บทที่560 นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขา!
“หยุด! จับเธอไว้!”
สาวใช้ได้สติกลับมา รีบร้องตะโกนออกมา ทิ้งอาหารในมือแล้วไล่ตามไปทางเย้นหว่าน
เย้นหว่านวิ่งออกไปด้วยความเร็วที่สุดในชีวิตของเธอ
เธอเชื่อว่าเพียงแค่วิ่งออกไป เธอก็จะมีโอกาสออกไปได้
ตอนที่วิ่ง เธอก็เห็นวิวด้านนอกห้องอย่างชัดเจน ตรงทางเดินแห่งนี้ มีประตูอยู่หลายบาน หลายห้อง
ประตูแต่ละบานล้วนปิดเอาไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าด้านในเป็นอะไรกันแน่
จะเป็นคนที่ถูกขังเอาไว้เหมือนเธอหรือเปล่า?
หัวใจของเย้นหว่านจู่ๆก็หยุดชะงักไปทันที จะเป็นไปได้หรือเปล่าว่าโห้หลีเฉินก็ถูกขังอยู่ในห้องพวกนั้นด้วยเหมือนกัน?
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ความเร็วที่วิ่งไปอย่างเอาเป็นเอาตายก็ชะลอช้าลง มุ่งเข้าไปยังห้องพวกนั้นทันที แล้วบิดลูกบิดประตูออกมา
“ปัง”
เธอเปิดประตูไปอย่างรวดเร็วและยังรีบร้อน ทำเอาบานประตูกระทบเข้ากับผนังไปเต็มๆ
คนที่อยู่ด้านในตกใจจนมือกระตุกออกมา กรรไกรที่ถืออยู่ในมือ ทิ่มเข้าไปข้างหน้า เอาปลายแหลมแทงเข้าไปในผ้าพันแผลสีขาวอย่างจัง
เย้นหว่านเห็นภาพนี้ นิ่งค้างไปสักพัก รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย
“ขอโทษค่ะ ฉัน…”
เธอเตรียมจะขอโทษออกไป ก็ตกใจช็อกกับสิ่งที่เห็นสุดๆ ชายคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น บนใบหน้าพันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผลหันหน้ามา
ทั้งศีรษะของเขาพันไปด้วยผ้าพันแผลเต็มไปหมด ตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังแกะออก เผยให้เห็นบนศีรษะกับตรงหน้าผากที่เต็มไปด้วยบาดแผลเผาไหม้
บาดแผลเผาไหม้พวกนั้นยังใหม่มาก ถึงขนาดที่ยังไม่มีการตกสะเก็ดออกมาอย่างสมบูรณ์ มีเนื้อตายและเนื้อเน่า ดูน่ากลัวอย่างมาก
เย้นหว่านมองไปแค่แวบเดียว ลำคอบีบรัดแน่นขึ้นมาทันที จนเกือบจะอ้วกออกไป
คนคนนี้ ทำไมถึงได้ถูกไหม้จนกลายเป็นอย่างนี้ได้?
ยังมีชีวิตอยู่ มันก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว…
“คุณผู้ชาย ขอโทษค่ะ พวกเราประมาทไป ปล่อยให้เธอวิ่งหนีออกมาได้!”
สาวใช้ทั้งสี่ไล่ตามกันเข้ามา ดักอยู่ทางด้านหลังของเย้นหว่าน
ในขณะเดียวกันนั้นเอง พวกเธอก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ขอโทษขอโพยชายผู้มีบาดแผลเผาไหม้ที่อยู่ในห้องคนนั้น
ทั้งร่างของเย้นหว่านแข็งเกร็ง
สาวใช้พวกนี้ไล่ตามมา แผนการหลบหนีของเธอพังก่อนเวลาอันควร
แต่ทว่า พวกเธอเรียกชายคนที่อยู่ในห้องว่าคุณผู้ชาย?
งั้นเขาก็คงจะเป็นเจ้านายของที่นี่สินะ เป็นคนที่ช่วยเธอเอาไว้ เป็นคนที่ขังเธอเอาไว้
เย้นหว่านหันไปทางด้านในประตูทันที เดินเข้าไป ยืนอยู่ตรงหน้าชายคนนั้นด้วยระยะห่างเพียงสองก้าว มองเขาไปด้วยความจริงจังพลางพูดออกไป
“คุณรู้เรื่องที่โห้หลีเฉินตกลงไปใช่มั้ย?”
ดวงตาของชายคนนั้นถูกเผาจนผิดรูปไป แต่สายตากลับมองเย้นหว่านมาอย่างร้ายกาจ
น้ำเสียงของเขาแหบแห้งฟังยาก เหมือนกับเส้นเสียงได้รับความเสียหายอย่างหนัก
น้ำเสียงของเขาเป็นไปอย่างเชื่องช้า เอ่ยออกมาด้วยความประชดประชัน “นึกไม่ถึงว่าคำพูดแรกของเธอ จะถามถึงโห้หลีเฉินออกมา”
เย้นหว่านแข็งค้างไป
ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้า บนใบหน้าของเขาพันผ้าพันแผลเอาไว้ มองดูรูปทรงลักษณะไม่ออก เส้นเสียงของเขาได้รับความเสียหาย ฟังน้ำเสียงเดิมที่เคยมีไม่ออกเลย แต่โทนเสียงที่ฟังดูมีเจตนาร้ายนี้ของเขา กลับทำให้เย้นหว่านรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยอันน่าหวาดกลัวขึ้นมา
สีหน้าท่าทางเธอดูสั่นออกมา มองเขาไปอย่างไม่สบายใจเอามากๆ
“คุณเป็นใครกันแน่?”
“เหอะๆๆ เสี่ยวหว่าน เธอคิดว่าฉันเป็นใครกันล่ะ?”
ชายคนนั้นส่งเสียงหัวเราะออกมาสุดเสียง
ดวงตาที่โหดเหี้ยมของเขาจ้องมองเย้นหว่านไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เหมือนกับปีศาจร้ายที่ขึ้นมาจากขุมนรก ที่เตรียมจะดึงเย้นหว่านลงไปในนรกก็ไม่ปาน
สีหน้าของเย้นหว่านซีดเผือด ในหัวก็มีชื่อชื่อหนึ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยผุดขึ้นมา
เธอถอยหลังออกไปหลายก้าว เสียงสั่นออกมาไม่หยุด
“คุณคุณ…คุณคือ…”
เห็นท่าทางเย้นหว่านดูหวาดกลัวออกมา ผ้าพันแผลบนใบหน้าของชายคนนั้นก็ขยับขึ้น เหมือนกับว่าได้เผยรอยยิ้มออกมา
เขาเอ่ยพูดออกมาทีละคำๆ “ทำไม เห็นฉันไม่ตาย ตกใจมากเลย?”
การคาดเดาในใจของเย้นหว่าน ก็ได้รับการยืนยันออกมาทั้งหมด
และเธอก็เหมือนกับกำลังตกลงไปในขุมนรกขึ้นมาทันที
เป็นเขา!
นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขาจริงๆ!
“หยูซือห้าน เป็นนายที่ช่วยฉัน? เป็นไปได้ยังไง? ถึงแม้ว่านายจะไม่ได้โดนระเบิดตาย มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะยังมีแรงไปจัดการเรื่องในทะเลได้อีก!”
เธอรู้ดี ตอนที่โห้หลีเฉินอุ้มเธอกระโดดลงทะเล เรื่องที่ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นมันก็ไม่อาจคาดเดาออกมาได้แค่ไหน
ขนาดเย้นโม่หลินที่ตามกันมาติดๆ ก็ยังไม่ได้ช่วยเธอเอาไว้
หยูซือห้านในตอนนั้นได้วิ่งเข้าไปหาระเบิด ไม่ตายก็เจ็บหนักเหมือนกัน จะไปช่วยเธอได้ยังไงกัน
หยูซือห้านเห็นท่าทางที่ถูกทำให้ตื่นตกใจอย่างมากของเย้นหว่านแล้ว อารมณ์ที่อยู่ภายในใจนั้นรู้สึกไม่เลวเลยทีเดียว
เขาพูดอธิบายออกไปอย่างมีความสุข
“ระเบิดที่อยู่บนตัวเธอฉันเป็นคนผูกเอาไว้เอง ฉันก็ต้องคาดเดาทุกความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นเอาไว้แล้ว ในนั้นก็รวมไปถึงเรื่องที่โห้หลีเฉินจะต้องมาช่วยเธออยู่แล้วด้วย ส่วนฉันก็จัดระเบิดติดๆกันเอาไว้ และก็รู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายมันก็ปลดระเบิดออกไปไม่ได้ วิธีเพียงหนึ่งเดียวที่จะสามารถทำให้เธอมีชีวิตอยู่ได้ ก็คืออุ้มเธอกระโดดลงทะเล ใช้ประโยชน์จากแรงกระทบที่รุนแรงของทะเล สลัดเอาระเบิดบนตัวเธอออกไป”
เย้นหว่านเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง มองชายห่อหุ้มไปด้วยผ้าพันแผลไปทั้งร่างที่อยู่ตรงหน้า เหมือนกับว่ากำลังมองปีศาจตนหนึ่ง
ก่อนหน้าที่ยังไม่เกิดเรื่องขึ้น เขาก็ได้คาดเดาความเป็นไปได้ทุกอย่างเอาไว้แล้ว เอาความเป็นไปได้ทุกอย่างมาจัดเตรียมวิธีที่สอดคล้องกันเอาไว้
ดังนั้นเขาจึงได้นำหน้าเย้นโม่หลินไปก้าวหนึ่ง พาเธอขึ้นมาจากทะเลเงียบๆ
แล้วค่อยจับเธอมาขังเอาไว้ที่นี่ เพื่อเป็นหมากในการต่อรอง
เย้นหว่านหนาวสั่นไปทั้งร่าง เอ่ยถามออกไป “โห้หลีเฉินก็ถูกนายขังเอาไว้ด้วยใช่มั้ย?!”
น้ำเสียงที่เธอใช้ถามออกมานั้นฟังดูมั่นใจอย่างมาก
แต่ภายในใจนั้นกลับโอบอุ้มความคาดหวังไปด้วยจิตใจกระสับกระส่าย ไม่มีใครรู้หรอกว่าแท้จริงแล้วเธอหวังอยู่มากแค่ไหน ว่าให้หยูซือห้านตอบเธอมาว่าโห้หลีเฉินถูกเขาขังเอาไว้จริงๆ
อย่างนี้แล้วอย่างน้อยๆก็ได้พิสูจน์แล้วว่าโห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่
อีกอย่างในเมื่อสามารถใช้ประโยชน์จากแรงกระแทกเพื่อสลัดเอาระเบิดออกไปได้ โห้หลีเฉินจะต้องโยนระเบิดออกไปแน่ เป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้ถูกระเบิดเช่นกัน…
“ฉันหาศพของมันไม่เจอสักหน่อย”
คำพูดเดียวของหยูซือห้าน แสดงเจตนาที่ร้ายกาจออกมาอย่างสบายๆ
“แม้ว่าแรงกระทบจากทะเลจะสามารถสลัดระเบิดออกไปจากร่างของเธอได้ แต่ถ้าใกล้กันมากเธอก็ยังตายได้อยู่ ดังนั้นแล้วจะต้องมีคนพาลูกระเบิดออกไปให้ไกลจากเธอ”
เย้นหว่านนิ่งค้างไป
ตอนที่ลงไปในน้ำ เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าโห้หลีเฉินผลักเธอออกไป…
เสียงของหยูซือห้านแต่งแต้มไปด้วยท่าทางที่ดูมีความสุขออกมา “อย่างที่เธอคิด โห้หลีเฉินถือระเบิดเอาไว้ ถูกระเบิดจนร่างแหลกเป็นผุยผง”
“ดังนั้นแล้ว แม้แต่ศพของเขาคนของฉันก็งมหาขึ้นมาไม่ได้เลยยังไงล่ะ”
ทั้งร่างของเย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะสั่นออกมา
เธอถลึงตามองหยูซือห้านด้วยดวงตาแดงก่ำ แผดเสียงร้องตะโกนออกไปด้วยจิตใจที่ร้อนรุ่ม “ไม่ เป็นไปไม่ได้! นายโกหกฉัน นายโกหกฉัน!”
เธอไม่เชื่อ
ในเมื่อโห้หลีเฉินช่วยเธอได้ ก็จะต้องมีวิธีช่วยตัวเขาเองได้ด้วยเหมือนกัน
พละกำลังของเขามากมายขนาดนั้น มีความสามารถที่ดีมากอย่างนั้น จะต้องโยนระเบิดออกไปได้แน่!
ได้อย่างแน่นอน!
หาไม่เจอ เป็นไปได้แค่เพียงว่า แค่เพียงว่าเขานั้นได้รับคลื่นกระแทกไปแรงมาก แรงกว่าของเธอมาก ดังนั้นแล้วจึงถูกกระแทกออกไปไกลสักหน่อย
หรือไม่ก็ลอยออกไปในที่ที่ไกลออกไปจากตรงทะเลไปเลย คนพวกนั้นเพียงแค่หากันในบริเวณแถวๆนั้น ก็เลยไม่เจอเขา
“เธอไม่เชื่อฉันก็ไม่สน แต่ฉันเชื่อว่าเธอคงจะทำสิ่งนี้ได้”
หยูซือห้านยิ้มออกมาด้วยความคิดที่ชั่วร้าย นิ้วมือที่พันด้วยผ้าพันแผล ยื่นออกไปทางถาดรองที่อยู่ข้างๆไปด้วยท่าทีที่แข็งกระด้าง จากนั้น ก็เปิดผ้าสีขาวด้านบนออก
ของที่อยู่ด้านใน เผยออกมา
ชั่วพริบตาที่เย้นหว่านเห็นของสิ่งนั้นไปอย่างชัดเจน ทั้งร่าง เหมือนกับเข้าไปในถ้ำน้ำแข็งก็ไม่ปาน
