ทั้งห้องไพรเวทเงียบสนิท มีเพียงแค่เสียงหัวเราะนิ่งๆของถังเฉาเท่านั้น
คนที่อยู่ที่โต๊ะอาหารก็มองสำรวจถังเฉาด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป
มีทั้งประหลาดใจ มีทั้งกลัว แล้วก็มีโมโหด้วย
เว่ยหมิงจวินมาจากที่ไหนกัน?
ภรรยาใหม่ของหลินรั่วหวีหัวหน้าตระกูลหลิน！
แม้ว่าตำแหน่งจะไม่สูงเทียบเท่ากับลั่วเย่นหัวภรรยาเดิม แต่ถึงยังไงก็มีสถานะเป็นถึงเจ้าแม่ตระกูลหลิน
ใครจะไปกล้ากดดันขู่เข็ญ?
แต่ถังเฉาดันไปให้เว่ยหมิงจวินลงโทษตัวเองโดยการดื่มเหล้าแบบนี้
แถมยังต่อหน้าหลินรั่วหวีอีกด้วย
ช่างกล้าหาญชาญชัยจริงๆ
หลินเจิ้นสงกับหลินฉ่ายเวยส่งสายตาให้กับถังเฉาอย่างสุดชีวิต บอกเป็นนัยว่าอย่าไปยุให้เว่ยหมิงจวินโกรธล่ะ
ลั่วเย่นหัวกับหลินชิงเสว่กลับสีหน้านิ่งเรียบ ท่าทางไม่สนใจไม่แยแสอะไร
จากน้ำเสียงที่เว่ยหมิงจวินพูดก่อนหน้านี้ พวกเธอก็อยากจะสั่งสอนให้บทเรียนกับเว่ยหมิงจวินสักหน่อยแล้วเหมือนกัน
คนกลางที่รู้สึกอึดอัดที่สุดก็คือหลินจ้าวหยูน
คนหนึ่งเป็นแม่แท้ๆของตัวเอง อีกคนก็เป็นพี่เขย
มันไม่ง่ายเลยที่จะปล่อยวางไป！
ดึงสติกลับมา เว่ยหมิงจวินก็ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโหแล้ว“นี่เป็นกฎข้อบังคับของใครไม่ทราบ?”
ถังเฉาราวกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงความโกรธของเว่ยหมิงจวิน พูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“นี่เป็นกฎที่บรรพบุรุษตั้งขึ้นมา ในเมื่อเป็นงานเลี้ยงขออภัย ก็ต้องมีท่าทางรู้สึกผิดอยากจะขอโทษ ไม่อย่างนั้นก็ไม่เรียกว่างานเลี้ยงขออภัย”
ถังเฉาเอางานเลี้ยงขออภัยของหลินรั่วหวีมาอ้าง ไม่เปิดโอกาสให้พูดหักล้างกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว
หลินรั่วหวีมองเว่ยหมิงจวินนิ่งๆหนึ่งที“ดื่มเถอะ”
เว่ยหมิงจวินสีหน้าแดง กัดฟันกรอดๆด้วยความโมโห
หลินรั่วหวีพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ทำได้แค่ดื่ม
แต่ว่า ความโกรธเกลียดเคียดแค้นในใจที่มีต่อถังเฉายิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น
เว่ยหมิงจวินสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที ยกแก้วเหล้าขึ้น เอามาตรงจมูก แล้วดื่มจนหมด
ดื่มหมดไปแล้วหนึ่งแก้ว เว่ยหมิงจวินรู้สึกมึนหัวไม่น้อยแล้ว
แม้ว่าจะเป็นแก้วเล็กๆ แต่ว่านี่เป็นเหล้าขาวเชียวนะ！
“เหลืออีกสองแก้ว”
ถังเฉาชี้ไปที่สองแก้วที่เหลือ หัวเราะเหอะๆพร้อมกับพูดขึ้น
เว่ยหมิงจวินกัดลิ้นอย่างแรง ใช้ความเจ็บปวดทำให้ตัวองตื่นเอาไว้
หันไปมองถังเฉาด้วยสายตาเยือกเย็น หยิบสองแก้วมาดื่มไปจนหมด
สามแก้วดื่มไปจนหมด เว่ยหมิงจวินก็ไม่ไหวแล้ว แอลกอฮอล์พุ่งขึ้นมาที่หัว
แปะๆ！
ถังเฉาตบมือ พูดยิ้มๆ“น้าเว่ย นี่ดื่มเก่งจริงๆเลยนะครับ”
เขาหันไปมองหลินเจิ้นสงกับหลินฉ่ายเวย“น้าเว่ยดื่มไปแล้วสามแก้ว แสดงถึงความจริงใจไปแล้ว ตอนนี้ดื่มกันได้แล้วล่ะครับ”
หลินเจิ้นสงกับหลินฉ่ายเวยหันมองตากัน เหล้าแก้วนี้ พวกเขารู้สึกว่ามันต้องเข้มมากแน่ๆ
แต่ว่า พวกเขาก็ดื่มไปจนหมดอยู่ดี
เว่ยหมิงจวินกลับไปนั่งตรงตำแหน่งเดิม แม้ว่าที่ใบหน้าจะดูไม่ออกว่าโมโห แต่ในใจกลับตั้งมั่นเอาไว้แล้วว่า จะต้องแก้แค้นคืนให้ได้
หลินชิงเสว่มองถังเฉาอย่างรู้สึกสนใจ ลั่วเย่นหัวสายตาก็ชื่นชมไม่น้อย
งานเลี้ยงครั้งนี้ถึงชื่อจะเรียกว่างานเลี้ยงขออภัย แต่พวกเขากลับไม่เปิดปากพูดขอโทษออกมาด้วยตัวเองเลย
หลินรั่วหวีอาจจะได้อยู่ แต่เว่ยหมิงจวินต้องทำไม่ได้แน่ๆ
สำหรับเธอแล้วมันน่าอับอายเสียชื่อเสียงมากๆ
แต่คำพูดของถังเฉาปัดเป่าความคิดของเธอไปโดยสิ้นเชิง
วัฒนธรรมการดื่มเหล้า?
นี่มันเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น
หลินรั่วหวียกแก้วขึ้นมา พูดกับหลินเจิ้นสง“เจิ้นสง เรื่องประสบการณ์ชีวิตของชิงเสว่ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ แล้วก็เป็นการแสดงความขอบคุณคุณแล้วก็ขออภัยด้วย ผมขอแสดงความขอโทษ”
พูดจบ หลินรั่วหวีก็ดื่มเหล้าตรงหน้า
หลินเจิ้นสงยิ้มอย่างอมทุกข์“การกระทำทั้งหมดที่ผู้นำตระกูลทำก็เพื่อตระกูล แถมเรื่องราวมันก็ผ่านไปตั้งหลายปีขนาดนี้แล้ว ผมไม่สนใจตั้งนานแล้วล่ะครับ”
ถังเฉากับหลินชิงเสว่รีบหันไปมองหลินเจิ้นสงทันที
ปากบอกว่าไม่สนใจ แต่ไม่สนใจจริงๆเหรอ?
จู่ๆลั่วเย่นหัวก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมา“ถ้าเกิดจะขอโทษจริงๆล่ะก็ คนที่ควรจะขอโทษที่สุดก็คือฉัน เพราะว่าคนที่เสนอความคิดให้พาตัวชิงเสว่ไปก็คือฉันเอง”
ห้ะ！
พอคำพูดนี้ของลั่วเย่นหัวออกมา ทุกคนก็สีหน้าตกใจกันทันที
“คือคุณอย่างนั้นเหรอ?”
หลินชิงเสว่สีหน้าเปลี่ยนไป จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ขึ้นมา
พวกถังเฉา หลินเจิ้นสง หลินฉ่ายเวยก็มองลั่วเย่นหัวด้วยความประหลาดใจเช่นกัน
พวกเขาคิดมาตลอดว่าคนที่เสนอความคิดนี้ ก็คือหลินรั่วหวี
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นลั่วเย่นหัว
พอเจอกับคำถามของหลินชิงเสว่ ลั่วเย่นหัวก็พยักหน้าอย่างนิ่งๆ“ฉันเอง เพราะว่าฉันอยากมีลูกมากเกินไป”
“ฉันจะให้คนอื่นรู้ความลับเรื่องที่ฉันไม่สามารถมีลูกได้ไม่ได้ ถ้าเกิดความลับนี้แพร่งพรายออกไปล่ะก็ ไม่ใช่แค่ตระกูลหลิน แต่ตระกูลลั่วของฉันก็จะถูกทำลายไปจนสิ้นซากแน่นอน”
ลั่วเย่นหัวพูดขึ้นมาเบาๆ“พอดี ฉันได้ทราบข่าวคราวว่าเธอคลอดพอดี ก็เลยวางแผนที่จะพาตัวกลับมานิสัยเป็นมิตรเข้าถึงง่ายของเธอเหมือนกับฉัน ส่วนนิสัยเงียบๆไม่เปิดเผยกลับเหมือนเยว่เหมย”
พอพูดถึง‘เยว่เหมย’ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบทันที
โดยเฉพาะหลินเจิ้นสง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึง
หลินเยว่เหมย
เธอต่างหากที่เป็นแม่แท้ๆของหลินชิงเสว่
ภรรยาคนแรกของหลินเจิ้นสง
แล้วก็เป็นภรรยาที่เขารักที่สุดด้วย
แต่ หลังจากที่เสียหลินชิงเสว่ เธอก็ป่วยตายไปในเวลาต่อมา
“คนที่ฉันควรจะขอโทษที่สุด ก็คือเธอ”
ลั่วเย่นหัวค่อยๆลุกขึ้นยืน มาหยุดตรงหน้าของหลินเจิ้นสง จากนั้นก็ก้มหัว“ฉันเป็นคนบาปหนักบาปหนา ไม่ขอการอภัย ทำได้แค่ทำดีกับชิงเสว่เท่านั้น”
“วันเวลาต่อจากนี้ ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร ฉันจะไม่มาโผล่ให้พวกคุณเห็นอีก ไม่ว่าจะเจออันตรายใดๆ ฉันก็จะมาปกป้องพวกคุณเอง นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถชดใช้คืนให้ได้”
หลินเจิ้นสงรีบให้ลั่วเย่นหัวเงยหน้าขึ้นมา“คุณลั่ว ผมก็ยังต้องขอบคุณที่คุณอบรมเลี้ยงดูชิงเสว่”
“อบรมเลี้ยงดู?”
ลั่วเย่นหัวหัวเราะเยาะตัวเอง“ฉันไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นแม่คนด้วยซ้ำ”
ถังเฉาวางตะเกียบลง
เขารู้สึกได้ว่าลั่วเย่นหัวกลับตัวกลับใจแล้วจริงๆ
บางทีหลินรั่วหวีก็อาจจะกลับตัวกลับใจได้แล้วเหมือนกัน แต่ว่าเขาเป็นถึงผู้นำตระกูลหลิน จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนไม่ได้
สายตาของทุกคน ต่างหันมองมายังหลินชิงเสว่
ในตอนนี้ ต้องการให้หลินชิงเสว่พูดแถลงการณ์ออกมา
หลินชิงเสว่เงียบไปสักพัก จ้องมองลั่วเย่นหัวอยู่นานสองนาน จู่ๆก็ส่ายหัว
“ในเมื่อคำขอโทษของคุณพ่อของฉันรับเอาไว้แล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ถือโทษโกรธแค้นอะไรคุณแล้ว ใช้ชีวิตให้ดีๆถือเป็นการสำนึกผิดที่ดีที่สุด”
ความปรารถนาทั้งหมด ล้วนอยู่ในคำพูดสั้นๆประโยคนี้หมดแล้ว
ทุกคนใช้ชีวิตดีๆ ทุกๆคนไม่ลืมคนที่ล่วงลับไป
“ยกเว้นไว้หนึ่งคน”
จู่ๆหลินรั่วหวีก็พูดขึ้นมา พูดต่อจากคำพูดของหลินชิงเสว่
บรรยากาศในที่นี้ที่แต่เดิมผ่อนคลายลงไปเยอะ จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหดรุนแรงขึ้นมา
หลินชิงเสว่แววตาเย็นชา มองจ้องหลินรั่วหวี
หลินรั่วหวีค่อยๆมองไปยังถังเฉาที่กำลังทานอาหารนิ่งๆ“ทุกคนใช้ชีวิตกันดีๆได้ ยกเว้นเขาคนเดียว ที่จะใช้ชีวิตดีๆไม่ได้”
พอได้ฟังแบบนั้น ถังเฉาก็เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ มองเขานิ่งๆ
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ต่างก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารของอีกฝั่ง
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่！ทำไมถึงไม่ปล่อยเขาไป?”
หลินชิงเสว่สองตาเริ่มแดงเล็กน้อย ร้องตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความตื่นตัว
ลั่วเย่นหัวสีหน้าก็เย็นชาลงเช่นกัน“ถึงคุณจะไม่ชอบเขายังไง เขาก็เป็นลูกเขยของคุณนะ ฉันหาเหตุผลที่คุณจะฆ่าเขาไม่เจอเลยจริงๆ”
“พวกคุณต้องการเหตุผลใช่ไหม ได้ ผมจะให้เอง”
หลินรั่วหวีมองถังเฉาอย่างนิ่งๆ“พวกคุณคงไม่รู้สินะว่าเขาเกี่ยวข้องกับอำนาจอิทธิพลอะไร ผมไม่มีทางปล่อยให้บุคคลอันตรายแบบนี้อยู่ต่อไปแน่นอน”
“การประชุมที่แดนเหนือในครั้งนี้ เป็นโอกาสที่ดี ดังนั้นฉันจึงมาด้วยตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะมาดวลกับนาย”
หลินรั่วหวีหรี่สองตาลง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
