บทที่178 ใช้กำลังกับผู้หญิงไม่ดี
ถังเฉาและหลินชิงเสว่หยุดฝีเท้าลง เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ตะลึงประหลาดใจเล็กน้อย
ครู่เดียว สีหน้าของถังเฉานิ่งเฉย เผยให้เห็นถึงความเย็นชา
พนักงานสาวในร้านก่อนหน้านี้ได้พูดอย่างชัดเจน กระโปรงยาวตัวนั้นเป็นสินค้าไว้โชว์ ไม่ได้มีไว้ขาย พริบตาเดียว ก็ขายให้คนอื่นไป
อีกทั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับหลินชิงเสว่พบเจอกัน จะทนต่อการเย้ยหยันแบบนี้ได้อย่างไร?
สัมผัสได้ถึงสายตาที่แสนเย็นชาของถังเฉา จู่ ๆ หลินชิงเสว่ก็จับมือเขาเบา ๆ
สายตาของถังที่เย็นชาหายไปในทันที หันไม่มองเธอด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า: “ชิงเสว่?”
“ช่างเถอะ ก็แค่เสื้อผ้าชุดหนึ่ง”
เพียงแค่ใบหน้าที่เรียบเฉยของเธอ สีหน้าเหมือนปกติ ไม่ใช่เพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้มาทำลายอารมณ์ความรู้สึกได้
ครู่เดียว ถังเฉาเคารพในตัวของหลินชิงเสว่อย่างจริงใจ
สำเร็จในเรื่องใหญ่ก็ไม่ควรยุ่งกับเรื่องปลีกย่อย เรื่องปลีกย่อยอะไร？
เป็นสภาวะทางอารมณ์ เป็นแบบอย่าง
สาเหตุที่หลินชิงเสว่ไม่ตอบโต้อะไร เป็นเพราะกลัวหญิงสาวสวยคนนั้นเหรอ?
ไม่ใช่อย่างแน่นอน
แต่เป็นเพราะ เธอเป็นคนที่มีใจกว้างพอ
กล้าได้ กล้าเสีย ในโลกนี้สามารถทำได้ จะมีสักกี่คน?
หลินชิงเสว่แสดงถึงท่าทีไม่ต้องการให้เกิดข้อขัดแย้ง แต่ถังเฉาก็ยังคงแย้มยิ้ม แล้วพูดว่า: “คุณพูดก็ไม่ผิด แต่ว่า ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่ง สิ่งที่ผู้หญิงของตนชื่นชอบถูกแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตา นี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก”
พูดถึงตรงนี้ แววตาของถังเฉาเปลี่ยนเป็นถมึงทึงเข้าใจยาก: “ผมเคยพูดไว้ว่า เพียงแค่เป็นสิ่งที่คุณต้องการ ไม่ว่าเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า ผมก็จะเด็ดลงมาให้คุณ”
พูดจบ ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปในร้าน
หลินชิงเสว่ประทับใจมาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงเดินตามเข้าไป
ในเวลานั้น ชุดเดรสยาวตัวนั้นกำลังห่อ ถึงขั้นตอนยิงบาร์โค้ดเพื่อชำระเงิน
พบว่าถังเฉาและหลินชิงเสว่ย้อนกลับมา พนักงานหญิงในร้านผู้นั้นมีสีหน้าอึดอัด: “คุณทั้งสอง พวกคุณกลับมาอีกทำไม?”
“พวกเรากลับมาทำไม หรือว่าคุณไม่รู้จริง ๆเหรอ?”
ถังเฉาจ้องมองเธอ พูดเบา ๆ
พบว่าพนักงานหญิงในร้านไม่พูดตอบอะไร เขามองไปที่ชุดเดรสยาวสีขาวอีกครั้ง แล้วพูดว่า: “ฉันจำได้ว่าเมื่อครู่คุณพูดว่า ชุดนี้ เป็นสินค้าที่ห้ามจำหน่าย ไม่ใช่เหรอ?”
หน้าตาของพนักงานหญิงในร้านดูไม่ดี เธอไม่ได้พูดโกหก เดรสยาวชุดนี้ที่จริงแล้วเป็นสินค้าที่ห้ามจำหน่าย แต่ว่า เห็นแก่คนรักของคนตระกูลต่งแล้ว เธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร?
แม้ว่าเป็นเพียงสาขาในเขตของตระกูลต่ง แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เป็นคนของตระกูลต่ง เธอก็ต้องมอบให้เหมือนพระพุทธรูปไม่พูดไม่จา
คิดมาถึงตรงนี้ พนักงานหญิงในร้านก้มหน้า กัดฟันพูดว่า: “เรื่องเมื่อครู่ เป็นเรื่องที่ฉันหลอกลวงท่านทั้งสอง ฉันขอโทษพวกคุณ แต่ว่า เสื้อชุดนี้ไม่อาจจำหน่ายให้พวกคุณ หวังว่าพวกคุณจะให้อภัย”
“ถ้าหากพวกเราไม่ให้อภัย คุณจะทำอย่างไร?”
ถังเฉาขัดจังหวะคำพูดของเธอ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาสุดจะเปรียบ
พนักงานหญิงในร้านกัดฟัน พูดไปอีกว่า: “ในร้านยังมีสินค้าสไตล์ใหม่ที่ออกมาในปีนี้อีกมากมาย อีกสักครู่ฉันจะแนะนำให้แก่พวกคุณ จะลดราคาให้กับพวกคุณ ต้องขออภัยจริงๆ—-”
เห็นพนักงานหญิงในร้านพูดโดยไม่ปิดบังอะไร ถังเฉาส่งสายตาเป็นประกาย พูดเย็นชาว่า: “ให้เหตุผลพวกเรามา ว่าทำไมขายให้เธอไม่ขายให้พวกเรา พวกเรามาก่อนชัด ๆ”
“นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?”
หญิงสาวที่แต่งหน้าเข้มคนนั้นพูดสำทับพนักงานหญิงในร้าน และยังพูดอย่างยิ้มเยาะว่า: “แน่นอนว่ากลัวพวกคุณจะซื้อชุดนั้นไม่ไหว เดรสเข้ารูปลักษณะนี้มีเพียงหญิงสาวสวยอย่างฉันเท่านั้นที่คู่ควร”
หัวเราะเบาๆ —-
มองดูหน้าตาที่โอ้อวดของเธอ จู่ ๆ ถังเฉาก็อดไม่ได้ หัวเราะเสียงดังออกมา
ทันใดนั้น หญิงสาวแต่งหน้าเข้มคนนั้นเหมือนแมวที่โดนเหยียบหาง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ: “คุณหัวเราะอะไร มีอะไรน่าหัวเราะ?”
ถังเฉาราวกับได้ยินเสียงคำพูดที่น่าหัวเราะที่สุดในโลก หัวเราะเยาะอย่างเปิดเผยแล้วพูดว่า: “มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า คนที่รู้จักตนเองถึงจะเป็นคนฉลาด เห็นได้ชัดเจนว่า คุณยังไม่เข้าใจถึงแก่นแท้ของคำนี้”
“คุณหมายความว่าอะไร?!” สีหน้าของหญิงสาวเริ่มเดือดดาลเพิ่มขึ้น
ถังเฉามองเธอขึ้นลงหลายรอบ พูดเบา ๆว่า: “ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องสำอางสารเคมี จะเทียบกับภรรยาฉันได้อย่างไร?”
ถังเฉาโอบไหล่หลินชิงเสว่ไว้เบา ๆ พร้อมกับพูดประโยคนี้
คำว่าภรรยาคำนี้ทำให้ในใจของหลินชิงเสว่ตื่นตัวขึ้นทันที ใบหน้าแดงระเรื่อ
คำพูดประโยคนี้ราวกับน้ำมันราดไปบนกองไฟ กระตุ้นความโกรธหญิงสาวแต่งหน้าเข้ามหนาในพริบตา: “เธอพูดว่าใครที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง?!”
เธอโกรธสุดขีด จับไปที่ใบหน้าของถังเฉาอย่างเกลียดชังไปสองที ข่วนไปที่หน้าของเขา
เธอทำศัลยกรรมมา ใบหน้าส่วนใหญ่ก็ทำศัลยกรรมมาเกือบทั้งหน้า แต่ว่า คุณก็ไม่ควรพูดออกมา—-นี่ขนาดทำหน้ามาแล้วนะ และยังทำในส่วนที่สำคัญบนใบหน้าอีก!
“ท่านพี่ คุณดูเขาสิ เขาอิจฉาในใบหน้างดงามของฉัน ยังดูถูกฉันอีก—-”
เรื่องสงครามปากไม่ใช่เป็นคู่ต่อกรของถังเฉา หญิงสาวแต่งหน้าเข้มคนนั้น ทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากชายที่อยู่ข้างเธอ
นึกไม่ถึงชายผู้นั้นกลับไม่ตอบสนองอะไร จ้องมองใบหน้าหลินชิงเสว่ตาไม่กระพริบ
ดูจากเหตุการณ์นี้แล้ว หญิงสาวแต่งหน้าเข้มยิ่งโมโหมากขึ้น: “คุณนะคุณ คุณยังไปจ้องหน้าคนอื่นอีก รู้สึกว่าหญิงคนนั้นสวยกว่าฉัน หรือว่าอะไร?”
ต่งเจี้ยนได้สติ รีบขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
หากเทียบกับหลินชิงเสว่ ผู้หญิงในอ้อมกอดเขาเป็นแค่รองเท้าขาดคู่หนึ่ง ยังมีการเย็บซ่อมแซมมาอีก—-เธอไม่รู้สึกขายหน้า แต่ตนเองนั้นยังรู้สึกขายหน้าเลย!
“นี่เป็นข้างนอก คุณจะเรียกเสียงดังเพื่ออะไรกัน? ช่วยหุบปาก!” ต่งเจี้ยนเอ็ดไปเสียงดัง
พูดจบ ก็มองไปหาหลินชิงเสว่ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า: “หญิงสาวท่านนี้ ผู้หญิงของผมอารมณ์ร้อนไปหน่อย คุณก็ระงับโทสะด้วย เจ้าของร้านนี้เป็นเพื่อนของผม พนักงานในร้านก็วางท่าทีไม่เหมาะสมจริง ๆ ยังไงก็ยอมให้กับพวกเราเถอะ เสื้อผ้าชุดอื่น ให้คุณเลือกได้ตามใจ ถือเสียว่าผมมอบให้พวกคุณ เพื่อความสัมพันธ์อันดีต่อกัน”
พบว่าผู้ชายของตัวเองไม่ได้พูดช่วยเหลือ และยังซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนนั้นอีก หวังอี้นิ่งอึ้งในทันที
ไม่นาน เธอตั้งสติได้ มองหลินชิงเสว่ด้วยสีหน้าถมึงทึง จากนั้นพูดกับถังเฉาว่า: “อยู่ข้างนอก รบกวนช่วยดูแลภรรยาคุณหน่อย อย่าเรียกร้องความสนใจ ยั่วยวนคนอื่น ไม่อย่างนั้นอีกหน่อยคงสวมเขานอกใจคุณ คุณก็ไม่รู้เรื่อง!”
จู่ ๆ ก็โดนด่าทอ หลินชิงเสว่ประหลาดใจนิดหน่อย แต่ไม่นาน พูดด้วยแววตาเยือกเย็นสวนไปว่า: “เรียกร้องความสนใจ คุณพูดถึงฉันเหรอ?”
“ที่นี่ยังมีผู้หญิงคนที่สามอยู่เหรอ?”
หวังอี้พูดด้วยท่าทีเย่อหยิ่งว่า: “หากคุณไม่ได้ยั่วยวนสามีฉัน สามีของฉันจะพูดช่วยคุณได้อย่างไร？แต่ก็ไม่เป็นไร สามีของฉันเป็นคนของตระกูลต่ง เขาชอบพอคนไหน ก็เป็นความโชคดีของคุณ เพียงแค่วันหลังแยกให้ออกว่าใครเล็กใครใหญ่ก็จะดีนะ”
หวังอี้ยิ่งพูดยิ่งเกินกว่าเหตุ เหมือนจะระบายความโกรธที่มีต่อถังเฉา
แววตาของหลินชิงเสว่เปลี่ยนเป็นเย็นชาสุดจะเปรียบ เธอสามารถพูดคุยกับผู้หญิงทั่วไป แต่ไม่ได้หมายความว่า เธอจะถูกคนลบหลู่ได้ง่าย ๆ
ใบหน้าถังเฉาเย็นชา ก้าวเท้าไปทางหวังอี้
ทันใดนั้น มีมือหนึ่งคว้าตัวเขาไว้
ถังเฉาหันไปมอง มองดูหลินชิงเสว่ด้วยความประหลาดใจ
เห็นเพียงเธอส่ายหน้า ยิ้มเล็กน้อยพูดว่า: “ผู้ชายทำร้ายผู้หญิงไม่ดี”
ถังเฉาตะลึงเล็กน้อย ลังเลครู่หนึ่ง ยังยับยั้งความโกรธไว้ในใจ
เมื่อหวังอี้เห็นท่าที นึกว่าอีกฝ่ายไม่กล้าทำร้ายตัวเอง แสดงสีหน้าเย้ยหยันหนักขึ้นไปอีกพูดว่า: “นี่ก็ถูกแล้ว สามีของฉันเป็นคนของตระกูลต่ง เอาเดรสชุดนั้นมอบให้ฉันมาดี ๆ ไม่แน่ว่าสามีของฉันอารมณ์ดี ก็พาคุณไปโรงแรม อาศัยความงามของเธอ ยังพอที่จะคู่ควรกับสามีของฉันอยู่บ้าง—-”
เพียะ—-
จากนั้น พูดยังไม่ทันจบประโยค ใบหน้าของหวังอี้โดนตบเข้าอย่างจัง
ใบหน้าของเธอถูกประทับด้วยรอยนิ้วมือห้านิ้วเห็นได้ชัด กะทันหันจนไม่ทันรั้งตัวไว้ จนล้มลงไปกองที่พื้น
บรรยากาศภายในร้านเงียบสนิท ทุกคนต่างตะลึงมองการกระทำที่เด็ดขาดของหลินชิงเสว่
แม้แต่ถังเฉาเองใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พูดว่าผู้ชายตีผู้หญิงไม่ดี ทำไมถึงลงมือด้วยตัวเองล่ะ?
เห็นเพียงหลินชิงเสว่ก้มหน้ามองที่หวังอี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน พูดต่อไปว่า
“ฉะนั้นแล้ว เรื่องตบตีผู้หญิง ยังต้องให้พวกผู้หญิงลงมือกันเองจะดีกว่า”
