บทที่123 ตัวจริงและตัวปลอม
หลินฉ่ายเวยก็ตกตะลึงเช่นกัน ชั่วขณะหนึ่งเธอลืมที่จะหลบถอย เลยถูกซ่งเทียนซานตบตีไปหลายครั้ง
ทันใดนั้น มุมปากมีเลือดออก และผมก็ยุ่งเหยิง
หลินฉ่ายเวยยังคงมีดวงตาที่เฉื่อยชา ราวกับว่าวิญญาณของเธอขาดหายจากร่างกายไปแล้ว เธอมองไปที่เหวินเหวยเฉินด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“เป็นใบ้ไปแล้วเหรอ? เล่าทุกอย่างให้ฉันฟัง และห้ามพลาดสักคำด้วย!”
ซ่งเทียนซานอาละวาดจัด และคำรามใส่หลินฉ่ายเวย
จึงทำให้สติของหลินฉ่ายเวยกลับมาเป็นปกปิดอีกครั้ง เธอเอามือบังหน้า และมองไปที่ซ่งเทียนซานด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้าที่จะละเมิดแม้แต่น้อย เธอเลยเล่ารายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับ เธอไปคุยเรื่องโครงการของสำนักงานการก่อสร้างกับเหวินเหวยเฉินในโรงแรมยังไง
ปรากฏว่า นี่เป็นโครงการที่ได้รับการอนุมัติจากหน่วยงานระดับสูง และตราประทับอย่างเป็นทางการถูกเคาะลงแล้ว มันยากที่จะพูดชัดเจนเกินไป หลินฉ่ายเวยจึงบอกใบ้อย่างคลุมเครือ เพราะเธอคิดว่าเหวินเหวยเฉินเป็นถึงเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ยังไงก็ต้องเข้าใจว่าตัวเองหมายถึงอะไรอยู่แล้ว
ซ่งเทียนซานก็ไม่สามารถพูดอย่างชัดเจนได้เช่นกัน เขาก็ใช้วิธีบอกใบ้กับเหวินเหวยเฉิน ด้วยเหตุนี้เหวินเหวยเฉินคิดว่าพวกเขากำลังพูดถึงโครงการของตระกูลเหวิน เขาจึงตอบตกลงในทันที
พัฟ—-
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินฉ่ายเวย ซ่งเทียนซานก็เหมือนหมดเรี่ยวแรงไปทั้งกาย และนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง
สีหน้าเขาหม่นหมองและซีดไปหมด
เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ พยายามทำทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แม้กระทั่งบาทเดียว!
เหวินเหวยเฉินที่เงียบมานานก็เข้าใจในที่สุด ปรากฏว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ใช่โครงการภายใต้ตระกูลเหวิน แต่เป็นโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง
“โครงการของสำนักงานการก่อสร้างที่คุณกำลังพูดถึงมันคืออะไร?”
เขามองไปที่ซ่งเทียนซานและหลินฉ่ายเวยด้วยสีหน้าประหลาดใจ และถามว่า: “โครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ไม่ได้อยู่ภายใต้ร่มธงของตระกูลเหวิน”
เฮ่อ—-
หลังจากได้ยินคำพูดของเหวินเหวยเฉินแล้ว ซ่งเทียนซานก็นั่งตัวตรงอีกครั้ง และถามว่า: “คุณไม่ใช่เจ้าของอาคารกั๋วจี้หรือ? ทำไมคุณถึงไม่รู้ว่าโครงการของสำนักงานการก่อสร้างคืออะไร?”
มีร่องรอยของความกลัวแฝงอยู่ในคำพูดนั้น
เหวินเหวยเฉินก็แสดงสีหน้าประหลาดเช่นกัน เขาจ้องไปที่ซ่งเทียนซานและถามว่า: “ใครบอกคุณว่าฉันเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้?”
บูม—-
ทันใดนั้น ร่างกายของซ่งเทียนซานก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง และสมองของเขาก็ว่างเปล่า
เขาเบิกตากว้างและพูดว่า: “ลูกพี่ลูกน้องของฉัน เธอบอกว่าคุณเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้”
“ซ่งหรูอี้ คุณหนูซ่งเหรอ?”
แววตาของเหวินเหวยเฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ราวกับว่าเขาเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นสายตาของเขาก็กลายเป็นสงสารขึ้นมา: “จริงๆแล้วสิ่งที่คุณหนูซ่งพูดมันก็ไม่ผิด ฉันเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้จริง เพียงแต่ว่ามันกลายเป็นอดีตไปแล้วแค่นั้นเอง”
“อะไรนะ……”
รูม่านตาของซ่งเทียนซานหดตัวลง และมึนงงอย่างสิ้นเชิง
เหวินเหวยเฉินกล่าวต่อว่า: “ฉันเป็นอดีตเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ฉันได้ขายอาคารกั๋วจี้ให้กับเจิงเทียนเสียงมานานแล้ว และเมื่อเร็วๆนี้ฉันได้ยินมาว่าเจิงเทียนเสียงจะขายอาคารกั๋วจี้อีกแล้ว”
หลินฉ่ายเวยก็รู้สึกอ่อนแรงเช่นกัน เธอทรุดนั่งลงบนโซฟา ความคิดของเธอตกอยู่ในความสับสนอย่างมาก และเธอก็พึมพำกับตัวเองอย่างคลุมเครือ
“หากเขาไม่ใช่เจ้าของอาคารกั๋วจี้ แล้วเจ้าของอาคารตัวจริง คือใคร…”
เหวินเหวยเฉินจากไปโดยไม่ได้ไปปลอบใจซ่งเทียนซาน
ลิฟต์จมลงทีละชั้น และสีหน้าของเหวินเหวยเฉินก็มืดมนลงเรื่อยๆ
“ดูเหมือนว่า ฉันก็โดนใครบางคนหลอกใช้เช่นกัน … ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดัง: “ตลก ตลกชะมัดเลย ไม่น่าเชื่อว่าเมืองเล็กๆอย่างหมิงจู จะมีทั้งเสือและมังกรซ่อนอยู่ในนั้น!”
ในเวลาเดียวกัน ชั้นบนสุดของอาคารกั๋วจี้
ถังเฉานั่งในที่นั่งพิเศษของประธาน และหลัวปู้ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความเคารพ
ไม่น่าเชื่อว่าหัวหน้าสมาคมการค้าหงยิงผู้ยิ่งใหญ่ จะยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นเพียงแค่เลขาเท่านั้น หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ชุมชนธุรกิจทั้งหมดของเมืองหมิงจูจะต้องสั่นสะเทือนอย่างมากแน่นอน
“เจ้านายใหญ่ครับ ซ่งเทียนซานรู้แล้วว่าเหวินเหวยเฉินเป็นเจ้าของอาคารตัวปลอม”
หลัวปู้รายงานอย่างละเอียด: “ตอนนี้ เขากำลังอาละวาดอยู่ และได้แตกคอกับเหวินเหวยเฉินแล้ว”
ถังเฉายิ้มอย่างรับเรียบ และเขาไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้เลย
หลังจากครุ่นคิดสักพัก เขาก็พูดต่อ: “ไอ้เหวินเหวยเฉิน มันมาทำอะไรที่เมืองหมิงจูกันแน่?”
“ดูเหมือนว่าตระกูลเหวินจะมีปัญหาเกี่ยวกับขอบเขตที่ดินในเมืองซูหาง เขาต้องการเปิดตลาดธุรกิจของเมืองหมิงจู และต้องการร่วมมือกับซ่งหรูอี้แห่งตระกูลซ่ง ความเป็นจริงคือเขาต้องการเลียแข้งเลียขาซ่งหรูอี้”
“ซ่งหรูอี้ … ”
พูดชื่อนี้หลายรอบอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเขาเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ เขาหันศีรษะเล็กน้อย และมองไปที่หลัวปู้: “ฉันจำได้ว่าคุณเคยเชิญเธอเข้าร่วมสมาคมการค้าหงยิงใช่มั้ย?”
หลัวปู้เหงื่อแตกทันที และรีบอธิบายว่า: “ใช่ครับ เธอเริ่มแสดงความสามารถให้เห็นเป็นครั้งแรกในตอนนั้น สมาชิกรุ่นใหญ่บางคนในสมาคมคิดว่าเธอจะเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจในอนาคต ดังนั้นจึงเชิญเธอเข้าร่วมสมาคม เพียงแต่— – ”
“เพียงแต่อะไร?”
“เพียงแต่ ดูเหมือนว่าสมาคมการค้าหงยิงของเราจะไม่อยู่ในสายตาของซ่งหรูอี้ เธอโยนจดหมายเชิญของเราทิ้งลงถังขยะราวกับว่ามันเป็นเพียงขยะเท่านั้น”
เมื่อเอ่ยถึงเหตุการณ์นี้ สีหน้าของหลัวปู้ดูแย่ลงเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่สมาคมการค้าหงยิงของเราถูกดูหมิ่นเช่นนี้
ถังเฉายิ้มอย่างเฉยเมย โบกมือและพูดว่า: “นี่เป็นเรื่องปกติ จากที่ฉันรู้เกี่ยวกับเธอ สมาคมการค้าหงยิงเล็กๆ ไม่คู่ควรให้เธอถ่อมตัวมาเข้าร่วมหรอก”
เปลือกตาของหลัวปู้กระตุกเล็กน้อย และเขารู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก
ดูเหมือนว่า ข้อพิพาทระหว่างเจ้านายใหญ่กับซ่งหรูอี้นั้นจะไม่ธรรมดา …
“หยุดพูดเรื่องเธอเถอะ ในเมื่อตระกูลเหวินต้องการเปิดตลาดการค้าในเมืองหมิงจู ก็ให้เขากลับไปยังที่ที่เขามาเถอะ!”
ถังเฉาสั่งโดยมีประกายแห่งความคมชัดฉายในดวงตา
“ครับ เจ้านายใหญ่!”
ต่อจากนั้น ถังเฉาได้ออกคำสั่งอีกครั้ง: “ให้หูอีซานเดินทางไปที่ลี่จิงกรุ๊ปด้วยตนเอง เพื่อนำโครงการของสำนักงานการก่อสร้างส่งไปให้ประธานหลิน”
“ครับ”
หลัวปู้พยักหน้า ก่อนจะจากไป เขาถามขึ้นอีกว่า: “เจ้านายใหญ่ครับ ปีนี้ในเมืองมีโครงการก่อสร้างเยอะมาก ไม่ทราบว่าคุณหมายถึงโครงการไหนครับ—- ”
“โครงการไหนทำกำไรได้มากที่สุด?”
หลัวปู้คิดอยู่พักหนึ่ง และตอบว่า: “โครงการฟื้นฟูปลายน้ำของแม่น้ำหมิงจู ต้นน้ำได้เหมาให้กับตระกูลต่งไปแล้ว ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่มหาเศรษฐีแห่งเมืองหมิงจู”
ถังเฉาทุ่มหนักในครั้งนี้: “โครงการนี้แหละ!”
“ผมกลัวว่าตระกูลต่งจะไม่เห็นด้วย พวกเขาได้ทำโครงการเปลี่ยนแปลงต้นน้ำแล้ว ตอนนี้ยังอยากได้โครงการปลายน้ำด้วย”
“พวกเขากล้าเหรอ?!”
ดวงตาของถังเฉาฉายแววสังหาร: “โครงการตระกูลต่งรับทำอยู่แล้ว เราจะไม่เข้าไปแทรกแซง แต่ถ้าตระกูลต่งมีความโลภมากจนเกินไป ถึงขั้นเอื้อมมือมาที่เรา ก็อย่ามาโทษฉันที่ทำให้พวกเขาไม่ได้ทำสักโครงการก็แล้วกัน!”
“ครับ!”
เมื่อได้คำสั่งจากถังเฉาแล้ว หลัวปู้ก็สั่นสะเทือนทั้งตัว จากนั้นก็เดินทางไปที่ลี่จิงกรุ๊ป
ในขณะเดียวกัน ที่ลี่จิงกรุ๊ป
หลินชิงเสว่เรียกซุนเสว่และฟางหย่ามาที่ห้องประธานอีกครั้ง
ซุนเสว่แสดงสีหน้าร่าเริงและสมน้ำหน้า ในขณะที่ฟางหย่าทั้งเสียใจและโกรธ เธอไม่กล้าที่จะสบตาหลินชิงเสว่ด้วยซ้ำ
“ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น และฉันจะไม่สืบสวนอีกต่อไป แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือฟางหย่าเธอประกาศว่าลี่จิงกรุ๊ปได้ถอนตัวจากการแข่งขันโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
หลินชิงเสว่มองไปที่ฟางหย่าด้วยสายตาที่แหลมคม และพูดด้วยเสียงราบเรียบ
“ประธานหลิน ฉันขอโทษ!”
ฟางหย่ากัดริมฝีปากแน่น และยืนกรานว่า: “แต่ว่าฉันยังคงคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร ลี่จิงกรุ๊ปไม่จำเป็นต้องทำโครงการของสำนักงานการก่อสร้างก็ได้ แต่ฉันทนไม่ได้ที่พวกเขาไปดูถูกผู้อื่นแบบนั้น ถ้าฉันไม่ช่วยคนๆนั้นพูด มันก็เท่ากับการปล่อยใจไปตามพฤติกรรมของพวกเขา อย่างงั้นฉันก็ไม่แตกต่างอะไรจากพวกเขาสิ?
หลินชิงเสว่เงียบ ตาของเธอคมชัดขึ้น
ซุนเสว่มองฟางหย่าเหมือนกำลังมองคนโง่ และเยาะเย้ยว่า: “ถึงตอนนี้เธอยังไม่ยอมรับความผิดอีกเหรอ จะต้องให้ประธานหลินไล่เธอออก เธอถึงจะพอใจหรือไง?”
ก่อนหน้านี้เธอไม่แน่ใจว่าหลินชิงเสว่จะลดตำแหน่งของฟางหย่าหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอมั่นใจ100%แล้ว การลดตำแหน่งยังถือว่าเบาไป หล่อนอาจถูกไล่ออกเลยก็ได้—-
ฟางหย่าไม่พูดสักคำ แต่จ้องไปที่หลินชิงเสว่อย่างดื้อดึง
ซุนเสว่กล่าวต่อว่า: “ฟางหย่าเธอจะใจดีเกินไปไม่ได้ ฉันว่าเธอยอมรับความผิดพลาดของตัวเองเถอะ ทำลายอนาคตของตัวเองเพราะไอ้คนไร้ประโยชน์นั่น มันคุ้มค่าหรือ?”
หลินชิงเสว่มองไปที่ซุนเสว่ ด้วยสายตาที่คมชัดและฉายแววสังหารของเธอ
ดาดาดา—-
ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอก็ดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก
หลังจากนั้นประตูห้องทำงานของประธานก็เปิดออก และชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับสัญญาชุดใหญ่
ซุนเสว่ไม่เคยเห็นชายคนนี้มาก่อน คิดว่าเป็นพนักงานเล็กๆของบริษัทอื่น ทันใดนั้นก็โกรธ ชี้ไปที่เขาและตำหนิอย่างแรง: “แกอยู่แผนกไหน กล้าได้ยังไงถึงบุกรุกเข้ามาในสำนักงานของประธานหลินแบบนี้- – ”
ฟางหย่าที่มองเห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจนแล้ว ใบหน้าก็ซีดด้วยความตกใจทันที และรีบปิดปากของซุนเสว่: “หุบปากเดี๋ยวนี้!”
นี่คือหัวหน้าสมาคมการค้าหงยิง หากการกระทำของซุนเสว่คนเดียวทำให้เขาโกรธทั้งลี่จิงกรุ๊ป ลี่จิงกรุ๊ปจะต้องล่มสลายในชั่วข้ามคืนแน่!
หลังจากหยุดซุนเสว่เพื่อไม่ให้เธอพูดต่อ ฟางหย่ารีบยิ้มแย้มขอโทษหลัวปู้: “หัวหน้าหลัวค่ะ ขอโทษด้วยที่ … ”
หลัวปู้ตอบสนองด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเขามองไปที่ซุนเสว่ดวงตาเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ด่าเธอใดๆทั้งสิ้น แต่เขาวางสัญญาที่หนักหน่วงนี้ไว้ตรงหน้าหลินชิงเสว่ พร้อมทั้งยิ้มและพูดว่า: “คุณหลินครับ นี่เป็นสัญญาสำหรับโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง คุณดูว่าปัญหาอะไรหรือเปล่า”
