[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่1 ตอนที่ 30

บทที่ 1 ตอนที่ 30

 

* *

 

ผมอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางความมืดมิด

 

โอ้ ผมคงตายไปแล้วซินะ

 

งั้น ที่นี่ก็คือสวรรค์? หีรือว่านรกกัน? มันมีเป็นโลกหลังความตายอยู่จริงๆงั้นหรอ?

 

เอาเถอะ ก็น่าจะมีนะ ใช่ไหมละ?

 

ผมคงจะมาเกิดใหม่ต่างโลกไม่ได้หรอกถ้าไม่มีมัน

 

งั้นก็หมายความว่า… ผมจะได้เจอกับพระเจ้ายังงั้นหรอ!?

 

ได้โปรด ท่านพระเจ้า

 

ถ้าเป็นไปได้ ในโลกหน้าขอให้ผมได้เกิดในโลกที่ตาสีดำผมสีดำไม่ถูกรังเกียจโดยผู้คนด้วยเถิด

 

—ชั้นชอบผมสีดำตาสีดำของเธอนะ (มิมิโนะ)

 

ถ้าเป็นไปได้ ขอให้ผมมีสกิลโกงๆตั้งแต่เริ่มต้นด้วยเถิด

 

—โอ๊ะ ไม่เป็นไรนะ คราวหน้าชั้นจะซื้อหินสกิลให้กับเรย์จิคุงเอง โอเคไหม? ไม่ต้องคิดมากเรื่องที่เธอไม่มีสกิลหรอกนะ! (มิมิโนะ)

 

อา… นี่ผมพูดบ้าอะไรอยู่เนี้ย

 

ผมก้าวข้ามปมด้อยพวกนั้นของผมมาตั้งนานแล้ว… ตั้งแต่ที่ได้พบกับเหล่าคนที่แสนวิเศษ

 

「ขอบคุณครับดันเต้ซัง ขอบคุณครับน็อนซัง ขอบคุณครับมิมิโนะซัง ส่วนไรเครียซัง… อย่ามาตายโง่ๆอย่างนั้นสิ แต่ก็ ขอบคุณครับ…」

 

และก็

 

「…ลาร์ค อย่างน้อยๆผมก็อยากจะเรียกเธอว่า “พี่สาว” สักครั้งก่อนตายจังเลยนะ…」

 

ผมอยากที่จะมีชีวิตอยู่

 

ผมอยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ผมอยากจะออกพจญภัยไปกับผู้คนของซิวเวอร์บาลานซ์มากกว่านี้ ผมอยากจะแนะนำลาร์คในฐานะพี่สาวของผม

 

—เจ้าน้องชาย

 

ขนาดที่โลกบิดเบี้ยวไปเพราะเวทย์พันธสัญญา ลาร์คก็ยังคงเป็นลาร์ค

 

ขนาดตอนที่เวทมนตร์คลายแล้ว ความรู้สึกของผมที่มีต่อลาร์คก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

 

—อย่าพึ่งมาตายตอนนี่สิ

 

เธอลูบหัวของผมพร้อมกับรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้า แบบเดียวกับลาร์คคนเดิมที่ผมรู้จัก

 

* *

 

「……??」

 

ผมลืมตาขึ้นแล้วพบกับเพดานสลัวๆ ปรากฏว่าผมกำลังนอนอยู่บนเตียง (อา โลกหลังความตายก็มีเตียงอยู่ด้วยหรอเนี้ย) เมื่อผมมองไปข้างๆ

 

「?!」

 

ผมก็เห็นมิมิโนะซัง – ที่กำลังงีบหลับ โดยเอาส่วนบนของเธอวางพักอยู่ที่ขอบเตียงของผม

 

…ทำไม? ทำไมมิมิโนะซังถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่มีทางหน่า! มิมิโนะซังก็ตายด้วยหรอ?

 

ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้ใส่เสื้อ ผมรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัว ยาบรรเทาอาการถูกทาไว้ที่หูกับหลังมือของผม – นอกเหนือจากนั้น ร่างกายของผมมีเพียงแค่บาดแผลเล็กน้อยๆ และจากข้อมูลที่【World Ruler】ได้รายงานไว้ว่าขาที่หักของผมได้รับการรักษาแล้ว

 

「….อืม? เรย์จิ คุง…?」

 

มิมิโนะซังรู้สึกตัวตื่นขึ้น

 

「อะ-อรุณสวัสดิ์ครับ…?」

 

「เรย์จิคุง!!」

 

มิมิโนะซังดึงผมเข้าไปกอดทันที

 

「โอ้ย-โอ้ย-โอ้ย! มันเจ็บนะครับ!」

 

「ปะ-เป็นอะไรไหม? เจ็บตรงไหนรึเปล่า?」

 

「อา ปล่าวครับ ผมแค่รู้สึกตกใจนิดหน่อย มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้นหรอกครับ… แล้วก็อีกอย่าง ที่นี่มันคือโรงแรมอย่างนั้นหรอครับ?」

 

ผมอยู่ในที่ที่คุ้นเคย มีเตียงอยู่ 3 เตียงในห้องนี้ แต่มีแค่เตียงของผมที่มีผมนอนอยู่

 

「ใช่แล้ว! ใช่แล้วละ!」

 

บางทีอาจจะเพราะเธอรับรู้ได้ว่าผมยังแข็งแรงพอที่จะพูดคุยกันได้ มิมิโนะซังจึงปล่อยตัวผมแล้วเริ่มร้องไห้ ใช่เวลาไม่นานใบหน้าของเธอก็เปียกโชกไปด้วยน้ำตา

 

「ใช่แล้วละ… พวกเราปลอดภัยแล้ว…!」

 

「…มิมิโนะซัง」

 

เธอกอดผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอทำมันอย่างช้าๆ

 

「พวกเราปลอดภัยแล้วเรย์จิคุง แต่ว่านะเรย์จิคุง เรย์จิคุง! เธอต้องสัญญานะว่าเธอจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีก… ได้โปรดเถอะนะ!」

 

อบอุ่น

 

ร่างการของมิมิโนะซังช่างอบอุ่น และมีกลิ่นอยู่หน่อยๆ – บางทีเธอคงยังไม่ได้อาบน้ำเลย

 

…เธอคงจะหมายถึงตอนที่ผมช่วยเธอจากมังกรงั้นสินะ

 

จากมุมมองของมิมิโนะซัง เธอคงเห็นผมทำการโจมตีแบบฆ่าตัวตายทันทีหลังจากที่เธอเป็นเห็นการตายของไรเครียซัง มันคงทำให่เธอขวัญเสียสุดๆไปเลยละ

 

「ขอโทษครับ มิมิโนะซัง… ตอนที่ผมเห็นคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย ร่างกายของผมก็ขยับไปเอง…」

 

「เธอทำเพื่อชั้นงั้นหรอ?」

 

เมื่อมิมิโนะซังคลายอ้อมกอดของเธอออก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกเลย

 

「อุ๊ฟ คุณดูแย่มากเลยนะครับ」

 

ผมหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่ข้างๆเตียงขึ้นแล้วเช็ดใบหน้าของมิมิโนะซัง

 

「นี่ หยุดเลยนะ ชะ-ชั้นไม่เป็นไร! บางทีเธอก็มักจะทำตัวเหมือนกับว่าเธออายุมากกว่าชั้นนะ!」

 

ผมอาจจะแก่กว่าเธอจริงๆก็ได้ ถ้านับจากที่ผมอายุ 16 ในชาติก่อน + กับอายุ 10 ปีในโลกใบนี้ อย่างไรก็ตาม ความทรงจำของผมพึ่งจะกลับมา ดังนั้นตามจริงจะนับว่าผมอายุแค่ 16 ปี

 

มิมิโนะซังขว้าผ้าขนหนูออกไปจากมือผมแล้วหันหลงัให้กับผม ก่อนจะเช็ดใบหน้าของเธอเอง

 

「…มิมิโนะซัง คุณช่วยผมออกมาได้ยังไงกันครับ? แล้วดันเต้ซังกับน็อนซังอยู่ไหนกันหรอครับ?」

 

ผมใช้โอกาสนั้นถามเรื่องที่ผมอยากจะรู้มากที่สุด

 

「น็อนกำลังรักษาดันเต้อยู่ที่ห้องถัดไปนี่แหล่ะ ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนจะมีการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น และดันเต้ดูจะทำการปกป้องผู้คนจากแรงระเบิดด้วยร่างกายของเขาเอง… รอยไหม้บนร่างของเขาค่อนข้างรุณแรงเลย」

 

…คงเป็นเพราะแรงระเบิดที่เกิดขึ้นจาก【เวทย์ไฟ】ขนาดใหญ่ของคริสต้ากับมังกรตัวนั้นแน่นอนเลย

 

…และดันเต้ซังก็ยังคงปกป้องพวกพ้องแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น… เขาเป็นคนที่สุดยอดจริงๆ

 

「น็อนต้องอยู่ดูแลเขาเพื่อคอยรักษารอยไหม้ด้วย【เวทย์รักษา】โอ๊ะ เธอก็รักษาเธอแล้วด้วยเหมือนกันนะเรย์จิคุง ดังนั้นชั้นไม่คิดว่าเธอจะมีอาการบาดเจ็บร้ายแรงหลงเหลือแล้วละ…」

 

「ขอบคุณครับ แล้วพวกคุณช่วยผมเอาไว้ได้ยังไงกันครับ? ผม… ผมอยู่ใต้มังกรตัวนั้นเลยนะครับ」

 

「ใช่…」มิมิโนะซังขมวดคิ้ว

 

「คือ ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน」

 

「…ไม่แน่ใจงั้นหรอครับ?」

 

มังกรตัวนั้นต้องทำการฆ่าผมอย่างแน่นอน มันคงไม่เปลี่ยนใจแล้วจากไปหรอก

 

ผมเฝ้ารอคำพูดถัดไปของมิมิโนะซัง

 

「ชั้นเห็นบางอย่างเหมือนกับคลื่นสแลชปรากฏขึ้นในอากาศจากทางไหนก็ไม่รู้… มันเป็นคลื่นที่ใหญ่มากและมีสีดำทมิฬเลย เมื่อมันโดนเข้าที่คอของมังกรตัวนั้น คอของมันก็ถูกตัดออกอย่างง่ายดายเลย」(TL: slash ผมไม่รู้ว่าจะแปลเป็นยังไงดี ผมเลยใช้คำว่า คลื่นสแลชไปก่อน ถ้ามีใครที่มีคำที่ดีกว่านี้ก็แนะนำกันมาได้นะครับ)

 

มิมิโนะซังออกไปจากห้องหลังจากพูดว่า “ชั้นจะไปตรวจดูห้องข้างๆหน่อยนะ ชั้นจะซื้ออะไรให้กินในตอนเช้านะ” ทว่าตัวผมยังคงตกตะลึง

 

「คลื่นสแลช ในอากาศ…?」

 

ยิ่งไปกว่านั้น

 

「คลื่นสแลชสีดำ…?」

 

ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวแล่นเข้ามาในหัวของผม

 

ลาร์ค

 

ลาร์คอยู่ที่นั่น

 

ทั้งตอนที่ผมวิ่งหนีออกมาจากสนามรบและยืนอย่างไร้ค่าอยู่ตรงสี่แยก – ลาร์คก็คงอยู่ที่นั่นด้วยใช่ไหม? เธอเฝ้ามองผมอยู่ตลอดเวลาเลยงั้นหรอ?

 

ผมสงสัยจังว่าทำไมเธอถึงไม่เข้ามาคุยกับผม แต่อาจจะเป็นเพราะว่าผมอยู่กับสมาชิกของซิวเวอร์บาลานซ์ตลอดเวลาก็เป็นได้

 

…ลาร์คอาจจะยังคงอยู่แถวๆนี้ก็ได้!

 

================================================================

TL: ทำไมมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอจะอยู่ในเงาของพระเอกกันนะ? คิดไปเองมั้ง?