ฉากนี้พอดีกับที่พวกหลินอิ่นสามีภรรยาที่เร่งรุดลงมาได้เห็นคาตา เบิกตาโตมองอย่างไม่อยากจะเชื่อในฉับพลัน
ปากอ้ากว้างจนเพียงพอที่จะยัดไข่ไก่เข้าไปได้สองฟอง แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่ครึ่งประโยค
นึกไม่ถึงว่าหลินโป๋หลายจะเข้าโลงไปด้วยตัวเอง!
ถังเฉาเองก็ตะลึงน้อย ๆ จากนั้นก็หัวเราะอย่างเสียดสี “ใช้ของที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์ ก็ถือว่าเป็นเทคนิคที่ดีอย่างหนึ่ง… เพียงแต่ว่า… คิดว่าซ่อนอยู่ในโลงศพแล้วจะปลอดภัยอย่างนั้นเหรอ?”
พูดจบเขาก็ก้าวขายาว ๆ เดินไปอยู่ด้านหน้าของโลงศพ ถีบเข้าไปด้านบนอย่างโหดเหี้ยม
โครม!
ทันใดนั้น โลงศพสีแดงสดที่หนักหลายร้อยชั่ง นึกไม่ถึงว่าจะโดนถังเฉาถีบจนกลิ้งหลุน ๆ หลายตลบแล้วจึงหยุดนิ่ง
ในระหว่างที่กลิ้งอยู่นั้น ภายในโลงศพก็ส่งเสียงกระแทกอย่างต่อเนื่อง เดาออกได้ไม่ยากเลยว่าหลินโป๋หลายนั้นถูกกระแทกไปไม่เบา
ทว่านี่ยังไม่จบ ถังเฉามาอยู่ด้านข้างของโลงศพอีก มองลงไปจากมุมด้านบน
ทันใดนั้น ท่อนขายืดตรงแล้วผ่าลงไปอย่างโหดร้ายราวกับขวาน
แกรก!
โลงศพที่ทำมาจากไม้แดงก็แตกออกเป็นเศษเล็ก ๆ ในชั่วพริบตา ทั่วทั้งโลงศพถูกตัดออกตรงกึ่งกลาง!
ในกองท่อนไม้ ทุกคนมองเห็นร่างที่ขดตัวอยู่ หลินโป๋หลายที่ตัวสั่นเทิ้ม
เขาเงยหน้าขึ้นน้อย ๆ ตอนที่เขาเห็นเป็นถังเฉาที่มีสีหน้าเย็นชานั้นเอง ในใจของเขาก็สิ้นหวังขึ้นมาฉับพลัน
ตีเขาให้ตายเขาก็ยังนึกไม่ถึงว่าพลังของถังเฉาจะกล้าแกร่งขนาดนี้
“นาย… จะฆ่าฉันเหรอ?!”
เขามองความปรารถนาที่อยากจะสังหารของถังเฉาออกแล้ว ตัวสั่นไปทั้งตัว
“ผมบอกแล้วไง เธอบาดเจ็บ ทุกคนต้องตาย”
สีหน้าของถังเฉายังคงเย็นชาตั้งแต่ต้นจนจบ
สีหน้าของทุกคนในที่แห่งนั้นเองก็เปลี่ยนแปลงในทันที รวมถึงหลินชิงเสว่ที่ลงมาพร้อมบาดแผล
ผมยาวของเธอยุ่งเหยิง สีหน้ายังคงซีดขาวเหมือนก่อนหน้า บนหน้าผากพันผ้าพันแผลสีขาวหนา ๆ เอาไว้ เพียงแต่ว่ายังคงเห็นเลือดซึมออกมาได้
มองดูเลือดสด ๆ ของเธอบนผ้าพันแผล ความปรารถนาที่อยากจะสังหารในดวงตาของถังเฉาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
ที่เขาโกรธ ไม่ใช่เพราะหลินโป๋หลายให้คนมาลักพาตัวหลินชิงเสว่ แต่เป็นเพราะคนพวกนี้บีบบังคับเธอ!
เธอแต่งงานเป็นภรรยาของเขาแล้ว กลับดันทุรังให้เธอแต่งงานใหม่ จนถึงขั้นเจตนาตาย
ถึงแม้ว่าหลินชิงเสว่จะไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็ยังคงปลุกความเดือดดาลเทียมฟ้าของถังเฉาได้อยู่
“เรื่องนี้ ยังไม่จบ!”
ในช่วงที่ถังเฉากำลังจะลงมืออย่างโหดร้ายนั่นเอง กลับค้นพบว่าหลินโป๋หลายเองก็มองเขาด้วยสีหน้าชิงดีชิงเด่นชั่วร้ายอย่างน่าประหลาด
“ลงมือสิ! ลักพาตัวเธอมา ให้เธอแต่งงานใหม่ ทั้งหมดเป็นข้อเสนอของฉันเอง นายจะทำอะไรได้?”
ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเขาถูกย้อมไปด้วยเลือดสด เขียวช้ำไปทั่ว แต่ว่าดวงตายังคงมองถังเฉาอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ
นี่ทำให้ถังเฉาประหลาดใจเหลือเกิน คิดไตร่ตรองอยู่นาน สายตาของเขายิ่งเยียบเย็นขึ้น “คุณคิดว่าผมไม่กล้าฆ่าคุณ?”
“ไม่ นายกล้าอย่างแน่นอน นายทำอย่างนี้แล้ว ก็แค่รู้สึกโมโหที่ฉันวางแผนร้ายกับภรรยาของนายเท่านั้น”
ในตอนนี้เอง บนใบหน้าของหลินโป๋หลายปรากฏรอยยิ้มที่แผนชั่วสำเร็จลุล่วง “แต่ว่าแบบนั้นแล้วมันยังไงล่ะ ต่อให้ฉันวางแผนร้ายกับน้องสาวร้ายแรงมากกว่านี้ แต่ก็เป็นความขัดแย้งภายในระหว่างตระกูลหลวงของพวกเรา ส่วนนายเป็นแค่คนนอกคนหนึ่ง คนนอกที่น่าเวทนาคนหนึ่งที่วางแผนอาศัยน้องสาวของฉันเพื่อกลายมาเป็นตระกูลหลวงในเยี่ยนตู!”
คำพูดของหลินโป๋หลาย ถังเฉาจมดิ่งอยู่ในความเงียบลึก ๆ ในทันที
สีหน้าของหลินชิงเสว่ที่อยู่ไม่ไกลเปลี่ยนเป็นขาวซีด เล็บมือจิกเข้าไปลึก ๆ ในฝ่ามือ เลือดสดไหลออกมาก็ไม่ได้สังเกตเห็น
เธอกัดฟันพูดกับถังเฉาว่า “พอได้แล้ว อย่าสู้อีกเลย!”
ถังเฉาเก็บเท้ากลับมา อารมณ์บนใบหน้ายังคงนิ่งสนิท เพียงแต่ว่าไม่มีท่าทางดุร้ายเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
ไม่ว่าจะมีความอาฆาตแค้นมากเท่าไหร่ ก็มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่ทำให้เขาเก็บความแค้นเอาไว้ได้ นั่นก็คือหลินชิงเสว่กับถังเสี่ยวลี้
ลูกเมียของเขา
มองดูถังเฉาที่นิ่งเงียบ หลินโป๋หลายเองก็ลอบถอนหายใจ
เมื่อกี้เขากลัวแทบตายจริง ๆ ไม่สงสัยเลยสักนิดว่าถังเฉากล้าฆ่าตนจริง ๆ
แต่ว่ายิ่งหวาดกลัวก็ยิ่งไม่มีทางมีชีวิตรอด ในนาทีวิกฤต เขาใช้วิธีการตรงกันข้ามกับอีกฝ่าย ได้โอกาสที่จะมีชีวิตรอดกลับมา
คนที่เดินออกมาจากตระกูลหลวง ไม่มีใครเป็นพวกขี้แพ้แม้แต่คนเดียว
บุคลิกของพวกเขาสะโอดสะอง แต่กลับรู้ลึกถึงจุดอ่อนของนิสัยมนุษย์
และหลินชิงเสว่ก็คือจุดอ่อนของถังเฉา!
หลินโป๋หลายเดินออกมาจากในโลงศพ มองดูโลงศพไม้แดงที่พังทลายกลายเป็นกองเศษไม้แล้ว สีหน้าก็แดงสลับซีด
นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะเข้าไปอยู่ในโลงศพเพื่อที่จะรักษาชีวิตรอด นี่เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่เสียจริง!
เขาเป็นคนคนหนึ่งที่ไม่ยอมเสียเปรียบ ไม่ง่ายเลยกว่าจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ จะยอมให้มันจบแบบนี้ได้อย่างไร?
“นายน่าจะรู้นะว่าทำไมน้องสาวถึงให้นายหยุดมือ?”
เขามองถังเฉาด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วก็พูดต่ออีกโดยไม่รอให้เขาพูดอะไร “เพราะว่าเธอกลัวยิ่งกว่านายไง!”
“พอนายลงมือกับฉันแล้ว ชาตินี้ทั้งชาตินายก็จะไม่มีทางได้รับการยอมรับจากตระกูลหลินของพวกเรา นี่สำหรับน้องสาวแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้”
ถังเฉายังคงนิ่งเงียบ เพียงแต่เขามองเห็นใบหน้าของหลินชิงเสว่ขาวซีดลงทุกที ๆ
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว!”
หลินจ้าวหยูนวิ่งเข้ามาด้วยความโมโหเต็มใบหน้า ขัดขวางไว้เสียงดัง
หลินโป๋หลายพูดมาพอแล้วก็เตรียมจะกลับไปด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ
ตั้งแต่ต้นจนจบ ถังเฉาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว เพียงแค่หันกลับไปจ้องมองหลินชิงเสว่
หลินชิงเสว่เองก็มองเขาด้วยดวงตาทั้งคู่ที่แดงก่ำ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาก็เพียงพอแล้วที่จะบอกทุกอย่าง
กลับมาเยี่ยนจิงครั้งนี้ เพียงพอที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของหลินชิงเสว่แล้ว เพื่อถังเฉาและเพื่อลูกสาวแล้ว เธอไม่อยากแตกหักกับตระกูลอีกแล้ว
เธอหวังว่าคนในตระกูลจะสามารถยอมรับถังเฉา รวมถึงถังเสี่ยวลี้ด้วย เธอไม่สามารถทอดทิ้งตระกูล หนีไปไกลถึงต่างถิ่นได้จริง ๆ
ถ้าหากตอนนี้ถังเฉาฆ่าหลินโป๋หลายไปแล้ว ก็จะสูญเสียความเป็นไปที่จะกลับมาคืนดี ที่เดิมมีอยู่น้อยนิดอยู่แล้ว
ที่จริงแล้วเธอทรมานกว่าใครทั้งหมด
“ดังนั้นในใจของคุณก็เลยตัดสินไปแล้วว่า ต่อไปไม่ว่าจะปฏิบัติต่อชิงเสว่อย่างไร เธอก็จะอดกลั้นไว้อย่างเงียบ ๆ ใช่ไหม?”
ถังเฉาที่เข้าใจทุกอย่างแล้วกักไหล่ของหลินโป๋หลายเอาไว้ในฉับพลัน ยิ้มอย่างเย็นชา
หลินโป๋หลายตกตะลึงขึ้นทันที แต่ก็กลับมาเป็นปกติด้วยความรวดเร็ว เขายิ้มออกมา “ชิงเสว่เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน ฉันจะไปทำอะไรเธอได้ล่ะ? ได้แค่ทำดีต่อเธอ”
พลั่ก…
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ลำคอของเขาก็ถูกบีบเอาไว้อย่างโหดร้าย
ถังเฉาออกแรงคว้าคอของหลินโป๋หลายเอาไว้ ยกเขาขึ้นมาจากพื้นทั้งตัว
ทันใดนั้น ทั่วทั้งพื้นที่ก็ส่งเสียงดังอื้ออึง
ม่านตาของทุกคนหดเล็กลงน้อย ๆ หลินชิงเสว่ก็กรีดร้องออกมา “อย่านะ!”
เธอวิ่งไปอยู่ข้างหลังถังเฉาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น กอดเขาเอาไว้จากด้านหลัง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “อย่าลงมืออีกเลย ถือว่าฉันขอล่ะ อย่าลงมืออีกเลยนะ”
แต่ทว่าถังเฉายังคงคว้าคอของเขาเอาไว้เหมือนเดิม ดวงตาล้ำลึก น้ำเสียงเย็นเยียบ
“เธอจิตใจดี แต่ว่า… ความใจดีของเธอไม่ใช่อุบายที่คุณจะเอามาทำร้ายเธอซ้ำ ๆ ได้!”
“ถ้าหากคุณคิดว่าแค่นี้ก็สามารถคุกคามผมได้ นั่นก็ผิดแล้ว”
“ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูอะไรนั่น ผมไม่ให้ค่าเลยสักนิด ขอเพียงผมยินดี ก็สามารถลบพวกคุณออกไปจากแผนที่ได้ภายในสามวัน”
“ที่ผมมาที่นี่เป็นเพราะเธอเท่านั้น!”
พูดมาถึงตรงนี้ เสียงของถังเฉาก็เข้มขึ้นหลายส่วน มือที่กุมลำคอของหลินโป๋หลายเอาไว้ก็เพิ่งแรงขึ้นอย่างฉับพลัน
แก้มของหลินโป๋หลายบวมจนกลายเป็นสีตับหมู ถลึงตาจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้าตา
หลินชิงเสว่ที่กอดถังเฉาเอาไว้จากด้านหลังจึงได้ยินคำพูดของเขา ฟังได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา และยังคงพูดวนอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ
“หยุดมือ รีบหยุดมือนะ…”
“ลูกสาวผมบอกให้คุณหยุดมือ ทำไมคุณยังไม่หยุดมืออีก?”
ทว่า… ในตอนที่เพิ่งจะสิ้นเสียงของหลินชิงเสว่นั่นเอง เสียงสงบเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เรียบเรื่อย แต่กลับมีความรู้สึกบีบรัดอย่างล้ำลึก แม้ว่าจะเป็นถังเฉา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย
เพราะว่าความรู้สึกที่บีบรัดนี้มาจากผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงโดยสมบูรณ์ ลึกเข้าไปในจิตวิญญาณ
ทุกคนหันกลับไปมอง เห็นเพียงชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ทรงพลังคนหนึ่งค่อย ๆ เดินเข้ามา
