เดินได้สักพัก มองดูตำหนักและทางเดินข้างๆ ขมับเย้นหว่านกระตุกใหญ่ รู้สึกจะเดินมั่วอีกไม่ได้แล้ว
ไม่งั้นไม่เพียงแต่หาโห้หลีเฉินไม่เจอ อาจจะบังเอิญเจอซาอินติก็ได้
อย่างนั้นก็เข้าถ้ำเสือแล้วจริงๆ
คิดได้แบบนี้ เย้นหว่านก็เดินไปด้านหน้าต่อ ตั้งใจเดินไปทางเดินเล็ก หยุดรอคนเดินผ่านข้างๆ
ไม่นาน ก็เห็นผู้หญิงที่ถือถาด เดินกันมาเป็นขบวนเรียบร้อย
พวกเธอใส่ชุดเหมือนกัน ทั้งสาวทั้งสวย เหมือนกับสาวรับใช้ในวังโบราณเลย
แต่งตัวและทำงานแบบนี้ในวัง โดยทั่วไปแล้วก็มีแต่คนในวังเท่านั้น
เย้นหว่านรีบเดินไปข้างหน้า ยิ้มและพูดกับผู้หญิงนำขบวนว่า
“ขอโทษที รบกวนหน่อยนะ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”
ผู้หญิงนำทาง พอเห็นเย้นหว่าน ก็กำลังจะเคารพ แต่พอเห็นเธอสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา และไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ก็จึงสงสัยและขมวดคิ้วเป็นปม
ทำสีหน้าคิ้วขมวด ถามอย่างระวังว่า
“เธอเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”
เย้นหว่านเหนื่อยใจ หยิบป้ายดยุกออกมาอีกครั้ง
“ฉันเป็น……”
“คุณหนูเย้น!”
ผู้หญิงพูดอย่างตกใจ ต่อมาสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศา พูดว่า “ขออภัย ที่ฉันจำคุณในตอนแรกไม่ได้ ไม่เคารพคุณ โปรดลงโทษฉันด้วยเถอะ”
ผู้หญิงด้านหลังเธอก็รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศาเหมือนกัน
เย้นหว่านกระตุกมุมปาก รับรู้ได้ถึงประโยชน์ของป้ายดยุกอีกครั้ง
เธออยู่ในวังนี้ ไม่ต้องพูดเลยด้วยซ้ำ อยากทำอะไร แค่เอาป้ายดยุกออกมาก็พอแล้ว
เธอก็รับรู้ทีหลังแล้ว ทำไมเซอร์ยุนซีถึงได้หยิ่งผยอง และมั่นใจว่าเธอจะต้องแต่งงานกับเขา
ผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตก็ไม่เคยมีใครขัดคำสั่ง ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร
ถูกเลี้ยงดูอย่างดีและยังถูกตามใจมาแต่เด็กของแท้เลยสินะ
“ไม่เป็นไร”
เย้นหว่านปัดมือ “เธอมีเวลาไหม ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ?”
“มีค่ะ มี”
ผู้หญิงรีบเอาถาดในมือให้ผู้หญิงด้านหลัง ดูกระตือรือร้นมาก “คุณหนูเย้นเชิญพูดเลยค่ะ ขอแค่เป็นเรื่องที่ฉันทำได้ บุกน้ำลุยไฟ ฉันก็ยอมค่ะ”
“ไม่หรอก ไม่ต้องถึงขั้นบุกน้ำลุยไฟก็ได้ แค่อยากให้เธอนำทางให้หน่อย ฉันอยากไปหาคนที่กระทรวงการต่างประเทศน่ะ”
“กระทรวงการต่างประเทศ? ยังห่างจากตรงนี้อยู่มาเลยนะคะ”
ผู้หญิงสงสัยเย้นหว่านจะไปกระทรวงการต่างประเทศทำไมถึงมาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอพูดอย่างจริงใจว่า
“ตอนนี้ฉันนำทางคุณไปได้เลยค่ะ”
มีคนนำทาง มีประสิทธิภาพมากกว่าเธอเดินคนเดียวอีก
เย้นหว่านก็ยินดีอย่างมาก เธอยิ้มและพูดว่า “งั้นรบกวนเธอหน่อยนะ”
ผู้หญิงได้รับคำชม ก็เดินถอยหลังไปสองก้าว
“นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำค่ะ”
เธอจะกล้าให้ผู้มีตำแหน่งสูงศักดิ์ขอบคุณตัวเองได้ยังไงกัน?
เห็นผู้หญิงก้มหน้าลง เย้นหว่านก็รู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย
ที่นี่ไม่เพียงแต่ผู้หญิงที่ต้องก้มหัวต่อผู้ชาย ในวัง ก็เหมือนมีกฎเกณฑ์ดังเดิม ต้องคุกเข่าเคารพรับใช้คนของราชวงศ์ เหมือนกับทาส
พื้นที่แบบนี้ มีเทคโนโลยีและชีวิตที่ก้าวหน้า แต่กลับไม่มีความคิดที่ก้าวหน้าเหมือนยุคสมัยกับความปรองดอง
และสถานที่ของห่างไกล แทบจะเป็นพื้นที่ที่คนตามหาได้ยาก ก็จึงทำให้อำนาจราชวงศ์อยู่คงนานและมั่นคง อยากปฏิวัติ ก็เป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้นมาได้
ชีวิตแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะคงอยู่นานเท่าไหร่ ในประเทศเบียนหนาน
เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เธอยังรักษาตัวไม่ได้เลย และไม่รู้การปกครองบ้านเมือง จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของประเทศได้ยังไง
นั่นก็เป็นเหมือนเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
คิดมากมายในใจ เย้นหว่านเดินตามผู้หญิงไปกระทรวงการต่างประเทศ
มีเธอนำทาง เย้นหว่านก็สบายไปมาก ไม่เดินเลี้ยวไปทางอื่นมั่วซั่วอีก
แต่ว่า ก็เป็นเหมือนที่ผู้หญิงคนนี้พูดว่า เธอห่างจากกระทรวงการต่างประเทศไกลมาก เดินอยู่แบบนี้นานมาก
ในตอนนี้เอง ภายในกระทรวงการต่างประเทศ มีบรรยากาศที่ตื่นเต้นเกิดขึ้น
ภายในห้องทำงานกว้างใหญ่นั้น ด้านในมีโต๊ะทำงานเรียงรายกันสิบกว่าโต๊ะ แต่ละที่นั่งก็มีหนักงานกระทรวงการต่างประเทศ
ที่จริงในประเทศเบียนหนาน ตำแหน่งนักการทูตนั้นเป็นตำแหน่งที่น่าอายมาก
เนื่องด้วยสถานที่ บวกกับนโยบายปิดประเทศ พวกเขาแทบไม่ต้องพบปะคนภายนอก มีเพียงอย่างเดียวก็คือนานกว่าหลายปีถึงจะมีการออกนอกประเทศไปทำความรู้จักสำรวจความก้าวหน้าของโลกด้านนอก
และไปแค่สองสามคนเท่านั้นเอง
คนอื่นก็ต้องอยู่ในประเทศดังเดิม
ดังนั้น แม้พวกเขาจะเป็นนักการทูต แต่หน้าที่จริงที่ต้องทำนั้น กลับกลายเป็นการค้นหากับจัดแจงการค้นพบสมุนไพรมีค่าและพืชพันธุ์ในป่า ยังมีแร่ สัตว์
แทบจะเป็นงานของนักธรณีวิทยา นักชีววิทยา และนักแร่วิทยาปะปนกันไปหมด
แต่เวลาส่วนใหญ่ พวกเขาก็เบื่อกันหมด
แต่ความเบื่อแบบนี้ พอมีเพื่อนใหม่คนหนึ่ง โห้หลีเฉินหลังจากที่มาแล้ว ก็แตกต่างจากทุกคนมาก
ภายในชีวิตที่น่าเบื่อของพวกเขา มีเรื่องที่ทำให้ผู้ชายพวกนี้ตื่นเต้นมากกว่าเดิม
นั่นก็คือ——
การมาทุกวันขององค์หญิง
องค์หญิงมีตำแหน่งที่สูงศักดิ์ พวกเขาที่มีตำแหน่งนักการทูตที่แทบไม่ได้ทำหน้าที่ตัวเอง ปกติก็แทบจะไม่มีโอกาสได้เจอองค์หญิงเลยด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่ได้เจอใบหน้าสละสลวยขององค์หญิงแล้ว และยังได้กินของว่างชาอาหารที่เธอนำมาในทุกวันอีก ถ้าโชคดียังได้พูดคุยกับเธอด้วยนะ
สำหรับพวกผู้ชายในกระทรวงการต่างประเทศแล้ว ตื่นเต้นกว่าฤดูใบไม้ผลิบานสะพรั่งอีก
นี่ไง วันนี้จะตกเย็นแล้ว องค์หญิงก็ส่งอาหารมาอีก
พวกผู้ชายต่างตื่นเต้นกันใหญ่ มองดูสาวงามที่เดินเข้ามาหน้าประตูอย่างสง่างามด้วยดวงตาเปล่งประกาย
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศเบียนหนาน
มองเพื่อนประดับบารมีดวงตา
“องค์หญิง”
พวกผู้ชายลุกขึ้นยืน เคารพอย่างมีมารยาท
แต่ขาดแต่ผู้ชายคนหนึ่ง
โห้หลีเฉินนั่งอยู่ที่นั่งใกล้หน้าต่าง มือที่มีกระดูกแบ่งแยกได้ชัดเจนกำลังพิมพ์แป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ตั้งใจไม่ถูกโลกภายนอกรบกวนเลย และยังไม่สนใจการมาเยี่ยมเยียนขององค์หญิง
วันแรกทุกคนรีบเตือนเขากันใหญ่ แต่ตอนนี้ ชินและชาไปแล้ว
ก็มีแต่โห้หลีเฉินผู้ชายที่หล่อเหลาถึงมีสิทธิ์เอาแต่ใจได้ เมินองค์หญิงที่สวยงามแบบนี้อย่างไม่ไร้เยื่อใย
แต่องค์หญิงกลับมีแต่เขาทั้งใจ ยอมเอาใจเขาทุกวัน
นี่ก็คือความแตกต่างระหว่างคนกับคน
ซาอินติมาแล้ว สายตาก็มองแต่โห้หลีเฉิน มองดูใบหน้าที่ตั้งใจของเขา สายตาเธอมีความรู้สึกที่แทบจะปกปิดไม่ได้
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า
“บอกแล้วไง ที่นี่ทุกคนเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเคารพทุกครั้งก็ได้ สบายๆหน่อย คิดว่าฉันเป็นคนธรรมดาก็พอแล้ว”
สายตาของผู้ชายมองซาอินติอย่างหลงใหล และพูดว่า
“องค์หญิงท่านเป็นคนเข้าใกล้ง่ายจริงๆ ท่านเป็นผู้หญิงที่สวยและสมบูรณ์แบบที่สุดเลย”
มารยาทที่ควรมีพวกเขาไม่กล้าทิ้งไป แต่ความรู้สึกดีที่มีต่อองค์หญิง กลับมีเพิ่มขึ้นทุกวัน
