ฉู่ฉู่ก็ถือโอกาสประคับประคองเซอร์ยุนซีเดินเข้าไป
เนื่องจากใกล้ชิดกันมาก จึงรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์และอาการของเซอร์ยุนซีได้อย่างชัดเจน อยู่ต่อหน้าเย้นหว่าน อ่อนแอไปหมด พอเย้นหว่านเดินจากไป แม้แต่เจ็บก็ไม่แสร้งทำทันที
ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขาอยู่บนตัวของเย้นหว่านตลอด ในสายตาของเขามีเพียงเธอ
เขาชอบเย้นหว่านขนาดนั้นเลยเหรอ?
แต่เย้นหว่านกลับไม่ได้สนใจเขาที่อาการสาหัส……
ถ้าเทียบแล้ว ฉู่ฉู่รู้สึกอึดอัดใจมาก รู้สึกไม่คุ้มแทนท่านดยุก และมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ปั่นป่วนอยู่ในอกของเธอ ทำให้อารมณ์ของเธอเศร้าเล็กน้อย
เย้นหว่านและโห้หลีเฉินเดินเข้าไปในห้องโถงก่อน
พอเดินเข้าไป หลังจากเย้นหว่านจัดการให้โห้หลีเฉินนั่งลง ก็รีบเอากล่องยาออกมา เริ่มรักษาแผลของโห้หลีเฉินอย่างระมัดระวัง
บาดแผลเล็กมากจริงๆ แต่เธอกลับรักษาอย่างละเอียด ไม่ตำหนิใดๆทั้งสิ้น
หนึ่งคือ แม้ว่าแผลเล็กแบบนี้ แต่เธอเอ็นดูจริงๆ สองคือ หลังจากผ่านการเตือนจากโห้หลีเฉินว่าได้รับบาดเจ็บ เธอก็นึกขึ้นได้ เธอควรรักษาระยะห่างกับเซอร์ยุนซี
เพราะยังไงก็มีฉู่ฉู่อยู่ดูแลเซอร์ยุนซีอยู่ที่นั่น
เธอเป็นคนที่จะจากไปโดยตลอด เซอร์ยุนซีไม่ฟังคำปฏิเสธของเธอ เธอก็ทำได้เพียงรักษาระยะห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่ให้เขาจมลึกเกินไป
“โอ้ย……เจ็บจังเลย……”
ระหว่างที่ครุ่นคิด เสียงร้องโอดโอยของชายหนุ่มก็ดังขึ้นจากประตู
ภายใต้การที่ฉู่ฉู่ประคองเซอร์ยุนซี เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเจ็บปวด การเคลื่อนไหวของเขาช้าและแข็งทื่อ นั่งลงเก้าอี้อย่างยากลำบาก
เขากุมแผลที่หน้าอก ร้องคร่ำครวญไม่หยุด
“เจ็บจังเลย ผมจะตายแล้วใช่ไหม เสี่ยวหว่าน ผมยังสามารถแต่งงานกับคุณได้ไหม……”
เย้นหว่านได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจเต้นตุบๆขึ้นมา รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
อาการของเซอร์ยุนซีสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?
เธอกังวลเล็กน้อย กำลังจะหันหน้าไปมองโดยจิตใต้สำนึก แต่จู่ๆมือของโห้หลีเฉินกลับวางบนมือเธอ จับมือที่ถือก้านสำลีของเธอ พูดว่า
“ตรงนี้ทาเยอะหน่อย”
เย้นหว่านมึนงงเล็กน้อย นิ้วมือขยับตามแรงของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
โห้หลีเฉินเอนตัวลงใกล้กับเย้นหว่านมากขึ้น ระยะห่างเขาใกล้ชิดกับเย้นหว่านพอดี กระซิบบอก
“เขาไม่ได้บาดเจ็บในจุดสำคัญ แค่ดูเหมือนอันตรายเท่านั้น ไม่ตายหรอก”
สามตัวท้าย เน้นเสียงหนัก ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
จริงๆแล้วความคิดที่แท้จริงของเขาคือ อยากจะแทงบนหัวใจ ให้เซอร์ยุนซีตายไปเลย
เย้นหว่านฟังคำพูดนี้ มุมปากอดที่จะกระตุกไม่ได้
โห้หลีเฉินคงจะไม่ชอบขี้หน้าเซอร์ยุนซีจริงๆ
แต่ใจที่กังวลของเธอก็โล่งขึ้นมา โห้หลีเฉินบอกว่าอาการเขาไม่ได้สาหัส งั้นก็ไม่ได้รุนแรงอะไร ตอนนี้คร่ำครวญเป็นแบบนี้ คงจะแสร้งทำออกมา
เซอร์ยุนซียังคงเป็นผู้ชายปัญญาอ่อนที่ไร้ยางอายจริงๆ
เย้นหว่านไม่สนใจเขา จดจ่อกับการทำความสะอาดบาดแผลของโห้หลีเฉิน พูดกับฉู่ฉู่โดยไม่หันไปมอง “ฉู่ฉู่ ในตู้มีกล่องยาฉุกเฉิน สำรอง เธอเอาออกมาแล้วทำความสะอาดแผลให้เขา”
ฉู่ฉู่มึนงง ทำความสะอาดแผล?
“ฉันทำไม่เป็น……”
เย้นหว่านพูด “แค่เอาน้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดคราบเลือดรอบข้าง ไม่ยากเลย”
เรื่องแบบนี้ ฉู่ฉู่ยังพอทำได้
เธอไม่ลังเลอีกต่อไป รีบเอากล่องยาสำรองในตู้ออกมา วางบนโต๊ะข้างๆเซอร์ยุนซี แล้วหยิบน้ำยาฆ่าเชื้อออกมา
ชุบลงสำลีฆ่าเชื้อ จะเช็ดเลือดให้เซอร์ยุนซี แต่พอยื่นมือออกไป เธอก็ชะงักอย่างเขินอาย
ตำแหน่งแผลของเซอร์ยุนซีอยู่ที่หน้าอก
ถ้าจะทำความสะอาดคราบเลือดรอบข้าง ก็ต้องถอดเสื้อออกก่อน
แต่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จะดูร่างเปลือยของท่านดยุกได้ไงล่ะ เขินอายมาก
เวลานั้น ท่าทางของฉู่ฉู่แข็งทื่อชะงักไว้
บรรยากาศค่อนข้างเงียบ
เซอร์ยุนซีเห็นว่าเธออึดอัดเล็กน้อย เขาไม่ชอบผู้หญิงใกล้ชิดกับตัวเองมากไป ถ้าหากต้องเช็ดแผลในระยะประชิดแบบนี้ เขายอมให้เย้นหว่านเช็ดคนเดียวเท่านั้น
เซอร์ยุนซีเม้มปากแล้วพูด
“แผลคาวเลือดมาก เดี๋ยวคุณตกใจ คุณไม่ต้องทำ เดี๋ยวรอสักพัก ให้เสี่ยวหว่านจัดการให้ผมก็พอ”
โห้หลีเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย
จากนั้นปากบางก็ปริปาก พูดอย่างใจเย็น “ทางผมจะยังต้องจัดการอีกนาน แผลนายสาหัส ถ้าถ่วงต่อไปก็จะรุนแรงมากขึ้น ต้องรีบทำความสะอาดฆ่าเชื้อ ฉู่ฉู่ ชีวิตของท่านดยุกอยู่ในมือคุณ คุณต้องเข้มแข็ง เอาชนะความกลัวของตัวเองได้อยู่ใช่ไหม?”
คำพูดสวยหรูแบบนั้น เซอร์ยุนซีฟังจนมึนงง
ไอ่ห่าตอนที่จัดการแผลของโห้หลีเฉิน ไม่เห็นพูดถึงเลยว่าแผลเขาจะรุนแรงหรือไม่ ตอนนี้กลับรู้ว่าอาการของเขาสาหัส ถ่วงต่อไปไม่ได้?
ดูเวลาจัดการเรื่องแบบนี้ ไม่ได้จงใจจริงเหรอ?
เซอร์ยุนซีกำลังจะบ่น ขณะนี้ ฉู่ฉู่กลับทำสีหน้าเด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผาย ยื่นมือมาทางเขา
เซอร์ยุนซีอึ้งไปในทันที “คุณจะทำอะไร?”
ฉู่ฉู่ตึงเครียด แต่ท่าทางกลับแน่วแน่มาก นิ้วมือที่ขาวนวลจับเสื้อของเซอร์ยุนซี
“ถอดเสื้อให้นาย”
พลางพูด นิ้วมือของเธอก็จับกระดุมเสื้อเชิ้ตของเซอร์ยุนซีเบาๆ นิ้วเล็กของเธอแค่บิด ก็ปลดออกแล้ว
ทันใดนั้นเซอร์ยุนซีรู้สึกตึงไปทั้งตัว ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยถอดเสื้อของเขา!
เขากระวนกระวาย ตกใจเล็กน้อย
รีบคว้ามือของฉู่ฉู่ หยุดการกระทำของเธอ
“คุณถอดเสื้อให้ผมทำไม?!”
ฉู่ฉู่มองมือของตัวเองที่ถูกเซอร์ยุนซีจับไว้ ฝ่ามืออุ่นๆของเขาสัมผัสกับผิวของเธอ ราวกับกระแสไฟ ที่ช็อตโดนใจของเธอ
ใบหน้าของเธอระเรื่อขึ้นมาทันที แววตาอ่อนโยน
เซอร์ยุนซีสบตาเข้ากับแววตาเปล่งประกายของฉู่ฉู่โดยตรง ราวกับเกลียวคลื่นในทะเล ระลอกคลื่นที่เกิดขึ้น กลับสวยงามเป็นพิเศษ
ตัวเขาแข็งทื่อ มึนเล็กน้อย
จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่า เขากำลังจับมือของฉู่ฉู่ จับมือของเธอไว้ในฝ่ามือ
ท่าทีที่ดูใกล้ชิดแบบนั้น……
“ขะ ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
เซอร์ยุนซีตกใจ รีบปล่อยมือของฉู่ฉู่อย่างลนลาน ทั้งคนจิตใจว้าวุ่นไปเล็กน้อย
เขาไม่ได้ตั้งใจจะแต๊ะอั๋งเธอ
ระหว่างที่พูด เขามองไปทางเย้นหว่านอย่างใจไม่สู้ เมื่อเห็นว่าเย้นหว่านไม่ได้สังเกตสถานการณ์ของพวกเขา เขาถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
โชคดี ไม่ทำให้เย้นหว่านเข้าใจผิด
ฉู่ฉู่เข้าใกล้มาก ปฏิกิริยาใบหน้าแดงและใจเต้นตุบๆทั้งหมดของฉู่ฉู่ตกอยู่ในสายตาของเซอร์ยุนซี
การสัมผัสในเมื่อกี้ เป็นการเข้าใจผิดที่สวยงาม
สำหรับเธอ ราวกับถูกไฟช็อต แต่สำหรับเขา สิ่งแรกที่เขาใส่ใจคือเย้นหว่านจะเข้าใจผิดหรือเปล่า
ทั้งในใจและในสายตาของเขา มีเพียงแค่เย้นหว่าน
ในใจรู้สึกอึดอัด สีหน้าแดงของฉู่ฉู่ค่อยๆลดลง เธอพูดอย่างเศร้าเล็กน้อยว่า
“ฉันจะทำความสะอาดแผลให้ นายต้องถอดเสื้อออกก่อน”
พลางพูด รู้สึกอายมาก ฉู่ฉู่ก้มหน้าไม่มองเขา “ถอดแค่ครึ่งหนึ่งก็ได้แล้ว”
จริงๆแล้วเธอไม่ได้อยากดูร่างเปลือยของเขาหรอกย่ะ
