บทที่559 พวกเธอเป็นใคร
“มองอะไรนักหนา? เข้าไป!”
สีหน้าของสาวใช้มืดครึ้มออกมาทันที เดินไปข้างๆก้าวหนึ่ง เพื่อบดบังสายตาของเย้นหว่านเอาไว้
จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปทันที ผลักเย้นหว่านเข้าไปในห้องอย่างหยาบคาย
“ปัง!”
เสียงหนึ่งดังขึ้น ประตูห้องถูกปิดลง
สาวใช้ทั้งสี่คนยืนเรียงแถวกันอยู่หน้าประตู เหมือนกับกำแพงหนึ่งแนวไม่มีผิด บล็อกทางออกของเย้นหว่านเอาไว้
เห็นได้ชัดว่าความหมายของพวกหล่อนก็คือไม่ต้องการให้เธอออกไปนั่นเอง
ในใจของเย้นหว่านยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นกว่าเดิม
เธอเริ่มตระหนักได้ว่าเธอไม่ได้ถูกช่วยมาเลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนกับว่าจะถูกขังเอาไว้…
เธอถอยไปข้างหลังอย่างระวังตัว เอ่ยถามออกไปเสียงเข้ม
“พวกเธอเป็นใคร?”
“พวกฉันเป็นใคร เธอไม่ต้องรู้ เธอแค่ต้องนอนอยู่ที่นี่ให้ดีๆ พักผ่อนให้ร่างกายฟื้นฟูดีขึ้น”
สาวใช้พูดเสียงแข็งออกมา แล้วได้เดินเข้าไปทางเย้นหว่าน
ส่วนสาวใช้อีกสองคน กลับเดินไปเครื่องที่มีสายพวกนั้นอยู่ข้างๆ เริ่มทำการล้างทำความสะอาดสายยางที่เปื้อนเลือดไปอย่างคล่องแคล่ว
เย้นหว่านเห็นแล้วก็รู้สึกกลัวขึ้นมา นี่พวกเธอจะสอดสายอะไรแปลกๆพวกนั้นเข้ามาบนร่างของเธออีกงั้นหรอ?
พูดว่ารักษาร่างของเธอให้ดี ความจริงแล้ว กลับไม่รู้ว่าตกลงแล้วกำลังคิดยังไงอยู่กันแน่
ไม่แน่ว่าอาจจะสูบเลือดเธอไปจนเกลี้ยงก็ยังไม่แน่เลยด้วยซ้ำ
เย้นหว่านยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวขึ้นมา ถอยออกไปทีละก้าวๆ ร้องตะโกนออกไปอย่างกระวนกระวาย
“พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร? ! ฉันเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเย้น พี่ชายฉัน พ่อแม่ฉันมีอำนาจล้นฟ้า! ทางที่ดีพวกเธอรีบให้ฉันออกจากที่นี่ไปดีกว่านะ ฉันจะทำเป็นว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร แล้วยังจะให้ของขวัญขอบคุณพวกเธออย่างงามแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็รอพี่ชายฉันหาฉันเจอ พวกเธอไม่มีชีวิตอยู่ต่อแน่!”
เย้นหว่านขู่พลางล่อลวงด้วยผลประโยชน์ออกไป
แต่เหล่าสาวใช้พวกนั้น กลับยังคงนิ่งไม่ไหวติง
พวกเธอเหมือนราวกับว่าไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉยออกมา เดินเข้าไปหาเย้นหว่าน
“อย่าเข้ามา!”
เย้นหว่านรีบขัดขืนออกไปทันที แต่เรี่ยวแรงของสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้ามันมากกว่าเธอเป็นสิบเท่า จับเธอเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย ทำเอาเธอขยับไปไหนไม่ได้
พวกเธอลากเธอไปอย่างแรง พาเย้นหว่านกดลงไปบนเตียง
สาวใช้อีกสองคน ก็ได้เอาสายยางพวกนั้นเสียบมาที่ร่างของเย้นหว่านสายแล้วสายเล่าอย่างคล่องแคล่วเข้ามาใหม่อีกครั้ง
“ตกลงนี่มันคืออะไรกันแน่?”
เย้นหว่านขัดขืนออกไปตื่นตระหนก แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย
สายยางพวกนั้นแทงเข้ามาบนผิวเจ็บมาก สายแล้วสายเล่า เจ็บจนเหงื่อเย็นไหลพรากออกมา
สาวใช้ยืนกันอยู่ข้างๆเตียง น้ำเสียงเย็นชาไม่แยแส
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ เธอก็แค่ให้ความร่วมมือ มันจะทรมานน้อยลง”
ความหมายก็คือเธอไม่ให้ความร่วมมือ พวกเธอจะไม่เบามือแน่
พวกเธอ เป็นใครกันแน่?
เย้นหว่านรู้สึกกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองไปล่วงเกินคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอกัดฟัน ข่มกลั้นความเจ็บเอาไว้ พลางเอ่ยออกไป
“ได้ ฉันร่วมมือด้วยก็ได้ เธอช่วยบอกฉันหน่อยได้หรือเปล่าว่าผู้ชายคนที่ตกน้ำมาพร้อมกับฉันคนนั้น เขาเป็นยังไงบ้าง?”
เย้นหว่านมองสาวใช้ไปด้วยสายตาที่เป็นประกาย น้ำเสียงแทบจะเว้าวอนออกมา “รบกวนเธอบอกฉันหน่อย ฉันก็แค่อยากทราบข่าวของเขาเท่านั้นเอง แล้วฉันจะให้ความร่วมมือกับพวกเธอแน่”
สาวใช้เอ่ยเสียงเย็นออกมา “ตอนที่ส่งเธอมา มีแค่เธอคนเดียว”
ส่งเธอมา?
เย้นหว่านขมวดคิ้ว “ใครเป็นคนส่งฉันมา? ฉันเจอเขาได้มั้ย?”
“ตอนนี้ไม่ได้”
สาวใช้เอ่ย “ตอนที่เขาอยากเจอเธอ ก็จะได้เจอเอง”
โทนเสียงที่ฟังดูหงุดหงิด เหมือนกับว่าเจอหน้าเธอครั้งหนึ่ง ล้วนแล้วแต่เป็นการทำทานทั้งนั้น
แต่ก็หมายความว่าจะไม่ได้ไม่มาเจอเธอเลยเหมือนกัน
เย้นหว่านไม่เข้าใจเลย คนคนนั้นมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ยิ่งไม่เข้าใจเลยว่าตกลงแล้วเขาต้องการอะไรกัน
แต่ในใจของเธอนั้นคิดแต่เรื่องของโห้หลีเฉินว่าเขาจะปลอดภัยหรือเปล่า จะให้มาอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้ยังไงกัน?
ในใจของเย้นหว่านเหมือนกับถ่านที่กำลังเผาไหม้ คิดจะหนีออกไปตลอดเวลา
“ฉันอยากเจอเขาตอนนี้…”
คำพูดของเย้นหว่านยังไม่ทันได้พูดจบ สาวใช้ก็ได้หยิบเข็มขึ้นมา แทงลงมาบนลำคอของเย้นหว่าน
เจ็บ
เธอทำอะไร?
เย้นหว่านเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง อยากจะขัดขืนออกไป แต่ตรงหน้า จู่ๆมันกลับตกอยู่ในความมืด
ไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะไป
เย้นหว่านนอนหลับสนิทไป ไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหน
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา สมองมันวิงเวียน บวมออกมาอย่างมาก
ความคิดแรกของเธอ ก็คือโห้หลีเฉิน
เธอลุกขึ้นนั่งทันที สิ่งที่เห็นยังคงเป็นห้องสีขาวสะอาดแห่งนี้เหมือนเดิม และเครื่องมือขนาดใหญ่ข้างๆเธอก็ไม่อยู่แล้ว สายยางบนร่างของเธอก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน
บนผิว มีเพียงแค่รอยแผลเล็กๆ
เห็นสภาพของตัวเองชัดเจนแล้ว ในใจของเย้นหว่านก็หม่นลง เธอยังถูกขังอยู่ที่นี่
ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เธอกระโดดลงทะเลมาจนถึงตอนนี้ ผ่านไปกี่วันแล้ว
ยิ่งไม่รู้ว่า ตอนนี้โห้หลีเฉินมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว
เธอร้อนใจขึ้นมา จึงรีบลงจากเตียงไปในทันที วิ่งเหยาะๆไปยังหน้าประตู ลองบิดลูกบิดออกไป ประตูก็ยังคงล็อกอยู่ เปิดไม่ออก
ในใจของเย้นหว่านหม่นหมองออกมา
ครั้งนี้ เธอไม่ได้ทุบประตูตะโกนเรียกคนออกไปอีก แต่ได้เดินตรงไปทางหน้าต่างของห้อง
ในเมื่อเดินออกจากทางประตูทางเข้าหลักไม่ได้ งั้นเธอก็ปีนออกไปทางหน้าต่าง
เย้นหว่านรีบลงมือทันที การผลักหน้าต่างให้เปิดออกไป เธอเสียแรงไปเยอะมาก กว่าจะเปิดหน้าต่างออกมาได้
เธอไม่กล้ารีรอ จึงรีบปีนขึ้นไปบนหน้าต่าง
ทันทีที่ปีนขึ้นไป เสียง “ป๊อก” ก็ดังขึ้น หัวของเธอชนเข้ากับผนัง
เจ็บมาก
เธอลูบหัวไปด้วยความเจ็บปวด ก่อให้เกิดความสงสัยขึ้นมามากยิ่งขึ้น
ด้านนอกนี้เห็นได้ชัดแล้วว่าเป็นสวนดอกไม้ ทำไมเธอถึงชนผนังได้?
เย้นหว่านยื่นมือออกไปสัมผัสตรงหน้าต่างด้วยความงงงวย ผลที่ได้ก็คือแตะไปโดนผนังเข้าเต็มๆอย่างไม่น่าเชื่อ
และตรงที่ดูเหมือนว่าจะเป็นวิวสวนดอกไม้นั้นเอง แท้จริงแล้วก็เป็นผนังชัดๆ!
หน้าต่างนี้นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นของปลอมไปได้?!
เย้นหว่านตื่นตกใจรู้สึกไม่ดีไปหมด
การออกแบบแปลกๆอะไรของห้องนี้เนี่ย แม้แต่หน้าต่างก็ยังปลอม นี่มันก็ได้แสดงความหมายบางอย่าง ห้องแห่งนี้ไม่มีทางออกที่จะหนีออกไปได้เลย!
ภายในใจของเย้นหว่านหนาวสั่นขึ้นมา รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาเป็นระลอกๆ
นี่คือถึงกับสร้างคุกปิดตายให้เธอโดยเฉพาะ?
“เธอเป็นใครกันแน่?! ทำไมถึงจะต้องขังฉันเอาไว้ด้วย?!”
เย้นหว่านทั้งโกรธและทั้งหงุดหงิดใจขึ้นมา ตะโกนต่อว่าออกไปกับห้องด้วยความตื่นตระหนก
แต่เธอก็อยู่ในห้องเพียงลำพัง ไม่ได้มีใครตอบเธอเลย
ด้านนอกประตู ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยแม้แต่น้อย
เย้นหว่านกลับรู้สึกไม่ยินยอม เธอทนไม่ไหวแล้ว เธอยังอยากจะรู้ว่าโห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เธอไม่อาจอยู่ที่นี่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เธอพุ่งไปทางหน้าประตู ทุบประตูไปด้วยความร้อนใจ
ปากก็ร้องตะโกนเสียงดังออกไปไม่หยุด
“ปล่อยฉันออกไป ฉันต้องการจะออกไป!”
“เธอไสหัวออกมานะ!”
“เธอเป็นใครกันแน่ เธอไม่กลัวหรือไงว่าหลังจากนี้ฉันจะกลับมาแก้แค้นเธอน่ะ?!”
……
เสียงตะโกนเธอดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ตะโกนออกไปจนเสียงแหบแห้ง
เธอไม่เชื่อว่าคนด้านนอกไม่ได้ยิน แต่คนพวกนั้น กลับปล่อยผ่านเสียงตะโกนของเธอ บ่งบอกว่าไม่คิดจะสนใจเธอเลยสักนิด
ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหน เย้นหว่านได้ตะโกนออกไปจนเจ็บแสบคอไปหมด ทั้งร่างหมดแรงไปหมด
ในเวลานี้เอง ประตูห้องจู่ๆก็เปิดออกมาจากทางด้านนอก
ลำตัวของเย้นหว่านแข็งเกร็งออกมาทันที ออกแรงไปอย่างกะทันหัน เผยความเร็วในการโถมเข้าไปด้านหน้า พุ่งออกไปด้านนอกอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
คนที่เปิดประตูนึกไม่ถึงว่าเย้นหว่านจะจู่ๆก็มาไม้นี้ ก็ถูกชนไปจนรับมือไม่ทัน จนล้มลงไปข้างๆ
แต่เย้นหว่านก็ได้ถือโอกาสใช้ช่องว่างนี้ วิ่งออกไปด้านหน้าอย่างไม่มีหยุดยั้งเลยแม้แต่น้อย
