ปึง—-
เสียงกระแทกที่ดังก้องจนหูแทบหนวก ไม่ต้องพูดถึงถังเฉา แม้แต่หลินชิงเสว่ในรถยังลืมตาขึ้นมาแบบควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
มองเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เธอก็ถลึงดวงตาโตอย่างคาดไม่ถึง
รถเบนซ์คันนั้นถูกชนจนแตกเป็นเสี่ยง กระจกทั้งหมดของตัวรถแตกละเอียด สาดกระจายหนาแน่นไปรอบทิศ ยังมีควันหนาทึบลอยขึ้น ดูยับเยินไปหมด
รถของเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันถึงไหน หน้ารถเปลี่ยนรูปไปโดยสิ้นเชิง เครื่องยนต์ยังส่งเสียงหมุนครืนๆๆ ออกมาไม่หยุด
แต่การชนเมื่อสักครู่นั้น ทำให้ถุงลมนิรภัยภายในรถกางออกโดยอัตโนมัติ เธอกับถังเฉากระแทกบนถุงลมนิรภัย จึงไม่ได้รับบาดเจ็บ
สำหรับเจ้าของรถเบนซ์คันนั้นไม่ได้โชคดีด้วย ไม่เพียงทั้งตัวคนถูกรถทับอยู่ด้านล่าง สีเคลือบหลายชิ้นบนรถยังหลุดร่วงทั้งหมด ที่แหลมคมเสียบไปยังในรถอย่างแรง ไม่รู้ว่าแทงเข้าร่างกายของเขาหรือไม่
หลินชิงเสว่มองฉากนี้ด้วยความมึนงง จากนั้นตอบสนองเข้ามา มองทางถังเฉาด้วยความโมโหอยู่บ้าง “ทำไมคุณถึงไม่เหยียบเบรก!”
สีหน้าถังเฉานิ่งเฉย “รถคันนั้น เดิมทีอยากชนพวกเราให้ตาย ถึงแม้พวกเราจะลดความเร็วลง มันก็จะชนเข้ามาอยู่ดี”
ได้ยินคำพูดนี้ หลินชิงเสว่เกิดความตกใจขึ้นภายใน ที่แท้ความเร็วสูงสามารถทำให้รถวิ่งสวนกันได้? แถมยังใช้ความเร็วที่ไวขนาดนี้ด้วย
หลังจากนำถังเสี่ยวลี้ที่หลับสนิทวางไว้ที่นั่งด้านหลัง หลินชิงเสว่ปลดเข็มขัดนิรภัยออก รีบลงรถมาตรวจดูสถานการณ์
ถังเฉาก็ลงรถตาม ชิงเดินไปก่อนก้าวหนึ่ง จนมาถึงที่ด้านหน้าของรถเบนซ์คันนั้น
เขากังวลว่าคนหนันเยว่ในรถจะไม่ได้ตายไป และยังคิดจะลงมือกับหลินชิงเสว่อีก
แต่รอตอนที่เดินมามองใกล้ๆ คาดไม่ถึงใต้ตัวรถจะมีเลือดสีแดงที่เข้มข้นไหลออกมาเป็นวงกว้าง หลินชิงเสว่สีหน้าเปลี่ยนไปซีดเผือดทันที ปิดปากเอาไว้
“เขาตายแล้ว!”
ถังเฉากลับมีสีหน้าเย็นชา บนหน้าไม่มีความหวั่นไหวอะไร
ไม่ว่าใครที่คิดไม่ดีต่อคนข้างกายเขา ล้วนตายไม่ดีสักคน
หลินชิงเสว่กลับไม่คิดแบบนั้น กำลังเอ่ยปากอยากพูดอะไรสักหน่อย ทันใดนั้นเงาดำก็โจมตีมาจากด้านหลังของรถ ในมือถือมีดไว้ แทงมาที่คอของเธอ
“ระวัง!”
ในช่วงที่อันตรายมาก ถังเฉาปรากฏตัวอยู่ข้างกายหลินชิงเสว่ทันเวลา อุ้มเธอขึ้นไว้ กระโดดไปด้านข้าง
แขนของเขากว้างหนาอย่างยิ่ง โอบหลินชิงเสว่ไว้ในอ้อมอกทันที ชั่วพริบตาเดียว กลิ่นอายผู้ชายที่เข้มข้นกระโจนเข้ามา หลินชิงเสว่ตะลึงทันทีในวินาทีนั้น
เธอเงยหน้าขึ้น มองใบหน้าด้านข้างของถังเฉาที่เหมือนมีดแล้วอดเหม่อลอยไม่ได้
เค้าโครงของเขาเห็นได้ชัดขนาดนั้น ลูกตาของเขาแหลมคมขนาดนั้น หน้าอกของเขา หนาแข็งแรงขนาดนั้น—-
ฉึก—-
ในเวลานี้ มีเสียงเสียดแก้วหูของมีดแทงเข้าบนตัวรถลอยมาจากด้านหลัง
เขาแทงไม่โดน เดิมทีเป็นตัวรถที่สภาพยับเยินอยู่แล้ว ในเวลานี้ยิ่งถูกกรีดเป็นทางยาวๆ เส้นหนึ่ง แผ่นเหล็กพังเสียหายจนม้วนเข้าหาทั้งสองด้าน เผยสนิมสีแดงเข้มออกมาเป็นวงกว้าง
ระหว่างที่เกิดการเปลี่ยนแปลง ถังเฉาอุ้มหลินชิงเสว่มาที่ด้านข้างแล้ว หลินชิงเสว่ถึงพบว่าเวลานี้ตนเองกำลังถูกถังเฉาอุ้มไว้อยู่ ชั่วขณะนั้นหน้าแดงแล้ว
“ปล่อย ปล่อยฉันลงไป!”
เธอรู้ว่าตนเองตำหนิถังเฉาแบบเข้าใจผิดแล้ว แต่ว่าเวลานี้หัวใจเต้นแรงตุบๆ ไม่ได้หวาดกลัว มีเพียงความเขินอาย
ถังเฉาวางเธอลงมาแล้ว ยังไม่ลืมบอกเธอไปว่า “ไปหลบอยู่ในรถ”
หลินชิงเสว่ไม่ได้ลังเล มุดเข้าไปในรถ มองเห็นถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในรถยังคงหลับสนิท จึงโล่งใจไปทีหนึ่ง
ในเหตุการณ์เหลือเพียงถังเฉาและนักฆ่าหนันเยว่คนนั้น สีหน้าของถังเฉาถึงค่อยๆ เปลี่ยนไปเย็นยะเยือกขึ้นมา ก้าวใหญ่ๆ เดินเข้าไปทางเขา
“ก่อนหน้านี้ฉันยังสงสัย ในเมื่อเป็นนักฆ่า ทำไมถึงโดนฉันระเบิดตายไปทั้งเป็นๆ ดูไม่ค่อยเป็นมืออาชีพเท่าไรเลย”
นักฆ่าหนันเยว่เงียบงันไม่พูด เพียงแค่ถือโอกาสลูบมีดในมือเบาๆ
แต่ทว่าเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีบาดแผลอะไร ที่ถังเฉาชนเข้านั้น หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา คงตายไปตั้งนานแล้ว เขายังหนีออกมาได้ทันเวลา แต่ยังได้รับบาดเจ็บไม่น้อย
ท้องฝั่งซ้ายของเขาถูกแผ่นเหล็กแทงทะลุ เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด ดูจากสภาพบาดแผล น่าจะเจ็บไปถึงกระเพาะ
“บอกนายจ้างแกมา แล้วจะให้แกตายดีๆ”
สีหน้าถังเฉานิ่งสงบ เหมือนกำลังพูดเรื่องเล็กน้อยทั่วไปเรื่องหนึ่ง
นักฆ่าหนันเยว่ไม่ได้พูดอะไร เงียบนิ่งอยู่สักพัก ทันใดนั้นวาร์ปหายตัว หนีไปยังทิศทางตรงข้าม
นักฆ่าเหมือนงูพิษที่ซ่อนในที่ลับ มองหาโอกาส จากนั้นโจมตีทีเดียวเอาชีวิต
พอโจมตีไม่สำเร็จ พวกเขาย่อมจมสู่พื้นที่อันตราย จึงต้องหาโอกาสหลบหนี รอคอยการลอบสังหารครั้งต่อไป
แต่ที่เขาเจอคือถังเฉา
“หนีรอดได้เหรอ?”
ถังเฉาหัวเราะเยาะ ความเร็วของนักฆ่าหนันเยว่ไวมากพอ แต่ว่ายังคงถูกสายตาของถังเฉาจับไว้ได้อย่างแจ่มชัด
พอเขาก้าวออกมา ชั่วขณะนั้นทั้งตัวหายไปจากที่เดิม ตอนที่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ก็มาอยู่ตรงหน้าของนักฆ่าหนันเยว่แล้ว
ชั่วขณะหนึ่งนักฆ่าหนันเยว่ตกใจยกใหญ่จนหน้าเปลี่ยนสี กำลังอยากหลบหนีต่อไป ถังเฉากลับคว้าไหล่ของเขาเอาไว้ด้วยแรงมหาศาล คาดไม่ถึงบีบจนกระดูกบนไหล่เขาแตกละเอียด
นักฆ่าหนันเยว่เจ็บปวด ในที่สุดสายตาเปลี่ยนไปตื่นตกใจ เขาสำนึกได้ว่าความสามารถของถังเฉาเกินกว่าเขาไปไกลแล้ว
หลังจากจับไหล่ของเขาเอาไว้ ถังเฉาใช้แรงดึงกลับ ในขณะเดียวกันหมัดเหล็กก็ต่อยออกไปอย่างหนักหน่วง
ตึง—-
ฟันแตกเป็นเสี่ยง สภาพบาดเจ็บสาหัส
นักฆ่าหนันเยว่โดนหมัดนี้ต่อยเข้าไปจนดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง สลบลงไปในที่เกิดเหตุ
จัดการนักฆ่าหนันเยว่แบบง่ายดาย คิ้วบนหน้าถังเฉายังไม่ได้คลายลง จัดการนักฆ่าคนหนึ่งได้ไม่ถือว่ามีอะไร ที่สำคัญคือหานายจ้างที่อยู่เบื้องหลังออกมา จากนั้นถอนรากถอนโค่นให้หมด
บางทีอาจเป็นพวกเหี้ยมโหดของตระกูลเหวินแห่งเจียงเฉิง ความเป็นไปได้ยิ่งมาก หรือเป็นอิทธิพลท้องถิ่นที่หมิงจู ถ้าถามเหตุผลเพราะอะไร นั่นก็ยิ่งมากเลย
เขาโทรศัพท์หาเฟิ่งหวงแล้ว พอรู้ว่ารองหัวหน้าเจอนักฆ่ากลางทางเข้า เฟิ่งหวงทั้งตกใจทั้งโมโห รีบมาถึงที่เกิดเหตุด้วยความว่องไว
“นักฆ่าคนนี้ให้เธอไปสอบสวน ฉันไม่สนว่าเธอจะใช้วิธีอะไร ต้องถามข้อมูลของนายจ้างเบื้องหลังมันออกมาให้ได้!”
แสงเย็นเฉียบในสายตาถังเฉาเปล่งประกาย “ยังไม่ตัดออกไปจากนักฆ่า’หว่างเหลี่ยง’ ต้องระวังมันกัดลิ้นฆ่าตัวตายด้วย”
นักฆ่าหว่างเหลี่ยง สมองถูกบรรจุชิประเบิดเอาไว้ ขอเพียงตายไป ก็จะระเบิดทันที
“ค่ะ!”
สีหน้าเฟิ่งหวงหนาวเย็น คว้านักฆ่าหนันเยว่คนนั้นขึ้นมาอย่างกับหมาตายตัวหนึ่ง
จากนั้นแจ้งซุนยู่เฟิงของตระกูลซุนให้มาจัดการอุบัติเหตุบนมอเตอร์เวย์
เรื่องเล็กแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนตระกูลอื่น ให้ตระกูลซุนจัดการก็พอ
ช่วงเวลานี้ซุนยู่เฟิงกำลังรอคำสั่งของถังเฉามาโดยตลอด ปรารถนาจะรับใช้ถังเฉาอย่างมาก แสดงความจงรักภักดีออกมา
หลังจากรับสายโทรศัพท์ ซุนยู่เฟิงสั่งการลงไปฉับไว ตนเองจึงกลับมารับถังเฉาด้วยตนเอง
“คุณถัง!”
ซุนยู่เฟิงตะโกนเรียกด้วยความเคารพ
ถังเฉาพยักหน้าแล้ว “รถของพวกฉันพังแล้ว ไปส่งฉันกับลูกเมียสักหน่อยได้ไหม?”
“ได้แน่นอนครับ—-”
ซุนยู่เฟิงรู้ว่าถังเฉาเป็นคนที่มีครอบครัวแล้ว แค่ไม่รู้ว่าภรรยาเป็นใคร
เขาเอียงหน้าเข้าไป อยากดูสักหน่อยว่าภรรยาของถังเฉาคือใคร วินาทีที่มองเห็นหลินชิงเสว่นั้น ท่าทีของซุนยู่เฟิงคล้ายว่าเจอผีเข้าเลย ตกใจยกใหญ่จนหน้าเปลี่ยนสี
“ประธานหลิน? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”
“ฉันก็คือภรรยาของเขา”
หลินชิงเสว่พูดไปอย่างเรียบเฉย
คำพูดประโยคนี้ ยิ่งทำให้ซุนยู่เฟิงอึ้งทึ่งอยู่นาน ตั้งนานถึงได้สติกลับมา
ตอนที่มองทางถังเฉาอีกครั้ง สายตายิ่งเพิ่มความตกใจใหญ่หลวง ราวกับเห็นพระเจ้า
ท่านประธานสาวเย็นชาอันดับหนึ่งของหมิงจู คาดไม่ถึงถูกคุณถังแต่งงานไปแล้ว เป็นเทพเจ้าจริงๆ ด้วย
ซุนยู่เฟิงยินยอมพร้อมใจเป็นคนขับรถ ส่งครอบครัวตระกูลถังกลับบ้าน
กริ้งๆ—-
ระหว่างทาง มือถือของหลินชิงเสว่ดังขึ้น คาดไม่ถึงว่าเป็นหวางหมิ่นเหมินของตระกูลหวางโทรมา
“คุณหลิน ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่ได้รบกวนคุณมั้งครับ?”
ในสายโทรศัพท์ หวางหมิ่นเหมินหัวเราะเสียงดังชัดเจน
“รบกวน”
เสียงหลินชิงเสว่หนาวเย็น ปฏิเสธคนอื่นแบบไร้เยื่อใย “เถ้าแก่หวางมีธุระอะไรเหรอ?”
หวางหมิ่นเหมินไม่ได้สนใจ ยิ้มพูดไป “ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เพื่อฉลองให้บริษัทการบันเทิงฮุยหวงของผมและลี่จิงกรุ๊ปของคุณที่ร่วมงานกันสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ผมคิดจะจัดงานเลี้ยงฉลองขึ้นอาทิตย์หน้า คุณหลินและคุณถัง จำเป็นต้องมาด้วยนะครับ!”
ถังเฉาที่ฟังอยู่ด้านข้าง ชั่วขณะนั้นในสายตามีเจตนาอยากฆ่าแฉลบผ่านไป
