ห้องรับแขกที่คึกคัก แวบเดียวกลายมาเงียบไร้เสียง มีเพียงเสียงถามกลับที่เย็นชาขั้นสุดคำนั้นของหลินชิงเสว่
สายตาของหลินหมิงหู่ หลินจื่ออิน หลินโป๋หลายและคนอื่นๆ มองทางถังเฉามีการเย้ยหยันเพิ่มขึ้นมาเต็มเปี่ยม แม้แต่ฉินผู่หยางที่อยู่ด้านข้างยังฉีกมุมปากขึ้น ยิ้มเยาะเย้ยแล้ว
หลินชิงเสว่กุมหมัดเอาไว้แน่น มองเว่ยหมิงจวินด้วยดวงตาเกือบจะพ่นไฟออกมาได้
มองอั่งเปาซองนี้ ถังเฉาสีหน้าดูเย็นชาเล็กน้อย จมสู่ความเงียบงันไป
อั่งเปาที่มีเงินสดหนึ่งแสน ดูเหมือนว่ามีเจตนาดีเต็มที่ แต่ว่าทุกคนล้วนเข้าใจว่านี่คือความอัปยศอดสู
ความอัปยศอดสูอย่างโจ่งแจ้ง
นี่เชื่อมโยงไปถึงประเด็นการให้ของขวัญระหว่างตระกูลชั้นสูง อั่งเปาซองหนึ่ง สามารถใส่เงินได้มากเท่าไร?
หนึ่งหมื่น?
หรือว่าหนึ่งแสน?
สำหรับคนธรรมดานั้น ถือว่าเป็นจำนวนเงินมหาศาลก้อนหนึ่ง แต่ว่าสำหรับคนของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูนั้น หนึ่งแสน มีอะไรแตกต่างกันกับเศษเงิน—-นี่เหมือนเงินที่โยนไปให้ขอทานหรือเปล่า?
เว่ยหมิงจวินนำเงินที่ให้ขอทาน เอาให้ถังเฉาแล้ว จะไม่ให้หลินชิงเสว่โกรธแค้นได้อย่างไร? ไม่ให้ทุกคนในเหตุการณ์มองถังเฉาแบบเป็นตัวตลกได้อย่างไร?
“ถังเฉา ยากที่ป้าจะให้อั่งเปาซองใหญ่ขนาดนี้กับเธอ ทำไมเธอไม่รับล่ะ!”
ทันใดนั้น หลินโป๋หลายตะโกนเสียงดัง การเยาะเย้ยในสายตากลับเข้มข้นขึ้นมาอีก
“เจ้าแม่ตระกูลให้อั่งเปานาย เป็นเพราะให้ความสำคัญกับนาย อย่าทำเป็นไม่รู้จักให้เกียรติคนอื่น!”
“เงิน’มาก’ขนาดนี้ ซื้อเสื้อผ้าดีๆ ได้หลายตัวเลยมั้ง?”
“ยังไม่รีบรับไปอีก!”
หลินจื่ออิน หลินหลิง หลินหมิงหู่คนอื่นๆ ต่างตำหนิ วาดหวังให้ถังเฉารับอั่งเปาซองนี้อย่างยิ่ง
“ไม่ต้องรับ!”
ร่างกายหลินชิงเสว่สั่นเทาอย่างรุนแรง กัดฟันไว้แน่นพลางบอกถังเฉาไป
ถึงแม้ลั่วเยนอวิ๋นไม่ได้พูดอะไร และจ้องถังเฉาตาไม่กะพริบ เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวถังเฉาจะรับอั่งเปาซองนี้ไว้เหมือนกัน
“มีอะไรเหรอ เสี่ยวเฉา ทำไมถึงไม่รับ?”
บนหน้าเว่ยหมิงจวินยังคงมีรอยยิ้มสง่างามที่เบิกบานใจอยู่ ถามอย่างห่วงใย “ถ้าเห็นว่าน้อยไป ฉันเพิ่มให้อีกหน่อยได้นะ”
พูดจบ ล้วงเช็ดใบหนึ่งออกมาอีก เขียนลงไปหนึ่งล้าน
“พอแล้ว!”
หลินชิงเสว่อดทนไม่ไหว ส่งเสียงตวาด “เขาเป็นสามีของฉัน พวกเธออย่ามาเหยียดหยามเขาแบบนี้อีก!”
เว่ยหมิงจวินมองเธอแบบหน้าตาแปลกใจ “ชิงเสว่ เธอเป็นอะไรแล้ว นี่ฉันให้ของขวัญแรกพบกับสามีเธอนะ!”
“ใช่ น้องสาว เธอฮึมเหิมขนาดนี้ทำไมกัน?”
“เขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีตำแหน่งอะไร เงินเท่านี้ ถือว่าให้เกียรติเขามากพอแล้ว”
หลินจื่ออิน หลินหมิงหู่ต่างคล้อยตามเสียงคนอื่นไปด้วย มีบางคนแกล้งทำเป็นเซ่อซ่า มีบางคนไร้ความรู้สึกเย้ยหยัน และมีบางคนมองดูอยู่แบบเฉยชา
“พวกเธอ—-”
หลินชิงเสว่กัดฟันแน่น มองเห็นถังเฉาโดนเว่ยหมิงจวินเหยียบย่ำขนาดนี้ ในใจเธอเหมือนถูกมีดกรีด เศร้าเสียใจที่สุด
ในเวลานี้เอง มือที่มีพลังข้างหนึ่งกลับกุมมือที่สั่นเทาของเธอเอาไว้เบาๆ
เธอฝืนเงยหน้าขึ้น มองไปเห็นคือดวงตาที่อ่อนโยนคู่หนึ่ง
ชั่วขณะนั้น หลินชิงเสว่รู้สึกสะอื้น เบ้าตาแดงทันที ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”
ถังเฉากลับพูดปลอบใจเสียงเบาๆ จากนั้นหมุนตัวกลับ รับอั่งเปาในมือของเว่ยหมิงจวินด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า
ชั่วขณะนั้น ลูกตาหลินชิงเสว่หดเล็กน้อย ในดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ขอบคุณครับคุณป้า”
เว่ยหมิงจวินพยักหน้า ยิ้มบอก “เด็กดี”
“ฮ่าๆๆๆ……”
ในเหตุการณ์กลับมีเสียงหัวเราะดังระเบิดออกมาแบบไม่เหมาะสม
“เขายังรับไปจริงด้วย ขอทาน—-”
หลินโป๋หลายกุมท้องเอาไว้ หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา
“เขาคู่ควรกับเงินแค่นี้แหละ หนึ่งแสน เงินแค่นี้ยังไม่พอฉันให้ซื้อเสื้อตัวหนึ่งเลย—-”
หลินจื่ออินหัวเราะจนท้องแข็งเช่นกัน
“ชิงเสว่ นี่คือสามีที่เธอหามาเหรอ เงินหนึ่งแสนน้อยนิด ก็เอาให้เขาได้แล้ว”
หลินหมิงหู่มาถึงตรงหน้าของหลินชิงเสว่ พูดจาเยาะเย้ย
“ถังเฉา นายทำให้ฉันผิดหวังเสียจริงเลย
ฉินผู่หยางมองด้านหน้าถังเฉา พูดจาดูถูก “คนแบบนายนี้ ไม่คู่ควรครอบครองคุณหลิน!”
พูดจบ มีเสียงพึ่บทีหนึ่ง อั่งเปาในมือของถังเฉาหล่นลงพื้น
ชั่วขณะนั้น ธนบัตรในซองอั่งเปากระจายลงพื้น แต่ทว่าไม่มีใครไปมองสักแวบ
ถังเฉานั่งยองลงแบบเงียบๆ เก็บธนบัตรแต่ละใบที่หล่นลงพื้นใส่ซองอั่งเปาไป
ฉากนี้ ทำให้รอยยิ้มบนหน้าของเว่ยหมิงจวินหายไปในชั่วขณะหนึ่ง ที่เข้ามาแทนที่คือการดูถูกที่ลุ่มลึก
หล่อนไม่มองถังเฉาสักนิด ราวกับเห็นว่าเขาไม่มีตัวตน
“ทำไมคุณต้องรับเอาไว้ด้วย ขาดเงินแสนหนึ่งเหรอ?”
หลินชิงเสว่มาตรงหน้าของถังเฉา ในสายตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เธอปกป้องถังเฉามาสารพัดวิธี ไม่ให้เขาได้รับการหยามเหยียด ผลปรากฏว่าตรงกันข้าม ยังมาทำให้คนเหยียบย่ำเอาเสียเอง
“หล่อนเป็นแม่ของจ้าวหยูน ผมไม่รับไม่ได้”
ถังเฉาไม่ได้โกรธอะไร มองใบหน้างดงามที่ทั้งโกรธทั้งปวดใจ พูดเสียงเบาๆ “นี่คือการพบกันครั้งแรก จะทำให้จ้าวหยูนลำบากใจไม่ได้”
หลินชิงเสว่ถลึงดวงตาโต ตามมาด้วยดวงตาชื้นแฉะแล้ว
เธอเข้าใจ สาเหตุที่ถังเฉารับมา เป็นเพราะหล่อนคือมารดาของหลินจ้าวหยูน ไม่อยากให้เธอแทรกอยู่ตรงกลางทำตัวลำบากเท่านั้นเอง
“อย่างนั้นไม่ได้ ฉันไม่อยากให้คุณได้รับความไม่เป็นธรรมเพราะฉันอีก”
เสียงของหลินชิงเสว่มีความสะอึกสะอื้น
เธอเข้าใจสาเหตุเว่ยหมิงจวินเหยียดหยามถังเฉา เป็นเพราะความเคียดแค้นต่อเธอ
เว่ยหมิงจวินไม่กล้าลงมือต่อเธอ ดังนั้นจึงทำได้เพียงมาลงมือกับถังเฉา
ถังเฉาส่ายหน้า “ไม่หรอก”
เพิ่งพูดจบ เขามองเว่ยหมิงจวินที่กำลังพูดคุยหัวเราะกับฉินผู่หยางอยู่แวบหนึ่ง สายตาเย็นชามากๆ
ผ่านไปสักพักหนึ่ง หลินรั่วหวีกลับมาแล้ว
หลังจากเขาเข้ามาในบ้าน บรรยากาศในห้องรับแขก ในที่สุดบันยะบันยังลงหมด ทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อย
เก้าอี้มากขนาดนี้ มีเพียงถังเฉาคนเดียวที่ไม่มีที่นั่ง
เว่ยหมิงจวินหน้าตารู้สึกผิดเต็มที่ “ขอโทษด้วยนะ ถังเฉา เก้าอี้ในบ้านมีตั้งมากขนาดนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอไปนั่งที่โต๊ะกาแฟ?”
ถังเฉาที่รู้ว่าเว่ยหมิงจวินเป็นคนอย่างไรจึงส่งสายตาเย็นชา ไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกชามข้าวขึ้น ก่อนจะนั่งลงไปที่โต๊ะกาแฟคนเดียว
หลินรั่วหวีมองถังเฉาทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
หลินชิงเสว่อยากยกที่นั่งให้ถังเฉา ลั่วเยนอวิ๋นกลับกดเธอเอาไว้ “อย่าวู่วาม เขาอดทนมาถึงขั้นนี้ จะต้องมีแผนการของเขาแน่!”
หลินชิงเสว่ตะลึงครู่หนึ่ง “หมายความว่าอะไรคะ?”
ลั่วเยนอวิ๋นไม่ได้พูดอีก เพียงมองถังเฉาที่อยู่บนโซฟาแบบมีความหมายลึกซึ้ง “หลานอยู่กับเขามาตั้งนานมากขนาดนี้ ยังมองเขาไม่ออกอีกเหรอ?”
หลินชิงเสว่หวนนึกสักนิด ไม่นานก็ส่ายหน้าแล้ว “ไม่ค่ะ”
“งั้นก็ไม่ดีเหรอ?”
บนหน้าลั่วเยนอวิ๋นมีรอยยิ้มเยาะเย้ย “แม้แต่หลานยังดูเขาไม่ออก เว่ยหมิงจวินจะมองออกได้เหรอ?”
ได้ยินดังนั้น หลินชิงเสว่หัวใจเต้นแรง “คุณน้าหมายความว่า—-”
“น้าดูแล้ว เขาเหมือนสัตว์ชนิดหนึ่ง”
ลั่วเยนอวิ๋นพูดคำหนึ่งออกมาช้าๆ “หมาป่า”
“ถ้าหมาป่าหันหลังกลับ ย่อมต้องมีสาเหตุ ไม่มาตอบแทนบุญคุณ ก็มาแก้แค้น!”
ลั่วเยนอวิ๋นเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นถังเฉาลุกขึ้นยืน มาที่ด้านหน้าเว่ยหมิงจวิน “คุณป้าครับ เพิ่งเจอกันครั้งแรก ท่านก็ให้เงินผมมากขนาดนี้แล้ว ผมรู้สึกผิดในใจมากเลย เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะมอบของขวัญให้คุณป้าด้วย”
ขณะดูฉากนี้อยู่ ลั่วเยนอวิ๋นหรี่ดวงตาขึ้นเล็กน้อย แสงคมกริบแลบผ่าน
“การแก้แค้นเริ่มต้นแล้ว”
