เสียงร้องที่คร่ำครวญของถังเสี่ยวลี้ก้องอยู่ในหูของเขาอย่างต่อเนื่อง ถังเฉากำลังถือโทรศัพท์มือถือของเขา ร่างกายของเขาแข็งทื่อ
สมองหยุดคิดตั้งแต่เมื่อถังเสี่ยวลี้ร้องไห้ครั้งแรก
ร่างกายของเขาสั่นอย่างต่อเนื่อง และการโฟกัสในรูม่านตาของเขาหดตัวลงไปจนถึงจุดหนึ่ง
“เสี่ยว…เสี่ยวลี้ คุณกำลังพูดอะไร?แม่เป็นอะไร?
ถังเฉาไม่เชื่อหูของเขาและถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
“แม่โดนจับ พวกเขาทุบตีแม่ ทุบตีจนแม่เจ็บมาก!”
“น้าฉ่ายเวยเพื่อปกป้องแม่และถังเสี่ยวลี้ น้าฉ่ายเวยเป็นลมไป พ่อ มานี่เร็ว เสี่ยวลี้วิ่งไม่ไหวแล้ว…”
เสียงหอบของถังเสี่ยวลี้ดังขึ้นทางโทรศัพท์ แต่ไม่ว่าน้ำเสียงหรือเสียง ถังเฉาก็สามารถรู้สึกได้ถึงความกลัวและทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้มากเพียงใด
ถังเฉารีบพูดว่า “เสี่ยวลี้ ไม่ต้องกลัว พ่อจะมาทันที พวกคุณอยู่ที่ไหน?”
“เรา…เอ่อ… ปล่อยฉัน ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่กล้าทำอีกแล้ว…”
ถังเสี่ยวลี้กำลังจะบอกว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ทันใดนั้น น้ำเสียงของเธอก็ตื่นตระหนกมากและเธอก็ขอความเมตตา
ซือๆๆ…
“หนีอีกสิ…”
“งื้อ……”
ตุ๊ดตู๊ดๆ…
เสียงในโทรศัพท์วุ่นวายขึ้น มีเสียงแม่เหล็กไฟฟ้า ผู้ชายกำลังตีและด่า และเสียงร้องไห้ของถังเสี่ยวลี้
ในที่สุด มันก็กลับสู่ความสงบและโทรศัพท์ก็ถูกตัดการเชื่อมต่อ
ถังเฉารู้ว่าโทรศัพท์ถูกคว้างจนเสีย และลูกสาวของเขาก็ถูกทุบตีด้วย
บูม!
ในชั่วพริบตาต่อมา ออร่าการสังหารอันทรงพลังก็ระเบิดออกมาจากตัวถังเฉา
ออร่าการสังหารนี้กวาดไปทั่วราวกับพายุ และทั้งโรงยิมก็กลายเป็นสนามอสูรนรกในทันที น่าขนลุกและน่าสะพรึงกลัว
“อ๊าก……”
“ตระกูลลู่ พวกคุณควรตาย!”
ถังเฉาเงยหน้าขึ้นฟ้าและโห่ร้อง ฟังดูเหมือนหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บ
แม้ว่าคำด่าของชายคนนั้นทางโทรศัพท์จะสั้น แต่เขาก็ฟังออกว่า มันเป็นเสียงของลู่โป๋หาน
เขารู้สึกเสียใจภายหลัง!
เขาไม่ควรไว้ชีวิตตระกูลลู่ ตัดหญ้า อย่าไว้หน่อ ฆ่าพ่ออย่าไว้ลูก!
“อ๊ากๆๆๆ…”
เสียงคำรามที่เจ็บปวดใจของเขาดังก้องไปทั่วทุกมุม
ทุกคนได้ยินเสียงคำรามโกรธของถังเฉา แต่เนื่องจากที่นั่นวุ่นวายเกินไป ไม่มีใครฟังออกว่าเป็นเสียงของเขา
ความสนใจของทุกคนจดจ่ออยู่ที่คำสามคำ
ตระกูลลู่!
ตระกูลลู่พบหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้!
“ที่ไหน? ตามไปเร็วเข้า อย่าปล่อยให้ตระกูลลู่หาสองคนนั้นเจอ!”
“รีบแย่งมันซะ จะได้ช่วยชีวิต!”
…
ทุกตระกูลที่ยอมจำนน ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังตระกูลลู่
ตระกูลหลิน ตระกูลลั่ว และตระกูลเซี่ย ก็ไล่ตามไปเช่นกัน
“ปกป้องคุณหลิน!”
ผู้คนจากทั้งโรงยิมรีบวิ่งไปที่ตระกูลลู่ และฉากนั้นดูอลังการมาก
เมื่อเห็นฉากนี้ ถังเฉาก็ไล่ตามไปด้วย
บูม!
ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด และพื้นดินก็หดตัวเล็กลงอย่างรวดเร็วภายใต้ฝ่าเท้าของเขา
บนลิฟต์ ไวโอเล็ตมองดูความวุ่นวายด้านล่างด้วยรอยยิ้ม สายตาของเธอราวกับกำลังดูละครเรื่องหนึ่งอยู่
หลินโป๋หลายที่อยู่ข้างหลังตกตะลึง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ
เขานึกไม่ถึงว่า เมื่อเผชิญกับความตาย นิสัยด้านมืดของมนุษย์จะถูกเปิดเผยอย่างละเอียดถี่ถ้วนเช่นนี้
ราวกับว่าเธอเข้าใจสิ่งที่หลินโป๋หลายคิด ทันใดนั้นไวโอเล็ตก็หันศีรษะและยิ้มให้เขาจางๆ “แค่นี้ก็ตกใจแล้วหรือ?”
“ฉันบอกแล้ว ฉันจะให้คุณเห็นงานเลี้ยงของด้านมืดมนุษย์ด้วยตาของคุณเอง”
“นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น”
……
ในอีกด้านหนึ่งลู่โป๋หานที่เพิ่งจับตัวถังเสี่ยวลี้ ยังไม่ทันสั่งสอนเธอ
ว้าๆ!
ข้างหลังเขา ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกัน
ทั้งหมดเป็นกองกำลังตระกูลแต่ละตระกูลที่ยอมจำนน
ในขณะนี้ พวกเขามองไปที่ลู่โป๋หานด้วยสายตาที่มืดมน
พูดให้ถูกคือ กำลังมองไปที่ถังเสี่ยวลี้ที่เขาอุ้มอยู่
สายตาของทุกคนโลภและน่าขยะแขยง
ลู่เจียงไห่รีบพาหลินชิงเสว่ซึ่งถูกจับมาเพื่อมาพบกับลู่โป๋หาน
เขามองไปรอบๆด้วยสายตาที่มืดมนและตะโกนอย่างเย็นชา “พวกคุณหมายความว่าอย่างไร?”
“หมายความว่าอย่างไร? ตระกูลลู่ของคุณ ดูไม่ออกเหรอ?”
ผู้นำของตระกูลผู้มั่งคั่งในเมืองจินเหอ ซึ่งไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลลู่เยาะเย้ย“มีหมาป่ามากและเนื้อน้อย ตระกูลลู่ของคุณจะโลภเกินไปไหม ถ้าพวกคุณต้องการครอบครองสองคนนี้เอง”
“ใช่”
ทันทีที่คำเหล่านี้ออกมา ผู้นำตระกูลจากภูมิภาคอื่นก็พูดเสริมขึ้นทันที”ไม่ว่ายังไง ก็ควรแบ่งออกมาหนึ่งคนให้เราใช่ไหม?”
ลู่โป๋หานหัวเราะอย่างเย็นชา “ตลก! หลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ถูกจับโดยตระกูลลู่ของผม ทำไมต้องแบ่งพวกเธอให้พวกคุณ?”
“พวกคุณ คิดว่าตนเองเป็นใคร?”
“คุณพูดอะไร?”
“แค่ตระกูลลู่ คิดว่าเรากลัวคุณเหรอ?”
ถังฮันเจี๋ยเย้ยหยัน “มอบหลินชิงเสว่หรือถังเสี่ยงลี้ออกมา จะไว้ชีวิตสุนัขของพวกคุณ!”
ผัวะ!
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ประโยคนี้จบลง ถังฮันเจี๋ยก็โดนตบหน้าอย่างแรง
ลู่เจียงไห่มองไปที่ถังฮันเจี๋ยด้วยความดูถูกและด่า
“คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร กล้าพูดกับผมแบบนี้? ตระกูลลู่ของผม เป็นหัวหน้าของตระกูลคุณ!”
“สถานการณ์แบบนี้ยังจะมาเอาสถานะตระกูลหลวงมากดขี่คนอื่น คุณดูซิว่ามีใครฟังคุณไหม?”
ใบหน้าของถังฮันเจี๋ยเจ็บและแสบร้อน เขามองไปที่ลู่เจียงไห่อย่างโกรธเคือง
แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่สิ่งที่เขาพูดคือความจริง
ขณะนี้ ไม่มีตระกูลหลวงเมืองเยี่ยนจิงอีกต่อไป
ทุกคน พยายามอย่างหนักเพื่อมีชีวิตอยู่
“อย่างไรก็ตาม พวกคุณต้องมอบหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้!”
ถังฮันเจี๋ยกล่าวอย่างโกรธเคือง
“ใช่ มิฉะนั้น เราจะไม่รังเกียจที่จะทำลายตระกูลลู่ของคุณก่อน!”
“ทำลายตระกูลลู่!”
“ทำลายตระกูลลู่!”
…
ผู้คนจากตระกูลอื่นตะโกนเสียงดัง
“…”
เมื่อเผชิญกับสถานการณ์นี้ สีหน้าของลู่โป๋หานและลู่เจียงไห่ดูมืดมนและรู้สึกกดดัน
แม้ว่าพวกเขาจะจับตัวของหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ได้ เวลาจำกัดหนึ่งชั่วโมงยังไม่หมด ใครก็ตามสามารถมาแย่งพวกเขาได้
สองแม่ลูก เป็นเหมือนมันฝรั่งร้อนในมือในขณะนี้
ตระกูลลู่ถือไว้ในมือ จะนำไปสู่ความพินาศเท่านั้น
และเมื่อเห็นหลายตระกูลแข่งขันกันเห็นเธอและลูกสาวเป็นถ้วยรางวัล ดวงตาของหลินชิงเสว่ก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง
“ปล่อยคุณหลิน จะอภัยโทษให้พวกคุณ!”
ด้วยเสียงโห่ร้อง ตระกูลเซี่ย ตระกูลหู และตระกูลต่งมาถึงแล้ว
จากนั้นที่ตามมาคือตระกูลหลิน ตระกูลลั่ว
ทั้งหลินรั่วหวีและลั่วเย่นหัว มองไปที่ตระกูลลู่ด้วยใบหน้าที่เย็นชา
ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ตระกูลหลินและลั่วจะโจมตีตระกูลลู่ในที่สุด และตระกูล ลู่จะต้องถูกทำลาย!
“ช่วยลูกสาวฉันด้วย..”
“พ่อ แม่!”
หลินชิงเสว่คุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้และร่ำร้องต่อหลินรั่วหวีและลั่วเย่นหัว
เป็นครั้งแรกที่ตะโกนคำสองคำนี้ออกมา
หลินรั่วหวีและลั่วเย่นหัวในใจกระตุก จากนั้นสายตาของพวกเขาก็มืดมนมากขึ้น
บูม!
ในที่สุด ลู่เจียงไห่ก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล ไม่ต้องพูดถึงตระกูลมากมาย แค่ตระกูลหลินเพียงตระกูลเดียว ก็สามารถทำลายตระกูลลู่ก็เหมือนกับการเล่น
เขาต้องทำอะไรสักอย่าง!
“ทุกคน…”
ลู่เจียงไห่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มองไปที่ทุกตระกูล “ก่อนจะตัดสินใจว่าหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้จะเป็นของใคร เราควรต่อต้านฝ่ายขัดแย้ง และทำลายตระกูลที่ต้องการช่วยชีวิตพวกเขาเสียก่อนไหม?”
