การเดินทางครั้งนี้ราบรื่นมาโดยตลอด จนทำให้ ฮาชิรามะ คิดว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว
แต่ครึ่งชั่วโมงต่อมา กองทัพของ 6 ตระกูล ก็เดินทางมาถึงเหมือง
ผู้นำตระกูลทั้ง 6 ตระกูล ยืนอยู่ด้านหน้าของกองทัพ จากนั้น ผู้นำตระกูลนารา ก็ตะโกนออกมาว่า “ท่านผู้นำตระกูลเซนจู พวกเราขอขอบคุณท่านมาก ที่ท่านลงแรงขุดแร่พวกนั้นขึ้นมาให้เรา และเพื่อแสดงความขอบคุณ พวกเราจะเหลือแร่ไว้ให้ท่านสัก 20% ก็แล้วกัน”
ฮาชิรามะ ดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูดของ ผู้นำตระกูลนารา เลยแม้แต่น้อย และ ฮาชิรามะ ก็หันหน้าไปทาง มาซาฮิโกะ เมื่อ มาซาฮิโกะ เห็นดังนั้นเขาก็พยักหน้าให้ ฮาชิรามะ ในทันที
ทันใดนั้น ฮาชิรามะ ก็เดินก้าวไปข้างหน้า 2 – 3 ก้าว จากนั้นเขาก็ประสานอินและตะโกนออกมา
“คาถาไม้ลับ : ม่านพฤกษาก่อเกิด!”
พื้นดินบริเวณนั้นก็แตกออกและรากไม้ก็งอกขึ้นมาจากพื้นดิน จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาทั้งสนามรบก็กลายเป็นป่าเขียวชอุ่มที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ในทันที
“ทุกคน…โจมตีได้! คาถาไม้ ของท่านพี่จะไม่โจมตีพวกเราอย่างแน่นอน!” โทบิรามะ ออกคำสั่งและพุ่งเข้าหาศัตรูในทันที และ เซนจู โซระ ก็ตามหลังเขาไปด้วยเช่นกัน
มาซาฮิโกะ ไม่ได้พุ่งเข้าไปโจมตีอย่างผลีผลาม เขาแค่ยืนดูสถานการณ์อยู่เฉย ๆ
ผู้นำตระกูลทั้ง 6 ตระกูล มองหน้ากัน จากนั้น ผู้นำตระกูลนารา ก็ตะโกนออกมาว่า “โจมตี!”
ทันใดนั้น ผู้นำตระกูล 5 คน ก็พุ่งเข้าไปล้อมรอบ ฮาชิรามะ เอาไว้
ยกเว้นแต่ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ คนเดียวเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม และดูเหมือนว่าเขากำลังมองหา มาซาฮิโกะ อยู่
เมื่อเห็นดังนั้น มาซาฮิโกะ จึงยิ้มออกมาและโบกมือให้เขา ก่อนที่จะตะโกนออกไปว่า “โอ้ยยย คนนั้นนะ…ใช่ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ รึเปล่า? เรา 2 คนไม่จำเป็นต้องต่อสู้กันตอนนี้ก็ได้มั้ง ทำไมท่านไม่มานั่งดูการต่อสู้กับชายแก่คนนี้ตรงนี้ละ?”
ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ มองไปที่ มาซาฮิโกะ ด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างช้า ๆ แล้วเดินเข้ามานั่งอยู่ข้าง ๆ มาซาฮิโกะ พร้อมดาบในมือของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดออกมาว่า “ถึงยังไง สุดท้ายแล้วเราก็ต้องสู้กัน และฉันก็จะเอาชนะท่านได้ในชั่วพริบตา…ไม่ใช่เพราะฉันอย่างทำหรอกนะ แต่พวกเขาบอกให้ฉันทำ”
มาซาฮิโกะ มองไปที่ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ และรู้สึกหงุดหงิด ปากของเขากระตุกและเขาก็อยากจะกระโดดเข้าโจมตี ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ใจจะขาด เพื่อสั่งสอนให้หลาบจำ แต่เขาก็พยายามเก็บอาการเอาไว
เมื่อเห็นว่า ผู้นำตระกูลอินุซึกะ มองไปที่ ฮาชิรามะ ด้วยความกังวล ผู้นำตระกูลนารา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “ไม่ต้องกังวลไป พวกเรา 5 คนก็พอแล้วที่จะจัดการกับ ผู้นำตระกูลเซนจู ตราบในที่ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ยังคงกันให้ คนของตระกูลอุซึมากิ อยู่ห่างจากการต่อสู้ได้ก็พอ”
ฮาชิรามะ ยังคงดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับศัตรูที่อยู่รอบตัวเขา เขายังคงไม่ได้เริ่มโจมตีผู้นำตระกูลทั้ง 5 คนแต่อย่างใด
ผู้นำตระกูลทั้ง 5 คน ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด พวกเขาจึงไม่ได้เริ่มเข้าโจมตี ฮาชิรามะ เช่นกัน เพราะพวกเขาคิดว่า กองทัพของพวกเขามีจำนวนมากกว่า กองทัพเซนจู ถึง 3 เท่า ดังนั้นยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อมากเท่าไร พวกเขาก็จะได้เปรียบมากขึ้นเท่านั้น
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง สถานการณ์การต่อสู้ในสนามรบก็ต่างไปจากที่ ผู้นำตระกูลทั้ง 6 คน คิดอย่างสิ้นเชิง
สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ โทบิรามะ กำลังต่อสู้กับนินจาที่แข็งแกร่งที่สุดของกองทัพศัตรูทีเดียวถึง 6 คน แต่เขากลับต่อสู้ได้อย่างสบาย ๆ และดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่แค่ โทบิรามะ เพียงเท่านั้น แม้แต่ เซนจู โซระ ก็สามารถจัดการกับนินจาระดับสูงของศัตรูได้เช่นกัน และท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าในตอนแรก กองทัพเซนจู จะมีจำนวนน้อยกว่าศัตรูถึง 3 เท่า แต่ตอนนี้ นินจาของเซนจู กลับลดลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ในขณะที่จำนวนศัตรูลดลงไปเกือบครึ่ง
ฮาชิรามะ ยังคงไม่เป็นอะไร แม้ว่าผู้นำตระกูลทั้ง 5 คน จะโจมตีเขาอยู่ 2 – 3 ครั้งก็ตาม
“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง!” ผู้นำตระกูลนารา พึมพำกับตัวเอง “ถ้า พวกเซนจู แข็งแกร่งถึงขนาดนี้ พวกเขาก็น่าจะรวม แคว้นแห่งไฟ ให้เป็นหนึ่งเดียวไปนานแล้วสิ!”
ทันใดนั้น ผู้นำตระกูลนารา ก็สังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ บางอย่าง ที่ซ่อนตัวอยู่ในเสื้อของ นินจาเซนจู
“ฮ่ะ? คาถาอัญเชิญสายวิชานินจาแพทย์ งั้นเหรอ? ถ้าอย่างงั้นก็…” ผู้นำตระกูลนารา หันไปหา ผู้นำตระกูลอาบุราเมะ และพูดออกมาทันที “ ท่านอะบุราเมะ ตรวจสอบ คนของอุซึมากิ ที!”
“จักระของเขา…มีบางอย่างผิดปกติ ตอนนี้มันเหลือแค่ครึ่งเดียวจากที่ตรวจจับได้ก่อนหน้านี้” ผู้นำตระกูลอะบุราเมะ ตอบ
“แน่นอน…” ทันใดนั้น ผู้นำตระกูลนารา ก็หันไปหา ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ทันที “ท่านฮาตาเคะ! จัดการ อุซึมากิ เดี๋ยวนี้ เขากำลังใช้ คาถาอัญเชิญสายวิชานินจาแพทย์ เพื่อรักษา พวกเซนจู!”
“อ๊ะ รู้ตัวแล้วสินะ…” มาซาฮิโกะ ยืนขึ้น แล้วทันใดนั้น ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ก็ดึงดาบออกมาจากฝึกทันที
ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ เค้นจักระของเขาลงไปที่ใบมีด ทำให้ดาบของเขาแข็งแกร่งและมีความคมมากยิ่งขึ้น จนดูเหมือนว่ามันจะสามารถตัดทุกสิ่งให้ออกเป็น 2 ท่อนได้!
“ดาบจักระแสงสีขาว เหรอเนี่ย?” มาซาฮิโกะ พึมพำออกมา “ดาบของวีรบุรุษแห่งโคโนฮะ มันมีมาตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอ? ช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ!”
ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ฟันดาบของเขาไปที่ มาซาฮิโกะ ทันที
และในวินาทีต่อมา ร่างของ มาซาฮิโกะ ก็ขาดออกเป็น 2 ท่อน…แต่ทว่า ร่างนั้นก็กลายเป็นควันและเปลี่ยนเป็นท่อนไม้
“คาถาสลับร่าง งั้นเหรอ?!” ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ขมวดคิ้วขึ้นมา
ดาบจักระแสงสีขาว จะเปล่งแสงสีขาวออกมาทุกครั้งเมื่อเขากวัดแกว่งมัน นับตั้งแต่ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ฝึกวิชานี้ เขาก็พัฒนามันมาโดยตลอดจนไปถึงระดับที่แทบจะไม่มีใครสามารถหนีรอดจากคมดาบของเขาไปได้
มาซาฮิโกะ เกือบจะรู้สึกว่าเขาจะไม่สามารถรอดพ้นการโจมตีครั้งนี้ไปได้ แต่ วิชาพื้นฐาน LV 10 ของเขาก็ไม่ได้มีไว้แค่ประดับเท่านั้น อย่างน้อยเขาก็ใช้มันเพื่อให้รอดพ้นจากการโจมตีของ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ มาได้
“เฮ้อ…เกือบไปแล้ว ๆ…” มาซาฮิโกะ ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไหนละ ที่บอกว่าจะเอาชนะฉันในชั่วพริบตา? หืม?” มาซาฮิโกะ พูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
มาซาฮิโกะ ถอนหายใจด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย ซึ่งทำให้ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก!
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ก็พุ่งเข้าหา มาซาฮิโกะ พร้อมกับดาบของเขาอย่างรวดเร็ว
มาซาฮิโกะ กระโดดหลบไปเรื่อย ๆ เขาไม่ได้คาถาใด ๆ เพื่อป้องกันการโจมตีหรือตอบโต้กลับเลยแม้แต่น้อย เพราะเขากลัวว่าจักระของเขาจะลดลงจากการใช้คาถา เขาต้องการเก็บจักระไว้เพื่อส่งให้กับ คัตสึยุ ที่เกาะอยู่กับ นินจาเซนจู ทุกคน และเขาก็ได้เปิดแถบสถานะของเขาเอาไว้รอแล้ว เพื่อเตรียมเพิ่มแต้มให้กับค่าต่าง ๆ หากเกิดกรณีฉุกเฉินขึ้นมาจริง ๆ
ตั้งแต่ที่ มาซาฮิโกะ ไปฝึกที่ ป่าชิโคซึ และการเพิ่มแต้มการเข้าร่วมของเขา ทำให้ตอนนี้ ความแข็งแกร่งร่างกาย ของเขามีค่าเกิน 300 ไปแล้ว และทำให้ความสามารถด้านการต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งกว่า ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ แล้วด้วย
มาซาฮิโกะ หยิบดาบของเขาเองขึ้นมาและเริ่มต่อสู้กับ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ด้วยดาบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีวิชาดาบที่เยี่ยมยอดเหมือนกับ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ แต่เขาก็มีทักษะทางร่างกายและมีทักษะวิชาพื้นฐานที่ดีเยี่ยม แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะใช้รับมือกับ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ได้
การต่อสู้ดำเนินต่อไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ตอนนี้จักระของ มาซาฮิโกะ เกือบจะหมดแล้ว แต่ก็ยังโชคดีที่จักระของ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ก็ลดลงมากแล้วเช่นกัน
เมื่อมาถึงตอนนี้ สถานการณ์ในสนามรบก็เกือบจะรู้ผลแล้ว และเห็นได้อย่างชัดเจนว่า กองทัพเซนจู กำลังเป็นต่อ กองทัพของ 6 ตระกูล!
“เดินหมากผิดเพียงตัวเดียว…เป็นบ่อเกิดแห่งความพ่ายแพ้…” เมื่อเห็นดังนั้น ผู้นำตระกูลนารา ก็ส่ายหัว “ผู้นำตระกูลเซนจู หยุดการต่อสู้ที่ไร้สาระนี้ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ทหารบาดเจ็บล้มตายไปมากกว่านี้”
“สำหรับเรื่องแร่ ถ้าท่านมั่นใจว่าท่านจะสามารถเอาชนะพวกเราทั้ง 5 คนได้แล้วละก็ ก็ให้การต่อสู้ครั้งนี้ตัดสินว่าใครจะเป็นคนที่ได้แร่ทั้งหมดนี้ไปก็แล้วกัน!”
จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้นำตระกูลคนอื่นแล้วพูดว่า “ฉันได้ตัดสินใจแล้ว มีใครจะคัดค้านไหม?”
ผู้นำตระกูลอีก 4 คน มองดูสถานการณ์ในสนามรบ เมื่อพวกเขาเห็นว่า กองทัพของพวกเขากำลังถูกไล่ต้อนและไร้ทางสู้ พวกเขาก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
เมื่อ ฮาชิรามะ เห็นแบบนั้น เขาก็ตะโกนออกไปว่า “โทบิรามะ! สั่งถอนกำลัง ที่เหลือฉันจัดการเอง!”
ในขณะเดียวกัน การต่อสู้ระหว่าง มาซาฮิโกะ กับ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ ก็ยังคงดำเนินต่อไป อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ของพวกเขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยการถอยกลับของกองทัพทั้ง 2 ฝ่าย
ดังนั้น มาซาฮิโกะ และ ผู้นำตระกูลฮาตาเคะ จึงจำเป็นต้องหยุดการต่อสู้ลง และตามกองทัพของพวกเขาไป
มาซาฮิโกะ ต้องการจะอยู่ในสนามรบจนการต่อสู้จบลง แต่เขาก็ไม่อยากขัดคำสั่งของ ฮาชิรามะ
ดังนั้น มาซาฮิโกะ จึงอัญเชิญ คัตสึยุ กลับไปและเขาก็ออกจากสนามรบ ท้ายที่สุดแล้ว มาซาฮิโกะ ก็เชื่อมั่นในตัวของ ฮาชิรามะ มากกว่าตัว ฮาชิรามะ เองเสียอีก
ในเวลานี้ ที่ใจกลางของสมรภูมิรบเหลือเพียงแค่ ฮาชิรามะ และผู้นำตระกูล 5 คน เท่านั้น
และหลังจากนี้…การต่อสู้ตัดสิน…ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น!
