ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หลินฉ่ายเวยตื่นขึ้นอย่างช้าๆ
วินาทีที่เธอลืมตาขึ้น เธอรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง และเธอไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ
ในไม่ช้า เธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติ เดินบนถนนคนเดียวอย่างไร้จุดหมาย และถูกคนอื่นทำให้เป็นลม เธอก็หมดสติไปหลังจากนั้น
ตื่นมาก็พบว่าอยู่ที่นี่
“ที่นี่ที่ไหน…”
เธอพยายามลุกขึ้น อย่างแรกคือไปจับเสื้อผ้าของเธอดู
เมื่อเห็นว่าร่างกายของเธอไม่มีร่องรอยถูกกระทำใดๆ เธอก็โล่งใจ
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็ตกใจทันที
นี่เป็นบ้านไม้ที่เรียบง่าย แม้แต่โครงสร้างภายในก็เรียบง่ายมาก
เตียงนอน โต๊ะทำงาน ชุดน้ำชา
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่สิ่งเหล่านี้ที่ทำให้เธอตกใจ แต่เป็นคน
เห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเล่นชุดน้ำชา จากด้านหลัง เธอเห็นผมยาวเรียบสลวยห้อยลงมาถึงเอวของเธอราวกับน้ำตก
การเล่นชุดน้ำชาของเธอมีความคล่องแคล่วและทำให้คนดูเคลิ้มตาม
มองดู ก็รู้ได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญ
“ซ่งหรูอี้?”
หลินฉ่ายเวยอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
ซ่งหรูอี้หันกลับมา และยิ้มให้หลินฉ่ายเวยเล็กน้อย”ตื่นแล้วเหรอ?”
“คุณอยากทำอะไร?”
หลินฉ่ายเวยถามเสียงดัง กับผู้หญิงคนนี้ เธอมีเพียงความกลัวต่อเธอ
ไม่ว่าจะเป็นกลวิธีการหรือปัญญา หลินฉ่ายเวยรู้ว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้หญิงคนนี้แม้แต่น้อย
เมื่อเห็นหลินฉ่ายเวยกลัวมากเช่นนี้ ซ่งหรูอี้ก็หัวเราะเบาๆ “อย่ากังวล คนที่พาคุณมาที่นี่ไม่ใช่ลูกน้องของฉัน ลูกน้องของฉันจะไม่หยาบคายขนาดนี้”
“……”
ดังนั้น หลินฉ่ายเวยจึงเข้าใจประโยคนี้ ซ่งหรูอี้ยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดของเธออีกด้วย
เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า”คุณต้องการอะไร ฉันไม่มีสิ่งที่คุณต้องการ”
ซ่งหรูอี้ยังคงหัวเราะต่อไป “ตัวคุณไม่มีสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ไม่นาน ฉันจะหาสิ่งที่ฉันต้องการได้แน่นอน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินฉ่ายเวยก็รู้ว่า ซ่งหรูอี้ก็เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ล่าสุดนี้เช่นกัน
“วางใจได้ ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอก อีกสักพัก ฉันก็จะปล่อยให้คุณกลับไป”
ซ่งหรูอี้ชงชาหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้หลินฉ่ายเวย
หลินฉ่ายเวยไม่ได้รับ แต่จ้องไปที่เธออย่างระมัดระวังมากขึ้น
ทันใดนั้น ก็มีการขอร้องในดวงตาของเธอ
“อย่าใช้ฉันเป็นเครื่องมือ ฉันไม่เคยคิดที่จะทำลายครอบครัวของพวกเขา ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”
ซ่งหรูอี้ส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง “ไม่ใช่ว่าฉันใช้คุณเป็นเครื่องมือ แต่คุณมีความคิดไม่ซื่อในใจของคุณอยู่แล้ว”
“คุณเอาแต่พูดว่าคุณไม่เคยคิดที่จะทำลายครอบครัวของเขา ที่จริงแล้ว คุณหวังให้พวกเขาหย่ากันใช่ไหม?”
หลินฉ่ายเวยหดรูม่านตาของเธอทันที “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น!”
“ใช่ไหม?”
ซ่งหรูอี้หัวเราะเบาๆ ยืนขึ้นและมองดูเธอเหมือนอยู่เหนือกว่า “คุณกับถังเฉารู้จักกันนานที่สุด ถ้าไม่มีฉัน คนที่อยู่เคียงข้างเขาในตอนท้าย น่าจะเป็นคุณ แต่ด้วยเหตุผลหลายประการ คุณพลาดโอกาสรักเขาไป ในใจคุณ คุณไม่เสียดายเหรอ?”
คำพูดของซ่งหรูอี้ ปะปนการล่อลวง และพูดแทงเข้าไปที่หัวใจของหลินฉ่ายเวย ทำให้เธอตัวสั่นไปทั้งตัว
“ต่อหน้าฉัน คุณปฏิเสธได้ แต่ปฏิเสธหัวใจของคุณไม่ได้”
“ทุกคนมีสิทธิ์ไล่ล่าความสุขของตัวเอง คุณไม่ผิดหรอก คุณแค่เข้าใจอะไรบางอย่างช้าไปหน่อยเท่านั้น”
“คุณคิดว่าตัวตนของหลินชิงเสว่ถูกเปิดเผยแล้ว เธอจะสามารถใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาหรือ อย่าโง่เลย”
รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่งหรูอี้เพิ่มมากขึ้น นั่งยองๆและพูดอะไรบางอย่างเบาๆในหูของหลินฉ่ายเวย
หลังจากฟังจบ หลินฉ่ายเวยหน้าซีด และร่างกายของเธอก็หยุดสั่นไม่ได้
“ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู!”
“องค์หญิงคนโตตระกูลหลิน!”
“สาวงามอันดับหนึ่ง!”
เพราะไม่เข้าใจ เลยไม่มีความกลัว
เธอคิดเสมอว่าตัวตนของหลินชิงเสว่เป็นเพียงประธานของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
แม้ว่าหลินเจิ้นสงจะบอกตระกูลหลวงในเยี่ยนตูออกมา เธอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่คำพูดของซ่งหรูอี้ ทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง
ภูมิหลังของหลินชิงเสว่น่ากลัวเกินไป
“ดังนั้น เมื่อตัวตนของหลินชิงเสว่ถูกเปิดเผย ฝั่งตระกูลหลินไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอไป แต่จะให้ความสำคัญกับเธอมากขึ้น เพราะพวกเขาจะไม่ปล่อยให้ข่าวนี้ถูกเปิดเผย สถานการณ์ของพวกคุณอันตรายกว่าเดิม เข้าใจไหม?”
ซ่งหรูอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตระกูลหลินของคุณเป็นเพียงตระกูลธรรมดา จะหยุดการคุกคามของตระกูลหลินได้อย่างไร? ฉันกำลังช่วยคุณ เข้าใจไหม?”
หลินฉ่ายเวยตกใจจนพูดไม่ออก แขนขาของเธอเย็น
“เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะได้รักกัน ฉันแค่คาดคะเน คุณช่วยฉันแล้ว ยังมีทางออกไหม?”
หลังจากพูดสิ่งเหล่านี้เสร็จ ซ่งหรูอี้ก็ปล่อยหลินฉ่ายเวย ไป
ไม่นานนัก ผู้หญิงอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆซ่งหรูอี้
ถ้าถังเฉาอยู่ที่นี่ เขาจะจำเธอได้อย่างแน่นอน
อดีตรองประธานลี่จิงกรุ๊ป เฉิงเพ่ย
เธอจ้องไปที่หลังของหลินฉ่ายเวย ถามอย่างไม่พอใจว่า “ประธาน กว่าคุณชายเหยีนจะจับตัวผู้หญิงคนนี้ได้ ปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้เหรอ?”
ซ่งหรูอี้ยิ้มจางๆ “ไม่มีปัญหา เธอเป็นคนของเราแล้ว”
“แต่ฝั่งเหยียนเสี้ยงหม่า ฉันให้เขาสุภาพหน่อย ทำไมเขาถึงหยาบคายจัง?”
ในที่สุดรอยยิ้มของซ่งหรูอี้ก็หายไป
เฉิงเพ่ยรีบก้มศีรษะของเธอลงทันที และเหงื่อเย็นบนหน้าผากของเธอก็ไหลออกมา “ประธาน มันเป็นความเห็นของฉันเอง หลินชิงเสว่ผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะทำให้ฉันอับอายแบบนี้ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน!”
ซ่งหรูอี้ไม่ตอบ แต่พูดอย่างเฉยเมยว่า “พรุ่งนี้คุณไปที่ลี่จิงกรุ๊ป พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการซื้อกิจการ ถ้า หลินชิงเสว่ตอบตกลง การเตรียมการภายหลังก็ไม่จำเป็นอย่างยิ่ง”
“เพราะว่า ฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับเธอจนถึงขั้นนี้…”
ซ่งหรูอี้ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ด้วยท่าทางที่ซับซ้อน
รอยยิ้มที่เย็นชาเผยบนใบหน้าของเฉิงเพ่ย
“วางใจได้เลย ประธานซ่ง นิสัยของเธอเท่าที่ฉันรู้ เธอจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน!”
“อย่างไรก็ตาม ฉันตั้งตาคอยที่จะได้เห็นหน้าเธอในวันพรุ่งนี้ที่ได้เห็นฉัน!”
มีความแค้นในดวงตาของเฉิงเพ่ยวาบผ่าน
…
ร่วมสุขไปหนึ่งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น ถังเฉามองไปที่หลินชิงเสว่ที่ยังหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
ในอดีต เมื่อความลับของตระกูลหลินยังไม่ได้เปิดเผย เขากังวลเสมอว่าจะทำให้หลินชิงเสว่บอบช้ำทางจิตใจอย่างร้ายแรง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากังวลมากไปแล้ว
การไม่เข้ากันของพ่อแม่ในวัยเด็กของเธอ ทำให้หลินชิงเสว่เป็นเด็กที่ได้รับความขมขื่นของมนุษย์เร็วเกินไป สิ่งที่เยี่ยนจิงทิ้งไว้ให้เธอคือความเสียใจและความเจ็บปวด ในเวลานี้ ตัวตนของเธอถูกเปิดเผย กลับทำให้เธอได้หลุดพ้น
หลังจากจูบหน้าผากของหลินชิงเสว่ ถังเฉาก็เตรียมตัวไปทำอาหารเช้า
หลินชิงเสว่ตื่นขึ้นในขณะนี้ และดึงถังเฉาไว้
“อยู่กับฉันสักพักนะ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ถังเฉามองเห็นด้านที่เหมือนแมวตัวน้อยของหลินชิงเสว่ และเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อย
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ถังเฉาและหลินชิงเสว่จึงเดินออกมาพร้อมกัน
“ช่วงนี้ยุ่งกับเรื่องของพ่อ กิจการของบริษัทจึงไม่ได้จัดการ คืนนี้ฉันอาจจะกลับมาดึกหน่อย”
ที่โต๊ะอาหาร หลินชิงเสว่ก็พูดขึ้นทันที
ถังเฉายิ้มเล็กน้อย “คุณต้องดูแลร่างกายของคุณนะ งานของบริษัทยังมีผมอยู่”
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ
หลังอาหารเช้า ถังเฉาส่งถังเสี่ยวลี้ไปโรงเรียนอนุบาลก่อน แล้วจึงไปที่อาคารกั๋วจี้กับหลินชิงเสว่
อย่างไรก็ตาม เมื่อเข้าไปในบริษัท หลี่ถาวก็รีบเดินมา
“ประธานหลิน เฉิงเพ่ยกลับมาแล้ว!”
“เฉิงเพ่ย?”
หลินชิงเสว่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้ และมีแสงเย็นวาบในดวงตาของถังเฉา
“หลินชิงเสว่!”
ทันทีที่เสียงลดลง ก็มีเสียงหยิ่งผยองและเฉยเมยของเฉิงเพ่ยดังขึ้น
ทุกคนมองไปตามทางของเสียงที่ดังขึ้น และเห็นเฉิงเพ่ยพาผู้บริหารระดับสูงสองสามคนของบริษัทตระกูลซ่งเดินเข้ามาอย่างดุดัน
ด้วยสีหน้าเย็นชา
“เฉิงเพ่ย ถึงตอนนี้แล้ว คุณมาทำอะไรที่นี่อีก?”
ใบหน้าของหลินชิงเสว่เย็นชา เธอได้ขับไล่เฉิงเพ่ยออกจากบริษัทลี่จิงกรุ๊ปแล้ว แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะกลับมาอีกครั้ง
การเดินทางครั้งสุดท้ายที่เจียงเฉิง ทำให้หลินชิงเสว่จำฝังใจ หากไม่ใช่เพราะถังเฉา เธอคงถูกเฉิงเพ่ยใส่ร้าย
“มาทำอะไรน่ะเหรอ ก็มาซื้อบริษัทลี่จิงกรุ๊ปของคุณไงล่ะ!”
เฉิงเพ่ยเดินมาพร้อมกับเยาะเย้ย
