บทที่660 เลี่ยนจริงๆเลย
ท้ายที่สุดเธอก็จะอยู่เพราะอย่างไรเธอก็ต้องไปกับพวกเขาด้วยเช่นกัน
เมื่อนึกถึงการได้เห็นโห้หลีเฉินทำสิ่งต่างๆ หรือบางทีเขาอาจจะช่วยหรืออะไรบางอย่างอยู่ เย้นหว่านก็มีพลังขึ้นมาโดยทันที
เธอไม่สนใจเรื่องเขินอายรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น “เธอรู้ไหมว่าพวกโห้หลีเฉินเขาอยู่ที่ไหน พาฉันไปที่นั่นหน่อยนะ”
กู้จื่อเฟยหยุดการเคลื่อนไหวของเธอไว้ครึ่งทาง
มุมปากของเธอกระตุก ก่อนจะมองไปที่เย้นหว่านด้วยสีหน้าขบขัน แล้วฟังเธอพูดติดตลก
“เลี่ยนจริงๆ โห้หลีเฉินเพิ่งจากไปเมื่อตะกี้ เธอก็จะตามไปแล้วเหรอ เสี่ยวหว่าน เธอจะทำตัวติดกันเกินไปหรือเปล่า คุณเกือบจะดีแล้ว”
แก้มของเย้นหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง ทำให้กู้จื่อเฟยถลึงตาใส่เธอ
เธอยืนยันว่า “ฉันไปช่วยงานจริงๆนะ ถ้าเธอรู้เธอพาฉันไปที่นั่นหน่อยได้ไหม”
“ฉันรู้ แต่ … “
กู้จื่อเฟยมองไปที่ขาใต้ผ้าห่มของเย้นหว่าน อย่างมีความหมายแฝงแล้วพูดติดตลก “เธอยังเดินไม่สะดวก ฉันก็ไม่มีความแข็งแรงเหมือนโห้หลีเฉิน ดังนั้นฉันอุ้มเธอไม่ไหวหรอกนะ”
เย้นหว่าน“… “
คุยต่อไปไม่ไหวแล้ว
ความเสน่หาในใจของเธอก็ดับลงแล้วเช่นกัน และตอนนี้เธอไม่สามารถเดินด้วยขาที่อ่อนแรงได้จริงๆ
น่าเบื่อจริงๆ
เย้นหว่านหมดเรี่ยวแรงไปชั่วขณะ เธอเอนหลังลงบนเตียงหมดแรง “ เธอมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า?”
“ ก็นิดหน่อย”
ขณะที่กู้จื่อเฟยพูด ดวงตาของเธอหรี่ลง จากนั้นเธอก็เดินไปที่เตียงของเย้นหว่าน แล้วนั่งลงด้วยท่าทางที่อ่อนแรง
เย้นหว่านมองไปที่เธอ แล้วเอ่ยถาม “มีอะไรหรือเปล่า”
“กู้ซึงกับฉันกำลังวางแผนที่จะกลับไปที่เมืองหนาน ในอีกไม่กี่วันนี้ หากเป็นไปได้ เราอาจจะออกเดินทางเวลาเดียวกันกับที่พวกเธอออกเดินทาง หากเธอมั่นใจเรื่องเวลาออกเดินทางโดยประมาณบอกฉันหน่อยได้ไหม”
เย้นหว่านขมวดคิ้ว “เธอรีบร้อนกลับไปขนาดนี้เลยเหรอ อาการบาดเจ็บของกู้ซึงยังไม่หายดี อยู่รักษาอาการบาดเจ็บให้หายสิ ฉันจะจัดคนมาดูแล”
กู้จื่อเฟยส่ายหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ
“อาการบาดเจ็บของกู้ซึง ไม่ได้ร้ายแรงในอะไรมาก แล้วมันก็เริ่มดีขึ้นมาก หลังจากรักษามาหลายวัน อย่างไรก็ตามพวกเธอก็จะไปแล้ว พวกเราอยู่ต่อไปก็ไร้ความหมาย กลับไปที่เมืองหนานจะดีกว่า”
เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของกู้จื่อเฟย เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้
เธอเข้าใจดี แม้ว่าความรู้สึกของกู้จื่อเฟยที่มีต่อเย้นโม่หลินจะจบลงไปแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกอึดอัดใจ และการอยู่ที่นี่มีแต่เธอที่ต้องทุกข์ใจ
กลับไปจะดีกว่า
หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเธอก็หยุดอยู่ที่ท้ายประโยค “อืมฉันจะถามโห้หลีเฉินให้นะ เกี่ยวกับเวลาที่พวกเราจะออกเดินทาง
ดวงตาของกู้จื่อเฟยกะพริบปริบๆ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ
สุดท้ายก็ตัองจากลา
อารมณ์ที่หดหู่อยู่ในใจของเธอหายวับไปและถูกปกปิดไว้อย่างดี
เย้นหว่านเข้าใจความรู้สึกของกู้จื่อเฟยชัดเจนดี
เธอกลอกตามองหาหัวข้ออื่นแล้วพูดว่า
“ เกิดอะไรขึ้น หลังจากที่เข้าไปเมื่อคืนนี้ ทำไมเช้านี้ถึงมารวมตัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่นกันล่ะคะ”
นี่เรื่องที่เย้นหว่านงงงวยอยู่
เรื่องแบบนี้ กู้จื่อเฟยกับกงจืออวีเองก็ไม่กล้าพูดออกไป เพราะไม่ใช่แค่เย้นโม่หลิน แม้แต่ป่ายฉีเองก็อยู่ด้วย
กู้จื่อเฟยเอ่ยตอบ “เมื่อคืนนี้ หลังจากที่เธอเดินเข้าไปแล้ว พวกบอดี้การ์ดคิดจะเดินตามเข้าไปด้วย พวกเราเองก็ขวางไว้ได้ไม่นาน ตอนที่พวกเขาพุ่งตัวเข้าไปป่ายฉีกับ… พี่ชายของเธอก็มาถึงพอดี”
พอพวกเขามาถึง เรื่องราวหลังจากนั้น ไม่ต้องพูดทุกอย่างก็ชัดเจนแล้ว
เย้นโม่หลินจัดการบอดี้การ์ดทั้งสองคน ดังนั้นตอนที่เธออยู่ข้างใน จึงไม่มีบอดี้การ์ดคนอื่นเข้ามาสร้างความวุ่นวาย
เย้นหว่านถามขึ้นอีกครั้ง “แล้วคุณแม่ของฉัน … “
“ฉันเข้าไปรอในห้องโถง ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ต่อมาฉันเห็นบอดี้การ์ดสองคนกับผู้หญิงชื่อเย้นโน่ลงมาด้วยกัน”
หลังจากหยุดไปสักพัก กู้จื่อเฟยก็พูดต่อ“ พี่ชายของเธอ ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างมา ดังนั้นตอนที่เขาเห็นเย้นโน่ เขาก็จัดการทันที ดูเหมือนเธอจะถูกจัดการค่อนข้างหนักเหมือนกัน”
เย้นหว่าน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในช่วงแรก
เรื่องที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้และเธอไม่มีเวลาจัดการกับเย้นโน่เอง เธอไม่ได้คาดหวังว่าเย้นโม่หลินจะช่วยเธอจัดการกับเรื่องเมื่อคืนนี้
เมื่อตกอยู่ในมือของเย้นโม่หลิน ไม่เกิดผลดีกับเย้นโน่อย่างแน่นอน
ความโกรธในใจของเย้นหว่าน หายไปหมดแล้ว
เธอมองไปที่กู้จื่อเฟยแล้วถามว่า “แล้วเมื่อคืนเธอไม่ได้อยู่ในห้องรับแขกกับพี่ชายของฉันเหรอ”
ใบหน้าของกู้จื่อเฟยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย สีหน้าของเธอสับสนมาก
เธอรีบพูดว่า “ยังมีกู้ซึงด้วย… ”
ตอนนี้เธอยังจำความรู้สึกใกล้ชิดกับเย้นโม่หลินในห้องโถงเมื่อคืนนี้ได้
แม้ว่าพวกเธอจะอยู่ในตระกูลเย้นจนถึงทุกวันนี้ แต่การติดต่อสื่อสารและระยะห่างระหว่างเธอกับเย้นโม่หลินนั้นยังห่างไกลกันมาก
เมื่อคืน มันเหมือนของขวัญที่สวรรค์ให้กับเธอ
แต่มันก็มันทรมานเช่นกัน
กู้จื่อเฟยไม่อยากพูดมากเกินไปจึงเล่าเรื่องต่อ “ใช้เวลาไม่นาน ป่ายฉีกับแม่ของเธอก็เดินลงบันได แม่ของเธอมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึง ข้อตกลงเมื่อคืนนี้ได้กลายเป็นข้อสัญญาที่พวกเขาได้ทำต่อกันไว้แล้ว “
ดังนั้น เย้นหว่านและโห้หลีเฉินจึงได้รับอนุญาตให้อยู่ชั้นบนด้วยกันหนึ่งคืน
และทุกคนนั่งรออยู่ชั้นล่าง
เย้นหว่านนึกถึงบทสนทนาเมื่อเช้านี้ ยังเดาได้ว่า ป้ายฉีน่าจะบอกกงจืออวี ถึงอาการของโห้หลีเฉินแล้ว
เรื่องทุกอย่างดำเนินมาจนอาจถึงจุดนี้ แสดงว่าเมื่อคืนกงจืออวีเลือกที่จะประนีประนอม
ทุกอย่างดำเนินมาถึงตอนนี้ เย้นหว่านไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี และ เธอกับโห้หลีเฉินต่างก็ยินยอมกับการคบหาของเราสองคนแล้ว
เมื่อคืนที่ผ่านมา ดูเหมือนว่ากู้จื่อเฟยและเย้นโม่หลินจะไม่ได้แค่เหมือนอยู่ด้วยกันในห้องรับแขกธรรมดาๆ
เย้นหว่านมองไปที่กู้จื่อเฟยอย่างสงสัย พยายามที่จะจับพิรุธอะไรบางอย่างจากการแสดงออกของเธอ
กู้จื่อเฟยรู้สึกไม่สบายใจ ตอนที่เห็นเย้นหว่านจับขอบผ้าห่มแน่น ก่อนจะเอ่ยพูดว่า
“ เสี่ยวหว่าน เมื่อคืนเธอกับโห้หลีเฉินทำกันหนักแค่ไหน เขาแข็งแกร่งมากเลยเหรอ ตอนนี้เธอลุกขึ้นเดินไหวไหม”
ริมฝีปากของเย้นหว่านกระตุก เธออายจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับกู้จื่อเฟยแล้ว
พอจะเปลี่ยนเรื่องเธอก็เปลี่ยนเรื่องเลย มันจะเร็วไปไหม
แต่ภาพเหตุการณ์ที่บ้าคลั่งเมื่อคืนฉายขึ้นมาในใจของเธออีกครั้ง โดยไม่ได้ตั้งใจ แก้มของเธอร้อนเป็นไฟอีกครั้ง
เธอพูดด้วยความกระดากอาย“ฉันแค่เหนื่อย กู้จื่อเฟย เธอพอเลยนะ”
“โธ่ เสี่ยวหว่าน เราเป็นเพื่อนที่ไม่มีความลับต่อกันไม่ใช่เหรอ เธอบอกรายละเอียดของเรื่องเมื่อคืนให้ฟังหน่อยสิ”
กู้จื่อเฟยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ใบหน้าของเย้นหว่านกลายเป็นสีแดงมากขึ้น เธอยื่นมือออกไปเพื่อผลักกู้จื่อเฟยออกไปเล็กน้อย
เธอกัดฟันและพูดว่า “เรื่องแบบนี้ไม่สามารถบรรยายได้ และต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองเท่านั้น เธอสามารถหาผู้ชายที่รักมามีลองดูสักครั้งจะได้รู้”
“ หรือจะให้ฉันช่วยหาผู้ชายให้เธอลองดู?”
เย้นหว่านมีโอกาสได้โต้กลับบ้างแล้ว
เดิมทีคิดว่า กู้จื่อเฟยจะอายด้วยวิธีนี้ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สนใจเลย แล้วยังยิ้มอย่างเปิดเผย
“ได้สิ เธอหาผู้ชายที่แข็งแกร่งเหมือนโห้หลีเฉินให้ฉันสักคน ที่สามารถทำให้ขาของฉันหมดแรงได้”
เย้นหว่าน“… “
ด้านการต่อปากต่อคำ เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกู้จื่อเฟยจริงๆ
เย้นหว่านรู้สึกอับอายและประหม่า เธอปิดปากของกู้จื่อเฟย จากนั้นกู้จื่อเฟยก็ร้องลั่น
“ เดี๋ยวนะ เสี่ยวหว่าน เมื่อคืนพวกเธอได้ใช้ถุงยางอนามัยหรือเปล่า?”
