นอกจากนี้ยังมีป้ายเล็กๆที่ไม่อยู่ในสายตาห้อยอยู่ใต้ต้นไม้ ซึ่งเขียนว่า
เมล็ดแมกโนเลีย เม็ดเดียวที่เติบโตได้สำเร็จ เก็บรักษาให้ดี อย่าเข้าใกล้
เย้นหว่านตาเป็นประกาย ดีใจจนแทบกระโดดขึ้นมา
ในที่สุดก็หาเจอ!
มีเมล็ดแมกโนเลียนี้ โรคของโห้หลีเฉินก็จะได้รับการรักษาแล้ว
โห้หลีเฉินมองดูเม็ดเล็กๆนั่น แววตาประกายเล็กน้อย สีหน้าโล่งใจขึ้นเยอะอย่างไร้ร่องรอย
“ผมไปเอา”
หยิบถุงพิเศษที่เตรียมเอาไว้ออกมา โห้หลีเฉินเดินไปยังทางต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น
สภาพแวดล้อมที่เมล็ดแมกโนเลียเติบโตต้องดีที่สุด ต้องเป็นต้นไม้ใหญ่ที่เป็นเอกลักษณ์แบบนี้ ถึงจะงอกขึ้นมา อีกอย่างมันละเอียดอ่อนเป็นพิเศษ ต้องเก็บไว้ในถุงพิเศษ ไม่งั้นถ้าออกจากต้น จะเสียเลยในทันที
แต่ โห้หลีเฉินยังไม่ทันเข้าใกล้ ก็มีองครักษ์วิ่งออกมาจากรอบข้าง ล้อมรอบโห้หลีเฉินและเย้นหว่าน
ในเวลาเดียวกัน ก็บังเส้นทางที่โห้หลีเฉินจะไปเอาเมล็ดแมกโนเลีย
แววตาของโห้หลีเฉินมืดลงทันที เขาถอยหลังอย่างไม่ลังเล แล้วยืนข้างๆเย้นหว่าน
เย้นหว่านมองคนพวกนี้ที่จู่ๆก็โผล่มาอย่างตกใจ ราวกับว่าอยู่บนสวรรค์ แล้วตกนรกในทันที
แค่อีกนิด อีกนิดโห้หลีเฉินก็จะเอาเมล็ดแมกโนเลียได้แล้ว
คนพวกนี้เป็นใคร ทำไมจู่ๆถึงโผล่มา?
อีกอย่าง ผู้มาไม่ประสงค์ดีด้วย!
“ที่แท้ของที่พวกเธอจะหาคือเมล็ดแมกโนเลียน่ะเหรอ สิ่งนี้เป็นสมบัติจริงๆ ยกเว้นประเทศเบียนหนานของพวกเรา ในโลกนี้ไม่มีที่ไหนมีเลย อีกอย่าง มันยังเติบโตได้ยากมาก แม้กระทั่งประเทศเบียนหนานของพวกเรา ยังมีแค่เม็ดนี้เม็ดเดียวเท่านั้น”
น้ำเสียงหยิ่งยโสของหญิงสาว ดังขึ้นมาช้าๆ
เห็นแค่ซาอินติใส่กระโปรงแดง เหยียบส้นสูงที่สูงสิบห้าเซนติเมตร เดินมาอย่างเสแสร้ง
ปากแดงของเธอมีรอยยิ้ม แต่กลับไม่ถึงแววตาลึกสุด เต็มไปด้วยความอาฆาตและความโกรธ
เมื่อเย้นหว่านเห็นเธอ หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะ
รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างรุนแรง
ซาอินติที่โผล่มาในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน และฟังจากคำพูดที่เธอพูด ท่าทางที่มุ่งร้ายนั้น ชัดเจนมากว่าจะหาเรื่อง
เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น ดึงแขนเสื้อของโห้หลีเฉินเบาๆ
“ทำไงดี? นายมีวิธีอะไรไหม เหมือนกับที่สู้กับองครักษ์ให้ล้มลงกับพื้น ทำผู้คนข้างหน้านี้ให้ล้มลง แล้วเด็ดเมล็ดแมกโนเลียมาอย่างรวดเร็ว?”
จากนั้น พวกเขาก็วิ่งหนี
ไม่งั้นต่อสู้กับเหล่าองครักษ์นี้ ไม่มีประโยชน์แน่นอน อีกอย่างซาอินติก็รู้เป้าหมายของพวกเขาแล้ว มีโอกาสสูงที่จะเอาเมล็ดแมกโนเลียไป
โห้หลีเฉินยืนตัวตรง ร่างที่สูงใหญ่บังเย้นหว่านไว้ข้างหลัง
สีหน้าเขาเคร่งขรึม พูดเสียงต่ำ
“คุณไม่ต้องทำอะไร ยืนข้างหลังผมก็พอ”
เขาไปเอายาได้ก็จริง แต่ถ้าหากเขาไป เย้นหว่านก็จะสูญเสียการปกป้อง ซาอินติต้องลงมือกับเย้นหว่านแน่ๆ
ยากับเย้นหว่าน แน่นอนว่าเย้นหว่านสำคัญกว่า
“เหอะ เหอะๆๆ”
ซาอินติมองของโห้หลีเฉินและเย้นหว่าน กระตุกมุมปากขึ้น หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา
แววตาแหลมคมราวกับมีพิษของเธอ
“พวกคุณรักกันจริงๆเลย คอยคิดถึงอีกฝ่าย ดูซะจนฉันอิจฉาจริงๆ”
ทุกคำพูด ดูออกว่ากัดฟันพูดออกมา เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายและความเกลียดชัง
เธอตามจีบโห้หลีเฉินอย่างเต็มใจ มีแต่เขาทั้งใจ แม้แต่ฝันยังอยากจะแต่งงานกับเขา แต่ เขากับเย้นหว่านเป็นคู่รักกันอยู่แล้ว ตั้งแต่แรกจนจบ หลอกเธอเหมือนคนโง่
พวกเขาสองคนรักกันแค่ไหน ซาอินติก็จะเกลียดชังแค่นั้น
พระเจ้ารู้ว่าเมื่อกี้ดูจากกล้องวงจรในที่มืด ในตอนที่เห็นโห้หลีเฉินจูบเย้นหว่าน เธออิจฉาจนแทบเป็นบ้า เกือบจะทนไม่ได้แล้ววิ่งออกไปแยกพวกเขาสองคนออกจากกัน
เธอเข้ามาผ่านทางประตูเล็กที่โอหยางฝู่บอกอย่างเงียบๆ ใช้วิธีเฝ้าตอรอกระต่าย อดทนจนถึงตอนนี้ ก็เพื่อรู้ว่า โห้หลีเฉินต้องการจะเอายาอะไร
เผชิญกับสายตาที่อิจฉาและเกลียดแค้นของซาอินติ โห้หลีเฉินยังคงสีหน้าเรียบเฉย มองเธออย่างไร้สีหน้า
ถามเสียงเย็นชาว่า “คุณอยากได้อะไร?”
ล้อมรอบ รอจังหวะบุกโจมตี ไม่ได้มาเพื่อจับเขาหรือฆ่าเขา แต่มีเป้าหมายอย่างอื่น
เมื่อมีเป้าหมายอย่างอื่น ก็จะมีการทำการแลกเปลี่ยน
ซาอินติมองโห้หลีเฉิน ท่าทางที่นิ่งไม่แตกตื่น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหลงใหล
แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะโกหกเธอ หลอกใช้เธอ ล้อเธอเล่น แต่ความรักที่เธอมีต่อเขา ราวกับถูกมนต์สะกดจิต ยิ่งรักเพิ่มมากขึ้นแทนที่จะลด
เธอยิ่งมุ่งมั่นอยากได้เขา พิชิตเขาให้อยู่หมัด
ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ ต้องเป็นของเธอเท่านั้น
ความเกลียดชังบนหน้าของซาอินติ เปลี่ยนไปเป็นความอ่อนโยนแบบฉู่ฉู่อย่างรวดเร็ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หลีเฉิน ฉันรู้ว่าในใจนายตอนนี้ไม่มีฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่ถือสาที่นายหลอกฉัน ฉันสามารถช่วยนายได้ทุกอย่างที่นายต้องการ เมล็ดแมกโนเลียก็สามารถมอบให้นายด้วยมือทั้งสอง แม้กระทั่งนายอยากออกไปจากประเทศเบียนหนาน ฉันก็สามารถพานายออกไปได้”
ท่าทางที่ให้โดยไม่มีคำพูดใดๆนั้น ดูจนเย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น
เท่าที่เธอรู้ ซาอินติไม่ได้เป็นคนที่ให้โดยไม่หวังผล ยิ่งเธอใจกว้างไม่หวังอะไร งั้นสิ่งที่เธออยากได้ ต้องเป็นสิ่งที่คนรับไม่ได้แน่นอน
เรื่องนี้ คงไม่จบง่ายๆแน่
โห้ลีเฉินมองซาอินติอย่างเย็นชา ฟังคำพูดของเธอ ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่นิด ถึงขั้นรู้สึกรำคาญ
ซาอินติเผชิญกับโห้หลีเฉินที่ไม่สั่นคลอนเลยแม้แต่น้อย ในใจอดที่จะรู้สึกโกรธไม่ได้
เธอใจกว้างขนาดนี้เลย แลกกับสายตาชำเลืองมองของเขาไม่ได้เลย
ไฟและความโกรธที่อยู่ในอกของเธอ แทบจะระเบิดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดี แม้แต่เสียงก็เข้มขึ้นมาหลายระดับ กัดฟันพูด
“หลีเฉิน ฉันสามารถทำทุกสิ่งเพื่อนายได้ แม้แต่ฐานะองค์หญิงไม่เอาก็ได้ แต่ ไม่สามารถไว้เย้นหว่านได้ ฉันต้องการให้เธอตาย”
โห้หลีเฉินหรี่ตาลงอย่างอันตราย
ซาอินติพูดต่อว่า “ฉันไม่ได้ให้นายเลือก สถานการณ์ในตอนนี้ นายและเย้นหว่าน ไม่มีทางเลือกใดๆทั้งนั้น โห้หลีเฉิน ตกลงเงื่อนไขของฉัน คบกับฉัน ฉันสามารถให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายต้องการได้ และสามารถให้นายออกจากประเทศเบียนหนานอย่างปลอดภัย ถ้าหากนายไม่ตกลง วันนี้ ทั้งนายและเย้นหว่านก็ออกจากที่นี่ไม่ได้”
น้ำเสียงของเธอ ยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา
เมื่อคำพูดสุดท้ายจบลง องครักษ์หลายสิบคนที่อยู่รอบข้าง ต่างหยิบปืนพกออกมา ปากกระบอกปืนที่ดำสนิท เล็งไปที่โห้หลีเฉินและเย้นหว่าน
การล้อมรอบแบบสามร้อยหกสิบองศา ไม่ว่าคนจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถหนีในขณะที่ยิงปืนพร้อมกัน
ถึงแม้ว่าเย้นหว่านจะยืนข้างหลังของโห้หลีเฉิน ก็ถูกปืนหลายกระบอกเล็งที่ขมับ
เธอหายใจถี่ขึ้น
มองเหล่าองครักษ์ที่เย็นชาพวกนี้อย่างมึนงง จ้องมองปากกระบอกปืนที่ดำสนิทเหล่านั้น ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรดี
“ไม่ต้องกลัว”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูของเธอ
ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ของโห้หลีเฉินจับมองของเย้นหว่านเบาๆ ไออุ่นส่งเข้ามาเป็นพักๆ ราวกับมนต์สะกดที่อบอุ่นหัวใจที่หวาดกลัวของเธอ
จนถึงตอนนี้แล้ว ไม่ว่าต้องอันตรายแค่ไหน ก็ต้องเผชิญ
แม้ว่าตรงหน้า จะดูเหมือนไม่มีทางออก……
“ฉันไม่กลัว นายอยากทอะไร ก็ทำอย่างสบายใจเลย”
เย้นหว่านตอบเบาๆ ให้กำลังใจตัวเอง และให้โห้หลีเฉินอย่าห่วงเธอเกินไป
เธอเข้าใจ ถ้าหากวันนี้เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ โห้หลีเฉินจะถูกกระทบแบบนี้
สิ่งที่ซาอินติอยากได้ ก็แค่ชีวิตของเธอเท่านั้น
แต่โห้หลีเฉินไม่อนุญาตแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลย
