ระยะทางจากเมืองหมิงจูมาเยี่ยนจิงใช้เวลาประมาณสามชั่วโมง เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเยี่ยนจิงตอนเที่ยง
ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้และเดินออกมาพร้อมกับหลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน เยี่ยนจิงที่เข้าช่วงฤดูใบไม้ร่วง แสงแดดไม่ร้อนเท่าไร กลับกันมันรู้สึกเย็นสบายมากกว่า
เขามองไปรอบๆ ด้วยสายตาเย็นชา ตึกสูง รถราขับไปมามากมาย มองเห็นเหล่าวัยรุ่นสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมอยู่ทุกที่
คนที่อยู่ในเมืองเท่านั้นที่รู้ว่าใครเป็นใคร ใครจะรับรองได้ล่ะว่าหญิงชายที่เดินไปมา ไม่ใช่คุณหนูคุณชายของตระกูลใดตระกูลหนึ่ง
นี่คือเสน่ห์ของเยี่ยนจิง ทำให้คนหลงใหลและทำลายจิตวิญญาณของคนนับไม่ถ้วน
หลินชิงเสว่ที่ยืนอยู่อีกด้านมีสีหน้าสับสน เธอเดินบนถนนในเยี่ยนจิง สูดอากาศของที่นี่ ตัวของเธอสั่นเล็กน้อย
หวนคืนถิ่นเก่าใกล้บ้านเกิด แม้เมื่อก่อนยังเป็นวัยรุ่นที่แข็งแกร่งและแตกแยกกับครอบครัว แต่ก็ยังลบความจริงที่ว่าเธอมาจากที่นี่ไม่ได้
ที่นี่คือบ้าน คือรากเหง้าของเธอ
“พี่…”
เหมือนหลินจ้าวหยูนคิดอะไรได้ เธอจับข้อมือของหลินชิงเสว่ สีหน้าของเธอจริงจัง “พี่วางใจเถอะ ถ้าคนในบ้านนั้นจะกลั่นแกล้งพี่ ฉันจะช่วยพี่เป็นคนแรก ใครกล้าเข้ามาฉันจะสั่งสอนมันเอง…”
หลินชิงเสว่ซาบซึ้งใจ แต่เธอก็ส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร แค่กลัวว่าคนพวกนั้นจะกลั่นแกล้งถังเฉา…”
หลินจ้าวหยูนอึ้งไป จากนั้นเหมือนคิดอะไรได้ เธอพูดออกมาอย่างดุดัน “พี่เขยก็เหมือนกัน ใครกล้ามาหาเรื่อง ฉันจะต่อยให้ฟันหัก…”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร แต่ทำเพียงมองหลินจ้าวหยูนเท่านั้น
เขารู้ว่าหลินจ้าวหยูนเป็นใคร เธอเป็นพี่น้องคนละแม่กับหลินชิงเสว่
ขณะเดียวกันตำแหน่งในบ้านของสองพี่น้องคู่นี้ต่างกันราวฟ้ากับเหว
ถึงแม้หลินชิงเสว่จะเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน แต่มันเกิดจากความงามของแม่เธอ แต่ตอนนี้แม่เธอไม่อยู่แล้ว ตำแหน่งของเธอจึงเทียบไม่ได้กับหลินจ้าวหยูน
ไม่อย่างนั้นทำไมยังมีคนในครอบครัวที่กล้าขู่เธอ แม้ว่าพ่อของเธอจะละอายใจและดูแลเธอ ถึงขนาดที่ทำให้เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และยังต้องการฆ่าเด็กในท้องของเธอด้วย
ที่เรียกกันว่าเคารพผู้อาวุโสหรือให้ความสำคัญกับสายเลือดมันก็แค่เรื่องไร้สาระเท่านั้น!
แววตาของถังเฉาเคร่งขรึมขึ้น ตอนนี้ต้องดูท่าทีของคนในตระกูลที่มีต่อหลินชิงเสว่ ถ้าเป็นไปได้ด้วยดีก็สามารถลดภาระให้ถังเฉา แต่ถ้าพวกเขาทำเกินไปก็อย่ามาว่าเขาไร้ความปรานี
“พี่อย่าคิดมากเลย หลายปีที่พี่ออกจากบ้านไป คนที่เจ็บปวดที่สุดคือพ่อ เดี๋ยวไปถึงบ้านพี่ก็พูดดีๆ กับเขา เขาต้องให้อภัยพี่แน่ๆ”
เมื่อออกมาจากสนามบิน หลินจ้าวหยูนก็พูดเกลี้ยกล่อม “เป็นพ่อลูกกัน จะมีเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้เหรอ”
หลินชิงเสว่ยังคงเงียบ เธอหันไปมองถังเฉา และพยักหน้าตกลง “อืม ถ้าเขาคิดเรื่องแต่งงานของฉัน ฉันจะลองคิดดู”
“จริงเหรอ”
หลินจ้าวหยูนปรบมือด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม ไม่มีบทสรุปอะไรที่ดีกว่านี้แล้ว
ถังเฉาก็ซาบซึ้งใจเช่นกันหลินชิงเสว่ยอมฟื้นความสัมพันธ์ที่โกรธแค้นกับพ่อเพื่อเขา
แต่ว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ
บรื้นนน
ขณะที่พวกเขากำลังจะไปที่ตระกูลหลินในเยี่ยนตู
รถ Wrangler ขนาดใหญ่สีดำดริฟต์อย่างสวยงามและจอดอยู่ข้างพวกเขา
“โย่ว หลานสาว!”
กระจกรถเคลื่อนตัวลง เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม แววตาที่สวยงามกะพริบให้กับถังเฉา ถ้าไม่ใช่ ลั่วเยนอวิ๋นป้าของหลินชิงเสว่แล้วจะเป็นใครไปได้อีก
“คุณป้า!”
สีหน้าของหลินชิงเสว่ไร้อารมณ์ ส่วนหลินจ้าวหยูนวิ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนว่าเธอจะสนิทกับ ลั่วเยนอวิ๋น
ถังเฉาก็พูดออกมา “โอเค มีความสุขหน่อยสิ”
ถังเฉาไม่ได้แปลกใจกับการที่ ลั่วเยนอวิ๋น มารับพวกเขา อีกอย่างความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของหลินชิงเสว่กับตระกูลหลวงในเยี่ยนตู เธอคือคนเดียวที่ยอมเสียศักดิ์ศรีและทำดีกับหลินชิงเสว่
หลินชิงเสว่รู้เรื่องนี้ดี ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ฝืนยิ้มออกมา “สวัสดีค่ะคุณป้า”
แค่คำทักทายเพียงคำเดียวทำให้ ลั่วเยนอวิ๋น อึ้งไป จากนั้นหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา “ในที่สุดหลานก็ยอมรับป้าแล้ว!”
“อย่าเข้าใจผิด ฉันก็แค่ทักทายเท่านั้น”
ผ่านไปไม่กี่วินาที หลินชิงเสว่ก็มีใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม “อีกอย่างถ้าไปข้างนอกอย่าเรียกฉันว่าหลานสาว…”
“ไม่เรียกหลานสาวแล้วจะเรียกอะไรล่ะ ให้เรียกชิงเสว่ เสี่ยวเสว่ เสี่ยวชิงเสว่เหรอ”
“งั้นเรียกว่าหลานสาวก็ได้”
หลินชิงเสว่มีสีหน้ากระอักกระอ่วน คิดไม่ถึงว่านิสัยของตัวเองเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น แต่ทำไมนิสัยของน้องสาวเธอกลับตรงกันข้ามกับเธอ
ลั่วเยนอวิ๋นหัวเราะออกมาเสียงดัง เธอมองไปหาถังเฉา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณ
เธอรู้ดีว่าการที่หลินชิงเสว่เรียกเธอว่าป้าก็เพราะถังเฉา
“โอเคๆ พวกเรารีบขึ้นรถเถอะ”
หลินจ้าวหยูนยิ้มแล้วพูดออกมา
ถังเฉาพยักหน้า เขาดูเวลาและคิดในใจว่าเฟิ่งหวงน่าจะมาถึงแล้วเช่นกัน
การเคลื่อนไหวในเยี่ยนจิงครั้งนี้เฟิ่งหวงก็ไปด้วย แต่ว่าพวกถังเฉามากันก่อน ส่วนเธอตามมาทีหลัง
หลินชิงเสว่กำลังจะขึ้นรถ จู่ๆ เหมือนเธอคิดอะไรได้ จึงพูดออกมาว่า “รีบมาจนลืมซื้อของขวัญ ข้างๆ เป็นร้านขายของ ฉันขอไปซื้อของขวัญก่อน”
“ซื้อของขวัญอะไรกัน นี่เป็นของนอกกาย หลานสาวกลับมาถือว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว”
ลั่วเยนอวิ๋นกำลังจะเอ่ยปากห้าม แต่ทว่าหลินชิงเสว่พูดอย่างแน่วแน่ว่า “ไม่ได้ จะเสียมารยาทไม่ได้”
ลั่วเยนอวิ๋น เบิกตาโต จากนั้นก็ยิ้มอย่างปลาบปลื้ม “งั้นก็ได้ ฉันรอที่นี่นะ”
“ฉันไปด้วย”
หลินจ้าวหยูนคิดไปคิดมา จึงตามพี่สาวไปด้วย
เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินไปในย่านการค้า ลั่วเยนอวิ๋น หรี่ตาลง จากนั้นจึงหันไปมองถังเฉา “นายเคยมาเยี่ยนจิงใช่ไหม”
ถังเฉาอึ้งไป ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงถามคำถามนี้ แต่เขาก็พยักหน้า “เคยมา”
เยี่ยนจิงไม่ใช่ที่แปลกสำหรับถังเฉา เพราะที่นี่มีสิ่งเหนือชั้นที่ทุกคนต้องเคารพนั่นก็คือผนังแดง
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้ามังกรแต่ก็ต้องเคารพ ผนังแดง
ซึ่งนี่ก็คือเหตุผลที่ถังเฉาต้องระมัดระวังในเยี่ยนจิง ถ้าเขาจะระดมกองกำลังทหารก็เป็นเรื่องที่อันตรายมาก อีกทั้งยังโดนคนพวกนั้นจับตาดูด้วย
เพราะว่าพวกเขากำลังรอคอยให้ถังเฉาทำผิด
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ” ถังเฉาถามขึ้น
ลั่วเยนอวิ๋นกลับส่ายหน้า แล้วหัวเราะคิกคัก “ไม่มีอะไรหรอก สัญชาตญาณของผู้หญิงน่ะ”
จากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไร และรอให้หลินชิงเสว่กับหลินจ้าวหยูนกลับมา
อีกด้านหนึ่ง หลินชิงเสว่เลือกของได้แล้ว เธอเลือกของให้ทุกคนในบ้าน เพราะจะได้เห็นความจริงใจของเธอ
เธอหวังว่าทุกคนจะยอมรับถังเฉา และยินดีกับพวกเธอ เพราะเหตุนี้ เธอจึงยอมละทิ้งความคับข้องใจในอดีต
หลังจากที่จ่ายเงินเรียบร้อย หลินชิงเสว่ยิ้มแล้วพูดกับหลินจ้าวหยูนว่า “เรียบร้อย เราไปกันเถอะ”
แต่ทว่าตอนที่กำลังจะออกจากย่านการค้า มีรถตู้สีดำคันหนึ่งมาจอดลงตรงหน้าของหลินชิงเสว่กับหลินจ้าวหยูน
ประตูรถถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีชายฉกรรจ์พุ่งออกมา
พวกนั้นจับหลินชิงเสว่ขึ้นไปบนรถโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง จากนั้นจึงขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
