[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่2 ตอนที่ 1

บทที่ 2 ความอาฆาตที่แท้จริงมักพบได้ในความเมตตา รุ่งอรุณของหญิงสาวกับพ่อที่เลือดเย็น

 

ตอนที่ 1

 

—ผมรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกเรานั้นมักจะถูกดูถูกดูแคลน

 

「ข้าก็นำลูกน้องที่ดีที่สุดตามที่เจ้าร้องขอมาแล้วนี้ มีปัญหาอะไรอีกรึไง?」

 

พูดออกมาได้นะว่ามันมีปัญหาอะไร ทั้งหมดนั่นแหล่ะที่มีปัญหาตั้งแต่ต้นแล้ว

 

ชายอ้วนที่มีผิวเป็นโรคดีซ่าน – บางทีอาจจะเกิดจากอวัยวะภายในบกพร่อง – อ้างว่าสินค้า “ระดับต่ำ” เป็นสินค้า “ที่ดีที่สุด” โดยที่ไม่คิดจะปิดบังสีหน้าดูถูกบนใบหน้าเลยด้วยซ้ำ

 

ชายคนนี้มีแหวนมากมายอยู่บนนิ้วมืออ้วนๆที่ดูเหมือนกับหนอน และมีผ้าพันขอที่ถูกทอด้วยเส้นใยสีทองพันอยู่ที่คอของเขา เขาดูเหมือนกับไอ้ฉ้อโกงสารเลวทั่วๆไปเลยละ

 

ผมคิดแล้วว่าต้องมีคนแบบนี้อยู่ไม่ว่าจะโลกไหนก็ตาม ผู้คนมักจะพูดว่า “รูปลักษณ์ภายนอกบ่งบอกถึง 90% ของคนๆนั้น” ผมใส่เสื้อผ้าที่ทำมาจากไหมอย่างดี และสวมเครื่องประดับผมคุณภาพดีบนผมสีฟ้าเทาที่หวีเอาไว้ด้วยน้ำมันพืช เข้ากันกับสูทสีดำที่งดงาม – ผมแปลกใจมากเลยละที่มีสูทในโลกนี้ด้วย – แต่งตัวแบบนี้ผมก็จะไม่ถูกดูถูกจากใครอีก

 

…แน่นอนว่ายกเว้นอายุของผมละนะ

 

แต่ ผมก็เติบโตขึ้นมากแล้วนะใน 4 ปีที่ผ่านมา ตอนนี้ผมสูง 160 เซนติเมตรแล้ว จนถึงขนาดที่พวกพ้องของผม มนุษย์สัตว์นามเซอรี่ พูดออกมาว่า “เธอโตเหมือนกับต้นไผ่เลยละ เนี้ยฮาฮาฮา…” แล้วหัวเราะออกมา ถึงจะไม่สูงถึงความสูงมาตรฐาน แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครเรียกผมว่าตัวเล็กอีกต่อไปแล้วนะ

 

อย่างไรก็ตาม ถ้าจะมีอะไรที่เรียกได้ว่าปัญหา ก็คงเป็นใบหน้าของผม

 

ใบหน้าของผมคือใบหน้าของเด็กอายุ 14 ปีเท่ากับอายุของผม ปกติการทำข้อตกลงแบบนี้ก็มักจะมีการตัดสินที่ “รูปลักษณ์ภายนอก” – ที่มันรวมถึง “รูปลักษณ์จากอายุ” ด้วยนะสิ

 

“ก็แค่เด็กน้อยละนะ แต่ก็ดูมีเงินอยู่ รีดเงินจากมันดีกว่า” – เขาต้องคิดแบบนั้นอยู่แน่ๆ

 

「แต่ในสายตาของชั้น ดูจะมีแต่คนป่วยกับคนเจ็บทั้งนั้นเลยนี่」

 

ขณะที่ผมยืนอยู่ข้างหลังของคุณหนู – คุณหนูที่ดูจะโดนดูถูกมากกว่าผมซะอีกเพราะว่าเธอยังอายุแค่ 12ปี – ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราได้พูดขึ้นมาแล้วทุบผัดของเธอลงบนฝ่ามือ

 

ชุดเดรสของคุณหนูนั้นเป็นสีแดงสดเช่นเดียวกับดวงตาของเธอ จีบระบายอันสวยงามบนกระโปรงของเธอนั้นทำจากช่างฝีมือชั้นหนึ่ง ผมสีบอร์นอันสว่างสดใสและงดงามนั้นไหลลงมาตามชุดเดรสราวกับลำธารสีทอง ชุดเลมเดรสที่เธอสวมนั้นเธอสามารถโยนมันทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ แค่นั้นก็บ่งบอกได้ถึงจำนวณเงินที่คุณหนูครอบครองได้แล้ว และการที่เธอมาหาชายอ้วนแบบนี้นั้นหมายความเธอกำลังมองหาอะไรมาแก้ชีวิตประจำวันอันน่าเบื่อของเธออยู่ – นั่นต้องเป็นสิ่งที่ผู้คนภายนอกคิดอยู่แน่ๆ (TL: “เลมเดรส(lame dress)” นั้นเป็นเดรสที่ถูกทอขึ้นจากเส้นไหมที่ทำจากทองคำ,เงิน,และโลหะชนิดอื่นๆ เอาตรงๆคือโคตรแพง)

 

นั่นแหล่ะคือเหตุผลที่คุณหนูมักจะถูกดูถูก – คิดว่ามันคงง่ายที่จะหลอกคุณหนูผู้อ่อนต่อโลกแบบนี้

 

ภายใต้หน้าม้าที่หวีจากขวาไปซ้าย นัยน์ตาสีแดงสดของคุณหนูนั้นในตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยโทสะ ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่มองไปยังตาของเธอ ดวงตาของเธอเป็นดวงตาเวทมนตร์ มันสวยงามมากพอที่จะทำให้คนที่เห็นมันตกเป็นทาสเลยละ

 

「งั้นรึ? ถ้าอย่างงั้น พวกเรามาพูดคุยเกี่ยวกับเหล่าลูกน้องขณะที่รับประทานอาหารด้วยกันหลังจากนี้กันเถอะ」

 

มองดูหมอนี้สิ ไอ้อ้วนสารเลวที่กำลังขุดหลุมฝังตัวเอง ตอนแรกเขาก็ดูถูกเธอ จากนั้นก็พยายามหลอกเธอ แล้วตอนนี้เขาก็คิดจะจีบเด็กสาวอายุ 12 ปีอีก โลลิค่อนชัดๆ หมอนี้หมดทางรอดแล้วละ

 

อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ได้หมายความว่าไอ้อ้วนนี้จะเป็นคนโง่หรอกนะ มันเป็นปฏิกิริยาตามปกติแหล่ะ อีกอย่าง ไอ้อ้วนนี้ก็คงจะพยายามอย่างมากจนมาถึงตำแหน่งนี้ได้เลยละ

 

สถานที่ที่ผมกับคุณหนูอยู่ในตอนนี้ก็คือหนึ่งใน “สำนักงานทรัพยากรมนุษย์” ที่อยู่ใน ครูวานยู(Kruvanyu) เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์แห่งราชอาณาจักรครูวานศักดิ์สิทธิ์

 

พวกเขาจะคอยบริการจัดสรรทรัพยากรมนุษย์ มันเหมือนกับสถานที่ที่จะคอยส่งผู้คนไปยังร้านค้าต่างๆที่ขาดคนงานอะไรประมาณนั้น

 

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าของที่นี่ก็คือชายอ้วนคนนี้ และเขาก็ค่อนข้างรวยด้วย การตกแต่งภายในของสำนักงานนี้นั้นตกแต่งไปด้วยโคมระย้าขนาดยักษ์ที่ห้อยลงมาจากเพดาน และมีพรมสีแดงปูเอาไว้บนพื้น ถึงไม่สนว่ามันมาจากรสนิยมหรืองานอดิเรกของเขา – แต่มันก็มีค่าเป็นเงินจำนวณมากเลยละ

 

การบริการจัดสรรทรัพยากรมนุษย์มันทำเงินได้มากขนาดนั้นเลยงั้นหรอ?

 

คำตอบก็คือนั่น – เหล่าชายหญิงที่ยืนเรียงกันอยู่ตรงพื้นที่ที่ถูกยกสูงขึ้นเล็กน้อยใกล้ๆกับกำแพง

 

มือของพวกเขาถูกมัดด้วยกุญแจมือและมีโซ่คล้องเอาไว้ที่ขา พวกเขานั้นตัวเปลือยเปล่าโดยไม่มีผ้ามาปิดบังเลยแม้แต่น้อย อย่างที่คุณหนูได้พูดเอาไว้ ไม่มีใครที่มีสุขภาพดีเลย; บางคนเสียอวัยวะบางส่วน, บางคนป่วยอย่างเห็นได้ชัด, และบางคนก็มีแผลเน่าอยู่ตามร่างกายอีกด้วย พวกเขาควรจะอยู่ที่โรงพยาบาลมากกว่ามายืนเปลือยกายอยู่ในที่แบบนี้ด้วยซ้ำ แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น “ชีวิต” ในโลกใบนี้หน่ะมันราคาถูกแถมเล็กน้อยมากเลยละ

 

「นี่นายจะบอกว่าคนพวกนั้นเป็น “ลูกน้อง” งั้นหรอ…?」คุณหนูขมวดคิ้ว แต่ถึงเธอจะขมวดคิ้วและมีใบหน้าที่เป็นทุกข์ เธอก็ยังงดงามไม่เปลี่ยนแปลงเลย

 

“ลูกน้อง” – ตามปกติก็จะเป็นคำที่ใช้เรียก “ผู้ช่วย” หรือ “ผู้ติดตาม” ทว่า เมื่อพวกเขามายืนเรียงกันตัวเปลือยเปล่าแบบนั้น พวกเขาก็ไม่มีทางเป็นหนึ่งในทั้งสองอย่างนั้นแน่นอน

 

พูดง่ายๆก็คือ มันถูกใช้เป็นรหัสลับของ “ทาส” นั่นแหล่ะ

 

เนื่องจากการค้าและครอบครอง “ทาส” นั้นถือเป็นเรื่องผิดกฎหมายในราชอาณาจักรครูวานศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาเลยถูกซื้อขายในฐานะของ “ลูกน้อง” และถูกควบคุมโดยเวทย์พันธสัญญาอยู่ดี แล้วแบบนี้มันจะแตกต่างยังไงกับ “ทาส” กัน?

 

「อืม ดูเหมือนแบบนี้มันจะน่าตกใจเกินไปเล็กน้อยสำหรับคุณหนูเล็กน้อยสินะ คุณหนู ถ้าจะให้พูดละก็ พวกนั้นหน่ะเป็นทาสละนะ」

 

ชายอ้วนดีดนิ้วของเขา

 

ประตูห้องก็ได้เปิดออก มีเหล่าชายกล้ามใหญ่ดูท่าทางแข็งแกร่งเดินเข้ามา โชคดีที่ครั้งนี้พวกเขาสวมเกราะกันแทนที่จะเปลือยกาย ถ้าพวกนั้นเปลือยกายละก็ ผมคงโดนต่อว่าโดยคุณพ่อของคุณหนูแน่ๆเลยจากการไม่ปกป้องความใสสื่อบริสุทธิ์ของเธอเอาไว้

 

「หืมม คนพวกนั้นก็ด้วยงั้นหรอ…」

 

มีอยู่หลากหลายเผ่าพันธ์ุเลย – ทั้งมนุษย์,มนุษย์สัตว์,มนุษย์ปลา,คนแคระ – ทว่าพวกเขาทั้งหมดมีท่าทางที่ดูมั่นใจมาก

 

และที่ข้อมือซ้ายของพวกเขานั้นก็มีรอยซักคล้ายกับกำไลอยู่

 

ผมได้ถูที่ข้อมือซ้ายของผมโดยไม่รู้ตัว

 

「แน่นอน พวกเขาก็เป็นทาสเหมือนกัน」

 

「ของนายทั้งหมดเลยหรอ?」

 

「แน่นอนอยู่แล้ว เอาเถอะ เปลี่ยนใจตอนนี้ก็สายไปซะแล้วละคุณหนู」

 

ชายอ้วนมองไปที่คุณหนูตั้งแต่หัวจลดเท้าราวกับจะเปลื้องผ้าของเธอด้วยสายตาขณะที่เลียริมฝีปากของตนเองไป

 

ด้วยจำนวณคนขนาดนี้รวมถึงการข่มขู่คุณหนูด้วย… ผมคิดว่าเขามีแผนที่จะข่มขื่นเธอแน่นอน

 

อืม คุณหนูได้อ้างว่าตัวเองมาจากบริษัทที่ไม่มีอยู่จริงนามว่า “บริษัทความเท่าเทียมอันยุติธรรม” มันเป็นชื่อที่ชายอ้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน นั่นหมายความว่ามันไม่ได้ตั้งอยู่ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ – ดังนั้นเขาเลยคิดที่จะปิดบังข้อมูลเกี่ยวกับเธอไม่ให้หลุดออกไป มันไม่มีผู้ช่วยของเธอคนอื่นนอกจากชั้นแล้วด้วย

 

ยิ่งไปกว่านั้น คุณหนูก็สวยมากอีกด้วย บวกกับนิสัยโลลิค่อนของไอ้อ้วนนี้ด้วย ผมก็เลยเข้าใจความรู้สึกของเขาอยู่หรอก – แค่นิดเดียวหน่ะนะ

 

ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ผมคิดว่าอย่างน้อยๆเขาก็ควรจะรออีกซัก 5 ปีนะ

 

「ใช่… ชั้นไม่เปลี่ยนใจหรอก」น้ำเสียงของคุณหนูนั้นเย็นยะเยือกราวกลับคืนอันหนาวเน็บในหน้าหนาว「นายมันทุจริตโดยสมบูรณ์แล้ว ที่นายกำลังทำมันฝ่าฝืนกฎหมายข้อที่ 17 ของกฎหมายจากราชาศักดิ์สิทธิ์แห่งครูวาน “สิทธิพลเมืองของราชอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์” นะ」

 

「ว่าไงนะ?!」

 

ชายอ้วยงุนงง ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

「แก… ข้าด็คิดว่าแกเป็นแค่เด็กสาวไร้เดียงสา แต่เป็นแกเองเรอะที่เป็น “นักบดขยี้ธุรกิจค้าทาส” ที่ร่ำลือกันในตอนนี้หน่ะ หา!?」

 

ว้าว ผู้คนตั้งชื่อเล่นให้กับคุณหนูว่า “นักบดขยี้ธุรกิจค้าทาส” โดยที่ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ในชื่อเลยแห่ะ

 

「หืมม! ช่างน่าเสียดาย! “นักบดขยี้ธุรกิจค้าทาส” ที่ร่ำลือกันนั้นเป็นแค่เด็กตัวแค่นี้ แถมผู้ช่วยก็ยังเป็นเด็กอีกต่างหาก」

 

หยุดพูดว่า “เด็ก” ได้แล้ว ไอ้อ้วน อายุ 14 ปีแล้วก็เจ็บเหมือนกันนะ

 

แล้วก็อีกอย่างนึง เด็กอายุ 12 ปีที่อยู่ข้างหน้าของผมในตอนนี้ก็น่าจะกำลังเดือดดาลเต็มที่เลยละ เธออยู่ในช่วงอายุที่เกลียดการโดนหาว่าเป็นเด็กน้อยสุดๆไปเลยละ

 

「ถึงพวกแกอาจจะมีสกิลที่สุดยอดอยู่ แต่แย่หน่อยนะ ห้องนี้ได้ถูกร่ายเวทย์ปิดการใช้งานสกิลเอาไว้แล้ว ถ้าอยากจะสู้ละก็ งั้นข้าเองก็จะไม่ออมมือเหมือนกัน เฮ้ย พวกแก! จับเด็กสาวคนนั้นซะ!」ชายอ้วนได้ออกคำสั่งกับเหล่าทาสของเขา

 

「…เรย์จิ」

 

「ครับ คุณหนู」

 

「ปกป้องชั้น」

 

ในจังหวะนั้นเอง เหล่าชายที่กำลังพยายามล้อมพวกเราเอาไว้ก็ได้กระเด็นออกไป บางคนกระแทกกับกำแพง บางคนก็ลอยไปชนกับตู้ ทำลายขวดเหล้าที่เรียงรายกันอยู่บนนั้น และบางคนที่เหลือก็ชนเข้ากับประตูทางเข้าขนาดใหญ่แล้วลอยออกไปข้างนอก

 

「เกิด… อะไรขึ้น?」

 

ชายอ้วนดูจะไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

 

「จำนวณพ่อค้าทาสที่พวกเรากำจัดมาแล้วคือ 5」ผมพูดออกไปพร้อมกับแสดงนิ้วมือ 5 นิ้วไปทางเขาขณะที่จัดผมหน้าม้าของตัวเองที่เสียทรงไปจากการที่ผมควบคุมเวทย์ได้แย่มากด้วยมืออีกข้าง

 

「ทั้งหมดนั่นใช้เวทย์ปิดการใช้งานสกิลในห้อง ทำไมแกถึงคิดว่าผลลัพธ์ของแกมันจะต่างออกไปกันละ?」

 

「ไม่คือ เอออ หว่า…」

 

「มันสามารถใช้เวทมนตร์ได้แม้จะไม่มีสกิลก็ตาม พวกแกเอาแต่หวังพึ่งสกิลกันมากเกินไปไงละ… ราตรีสวัสดิ์นะ」

 

ผมเข้าไปใกล้ชายอ้วนและยื่นมือออกไป ผมเองก็ไม่อยากจะตะไปที่ใบหน้ามันแผลบๆแบบนี้หรอก แต่ถ้าไม่ทำผมก็จะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ ดังนั้นผมเลยต้องแตะมัน  

 

ผมทำให้เขาหลับไปด้วย【เวทย์ความมืด】ส่งผลให้ตัวเขาล้มลงไปบนพื้น

 

「จบแล้วหรอ?」

 

「ครับ มันจบแล้ว」

 

「งั้น ไปเรียกยามมา!」

 

「ครับ ครับ」

 

ผมยื่นมือออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดเอาไว้แล้วเล็งไปบนท้องฟ้า มีนกไฟปรากฏขึ้นจากฝ่ามือของผมและบินไปบนท้องฟ้ายามพลบค่ำของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ อีกไม่กี่นาทีมันก็น่าจะไปถึงหอพักยามรักษาการณ์ แล้วก็คงเหมือนทุกๆครั้ง หัวหน้ายามรักษาการณ์การก็จะรีบพุ่งมาที่นี่ทันที

 

ผมสงสัยจังเลยว่าชายอ้วนคนนี้จะแก้ตัวยังไงเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วกันนะ…? บางทีเขาคงจะแสร้งทำตัวเป็นผู้เสียหาย – เหมือนกับที่พวกพ่อค้าทาสคนอื่นๆเคยทำ – แล้วก็อ้างว่าเขาถูกโจมตีโดยเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิง

 

แต่นั่นจะเป็นตอนที่เขาจะได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเด็กสาวคนนี้

 

「ไปกันเถอะครับ คุณหนู อีวา ท่านพ่อของคุณ ผมหมายถึง ท่านเอิร์ลคงกำลังรอคุณหนูอยู่แน่นอนเลยครับ」

 

ผมออกมาจากสำนักงานพร้อมกับคุณหนู ลูกสาวของท่านเอิร์ล ซิวลิซส์(Sillys)

 

เมื่อผมพยักหน้าให้กับเซอรี่ซังที่ได้เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ในเงามืดของอาคาร เธอก็ได้โบกมือให้ก่อนที่จะหายตัวไปในความมืด

 

มาคิดๆดูแล้ว ทำไม… ผมมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไงกันนะ?

 

โอ้ ใช่แล้ว มันเริ่มขึ้นในตอนที่ผมได้ช่วยชีวิตของท่านเอิร์ลเอาไว้เมื่อ 1 ปีก่อน