บทที่129 ความจริงถูกเปิดเผย
ทุกคนในโรงพักถึงกับผงะ
หวางเยี่ยนลุกขึ้นยืน และมาหาจูหาวใช้สายตาคมเข้มจ้องมองเขา: “ฉันจำคุณได้ คุณคือจูหาว”
“คุณตำรวจหวาง”
จูหาวยิ้มบานให้เธอ: “ฉันจำคุณได้เช่นกัน คุณเป็นคนที่รับผิดชอบคดีของฉัน”
หวางเยี่ยนไม่ได้พูดต่อ เพียงแค่เหลือบมองเขาแล้วถามว่า: “คุณจะมอบตัวในข้อหาใด?”
“ฉันเป็นคนวางแผนเหตุการณ์สามหนึ่งหก ฉันคิดแผนนี้ขึ้นมา” จูหาวพูดอย่างใจเย็น
“อะไรนะ?!”
ทันทีที่เขาพูดคำนี้ออกมา ใบหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก รวมทั้งหวางเยี่ยน
ปั๊พ—-
สื่อเหลยเพื่อนร่วมงานของหวางเยี่ยนตบโต๊ะอย่างแรง และพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “คดีสามหนึ่งหกถูกปิดไปแล้ว นั่นคือองค์กรใจดำภายใต้ตระกูลหลิน ได้พยายามหาเงินโดยเจตนาร้าย และผู้บริโภคทุกคนได้รับพิษในระดับที่แตกต่างกัน มันยังมีอะไรต้องพูดอีกเหรอ?”
“นั่นเป็นเพราะพวกคุณทำงานบกพร่อง และปิดคดีอย่างเร่งรีบ”
จูหาวยิ้มเบาๆ และกล่าวว่า: “แผนนี้เป็นสิ่งที่ฉันคิดขึ้นมาเอง ไม่มีใครรู้เหตุการณ์และรายละเอียดของเรื่องนี้ได้ดีเท่าฉัน”
“คุณพูดอะไรนะ?!”
หลังจากได้ยินคำพูดของจูหาว สื่อเหลยก็รู้สึกโดนเหยียบหยาม ทันใดนั้นเขาก็โกรธมาก
“สื่อเหลย”
หวางเยี่ยนมองไปที่เขาจากนั้นก็มองไปที่จูหาว: “คุณมากับฉัน”
“ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้อง”
จูหาวไม่ขยับ เขามองไปที่หวางเยี่ยนและพูดว่า: “คำสารภาพของฉัน พวกคุณต้องนำมาเป็นข้อมูลอาชญากรรม และเปิดเผยต่อสื่อทั้งหมดด้วย”
ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ ดวงตาของหวางเยี่ยนก็หดตัวลง และเขารู้สึกว่ามีพายุลูกใหญ่กำลังก่อตัวขึ้น
ด้วยกับสัญชาตญาณของอาชีพ หวางเยี่ยนตอบตกลงในทันที: “โอเค ฉันสัญญา”
จูหาวยิ้มเล็กน้อยและพูดกับหวางเยี่ยน: “ถ้าเป็นเช่นนั้น เราเข้าไปกันเถอะ”
หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มเดินไปที่ห้องสอบสวน
ท่าทีสงบนั้น ทำให้หวางเยี่ยนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย นี่เขามามอบตัวจริงเหรอเนี่ย?
เมื่อเห็นหวางเยี่ยนเดินจากไป ดวงตาของสื่อเหลยก็ฉายแววหม่นหมอง และเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แต่เขาลังเลและสุดท้ายก็ตัดสินใจวางโทรศัพท์ลง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา มีข่าวที่น่าตกใจออกมาทางอินเทอร์เน็ต
“……”
“เหตุการณ์สามหนึ่งหกที่สร้างความสะเทือนใจในช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากผ่านไปสามปี ได้เกิดการผกผันที่น่าตกใจอีกครั้ง!”
“ความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์สามหนึ่งหกปรากฏขึ้น ผู้นำของบริษัทผลิตยาเมืองหมิงจู เป็นบริษัทใจดำที่ฆ่าคนหรือไม่?”
“กลับด้านขาวดำจริงเท็จเผยคดีสามหนึ่งหกพิลึกพิลั่น!”
“… ”
ในเว็บไซต์หลักและสื่อหลักพาดหัวข่าวที่น่าตกใจผุดขึ้นราวกับหน่อไม้หลังฝนตก
เปิดหน้าเว็บก็จะเป็นวิดีโอสั้นๆ ใบหน้าของบุคคลในวิดีโอเป็นภาพโมเสค แต่เสียงยังคงเป็นเสียงต้นฉบับ ในฐานะผู้วางแผน ‘คดีสามหนึ่งหก’ได้ประกาศความจริงต่อสาธารณะ
ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหมิงจูอย่างรวดเร็ว
ซ่งเทียนซานรีบกลับบริษัททันที ยังไม่มีน้ำสักหยดตกถึงคอด้วยซ้ำ ก็ถามอย่างกังวลว่า: “ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”
“เจ้านาย……”
เลขาหันหลังให้ซ่งเทียนซาน และเสียงของเขาสั่นอย่างรุนแรง
“เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว?”
ตอนนี้ในใจของซ่งเทียนซานเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี: “ฉันจ่ายเงินจ้างเธอมา เพื่อช่วยฉันแก้ปัญหาไม่ใช่เพื่อช่วยฉันสร้างปัญหาแบบนี้!”
เลขาหันกลับมาช้าๆใบหน้าของเธอซีดราวกับกระดาษ: “คุณดูนี่ … ”
หลังจากพูดจบ ก็ยื่นโน๊ตบุ๊คให้เขาดู
มีหนึ่งวิดีโอกำลังเล่นอยู่ในนั้น
“ฉันชื่อจูหาวอดีตผู้บริหารระดับสูงของบริษัทผลิตยาหงเทียน และรองประธานของหลงเถิงกรุ๊ป ตอนนี้ฉันจะประกาศให้สาธารณชนทราบถึง ‘เหตุการณ์สามหนึ่งหก’ ที่สร้างความสะเทือนใจให้กับเมืองหมิงจูเมื่อสามปีก่อน”
“ฉันเป็นผู้สร้างแผนนี้ ผู้ป่วยทุกคนที่ได้รับพิษในวันนั้น ล้วนเป็นคนที่รับประทานยาที่ผลิตโดยบริษัทผลิตยาหงเทียนทั้งนั้น ภายใต้คำแนะนำของซ่งเทียนซาน ซึ่งเป็นประธานของบริษัทหลงเถิงคนปัจจุบัน และตระกูลหลินได้กลายเป็นเหยื่อสังเวยของเหตุการณ์นี้”
“ต่อมาเขาจ้างหน้าม้าทางโซเชียล เพื่อครอบงำความคิดเห็นของสาธารณชน เพื่อปกป้องบริษัทผลิตยาหงเทียน สำหรับผู้ป่วยที่ได้รับพิษ ซ่งเทียนซานให้เงินจำนวนหนึ่งกับพวกเขา สั่งให้พวกเขาหนีออกจากเมืองหมิงจูในชั่วข้ามคืน เพื่อหลบเลี่ยงการสอบสวน และยังขู่ไม่ให้พวกเขาเปิดเผยความจริงออกมาด้วย ไม่อย่างนั้นก็ถูกบังคับด้วยชีวิตของสมาชิกในครอบครัว”
คลิก—-
เมื่อดูถึงตรงนี้ ซ่งเทียนซานรู้สึกว่าการไหลเวียนของเลือดกำลังเร่งขึ้น และเขาก็เขวี้ยงโน๊ตบุ๊คในมือลงกับพื้น
ทันใดนั้นเสียงคำรามที่น่ากลัวก็ดังขึ้น
“จูหาว ฉันจะสับศพของแกเป็นหมื่นชิ้น!”
ปังๆ—-
ซ่งเทียนซานดูเหมือนจะคลุ้มคลั่งไปแล้ว เขาทุบทุกอย่างที่สามารถทุบได้ในห้องทำงานเป็นชิ้นๆ
เลขาหน้าซีดด้วยความตกใจ กอดศีรษะของตัวเองไว้ในมือของเธา และนั่งยองๆอยู่ที่มุม ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว
เผลอแป๊บเดียวในห้องสำนักงานก็ยุ่งเหยิงไปหมด และสีหน้าของซ่งเทียนซานก็ดูดุร้ายอย่างมาก
ตาทั้งคู่ของเขาแดงก่ำ เหมือนว่าเขาไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว และฟันของเขาก็กัดแน่นจนมีเสียงออกมา เขาอยากจะกินเนื้อและดื่มเลือดของคนคนนั้น
จูหาว เขาคิดว่าตัวเองควบคุมเขาอยู่แล้ว คิดว่าเขาจะภักดีต่อตัวเองไปตลอดชีวิต แต่ไม่คาดคิดว่าในช่วงเวลาวิกฤต กลับโดนเขาแทงสองครั้งอย่างโหดเหี้ยม
การแทงครั้งแรก คือการพาตัวตั้งตัวตีของบริษัทหลงเถิงลาออกจนหมดจด ทำให้คนที่ฉลาดอย่างซ่งเทียนซานก็ทำอาหารโดยไม่มีข้าวได้ยาก
การแทงครั้งที่สอง คือการเสียสละตัวเอง ด้วยการเปิดเผยความจริงของเหตุการณ์สามหนึ่งหกต่อสาธารณะ
มีดทั้งสองเล่มได้แทงลงบนตัวเขาอย่างโหดเหี้ยม แทงทะลุหัวใจของซ่งเทียนซานอย่างดุเดือด แล้วได้กวนเนื้อสับในร่างกายของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หลังจากสิ้นความโกรธแล้วมันก็เหลืองเพียงความสิ้นหวัง
หมดหวังอย่างสิ้นเชิง
ซ่งเทียนซานนั่งอย่างอ่อนแรงบนโซฟา ความโกรธบนใบหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนก
เขาดึงผมของตัวเองด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแรง ดึงเส้นผมหลายเส้นออกโดยตรง
ลึกๆในดวงตาของเขา ด้วยความตื่นตระหนกลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของเขาเขายังคงพึมพำว่า
“มันจบแล้ว มันจบแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว … ”
เสียงสั่นพร้อมกับเสียงร้องที่อ่อนแอ
ปัง—-
ทันใดนั้นประตูห้องประธานก็เปิดออก
หัวหน้าแผนกรีบเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก และตะโกนว่า: “ท่านประธาน แย่แล้ว นักข่าวและสื่อจำนวนมากมารวมตัวกันขอให้คุณอธิบายสิ่งที่คุณทำในเหตุการณ์สามหนึ่งหก”
“อะไรนะ?!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ซ่งเทียนซานก็ลุกขึ้นยืนทันที และเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อดู
สิ่งแรกที่เห็นคือ ฝูงชนหนาแน่นของผู้สื่อข่าว ผลักดันกันและพยายามที่จะวิ่งเข้าไปในอาคารกั๋วจี้
“ท่านประธานเราจะทำอย่างไงดี?”
หัวหน้างานมองไปที่ซ่งเทียนซานและร้องไห้ออกมา และคำรามใส่เขาอย่างโกรธ: “พนักงานของบริษัทหลงเถิงไม่ได้ทำผิด ทำไมเราต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมของคุณด้วย!?”
“ออกไป ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”
ซ่งเทียนซานได้รับการกระตุ้นอย่างมาก จึงตะโกนใส่หัวหน้างาน และขับไล่เขาออกไป
จากนั้นเขาก็มองไปที่เลขาอีกครั้ง: “เธอก็ออกไปด้วย!”
เลขานุการรู้สึกดีใจด้วยซ้ำ เธอหนีออกจากสำนักงานอย่างเร่งรีบ
เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องทำงานแล้ว ซ่งเทียนซานก็นั่งลงบนโซฟา และคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ปัจจุบันทำให้เขาหมดหวัง ไม่ว่าจะทำอะไรล้วนเป็นทางตันทั้งนั้น!
“โกรธไหม? หมดหวังไหม? เจ็บใจไหม?”
ทันใดนั้นมีเสียงหัวเราะเบาๆอยู่ข้างหลังเขา
“ใคร?”
ซ่งเทียนซานผงะ และหันไปมองอย่างกะทันหัน
ถังเฉากับเฟิ่งหวงผลักประตูห้องทำงานออก และมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
