้นะคะ จะเป็นการดีกว่าถ้าจะไม่ตื่นเต้นโลดโผนมากจนเกินไป”
หน้าหลินเช่อแดงเสียจนไม่รู้จะแดงยังไงเมื่อได้ยินคำพูดของหมอ เธอแทบอยากจะตายให้ได้ น่าอายอะไรอย่างนี้…
เมื่อกู้จิ้งเจ๋อได้ยินเขาก็บอกว่า “งั้นก็ไปเอายามา”
แพทย์หญิงเหลือบมองหลินเช่ออย่างอิจฉาก่อนจะรีบเดินออกไป
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกและก้าวมายืนตรงหน้าเธอ “ไหนขอฉันดูหน่อยซิว่าเป็นยังไงบ้าง”
หลินเช่อตกใจรีบหุบขาเข้าด้วยกันทันที เธอมองหน้าเขา “คุณจะทำอะไรคะ”
กู้จิ้งเจ๋อใช้มือข้างหนึ่งจับหัวเข่าเธอ “เร็วเข้าสิ อ้าขา ขอฉันดูหน่อย”
หลินเช่อส่ายหน้าสุดชีวิต “ไม่เอา ฉันไม่เป็นไรแล้วละค่ะ คุณ…อย่าดูเลย”
“ทำยังกับฉันไม่เคยเห็นมาก่อนงั้นแหละ มีอะไรต้องอายอีกล่ะ เร็วเข้าอ้าขาออกขอฉันดูหน่อย”
“ไม่ได้จริงๆ ค่ะ!” หลินเช่อค้านสุดชีวิต “ตรงนั้น…จะให้คุณดูตรงนั้นได้ยังไงกันล่ะคะ”
เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาดื้อรั้น ก่อนจะจับเข่าของเธอไว้และใช้แรงดึงขาทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน พลางพูดปลอบประโลมเธอไปด้วย
“อย่าดื้อน่า อ้าออกให้ฉันดูหน่อย ให้ฉันดูซิว่าเป็นยังไงบ้าง เป็นเด็กดีน่า เข้าใจมั้ย”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ เธอจะยอมดีๆ หรือจะให้ฉันใช้กำลัง” สุ้มเสียงเผด็จการของชายหนุ่มทำให้หลินเช่อไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่ยอมอ้าขาออกให้เขาดูอย่างอายๆ แต่โดยดี
ชายหนุ่มพินิจดูรอยแผลอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาสลดลง
เขาไม่คิดเลยว่าจะเกิดการบาดเจ็บแบบนี้ขึ้น…
กู้จิ้งเจ๋อไม่คิดว่านี่จะเป็นเรื่องน่าภูมิใจที่เขาทำให้เธอเจ็บแบบนี้
หัวใจเขาปวดหนึบเมื่อมองดูแผลของเธอ เขาเอื้อมมือออกไปแตะมัน เมื่อหลินเช่อเห็นดังนั้นก็รีบหุบขาฉับ หนีบมือเขาเสียอย่างงั้น
“ไม่เอานะคะ นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ” เธอร้องเสียงหลง
กู้จิ้งเจ๋อมองหน้า “หมายความว่ายังไงฉันจะทำอะไร ฉันก็จะดูแผลข้างในน่ะสิ”
เขารู้สึกผิดอย่างมากและอยากจะตำหนิตัวเองที่ทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้
ในชั่วขณะนั้นที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ กลับส่งผลอย่างรุนแรงต่อหลินเช่อแบบนี้
เพราะการได้อยู่ในอ่างน้ำด้วยกัน ทำให้เขาเลยเถิดไปกว่าปกติด้วยความตื่นเต้นเร้าอารมณ์
หลินเช่อรีบห้าม “อย่าค่ะ อย่า…อย่าไปแตะมัน ไม่คิดว่ามันสกปรกหรือคะ…”
นั่นเป็นส่วนของร่างกายที่ไม่ควรจะเปิดเผยให้ใครดูด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่จะเอามือไปแตะแบบนี้เลย มันสกปรกออกจะตายไป
แต่กู้จิ้งเจ๋อกลับมองหน้าเธอด้วยสายตาแน่วแน่ “ฉันจะบ่นว่าสกปรกทำไมกันเล่า ฉันไม่สนซักนิด ฉันชอบมันออก”
หลินเช่อตัวแข็ง มือไม้ขยับไม่ได้เมื่อจ้องหน้าเขาด้วยความงุนงง
เขายังคงจ้องตาเธอนิ่งนานเมื่อพูดกับเธอว่า “ฉันชอบทุกส่วนของร่างกายเธอ และตรงนี้…ฉันก็ชอบเหมือนกัน”
“…”
หน้าของหลินเช่อแดงจัด เธอรู้สึกได้ถึงฝ่ามือของเขาที่วางอยู่บนผิวเนื้อและร่างกายของเธอก็กำลังร้อนผะผ่าว เธออยากจะหุบขาสุดหัวใจ แต่กลับทำไม่ได้
จังหวะนั้นเอง ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก
หมอกลับมาแล้ว
หลินเช่อรีบผลักชายหนุ่มออกไป
กู้จิ้งเจ๋อเลิกคิ้วและยืนขึ้น หมอยื่นตลับยาส่งให้ เขาโบกมือให้หล่อนออกไปและก้มหน้า ใช้สำลีแต้มตัวยาเพื่อทาให้หลินเช่อ
“ฉัน…ฉันทำเองได้ค่ะ คุณ…”
“เธอมองเห็นอะไรซะที่ไหนล่ะ” เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุดัน
หลินเช่อยังไม่ยอมแพ้ “แต่…ฉันก็พอจะรู้สึกได้นี่คะ…”
“ให้ฉันช่วยคลึงให้นั่นแหละ ส่วนเธอก็รู้สึกไป ฉันคลึงเธอก็รู้สึกไปสิ แบบนั้นก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอ”
เขาทายาให้ ความเจ็บระบมของแผลค่อยๆ บรรเทาลงทีละน้อย แต่หน้าของหลินเช่อก็ยังร้อนแดงไม่หยุด
“ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นนั่นแหละค่ะ!” หลินเช่อร้อง
ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นจุดบอบบางของร่างกาย
กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกผิดอย่างยิ่ง เขาเงยหน้ามองเธอ “ฉันขอโทษนะ”
หลินเช่อชะงักกับสุ้มเสียงลุแก่โทษของเขา เธอเงยหน้าขึ้น “ขอโทษเรื่องอะไรกันคะ”
“ที่ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ไปชั่วขณะน่ะ ฉัน…”
“ช่างเถอะค่ะ คุณเองก็ไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้เหมือนกันนี่นา” หลนิเช่อบอก “คุณไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยนี่คะ ไม่เป็นหรอก อันที่จริงเราไม่ต้องมาโรงพยาบาลกันด้วยซ้ำ เดี๋ยวฉันก็หายเองนั่นแหละค่ะ”
เขามองหน้าเธอ
ในช่วงแรกนั้น เขาก็รู้ดีอยู่หรอกว่าควรจะค่อยเป็นค่อยไปและนุ่มนวลกับหลินเช่อที่ยังไม่ประสีประสาในเรื่องนี้เพื่อที่เธอจะได้ไม่เจ็บ แต่เมื่อเวลาผ่านไป อะไรๆ ก็เริ่มดีขึ้น
แต่คราวนี้มันออกจะหนักหน่วงไปหน่อย และหลินเช่อเองก็ดูจะช่ำชองมากขึ้นด้วย
