บทที่ 15 ไปบ้านฉัน
สายตาของเธอยังจับจ้องไปที่หน้าจอ ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ตอนนี้ในใจของหลินชิงเสว่รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก
ประโยคนี้พูดจากใจจริงของถังเฉา แต่ประโยคนี้ ทำให้คนที่อยู่ที่นี่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
“ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เล่านิทาน? คุณคิดว่าเรื่องนี้เป็นนิทานเหรอ? ”
“คุณแค่จะเอาความรู้สึกมาอ้าง แล้วคิดว่าจะทำให้หัวหน้าเถียนซึ้งจนร้องไห้เหรอ? ฮ่า ๆ ๆ…..”
“ตระกูลหลินตกต่ำจนกระทั่งต้องใช้ความเห็นอกเห็นใจในการแข่งขันเลยเหรอ?”
ทุกคนต่างหัวเราะเยาะกันทั่ว ซุนชิงยิ่งหัวเราะจนน้ำตาไหล แล้วก็ทุบโต๊ะพูดว่า “ไม่ไหวแล้ว มันตลกสิ้นดี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นมีการเล่านิทานในการประมูล”
“ช่างเป็นคนไร้ประโยชน์ที่น่าอับอายยิ่งนัก!”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากทั่วทั้งห้อง หลินฉ่ายเวยรู้สึกโกรธจนหน้าเขียว นายทำให้ตระกูลหลินต้องอับอายขายขี้หน้าไปหมด
สีหน้าของโจวเหม่ยหยูนก็ไม่สู้ดีนัก แต่จะพูดอย่างไรทุกอย่างก็ยังต้องดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
“ก่อกวน ก่อกวนจริง ๆ!”
ใบหน้าของหัวหน้าเถียนขาวซีด “ งานประมูลดี ๆ ถูกนายทำให้เสียบรรยากาศเช่นนี้”
ถ้าหากประธานหลินรู้เรื่องเข้า จบกันพอดี
มีคนเยาะเย้ย มีคนโมโห และยังมีคนยินดีในความโชคร้ายของคนอื่น
ซึ่งมีแต่ถังเฉาเท่านั้นที่ยังสงบนิ่ง
เพราะเขารู้ว่า เธอ…….ต้องดูอยู่แน่นอน
“เมื่อ5ปีก่อน ด้วยเหตุผลหลายประการ เขาได้ทำลายผู้หญิงดี ๆที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง ทำให้เธอต้องแบกรับชะตากรรมอันน่าเศร้าที่เธอไม่ควรจะแบกรับ ทำให้เขารู้สึกผิดในใจ และได้สาบานว่าหากวันหนึ่งมีโอกาสได้เจอกันอีก เขาจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ปฏิบัติต่อเธออย่างดีที่สุด”
“แต่ว่า พวกเขาพบกันเพียงแค่ครั้งเดียว โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาล ถ้าหากอยากเจอกันอีก มันไม่ง่ายเลย? นี่ทำให้เป็นปมในใจของเขา แม้แต่เขาก็คิดว่า คงไม่มีโอกาสพูดความในใจแล้ว? เขาไม่เข้าใจ เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดที่เขาก่อไว้ แต่ทำไมผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องเป็นคนแบกรับมัน 5ปีที่ผ่านมา เขาพูดกับตัวเองเสมอว่า จะต้องมีสักวัน เวลาที่เหมาะสม สถานที่เหมาะสม คน…..ที่เหมาะสม!”
“5ปีผ่านไป เขาประสบความสำเร็จ เขากลับมาแล้ว หาเธอจนพบ แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ เธอคลอดลูกของเขาออกมา”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ถังเฉาเริ่มไม่สามารถสงบนิ่งอีกต่อไป แม้แต่เสียงก็เริ่มสั่น
“เธอไม่ได้ตั้งนามสกุลให้เด็ก เพราะหวังว่าสามีที่ไร้ความสามารถคนนั้น วันหนึ่งเขาจะกลับมา มารับผิดชอบอย่างลูกผู้ชาย เพราะเด็กก็เหมือนangel ที่ขาดพ่อไม่ได้”
“จนถึงตอนนี้ เขาถึงได้เข้าใจ ผู้หญิงที่เขาเคยทำลายคนนั้น ยิ่งใหญ่ขนาดไหน สิ่งที่เขาติดค้างเธอ ชั่วชีวิตนี้ก็ใช้ไม่หมด”
“ณ.ที่นี่ ผมอยากพูดคำว่า ขอโทษ แทนสามีที่ชั่วและไร้ความสามารถคนนั้น!”
หลังจากนั้น ถังเฉามองกล้องแล้วโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง แล้วพูดด้วยเสียงที่สั่นว่า “ขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมาน!”
ไม่มีคนสังเกต ตอนที่ถังเฉาโค้งคำนับ มีน้ำตาใส ๆ หนึ่งหยด หยดลงไปบนพื้น
ทั่วทั้งห้องเงียบสงบ ทุกคนต่างมองหน้ากัน
หลินฉ่ายเวยเบิกตากว้าง “ฉันรู้สึกว่า…..นิทานเรื่องนี้ ทำไมเหมือนตัวเขาเอง? ”
“เป็นไปไม่ได้ ที่จะมีผู้หญิงคนไหนที่ยินยอมคลอดลูกให้กับคนไร้ประโยชน์อย่างเขา” ใบหน้าโจวเหม่ยหยูนเต็มไปด้วยความดูหมิ่น
“สำหรับเธอแล้ว เด็กก็คือangelในชีวิตเธอ แต่สำหรับไอ้สามีสารเลวคนนั้น เธอและลูกของเธอ ก็คือangelในชีวิตของเขา”
ถังเฉาพูดต่อ “เขาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพวกเธอ ถึงแม้ว่า…….ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!”
ตูม!
ในห้องประธาน หลินชิงเสว่ปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คพร้อมกับสั่นไปทั้งตัว ก้มศีรษะลง มือทั้งสองข้างดึงไปที่ผมของตัวเองอย่างแรง
เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้จนไม่เป็นเสียงร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังฝืนทนไม่ยอมร้องไห้ออกมา
“ไอ้สารเลว! ไอ้สารเลว!” ขณะเดียวกันก็เอาแต่ด่า
เมื่อ5ปีก่อน เธออายุแค่ 22 ปี!
ด้วยความบังเอิญที่เธอถูกลักพาตัวเรียกค่าไถ่พร้อมกับถังเฉา ทำให้เธอสูญเสียความบริสุทธิ์
และคืนนั้น เป็นช่วงเวลาที่เธอมีโอกาสตั้งครรภ์มากที่สุด ตามที่คาดการณ์ไว้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พบว่าตัวเธอเองได้ตั้งครรภ์แล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้สึกหวาดกลัวแค่ไหน เธออยากจะทำแท้ง แต่เธอก็ทำไม่ลง
ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่บริษัทพึ่งเข้าร่องเข้ารอย และยังเป็นช่วงเวลามืดมนที่สุดในชีวิตเธอ
เธอตื่นขึ้นมากลางดึกจากฝันร้ายนับครั้งไม่ถ้วน และแอบร้องไห้ตอนดึกนับไม่ถ้วนเช่นกัน เป็นลมหลายครั้งขณะทำงาน
ลูกคือangelของเธอ และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
นี่คือ สิ่งที่อยู่เบื้องหลังผลิตภัณฑ์ใหม่ ‘angel’ เป็นสัญญาลักษณ์แทนลูกสาวของหลินชิงเสว่ ถังเสี่ยวลี้
ณ.ห้องประมูล เถียนหยู่ตะโกนด้วยเสียงดังอันเยือกเย็นว่า “พูดจบหรือยัง!”
“พูดจบแล้ว” ถังเฉาตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ
“ยังไม่ไสหัวออกไปอีก?” เถียนหยู่ตะโกนเสียงดัง
ทุกคนกลับมามีสติอีกครั้ง จึงได้ทีขี่แพะไล่
“นิทานไม่เลวนี่ ฉันรู้สึกว่าสามารถนำไปเล่าข้างถนนเพื่อให้คนเห็นอกเห็นใจ หาเงินได้อย่างแน่นอน!”
“ต้องการอาศัยเรื่องโศกนาฏกรรมเพื่อให้คนเห็นอกเห็นใจ ไม่รู้จริง ๆว่าสมองเขามีอะไร ไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น”
“……”
ยังมีเสียงหัวเราะเยาะต่อเนื่อง ถังเฉาก้าวลงจากเวทีอย่างช้า ๆ
“น่าอับอายขายหน้าสิ้นดี”
สีหน้าของหลินฉ่ายเวยไม่สู้ดีนัก ตระกูลหลินสร้างประวัติศาสตร์ เป็นบริษัทแรกที่เล่านิทานในการประมูล เรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องเล่าตลกของเมืองหมิงจูอย่างแน่นอน
ขณะนี้ ซุนชิงเดินมา หัวเราะอย่างต่อเนื่อง “ผมว่าแล้ว คุณนายโจว คุณคิดยังไงที่ให้คนไร้ประโยชน์คนนี้ขึ้นไปบนเวที? มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ยังไงว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะประมูลสำเร็จ ฉะนั้นเมื่อมีข้อผิดพลาดแต่ไม่แก้ไขยิ่งทำให้มันแย่ลงไป? ”
สีหน้าของโจวเหม่ยหยูนเคร่งขรึม ใช้สายตาอันดุดันมองไปที่ถังเฉา ขณะนั้น เธอรู้สึกเสียใจที่ให้ถังเฉาขึ้นไปบนเวที
เดิมเธอคิดว่า อย่างมากถังเฉาก็พูดเรื่องขั้นตอนการออกแบบ คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่พูดเรื่องนี้ ขึ้นไปก็เล่านิทานโดยตรงเลย
“เพื่อนผู้ประกอบการทั้งหลาย วันนี้งานประมูลก็ขอสิ้นสุดลง ณ.เวลานี้”
หัวหน้าเถียนได้เดินขึ้นไปบนเวทีอีกรอบ ประกาศว่า “ทางเราได้เห็นแล้วว่า ทุกบริษัทใส่ใจในแผนโครงการของเรา แต่มีบริษัทหนึ่งที่อยู่นอกเหนือ”
เสียงหัวเราะเยาะดังทั่วห้อง
บริษัทหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ตระกูลหลิน แล้วจะเป็นใครได้อีก?
“ผมมีตัวเต็งในใจเบื้องต้นอยู่แล้ว ผมจะพิมพ์รายชื่อออกมาภายหลัง จากนั้นให้ประธานหลินพิจารณาดู พรุ่งนี้เวลา 14.00 น. ประธานหลินจะเป็นประกาศชื่อบริษัทที่จะมาเป็นพันธมิตรร่วมทุนกับบริษัทเรา”
การประมูลสิ้นสุดลงแล้ว บริษัทต่างทยอยเดินออกไป
ถังเฉาก็คิดว่าจะกลับ แต่ว่า พึ่งเดินออกจากประตูอาคารกั๋วจี้ ก็ถูกหลินฉ่ายเวยเรียกไว้
“ถังเฉา นายหยุดเดียวนี้!”
ถังเฉาหยุดเดิน หันไปมอง “ยังมีเรื่องอะไร?”
“นายพูดง่ายดีน่ะ”
สีหน้าหลินฉ่ายเวยโกรธมาก ยิ้มเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ดูสิวันนี้นายทำเรื่องแย่ ๆ อะไรไว้ งานประมูลของตระกูลหลินมันจะล้มเหลวก็เพราะนาย ฉันจะบอกเรื่องนี้กับพ่อ นายจะเป็นคนบาปของตระกูล!”
ถังเฉายักไหล่อย่างไม่แยแส “แล้วแต่พวกเธอ”
“นาย!”
ปฏิกิริยาของถังเฉาทำให้หลินฉ่ายเวยพูดแทบสำลัก
“ฉ่ายเวย ไม่ต้องไปสนใจเขา เขาถูกขับไล่ออกจากตระกูลแล้ว” โจวเหม่ยหยูนยิ้มเยือกเย็นแล้วมองดูถังเฉาแวบหนึ่ง ก็ถึงตัวหลินฉ่ายเวยขึ้นรถไป
บรื้น…..
รถแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้มีฝุ่นละอองฟุ้งกระจายไปทั่ว ถังเฉาถอยหลังทันทีไปสองสามก้าว
กลางคืนมืดลงเรื่อย ๆ ลมที่พัดมา ทำให้อากาศหนาวขึ้นไปอีก
ถังเฉากำลังคิดจะโบกรถ เกิดเสียงดังเอี๊ยด มีรถคันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าเขา
เมื่อกระจกรถถูกเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม แต่สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเคยพบกัน แต่ดูอีกครั้ง ทำให้ถังเฉารู้สึกตื่นตาตื่นใจ
“ชิงเสว่?” ถังเฉารู้สึกประหลาดใจ
“ป๊ะป๋า”
เบาะหลังรถปรากฏเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารักคนหนึ่งงดงามราวกับหยกชมพูแกะสลัก ตะโกนเรียกถังเฉาด้วยเสียงขี้อ้อน
“ขึ้นรถ” หลินชิงเสว่พูดด้วยเสียงเย็นชา
“จะไปไหน?” หัวใจของถังเฉาเต้นรัว
ริมฝีปากได้รูปของหลินชิงเสว่ขยับขึ้นมา พูดออกมาสองคำ
“บ้านฉัน”
