ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1848

เธอมองไปที่นายหญิงใหญ่เซียว และพูดด้วยความไม่เชื่อว่า: “นายหญิงใหญ่ คุณจะให้พวกเราไสหัวออกไปงั้นเหรอ? นี่ก็มากเกินไปแล้วนะ! คุณอย่าลืมว่า ตอนนั้นอยู่ในสถานที่กักขัง พวกเราสามคนดูแลคุณช่วยเหลือคุณมาโดยตลอด แม้กระทั่งหม่าหลันลูกสะใภ้คนนั้นของคุณ พวกเราก็เป็นคนช่วยคุณสั่งสอน”
นายหญิงใหญ่เซียวถามอย่างชั่วร้ายว่า: “ฉันขอให้พวกแกมาช่วยฉันหรือเปล่า? ฉันบอกเมื่อไหร่กันว่า ให้พวกเธอช่วยฉันสั่งสอนหม่าหลันเหรอ? ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอเองที่ไม่ชอบหน้าของหม่าหลัน ถึงได้ลงมือทำร้ายเธอ!”
จางกุ้ยเฟินรู้สึกผิดหวังอย่างยิ่ง: “นายหญิงใหญ่เซียว คุณนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วกว่าเปลี่ยนหน้าหนังสืออีกนะ! ตอนนั้นอยู่ในสถานที่กักขัง พวกเราปกป้องคุณขนาดนั้น คาดไม่ถึงว่าจะแลกกลับมาเป็นผลเช่นนี้!”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “ขอโทษด้วยจริงๆ ทำให้แกผิดหวังแล้ว แต่ว่านี่ก็เป็นการเพิ่มบทเรียนสำหรับแก บอกให้แกว่าจากไปนี้ต้องรู้จักฐานะตัวตนของตัวเองให้ดี วันๆอย่าได้คิดที่จะตีสนิทกับคนรวย!”
จางกุ้ยเฟินกัดฟันพูดว่า: “เฮ้ย นายหญิงใหญ่คุณพูดแบบนี้ใช่มั้ย? ได้! งั้นฉันก็ไม่ไปแล้ว! ฉันจะดูว่าคุณจะทำอะไรฉันได้!”
หลี่เยว่ฉินและต่งหยู้หลิงก็พูดพร้อมกันว่า: “นั่นนะสิ! พวกเราก็ไม่ไป!”
นายหญิงใหญ่เซียวคาดไม่ถึงว่าสามคนนี้กลับอยากจะใช้วิธีการอันธพาล จึงพูดด้วยเสียงเย็นชาในทันที: “พวกแกสามคนอย่ามาใช้วิธีการอันธพาลนี้กับฉันที่นี่ พวกแกก็ไม่ส่องกระจกดูตัวเอง คนบ้านนอกคอกนาที่เหม็นเน่าทั้งตัวอย่างพวกแก คู่ควรที่จะอยู่ในคฤหาสน์Tomson Rivieraเหรอ? ถ้าหากขนาดพวกเธอก็สามารถที่อยู่ในคฤหาสน์หรูหราแบบนี้ได้ งั้นสวรรค์ก็ไม่มีตาจริงๆ!”
พูดแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเย่อหยิ่งว่า: “ตอนนั้นฉันอยู่สถานที่กักขัง นั่นเป็นหงส์ตกทุกข์ได้ยากเข้าไปในเล้าไก่ ถูกบีบคั้นไม่มีทางเลือกต้องอยู่ในเล้าไก่สองวัน พวกเธอยังคิดว่าฉันเป็นคนประเภทเดียวกันกับพวกเธอเหรอ?”
หลี่เยว่ฉินด่าทอด้วยความโกรธว่า: “นายหญิงใหญ่เซียว! คำพังเพยพูดได้ดี หงส์ตกจากที่สูงชะตากรรมยังสู้ไก่ไม่ได้! อีแก่อย่างแกอย่ามากเกินไปนะ! กวนประสาทพวกเรา ต่อให้แกจะอายุมากแล้ว พวกเราก็ยังคงทำร้ายแกได้!”
“นั่นนะสิ!”ต่งหยู้หลิงก็พูดคล้อยตามในทันทีว่า: “ตอนนั้นพวกเราทำร้ายหม่าหลันยังไง ตอนนี้ก็สามารถที่จะทำร้ายแกอย่างนั้นได้!”
นายหญิงใหญ่เซียวเบะปากพูดว่า: “แกลองทำร้ายฉันดูสิ ตราบใดที่แกกล้าลงมือ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้! ถึงเวลานั้นคงจะจับตัวคนบ้านนอกคอกนาอย่างพวกแกกลับไปอย่างแน่นอน!”
จางกุ้ยเฟินก็กำหมัดแน่น ในตอนนี้อารมณ์ที่รุนแรงแทบจะทำให้เธอพุ่งเข้าไปชกนายหญิงใหญ่เซียวหนึ่งหมัด
แต่ทว่า เธอนึกถึงก่อนหน้านี้จะออกมา ผู้คุมกำชับตัวเอง และแอบพูดในใจ: “ผู้คุมพูดไว้แล้ว ตอนนี้พวกเราอยู่ในการประกันตัวระหว่างการพิจารณาคดี แม้ว่าจะได้รับอิสรภาพส่วนตัวชั่วคราว แต่ก็ต้องปฏิบัติตามกฎหมาย ไม่อย่างนั้นเกิดเพราะไม่ปฏิบัติตามกฎหมายและก่อเรื่องขึ้นอีก มีความเป็นไปได้สูงที่จะโดนจับเข้าไปใหม่ ไม่เพียงแต่จะต้องชดใช้ระยะเวลาต้องโทษ ไม่แน่อาจยังต้องเพิ่มหนักขึ้น!”
เมื่อคิดได้เช่นนี้ จึงต้องระงับโทสะในใจ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “นายหญิงใหญ่ ฉันก็ดูออกแล้ว คุณไม่มีเรื่องอะไรทำก็เลยล้อพวกเราเล่นใช่มั้ย? ในเมื่อคุณรู้สึกว่าพวกเราคบหากับคนชั้นสูงอย่างคุณไม่ได้ งั้นพวกเราไปก็ได้แล้วใช่มั้ย?”
นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้า: “ทางที่ดีรีบออกไปให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”
จางกุ้ยเฟินกัดฟัน และพูดกับสองคนที่อยู่ข้างๆว่า: “เอาล่ะ ไม่ว่ายังไง พวกเราก็ถูกปล่อยออกมาล่วงหน้าแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแค่นี้ซ้ำไปซ้ำมาอีก เก็บข้าวของ พวกเราไปกันเถอะ!”
แม้ว่าอีกสองคนจะไม่พอใจ แต่ในเวลานี้ก็ไม่กล้าแผลงฤทธิ์ กลัวว่าจะได้กลับไปในสถานที่กักขังอีก ดังนั้นทำได้เพียงพยักหน้าด้วยความแค้นใจ
ทั้งสามคนต่างคนต่างเก็บข้าวของตัวเองด้วยอารมณ์ที่ทั้งโกรธทั้งผิดหวัง และเตรียมที่จะออกจากที่นี่พร้อมกับเครื่องนอน
นายหญิงใหญ่เซียวจับตาดูพวกเธออยู่ตลอด เมื่อเห็นพวกเธอเก็บข้าวของเสร็จ ก็โบกมือไปมาตรงหน้าจมูกและพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจว่า: “โธ่เอ๊ยฉันเหม็นจะตายแล้ว! พวกแกรีบไสหัวออกไปเลยนะไสหัวออกไปยิ่งไกลยิ่งดี ถ้าครั้งหน้ายังกล้ามาอีก ฉันจะแจ้งตำรวจก่อนเป็นอันดับแรก!”
จางกุ้ยเฟินรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก แต่เพราะกลัวว่าจะก่อให้เกิดเรื่อง ทำได้เพียงกัดฟันทนต่อไป และพูดกับทั้งสองคนข้างกายว่า: “เราไปกันเถอะ!”
ในเวลานี้ ก็มีชายฉกรรจ์เจ็ดถึงแปดคนผลักประตูเข้ามาจากข้างนอก เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เอ่ยปากถามว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พวกเธอสามคนจะไปไหน?”
จางกุ้ยเฟินคิดว่าชายฉกรรจ์ที่ดุร้ายน่ากลัวเหล่านี้ นายหญิงใหญ่เซียวเป็นคนหา ก็พูดอย่างวิตกกังวลในทันทีว่า: “พี่ชายทุกท่านอย่าได้หุนหันพลันแล่น พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้! ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
หันหน้าคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็น: “ไปอะไร?! ประธานอู๋ของพวกเราบอกแล้วว่า พวกเธอสามคนจากนี้ไปก็คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง บ้านหลังนี้เป็นของเขา ไม่ใช่ของนายหญิงใหญ่เซียว นายหญิงใหญ่เซียวก็เหมือนกับพวกเธอ แค่อาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวเท่านั้นเอง ดังนั้น ตราบใดที่ประธานอู๋ของพวกเราพยักหน้า พระเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ไล่พวกเธอไป!”