บทที่549 พลิกผัน
หยูซือห้านที่ยืนกระหืดกระหอบอยู่หัวมุม ได้ยินคำพูดนี้แล้วตัวเกร็งขึ้นมาทันที
เขามองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสีหน้าซีดเซียว จากนั้นก็เห็นมือของโห้หลีเฉินถือปืนสีเงินไว้กระบอกหนึ่ง หัวปืนสีดำกำลังเล็งเขาอยู่
ตำแหน่งของเขาในตอนนี้ ถึงแม้สามารถหลบการเพ่งเล็งของสไนเปอร์ แต่กลับหลบโห้หลีเฉินไม่ได้
คราวก่อนตอนที่แข่งยิงปืน เขาก็เคยเห็นกับตาแล้วว่าฝีมือการยิงปืนของโห้หลีเฉินแม่นยำสุดๆ
โห้หลีเฉินตั้งมั่นแน่วแน่ที่จะฆ่าเขา ถ้าเหนี่ยวไกเขาก็มีแต่ตายสถานเดียว
หยูซือห้านสีหน้าซีดเซียว
โห้หลีเฉินก้มมองเย้นหว่านที่อยู่ในอ้อมกอด มืออีกข้างปิดตาเธอไว้ และพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณอย่าดู”
จะนองเลือดและเป็นเสนียดจัญไรกับสายตา
เย้นหว่านเกลียดหยูซือห้านสุดๆ แทบอยากเห็นเขาตายกับตา แต่โห้หลีเฉินปิดตาเธอไว้ ทันใดนั้นเธอก็เปลี่ยนใจไม่อยากดูแล้ว
ในเมื่อเขามาแล้ว งั้นก็มอบให้เขาจัดการทุกอย่างอย่างสบายใจ
เธอแค่อยู่ในอ้อมกอดเขาก็พอ
โห้หลีเฉินปลอบโยนเย้นหว่านเสร็จ ตอนที่เงยหน้ามองไปที่หยูซือห้าน พริบตาเดียวแววตาก็เปลี่ยนมาเฉียบคมสุดๆ
นิ้วมือเขาได้ลั่นไกปืนอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด แม้แต่คำสั่งเสียก่อนตายก็ไม่คิดจะให้หยูซือห้านได้พูด
หยูซือห้านสีหน้าเปลี่ยนไป รีบตะโกนเสียงดัง “หยุดนะ ถ้าฉันตาย เย้นหว่านก็ต้องตายเหมือนกัน!”
จู่ๆหยูซือห้านยกมือขึ้น ส่วนมือของเขาได้กุมรีโมทคอนโทรลสีแดงไว้อันหนึ่ง นิ้วมือของเขาได้กดปุ่มลงไปแล้ว
“แค่ฉันปล่อยปุ่มกดนี้ ระเบิดที่ติดอยู่ในตัวเย้นหว่านก็จะระเบิดทันที!”
มือที่ลั่นไกปืนของโห้หลีเฉินแข็งทื่อไว้ทันที
เขาขมวดคิ้ว สายตาเฉียบคมมองไปที่บนตัวของเย้นหว่าน
เย้นหว่านเองก็ตกใจเหมือนกัน ที่ยิ่งกว่าคือรู้สึกประหลาดใจ
เธอรีบเอามือที่โห้หลีเฉินปิดตาเธอไว้ลง จากนั้นได้พูดด้วยความสงสัย “ชุดที่ฉันใส่เป็นแค่ชุดแต่งงานธรรมดาเฉยๆ ไม่ได้ซ่อนของอะไรไว้ เขาโกหกหรือเปล่าคะ?”
“จนป่านนี้แล้วผมยังจะโกหกอีกทำไม? เย้นหว่าน ในเสื้อคลุมไหล่ของคุณ มีระเบิดติดซ่อนไว้!”
หยูซือห้านกัดฟันพูดออกมาทีละคำอย่างเย็นชา “เดิมทีผมไม่คิดจะใช้ ตอนนี้หรอก กลับตอนนี้กลับได้ใช้ประโยชน์แล้ว ฮ่าๆ”
แถมยังเป็นประโยชน์ที่ใช้พลิกผันช่วยชีวิต
เย้นหว่านได้ยินคำนี้แล้วแข็งทื่อในทันที
ก่อนหน้านี้ ตอนที่ใส่ชุดแต่งงาน หยูซือห้านก็บังคับให้เธอใส่เสื้อคลุมไหล่ตัวนี้ ตอนนั้นเธอดูไม่ออกว่ามีพิรุธอะไร แค่รู้สึกว่าหยูซือห้านบ้าไปแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาได้เตรียมการไว้ตั้งนานแล้ว ติดตั้งระเบิดอยู่ในเสื้อคลุมไหล่ตัวนี้!
“ฉึก……” ดังขึ้นเสียงหนึ่ง โห้หลีเฉินยื่นมือฉีกชั้นในของเสื้อคลุมไหล่ที่อยู่บนตัวของเย้นหว่านออกอย่างไม่ลังเล
จากนั้นก็เห็นระเบิดคุณสมบัติพิเศษติดอยู่กับเสื้อคลุมไหล่!
มีระเบิดจริงๆด้วย!
เย้นหว่านสีหน้าซีดเซียว
โห้หลีเฉินขมวดคิ้วอย่างโหด และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ไม่เป็นไรนะ ผมช่วยคุณเอาออก” ระหว่างพูด เขาก็ได้ลงมือจะช่วยเย้นหว่านแกะเสื้อคลุมไหล่ออกทันที
แต่เพิ่งขยับ เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น
เขาเจอสถานการณ์แบบเดียวกันกับเย้นหว่าน ยิ่งแกะก็ยิ่งแน่น
หยูซือห้านชูรีโมทขึ้นสูงๆ และหัวเราะเสียงดังอย่างได้ใจ
“นี่เป็นหัวเชื่อมพิเศษ ไม่มีวิธีพิเศษ ใครก็แกะไม่ออกหรอก อ้อใช่ พวกมึงก็อย่าคิดกรีดเชือกทิ้งนะ ด้านในของเชือกมีสายไฟอยู่ แค่ตัดสายไฟขาดก็จะระเบิดทันที!”
แกะไม่ได้ และกรีดเชือกขาดไม่ได้ด้วย!
ถึงแกะเสื้อคลุมไหล่ตัวนี้ทิ้ง ระเบิดลูกนี้ก็ยังมัดอยู่ที่บนตัวของเย้นหว่านอย่างแน่นหนาอยู่ดี
หยูซือห้านได้คิดทุกอย่างไว้ตั้งนานแล้ว
เย้นหว่านหนาวเหน็บไปทั้งตัวทันที
เธอไม่สงสัยคำพูดของหยูซือห้านเลย เพราะตอนที่อยู่บนเรือยอร์ช เธอก็เคยเสียเปรียบกับหัวเชื่อมนี้แล้ว
หัวใจเธอเต้นแรงอย่างกระวนกระวาย จู่ๆมือที่จับเสื้อของโห้หลีเฉินไว้ได้เปลี่ยนเป็นผลักเขาออก
“คุณอยู่ห่างฉันหน่อย”
บนตัวเธอมีระเบิด อาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
สีหน้าโห้หลีเฉินบึ้งตึงและเยือกเย็น เขาไม่ถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว ยังคงกอดเย้นหว่านไว้ในอ้อมกอดอีกเช่นเคย
เสียงของเขายังคงใจเย็นเหมือนเดิม พร้อมพูดกับเธออย่างละมุนละม่อม “ไม่ต้องกลัวนะ ถ้ามันอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ก็จะไม่ให้มันระเบิดหรอก”
นี่แค่ข่มขู่เฉยๆ
หยูซือห้านพูดอย่างไม่ปกปิดเลยสักนิด “ใช่ ขอแค่พวกมึงเชื่อฟัง กูก็จะไม่ให้มันระเบิดง่ายๆหรอก”
โห้หลีเฉินมองหยูซือห้านด้วยสีหน้าบูดบึ้งและเย็นชา พร้อมถามด้วยเสียงเย็นชา “นายจะเอายังไง ว่ามา!”
น้ำพูดเหมือนเป็นการสั่งการ
หยูซือห้านขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจสุดๆ เวลานี้ เย้นหว่านได้ตกอยู่ในมือของเขาแล้ว โห้หลีเฉินยังกล้าดูถูกเขาอีก
เขาชูรีโมทคอนโทรลขึ้นมาสูงๆ แต่ละถ้อยคำเหมือนเบียดออกมาจากซอกฟันยังไงอย่างงั้น “โห้หลีเฉิน กูจะให้มึงใช้ชีวิตแลกชีวิต!”
เย้นหว่านหายใจเข้าทางปากทีหนึ่ง และเปิดปากพูดโดยไม่คิด “ไม่มีทาง! หยูซือห้าน ถ้าแน่จริงนายก็ให้มันระเบิดไปเลย มากสุดก็แค่ฉันตายไปพร้อมนาย”
เธอยอมตาย ก็จะไม่พลอยทำให้โห้หลีเฉินเกิดเรื่องด้วยเด็ดขาด
เธอทนรับกับค่าตอบแทนแบบนี้ไม่ได้
มือที่โห้หลีเฉินกุมไหล่เย้นหว่านไว้ได้กุมแน่นยิ่งขึ้น
เขามองเย้นหว่านด้วยสายตาซับซ้อน รู้สึกเหนือความคาดหมายอย่างบอกไม่ถูก ไม่นึกเลยว่าเธอจะปกป้องเขาถึงขั้นนี้
ยอมที่จะตาย?
เขาจะยอมให้เธอเกิดอุบัติเหตุแม้เพียงเล็กน้อยได้อย่างไร
โหหลีเฉินตบไหล่เย้นหว่านเบาๆ จากนั้นได้หันไปมองหยูซือห้านด้วยสายตาเย็นเฉียบ
ปืนหมุนอยู่ในนิ้วมือรอบหนึ่ง จากนั้นได้เล็งมาที่ตัวเองอย่างชิวๆ
จากนั้น เขาหัวเราะออกมาอย่างประชด “ชีวิตแลกด้วยชีวิต? หรือนายจะให้ฉันยิงมาที่ตัวเอง?”
หัวปืนสีดำแกว่งไปมาเล็กน้อย เล็งอยู่ที่บนตัวของโห้หลีเฉินอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ
เหมือนกับว่าเขาเหนี่ยวไกใส่ตัวเอง เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากๆ
ลมหายใจของเย้นหว่านหยุดชะงัก
เธอมองโห้หลีเฉินอย่างตื่นตกใจ กลัวเขาจะเหนี่ยวไกและทำเรื่องโง่จริงๆ
หยูซือห้านขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ “มึงโยนปืนทิ้ง!”
ฝีมือการยิงปืนของโห้หลีเฉินยอดเยี่ยมมาก อีกอย่างโห้หลีเฉินเป็นคนที่หัวใจปราดเปรื่อง วิธีการของเขาป้องกันยังไงก็ป้องกันไม่ได้ ถึงรับปากว่าจะเหนี่ยวไกใส่ตัวเอง ไม่แน่ สุดท้ายคนที่โดนยิงกลับเป็นหยูซือห้านก็ได้
เขาไม่เอาชีวิตตัวเองไปเดิมพันแบบนี้หรอก
โห้หลีเฉินหัวเราะประชดอย่างเย็นชา “นายจะเอาชีวิตฉันไม่ใช่เหรอ?”
“โยนปืนทิ้ง!”
หยูซือห้านสีหน้าระแวดระวัง และเร่งเขาอีกครั้ง
กลับเป็นโห้หลีเฉินที่ไม่แคร์ มือยกขึ้นปุ๊บก็ได้โยนปืนทิ้งลงที่พื้นโดยตรง
มองปืนที่ทิ้งอยู่บนพื้น ในที่สุดเย้นหว่านที่อกสั่นขวัญแขวนก็ได้โล่งอกไปที
แต่ก็ยังรู้สึกกระวนกระวายใจมากอยู่ดี
ไม่ใช้ปืน แล้วเงื่อนไขของหยูซือห้านคืออะไรกัน?
สายตาเฉียบคมของหยูซือห้านสำรวจโห้หลีเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เอาอาวุธที่ติดตัวมาทั้งหมดทิ้ง”
นี่ช่างระมัดระวังและขี้ขลาดตาขาวจริงๆ
โห้หลีเฉินได้โยนมีดและซองกระสุนลงบนพื้นด้วยท่าทางว่องไว
เขากางแขนออก กิริยาท่าทางเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน
“ไม่มีแล้ว นายจะเอายังไงกันแน่? รีบพูดมา”
หยูซือห้านถือรีโมทคอนโทรลไว้ ชีวิตของเย้นหว่านอยู่ในมือของหยูซือห้าน อาจจะเกิดเรื่องได้ทุกเมื่อ
เขาไม่อาจทนเห็นอันตรายแบบนี้ดำรงอยู่นานเกินไป
หลังจากหยูซือห้านแน่ใจแล้วว่าบนตัวโห้หลีเฉินไม่มีสิ่งของอันตรายอย่างอื่นอีก ทีนี้ถึงได้เอายาออกมาจากตัวขวดหนึ่ง
เขาพูดว่า “มึงกินยานี่ซะ แล้วกูจะปล่อยเย้นหว่าน”
“ได้”
โห้หลีเฉินตอบตกลงโดยที่ไม่ต้องคิดเลย
เย้นหว่านกลับรู้สึกใจคอไม่ดี เธอกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น “ฉันไม่เห็นด้วย ห้ามกิน!”
ยาที่หยูซือห้านเอาออกมา จะเป็นของดีอะไรได้?
เกรงว่ากินแล้วคงจะตายโดยตรงเลย
ไม่นึกเลยว่าโห้หลีเฉินจะรับปาก!
เย้นหว่านจับโห้หลีเฉินไว้แน่น พร้อมส่ายหัวอย่างเด็ดเดี่ยว
“อย่ากินนะคะ พวกเราอย่าถูกเขาข่มขู่”
สายตาลุ่มลึกของโห้หลีเฉินมองเย้นหว่าน เม้มริมฝีปากบางและส่ายหัวเล็กน้อย “เย้นหว่าน ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่มีทางเป็นอะไรหรอก”
กินยาพิษ ยังจะไม่เป็นอะไรได้เหรอ?
เย้นหว่านจะบ้าตายอยู่แล้ว
