ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1849

นายหญิงใหญ่เซียวก็ตกตะลึงในทันที
จางกุ้ยเฟินพวกเธอทั้งสามคน ก็เป็นคนที่ประธานอู๋ที่จัดเตรียมมาให้เหรอ?!
ประธานอู๋คนนี้หมายความว่าอะไรกันแน่?!
หรือว่าผู้ช่วยที่เขาบอกว่าจัดเตรียมมาให้ตัวเอง ก็คือสามคนนี้เหรอ?!
ตอนที่นายหญิงใหญ่ยังไม่ได้สติกลับมา เมื่อจางกุ้ยเฟินได้ยินคำพูดของชายฉกรรจ์คนนั้น อ้าปากถามอย่างตื่นเต้นว่า: “พี่ชายท่านนี้ สิ่งที่พี่พูดเป็นความจริงหรือเปล่า?! พวกเราสามารถที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ได้จริงๆเหรอ?”
คนคนนั้นพยักหน้า: “แน่นอน! ก่อนหน้านี้คนขับรถก็ป้อนลายนิ้วของพวกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? จากนี้ไปก็คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง!”
นายหญิงใหญ่เซียวตะโกนอย่างหมดหวัง: “พี่ชายน้อย! ขอรบกวนคุณช่วยพูดกับประธานอู๋สักคำ พวกเราไม่อยากได้ผู้ช่วยแบบนี้! สามคนนี้ก็หญิงสาวชาวนา ไม่รู้จักตัวหนังสือสักตัว จะช่วยอะไรพวกเราได้เหรอ? สามารถที่เปลี่ยนเป็นพยาบาลวิชาชีพสามคนมาให้พวกเราได้มั้ย ทางที่ดียังซักผ้าทำอาหารได้แบบนั้น!”
คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียเย็นชา: “ยายแก่ ฉันพบว่าถึงแม้ว่าคุณจะทั้งแก่ทั้งน่าเกลียด แต่ว่าคิดได้ทั้งดีทั้งสวยด้วยนะ! ยังจะต่อรองกับประธานอู๋ของพวกเราเหรอ? ก็ไม่ดูว่าตัวคุณเองเป็นตัวอะไร?”
นายหญิงใหญ่เซียวถูกด่าว่าจนหน้าดำหน้าแดง พูดตะกุกตะกักว่า: “งั้นพวกเราไม่เอาผู้ช่วยได้หรือเปล่า? ให้พวกเธอสามออกไปเถอะ เรามาทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง แบบนี้ได้หรือเปล่า?”
“แบบนั้นก็ไม่ได้! เมื่อกี้นี้ฉันบอกแล้วว่า สามคนนี้เหมือนกับพวกคุณ จากนี้ไปทั้งหมดก็เป็นผู้อยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ ฐานะเท่ากันกับพวกคุณ พวกคุณไม่มีสิทธิ์อะไรให้พวกเธอไป!”
เมื่อจางกุ้ยเฟินเพิ่งฟังมาถึงตรงนี้ ก็มองไปทางนายหญิงใหญ่เซียว และแสยะยิ้มพูดว่า: “โธ่เอ๊ย นายหญิงใหญ่เซียว ฉันคิดว่าคุณจะเป็นหงส์จริงๆ! ออกมาได้ไม่นาน ก็สามารถที่จะเปลี่ยนชีวิตให้ดีขึ้น คาดไม่ถึงว่าคฤหาสน์นี้ก็ไม่ใช่ของคุณด้วยซ้ำ! งั้นคุณจะมาเสแสร้งกับพวกเราทำไม? ฉันยังคิดว่านี่เป็นคฤหาสน์ของคุณจริงๆ! คาดไม่ถึงว่าจะเหมือนกับพวกเราสามคน ก็แค่ยืมอาศัยอยู่ชั่วคราว!”
“นั่นนะสิ!”หลี่เยว่ฉินพูดอย่างเหยียดหยามว่า: “เมื่อกี้นี้ร้องโวยวายได้มากขนาดนั้น ทำได้เหมือนว่าเก่งกาจมากจริงๆ คาดไม่ถึงว่าที่แท้เสแสร้งออกมาทั้งนั้น!”
ต่งหยู้หลิงก็พูดคล้อยตามว่า: “ฉันยังคิดว่าคุณเป็นหงส์จริงๆ อยู่อาศัยในรังหงส์ดีขนาดนี้ ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า ที่แท้คุณก็แค่ไก่ป่าที่ยืมอาศัยอยู่ในรังหงส์ชั่วคราว!”
สีหน้าท่าทางของนายหญิงใหญ่เซียวดูไม่ดีเป็นอย่างมาก
คฤหาสน์นี้ไม่ใช่ของเธอจริงๆ
เป็นของอู๋ตงไห่
อู๋ตงไห่ให้พวกเธอทั้งครอบครัวอยู่อาศัย พวกเธอถึงสามารถอยู่อาศัยได้
เมื่อไหร่ที่อู๋ตงไห่ไม่ให้พวกเธออยู่อาศัยแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเธอก็ทำได้เพียงไสหัวออกไป
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าที่อู๋ตงไห่อยากให้จางกุ้ยเฟินพวกเธอสามคนเข้ามาอยู่อาศัยด้วย ถ้าอย่างนั้นเธอนายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้าม
จางกุ้ยเฟินก็เงยหน้าอ้าปากในทันที!
เธอพูดกับทั้งสองคนอย่างตื่นเต้นว่า: “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราก็เป็นผู้อยู่อาศัยในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้เหมือนกัน! ไก่ป่าแก่บางตัวที่แกล้งเป็นหงส์ก็ไม่มีสิทธิ์ไล่พวกเราออกไปแล้ว!”
“นั่นนะสิ!”อีกสองคนก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน
หลังจากที่เคลียร์ความสัมพันธ์ของผลประโยชน์ในนั้นชัดเจน พวกเธอก็อารมณ์ดีมากในทันที
ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ทำลายความเย่อหยิ่งจองหองของนายหญิงใหญ่เท่านั้น ยังทำให้พวกเธอสามารถที่จะอยู่อาศัยในคฤหาสน์หลังนี้ได้อย่างสมเหตุสมผลและถูกกฎหมาย
ในเวลานี้ จู่ๆจางกุ้ยเฟินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ถามหัวหน้าชายฉกรรจ์คนนั้นว่า: “พี่ชายท่านนี้ มีเรื่องหนึ่งที่อยากถามพี่หน่อย!”
คนคนนั้นก็พูดว่า: “เธอว่ามา!”