บทที่125 การทรยศของภรรยา
ทันทีที่เธอพูดสิ่งนี้ออกมา สีหน้าของซุนเสว่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเธอขอความเมตตาว่า: “ประธานหลินคะ ฉันไม่กล้า ฉันไม่กล้าที่จะสร้างความขัดแย้งภายในอีกต่อไปแล้ว!”
ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอใช้เวลานานมากในการไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งรองประธาน เธอจะยอมถูกเขี่ยออกง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง?
แต่สีหน้าของหลินชิงเสว่ไม่มีการเปลี่ยนเปลี่ยนใดๆ ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม: “ทำผิดแล้ว ก็ต้องถูกลงโทษ มันคือกฎและข้อบังคับ”
“อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นถึงรองประธานนะ การถอดถอนรองประธานจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อโครงสร้างของบริษัท”
ในสายตาของซุนเสว่ยังคงมีกระดานหมากรุกอยู่ และเธอยังคงต่อสู้เพื่อตัวเองต่อ: “ประธานหลินคะ คุณไม่กลัวพนักงานของคุณจะตื่นตระหนกเหรอ!”
หลินชิงเสว่ยิ้มเบาๆ และมองไปที่ซุนเสว่ด้วยสายตาเยาะเย้ย
“ไม่มีใครบอกเธอเหรอว่า อย่าบังอาจไปเดาความในใจของหัวหน้าตัวเอง?”
เธอมองไปที่ซุนเสว่อย่างเย็นชา และรู้ว่าซุนเสว่ต้องการจะพูดอะไร
เธออยากจะบอกว่า การถอดถอนรองประธานนั้นถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของพนักงาน อาจส่งผลให้พนักงานของเธอตื่นตระหนก และไม่มีกะจิตกะใจทำงาน
ใช้สิ่งเหล่านี้ข่มขู่หลินชิงเสว่ เพื่อไม่ให้ตัวเองถูกถอดถอน!
ซุนเสว่เย็นรู้สึกใจคอค่อยไม่ดี ดวงตาที่เย็นชาของหลินชิงเสว่ทำให้เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่เป็นลางไม่ดี
“แผนกของเธอ ฉันจะให้ฟางหย่าเป็นคนดูแลแทน”
หลินชิงเสว่ประกาศด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฟางหย่าจะรับผิดชอบทั้งแผนกประชาสัมพันธ์และแผนกการตลาด เธอมีข้อขัดข้องหรือไม่?”
เมื่อสิ้นเสียงลง ซุนเสว่ก็แสดงสีหน้าอกสั่นขวัญหาย และดวงตาของเธอก็หมองคล้ำลง และเธอก็หมดเรี่ยวแรงที่จะพูดอีกครั้งในทันที
“ไม่มีข้อขัดข้องใด”
ฟางหย่ายิ้มเล็กน้อย และยอมรับการเปลี่ยนแปลงของผู้บังคับบัญชา
“ส่วนเธอไปที่รากหญ้าในแผนกการตลาดแล้วกัน”
หลินชิงเสว่เหลือบมองซุนเสว่ที่กำลังอกสั่นขวัญหาย และพูดด้วยเสียงราบเรียบ
ฟางหย่าออกจากห้องทำงานของประธาน และวินาทีที่เดินผ่านซุนเสว่ เธอเหลือบมองหล่อน: “เธอจะยืนซื่ออยู่ทำไม รีบไปที่แผนกบุคคลเพื่อทำตามขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงบุคลากรสิ”
การดุด่าของฟางหย่าทำให้ซุนเสว่กลับมามีสติอีกครั้ง และใบหน้าของเธอก็ดุร้ายขึ้นมาทันที
“คะ……”
หลังตอบรับ ซุนเสว่กัดฟันแน่น จนมีเสียงดังออกมา
……
หลัวปู้กลับไปที่สำนักงานของถังเฉา และนำข่าวจากลี่จิงกรุ๊ปมารายงาน
“เจ้านายใหญ่ครับ ซุนเสว่ถูกลดตำแหน่งแล้ว เธอกลายเป็นพนักงานขายขั้นพื้นฐานในแผนกการตลาด”
“ในขณะเดียวกัน คุณฟางหย่าก็เข้ามาแทนที่ซุนเสว่ในตำแหน่งหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ และแผนกการตลาดด้วย”
ถังเฉาพยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เขาไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้
ส่วนหลัวปู้ยังคงรายงานต่อไป
“ฉันให้เลขานุการจัดการประชุมสามัญของสมาคมการค้าหงยิงในนามของฉัน และในที่สุดก็ได้รับการอนุมัติโดยการแสดงมือแล้ว เพื่อเลื่อนสถานะของฉางหงเทียนในหอการค้า จากสมาชิกรุ่นเยาว์ไปเป็นสมาชิกระดับกลาง”
“อ๋อ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังเฉาก็หัวเราะเบาๆ และถามว่า: “ฉางหงเทียนมีปฏิกิริยาอย่างไร?”
“ปลาบปลื้มอย่างมาก”
หลัวปู้ตอบกลับอย่างรวดเร็ว: “หลังจากได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นสมาชิกระดับกลางของสมาคมการค้าหงยิง เขาก็ใช้ความสัมพันธ์ของเขาแก้ไขวิกฤตความน่าเชื่อถือก่อนหน้านี้ทันที ปัจจุบันบริษัทผลิตยาหงเทียนอยู่ในช่วงที่มีความทะเยอทะยานและรุ่งเรืองอย่างมาก ว่ากันว่าได้เข้าซื้อบริษัทที่เป็นคู่แข่งหลายบริษัทแล้ว ถือว่าเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานมากจริงๆ”
“ดีมาก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย และกล่าวว่า: “ทำตามแผนก่อนหน้านี้”
“ครับ”
หลัวปู้พยักหน้า และรีบเดินออกจากห้องทำงาน
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง บริษัทผลิตยาหงเทียน เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว
…
หลงเถิงกรุ๊ป
ซ่งเทียนซานนั่งอยู่ในห้องทำงานของประธานด้วยสีหน้าเศร้าหมอง และไม่พูดอะไรสักคำ
เขาได้สงบลงจากความโกรธก่อนหน้านี้แล้ว และกำลังวิเคราะห์ปัญหาบางอย่างอยู่
งานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ ดูเหมือนจะเป็นไปตามปกติทุกขั้นตอน แต่จริงๆแล้วมันเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด
เหวินเหวยเฉินไม่ใช่เจ้าของอาคารที่แท้จริงจะ เห็นได้ว่าโครงการของสำนักงานการก่อสร้างยังไม่มีการประกาศให้บริษัทใดๆ
จึงเกิดคำถามว่า ใครคือเจ้าของอาคารที่แท้จริง เมื่อวานนี้อยู่ในงานหรือไม่?
ตุ๊กตุ๊กตุ๊ก…
ขณะนี้ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
เลขาของซ่งเทียนซานเดินเข้ามา และรายงานข่าวที่ทำให้เขาตกใจอย่างมาก
“ประธานซ่ง โครงการของสำนักงานการก่อสร้างได้รับการอนุมัติแล้ว และได้ส่งมอบให้กับลี่จิงกรุ๊ปแล้ว”
“อะไรนะ?!”
เสียงดังโครมคราม ซ่งเทียนซานลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที มองไปที่เลขานุการอย่างไม่เชื่อสายตา และพูดว่า: “เธอพูดอีกครั้งสิ”
เลขามองไปที่ซ่งเทียนซานด้วยความกลัว และพูดซ้ำอย่างระมัดระวังอีกครั้ง
เพล้งโพละ—-
มีเสียงเขวี้ยงของดังขึ้นจากห้องทำงาน และซ่งเทียนซานโกรธมากจนโยนเอกสารถ้วยชาหรือแม้แต่คอมพิวเตอร์บนโต๊ะลงที่พื้น ใบหน้าของเขาซีดหมอง
เลขาตกใจอย่างมาก และรีบออกจากห้องทำงานของประธานทันที
“เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้!”
ซ่งเทียนซานแทบคลั่ง และคำรามด้วยความโกรธ: “แม้แต่เจ้าของอาคารก็เป็นของปลอม จะเอาโครงการของสำนักงานการก่อสร้างมาจากไหน! ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้?!”
หลังจากดื่มน้ำหลายๆแก้วติดต่อกัน ซ่งเทียนซานก็สงบลงความโกรธของเขา สองตาเปิดกว้างเพราะความโกรธจัด และหน้าอกของเขาขึ้นๆลงๆ เขาไม่เข้าใจว่า ในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้แม้กระทั่งเจ้าของอาคารก็เป็นตัวปลอม แต่ทำไมถึงมีโครงการของสำนักงานการก่อสร้างที่แท้จริงได้รับการอนุมัติ และได้ส่งมอบให้กับลี่จิงกรุ๊ปทำ
“เว้นแต่ว่า เจ้าของอาคารตัวจริงจะแอบซ่อนตัวอยู่ในงานเลี้ยงเมื่อคืน!”
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็คิดหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลที่สุดได้ และใบหน้าของเขาก็ยังคงบูดบึ้งเช่นเคย: “เป็นใครกันแน่?”
ซ่งเทียนซานเดินไปมาภายในห้อง โดยคิดถึงผู้คนในงานเลี้ยงเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาคัดออกทีละคน ท้ายที่สุดก็เหลือเพียงสี่คน
เจิงเทียนเสียง หูอีซาน หัวหน้าสมาคมการค้าหงยิง และก็ …
ถังเฉา!
“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไอ้ไร้ประโยชน์นั้น … ”
ใบหน้าของซ่งเทียนซานขาวซีดและหายใจถี่ ราวกับมีตาข่ายขนาดใหญ่ในความมืดมัดเขาไว้แน่น
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงรายละเอียดอื่น
นั่นคือตอนที่เจิงเทียนเสียงและหูอีซานมาเคลียร์สนาม ทุกคนถูกขับออกไป เหลือเพียงถังเฉาและฟางหย่ายังคงอยู่ในนั้น
พวกเขามีบุญวาสนาใด ถึงไม่โดนขับออก?
ซ่งเทียนซานจะพยายามแค่ไหนก็คิดไม่ออก ทุกอย่างนี้มันไม่มีเหตุผลเลย!
เขาเป็นเหมือนตัวตลก ยุ่งอยู่เป็นเวลานาน แต่กลับไม่ได้อะไรเลย
ความโกรธที่รุนแรงได้ครอบครองหัวสมองของเขาไปแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาได้โยนความผิดทุกอย่างให้กับถังเฉาแล้ว
“ในเมื่อโครงการของสำนักงานการก่อสร้างถูกลี่จิงกรุ๊ปแย่งไปแล้ว อย่างน้อยก็ต้องเก็บผลประโยชน์บางส่วนจากลี่จิง”
ในไม่ช้าเขาก็แจ้งเลขา: “ไปเรียกหลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูนและทายาทสายตรงคนอื่นๆของตระกูลหลินมาให้หมด!”
ในไม่ช้าหลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน โจวเหม่ยหลิง และหลินจ้องกับทายาทสายตรงคนอื่นๆ ของตระกูลหลินก็มาที่สำนักงานของซ่งเทียนซาน
ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในสำนักงาน ทุกคนก็รู้สึกถึงความตึงเครียดราวกับว่าพายุอาจถาโถมลงมาได้ทุกเมื่อ และมันเต็มไปด้วยเจตนาแห่งการสังหาร
มีเพียงหลินฉ่ายเวยเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นเพราะความบกพร่องของเธอ ถ้าเธอรู้ว่าเหวินเหวยเฉินเป็นอดีตเจ้าของอาคารเร็วกว่านี้ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ซ่ง … ประธานซ่งคุณเรียกพวกเรามา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” โจวเหม่ยหยูนถามอย่างระมัดระวัง
ใบหน้าของซ่งเทียนซานมืดมน และการจ้องมองของเขากวาดไปทั่วใบหน้าของทุกคนในตระกูลหลินทีละคน เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ถามเพียงว่า: “ฉันได้ยินมาว่า บริษัทโอ้ซินของตระกูลหลินกับลี่จิงกรุ๊ปมีความปร่วมมือที่ดีมาโดยตลอดใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ดีของซ่งเทียนซาน โจวเหม่ยหยูนและหลินฉ่ายเวยก็กลัวมากจนไม่กล้าพูด เพียงแค่พยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว: “มันเป็นเพียงธุรกิจเล็กๆน้อยๆ และเราก็แค่โชคดีในเรื่องนี้เท่านั้น”
“ไม่ว่าจะโชคดีหรือแข็งแกร่งก็ตาม ความจริงก็คือ ตระกูลหลินและลี่จิงกรุ๊ปมีความร่วมมือเป็นอย่างดี”
ซ่งเทียนซานหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วถามอย่างไม่เป็นทางการ: “บริษัทโอ้ซินมีมูลค่าในตลาดเท่าไหร่?”
โจวเหม่ยหยูนและคนอื่นๆไม่รู้ว่าซ่งเทียนซานมีเจตนาใดที่ถามคำถามนี้ แต่พวกเขาก็ยังคงตอบคำถามของเขา
“มันเคยไร้ค่า แต่ตอนนี้หลังจากที่ร่วมมือกับลี่จิงกรุ๊ป มูลค่าตลาดก็เพิ่มสูงขึ้น และน่าจะมีมูลค่าประมาณ30ล้านหยวนในตอนนี้”
ปั๊พ—-
ซ่งเทียนซานโยนสัญญาฉบับหนึ่งให้โจวเหม่ยหยูนโดยตรง และกล่าวว่า: “นี่คือหุ้น10%ของบริษัทหลงเถิง หุ้นละ3ล้าน ขายบริษัทโอ้ซินให้ฉันในราคาตลาด น่าจะไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
“นี่มัน—- ”
ทั้งหลินจ้องและโจวเหม่ยหยูนตกอยู่ในความเงียบในเวลาเดียวกัน ทั้งคู่รู้สึกลำบากใจอย่างมาก
บริษัทโอ้ซินเป็นของหลินเจิ้นสง และพวกเขาไม่สามารถตัดสินใจแทนเขาได้
“คุณคิดให้ดีนะ”
ซ่งเทียนซานหรี่ตาและขู่ว่า: “หากไม่มีฉันช่วยเหลือพวกคุณไว้ พวกคุณคงไม่มีงานดีๆทำอย่างทุกวันนี้ ฉันเป็นผู้มีพระคุณของพวกคุณ และพวกคุณควรตอบแทนฉันโดยไม่มีเงื่อนไขใด”
“ถ้าพวกคุณไม่เห็นด้วย ฉันจะไล่พวกคุณทุกคนออกทันที! หากไม่มีการคุ้มครองของฉัน พวกคุณคิดว่าลูกพี่ลูกน้องที่โหดร้ายของฉัน จะตอบโต้ตระกูลหลินด้วยวิธีไหน?”
ทันใดนั้นโจวเหม่ยหยูน หลินฉ่ายเวย หลินจ้องและคนอื่นๆต่างพากันตกใจ ทุกคนเลยพากันประนีประนอม
“เซ็น เราจะเซ็น—- ”
ทางด้านของโจวเหม่ยหยูน ยิ่งตอบตกลงเร็วกว่าใครๆ: “ขาย ขายคะขอแค่ประธานซ่ง คุณไม่ไล่เราออก ไม่ว่าเงื่อนไขใดเราก็ยอมรับคะ ”
“ฉันเป็นภรรยาของหลินเจิ้นสง และควรจะมีอำนาจตัดสินในเรื่องของบริษัทโอ้ซินอยู่แล้ว”
ซ่งเทียนซานมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มทันที เขาตบไหล่ของโจวเหม่ยหยูนด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า: “คนที่รู้เรื่องปัจจุบันคือคนเก่ง จากนี้ไปทุกคนจะมีหุ้นในบริษัทหลงเถิง ยินดีที่ได้ร่วมมือกันด้วยนะครับ”
“ขอบคุณประธานซ่งมาก ยินดีที่ได้ร่วมมือกันคะ”
โจวเหม่ยหยูนและคนอื่นๆต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบๆ เมื่อมองไปที่สัญญาหุ้นส่วน ในใจก็มีความสุขเล็กน้อยอย่างไม่คาดคิด
