[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่ 1 ตอนที่ 18

บทที่ 1 ตอนที่ 18

 

ร่างกายของผมรู้สึกสั่นสะท้าน คงเป็นเพราะผมเรียนรู้หลายสกิลเกินไป

 

ร่างกายของผมกระตุก หัวของผมทั้งรู้สึกโล่งและร้อนในเวลาเดียวกัน บางทีผมคงจะได้เรียนสกิลประเภทเสริมความสามารถของสมองก็เป็นได้ ตัวอย่างเช่นสกิล【เสริมการคำนวณ】หรือสกิล【เสริมความจำ】ที่เป็นสกิลที่อยู่ในหมวดหมู่สกิล “ประเภทสติปัญญา”

 

ผมลองนึกถึงการต่อสู้ที่ผมเห็นมาจากลานฝึกซ้อม

 

…อืม ไม่ต้องสงสัยเลย ความทรงจำของผมมันชัดเจนมาก เดี๋ยวก่อนนะ ผมจำได้แม้กระทั่งคืนที่ผมนอนบนต้นไม้เลย บางทีหรือว่าจะเป็นความสามารถในการจดจำสมบูรณ์แบบหรือปล่าว?

 

(ไม่ว่าจะคิดยังไง มันต้องเป็นความสามารถของ【World Ruler】แน่ๆ…)

 

เป็นอีกครั้งแล้วที่ผมรู้ถึงความสุดยอดของสกิล 10 ดาว มันรู้สึกเหมือนกับ “ผมคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วถ้าขาดWorld Rulerไป” เลย ผมรู้สึกสับสนไปหมดและร่างกายของผมก็ยังคงสั่นอยู่

 

เพราะแบบนั้น ผมเลยถูกมิมิโนะซังถามบ่อยๆว่า「เธอเป็นอะไรรึปล่าว? เป็นหวัดหรอ?」ในตอนที่ผมทานข้าวเย็น ผมไม่ได้สนใจเลยว่าผมกินอะไรเข้าไป แต่เมื่อผมรู้ว่ามันกลับถูกบันทึกอยู่ในความทรงจำของผมอย่างสมบูรณ์แบบ ผมก็ตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

 

…ผมอยากจะเข้านอนแล้ว

 

「โจเซฟชวนข้าให้ไปหา ดังนั้นข้าจะออกไปสักพักนะ」

 

「…โจเซฟซังงั้นหรอครับ?」

 

「ใช่แล้ว เขาบอกว่าตัวเขานั้นเลิกเป็นนักพจญภัยแล้ว ตอนนี้เขาถูกกิลด์จ้างให้เป็นครูฝึกเด็กใหม่ ดูเหมือนจะรู้สึกเหงาก็เลยอยากจะคุยกับเพื่อนเก่าหน่ะ แล้วเจอกันนะ」ดันเต้ซังตอบก่อนจะเดินออกไป การเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างหนักแน่นเลย

 

…เขาคงจะชอบแอลกอฮอล์จริงๆสินะ

 

「…ไปนอนได้แล้ว เรย์จิ แกดูเหนื่อยมาก」ไรเครียซังพูดขึ้น

 

「ครับ……」

 

หลังจากที่ผมพูดแบบนั้น ผมก็หลับไปเลย ดูเหมือนร่างกายของผมคงอยากจะพักจริงๆ

 

ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่มืดมิด ก่อนที่ประตูห้องกำลังจะปิดพอดี

 

…หะ? โอ้ ใช่ ผมหลับไปนี่นา

 

จากเตียงข้างๆ ผมได้ยินเสียงของดันเต้ซังกรนออกมา

 

…อุ๊ก กลิ่นเหล้าหึ่งเลย เขาดื่มไปเท่าไหร่กันเนี้ย?

 

…หมายความว่า คนที่ออกไปเมื่อกี้คือไรเครียซังสินะ?

 

ผมมองไปรอบๆ เตียงของไรเครียซังนั้นว่างเปล่า แสงจันทร์ลอดผ่านรูที่หน้าต่างบงบอกถึงว่าเป็นช่วงเวลากลางคืน

 

(เขาไปไหนในเวลากลางดึกแบบนี้กัน? ห้องน้ำหรอ?)

 

แต่ไม่ว่าผมจะรอนานแค่ไหน ไรเครียซังก็ไม่กลับมา

 

(ถ้าจำไม่ผิด ตอนบ่ายเขาก็ทำตัวแปลกไปนี่…)

 

ไรเครียซังนั้นเป็นคนที่เดาใจยากอยู่แล้ว แต่วันนี้เหมือนกับสติของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยด้วยซ้ำ เหมือนกับในตอนที่เขาบอกจะไปงีบ ทว่ากลับพบเขาที่ลานฝึกซ้อมซะงั้น

 

ผมก้าวออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี ผมลองใช้สกิล【ทักษะการวิ่ง】เพื่อไม่ให้เกิดเสียง มันทำงานได้ดีจริงๆ! สกิล【ทักษะการวิ่ง】นั้นจะดูดพลังกายอย่างรวดเร็ว แต่แลกกับการลบเสียงฝีเท้าและพุ่งตัวได้รวดเร็วขึ้นชั่วคราว มันสะดวกมากเลยหล่ะ

 

ไม่มีคนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ไม่แม้กระทั่งล็อบบี้ทางเข้า

 

ประตูหน้าถูกแง้มไว้เล็กน้อย

 

…เขาออกไปข้างนอกงั้นหรอ?

 

ขณะที่ผมกำลังจะถึงประตู ผมก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

 

「…แค่นี้ก็พอแล้วใช่ไหม?」

 

「หึหึ… ขอบคุณนะครับ หัวหน้า ไว้จะใช้บริการใหม่นะครับ」

 

「…พอได้แล้ว!」

 

「…ท่านแน่ใจงั้นหรอครับ? กระผมอาจจะหลุดปากพูดเรื่องที่ท่านอยู่ตรงนี้ก็ได้นะครับ」

 

「……หาาา?」

 

「…ขะ-ขออภัยครับ กะ-กระผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง งั้น กระผมขอตัว」

 

เมื่อผมแอบมองออกไป ไรเครียซังกำลังคุยกับใครบางคนที่สวมฮู้ดสีดำ เขายื่นถุงหนังที่ส่งเสียงก้องแก้งให้กับคนๆนั้น (โอ้ว【เสริมการได้ยิน】นี้มันสุดยอดจริงๆ) มั่นใจได้ว่านั่นต้องเป็นเงินอย่างแน่นอน

 

(ใครกันหน่ะ? ไรเครียซังโดนข่มขู่งั้นหรอ หรือเขาเป็นคนขู่เอง…? ไม่สิ เขาจะให้เงินกับคนที่เขาข่มขู่ไปทำไมกัน?)

 

เมื่อคนๆนั้นกำลังจะจากไป สกิล【เสริมการมองเห็น】ของผมทำให้เห็นถึงใบหน้าที่มีขนจำนวณมากของเขา เขาเป็นมนุษย์สัตว์นี้เอง

 

(อ้า! ไรเครียซังกำลังมาทางนี้แล้ว!)

 

ผมใช้งานสกิล【ทักษะการวิ่ง】อย่างเต็มที่เพื่อลบเสียงฝีเท้าแล้วเข้าไปแอบอยู่หลังโต๊ะเล็กๆบริเวณเคาน์เตอร์  

 

ไรเครียซังเดินเข้ามาข้างใน—แล้วก็ถอนหายใจ

 

「…เรย์จิ ออกมา」

 

เขาจับได้!!!

 

「ข้ารู้ว่าแกอยู่ตรงนั้น ข้ามีสกิล【เสริมการดมกลิ่น】」

 

「…อา ไรเครียซัง? คุณมาทำอะไรกลางดึกแบบนี้หรอครับ? ผมแค่จะออกมาเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงที่กระเพาะปัสสาวะจะเล็กลงเมื่ออายุเยอะขึ้นสินะครับ อืม งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ」

 

「เดี๋ยวก่อน」

 

เขาจับหลังคอของผมเมื่อผมพยายามจะหนี

 

「ที่อายุเยอะมันหมายความว่ายังไง แกอายุแค่ 10 ขวบเองนะ!」

 

「ไม่ คือผมหมายถึง เออ อะฮาฮา…」

 

「…แกแอบดูอยู่งั้นเรอะ?」

 

「………」

 

เมื่อผมเอาแต่เงียบ ไรเครียซังก็เดาะลิ้นก่อนจะปล่อยผม

 

「…มากับข้า」

 

หลังจากนั้นผมก็ถูกพาตัวเข้าไปในเมือง

 

เมืองแห่งนี้ยังคงไม่หลับไหล — โรงแรมที่พวกเราพักกันอยู่นั้นตั้งอยู่บนถนนโรงแรมที่มีโรงแรมอยู่มากมายตั้งอยู่ “โรงแรม”หลายแห่งนั้นก็เป็นโรงเตี้ยมที่จะเปิดจนถึงเช้า สามารถเข้าไปพูดคุยและดื่มเหล้าด้วยกันกับเหล่าพี่สาวที่ทำงานอยู่ที่นั่นได้ – เป็นสถานที่ประเภทที่ผมจะสามารถ【วิ่ง】ขึ้น “บันไดสู่ผู้ใหญ่” โดยเพียงแค่เดินเข้าไป ความคึกคักของโรงเตี้ยมนั้นยังเล็ดลอดออกมาถึงถนนหลักเลย

 

หญิงสาวในชุดรัดรูปที่ยืนอยู่ใต้โคมไฟสีชมพูกำลังหลอกล่อคนที่เดินผ่านไปมา (เฉพาะผู้ชายนะ)

 

「เห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นใช่ไหม เธอเป็นลูกครึ่งมนุษย์กับมนุษย์สัตว์」

 

「เอ๊ะ… งั้นหรอครับ?」

 

「แค่มองก็น่าจะรู้นะ ใช่ไหม?」

 

「ก็ไม่นะครับ?」

 

「เธอมีผมบนหัวเยอะมาก และซ่อนขนบางส่วนใต้ชุดนั่นอีกด้วย」

 

「ดูไม่เหมือนจะเป็นแบบนั้นเลยนะครับ?」

 

ผมไม่เห็นอย่างนั้นเลยสักนิด ผมเห็นเป็นแค่หญิงสาวธรรมดาเท่านั้นเอง

 

…โอ๊ะ เธอเห็นผมแล้วโบกมือให้ด้วย อะแห่ะๆ…

 

「ดีใจอะไรของแกกัน!」

 

「มะ-ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ครับ ใช่ไหม…」

 

「ข้าก็คิดว่าแกชอบตัวเล็กๆแบบมิมิโนะซะอีก แล้วดูตอนนี้สิ หลงเสน่ห์ครึ่งมนุษย์สัตว์ซะแล้ว ไม่ซื่อสัตว์เอาซะเลย」

 

「อะไรนะครับ?! ไม่ใช่ซักหน่อยครับ แล้วอีกอย่าง ไม่ใช่คุณเองหรอครับที่ชอบมิมิโนะซังหน่ะ?」

 

「แกว่าไงนะ?! ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหนกัน!?」

 

ผมหมายถึงเขาถูก “เก็บ” ขึ้นมาโดยมิมิโนะซัง แถมยังมักจะทะเลาะกับเธอบ่อยๆ… เหมือนกับวัยรุ่นทะเลาะกันเลย ถ้าผมพูดแบบนี้ออกไป เขาก็คงโมโหแน่ๆเลยใช่ไหมละ? ผมเลยไม่พูดอะไรออกไป

 

「มิมิโนะนั้นไม่ใช่สำหรับข้า น็อนก็ด้วย ทั้งคู่ไม่ใช่สเปคของข้าเลยสักนิด」

 

「หะ? นี่สเปคของคุณสูงแค่ไหนกัน?」

 

มิมิโนะซังนั้นตัวเล็กแต่น่ารักสุดๆไปเลย น็อนซังก็ทั้งน่ารัก+เรียบร้อย+ไดนาไมต์ด้วยใช่ไหมละ? ที่ผมหมายถึงไดนาไมต์นั้นผมหมายถึงระเบิดที่ใช้ไนโตรกลีเซอรีนและอื่นๆต่างหาก ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งจริงๆนะ แถมเธอยังน่ากลัวด้วย

 

「พวกนั้นไม่ใช่สเปคข้าเลย เว้นแต่ว่าจะมีขนมากกว่านี้」

 

「!!」

 

เป็นการเปิดเผยที่มันอะไรกันนี้!

 

「ข้าไม่ได้ไม่ชอบยัยเตี้ยนั่นเพราะเป็นคน “ต่างเผ่าพันธ์ุ” หรอกนะ แกรู้ใช่ไหมว่าแขนของมิมิโนะมันเรียบเนียนแค่ไหนหน่ะ?」

 

「………」

 

ผมรู้ ผมเห็นมันในตอนอาบน้ำแล้ว…

 

อ้า! เป็นเพราะ【World Ruler】หรอกที่ผมจำรายละเอียดได้ทุกระเบียบนี้วในตอนนั้นเลย?! ซึ่งมันก็หมายความว่าผมจะไม่มีทางลืมเรื่องนี้ไปได้อีกเลย!!!

 

「…เฮ้ บางครั้งแกก็ก้มมองพื้นด้วยสีหน้าแปลกๆเหมือนกับตอนนี้เลย มันอะไรกันละนั่น? มีปัญหาอะไรกับพื้นรึไง? หรือเป็นความเชื่อหรืออะไรทำนองนั้น?」

 

「คุณไม่ต้องสนใจมันหรอกครับ อืม แล้วต้องขนประมาณไหนหรอครับคุณถึงจะชอบ?」

 

「อืม ตอนที่ข้าเอามือลูบหลังของนาง มันรู้สึกนุ่มและเรียบเนียนมาก เหมือนกับมือของข้าจะทะลุผ่านไปได้เลย– เดี๋ยวสิ! นี่แกให้ข้าพูดอะไรออกมากัน! น่าอายชะมัด!」

 

「โอ๊ะ เออ…」

 

ต่างคนต่างก็มีรสนิยมที่ต่างกันออกไปสินะ ผมเริ่มฉลาดขึ้นแล้ว

 

「…คนที่แกเห็นตอนนั้นหน่ะ เจ้านั้นไม่สามารถหาเงินในเมืองนี้ได้เลยแม้แต่เหรียญเดียว ดังนั้นข้าก็เลยช่วยนิดหน่อย」

 

พวกเรากลับเข้าเรื่องหลักกันแล้ว