บทที่ 528 ผมต้องการคุณ เป็นเกียรติของคุณ
ภายใต้การกระเด้งกระดอนอย่างทารุณบนรถ เย้นหว่านและกู้ซึงต่างก็ถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคน แม้แต่แรงจะวิ่งยังไม่มี
พวกเขาได้แต่ถูกบังคับให้ขึ้นเรือยอร์ช
“แกร็ก”เสียงหนึ่งดังขึ้น ประตูห้องหนึ่งถูกเปิดออก ภายในมืดสนิท และแคบมาก
บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ลากกู้ซึงมา ออกแรงผลัก ก็ผลักเขาเข้าไปข้างใน
บนร่างกู้ซึงยังคงถูกเชือกมัดอย่างแน่นหนา ยืนก็ยืนไม่อยู่ สองสามก้าวก็ล้มลงกับพื้น
เขาเจ็บจนส่งเสียงร้องออกมา เสียงแหบมาก แทบจะไม่มีแรงเท่าไหร่
ขมับเย้นหว่านกระตุกอย่างแรง ขมวดคิ้วพูดว่า
“แกจะขังพวกเราไว้ที่นี่เหรอ”
แคบเล็ก มืดสลัว อับชื้น
คนที่ขี้ขลาดหน่อย อยู่ที่นี่ก็จะรู้สึกหวาดกลัว รู้สึกทุกนาทีทุกวินาทีคือความทรมาน
หยูซือห้านยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่าน สายตาอ่อนโยนมองเธออย่างสงสัย
“ผมจะลงโทษให้คุณอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร ที่นี่ ให้กู้ซึงอยู่คนเดียวเท่านั้น”
พูดจบ บอดี้การ์ดก็ปิดประตูดัง“ปัง”
ภายในห้อง ก็มืดมิดไม่มีแสงสว่างในชั่วพริบตา
ภายในห้อง มีเสียงก่นด่าที่แหบพร่าด้วยความโมโหของกู้ซึงดังมา “หยูซือห้าน แกกล้าเอาฉันมาขังไว้ในห้องมืดๆเล็กนี่เหรอ รอให้ฉันออกไปก่อน จะฆ่าแกให้ตาย!”
หยูซือห้านหัวเราะเยาะ “แกไม่ได้บอกว่า จะให้พวกแกเชื่อง ฉันก็ต้องทำลายพวกแกในใจก่อนหรอกเหรอ
กู้ซึง แกดื้อขนาดนี้ ก็พิจารณาตัวเองอยู่ข้างใน ได้ข่าวว่า แกกลัวความมืดนี่”
กู้ซึงปากแข็ง “กูไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเว้ย!”
“จริงเหรอ อย่างนั้นก็ดี แกก็มีความสุขอยู่ในห้องมืดเล็กๆ ท่ามกลางความมืดมิด อาจจะ มีผี”
เสียงหยูซือห้านเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
ครั้งนี้ ภายในห้องกลับไม่มีเสียงด่าดังออกมา มีเสียงดังกอกๆแกกๆ เหมือนว่าเขากำลังเคลื่อนที่
เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างแรง “หยูซือห้าน คุณอย่าทรมานกู้ซึง! มีอะไรไม่พอใจ มาลงที่ฉันนี่”
ถ้ากู้ซึงกลัวความมืดทั้งยังกลัวผีจริงๆ คืนนี้ เขาคงอยู่อย่างลำบากแน่
หยูซือห้านมองเย้นหว่านด้วยสีหน้าอ่อนโยนอย่างยิ่ง ยื่นมือ มากุมมือเธอเอาไว้
“เสี่ยวหว่าน สิ่งที่ผมเตรียมให้คุณ ล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด”
มือของเขาเย็นเฉียบ เย็นจนทิ่มแทงไปถึงกระดูก
เย้นหว่านรังเกียจอย่างที่สุด แทบอยากจะสะบัดมือของหยูซือห้านออกไป
เธอขบเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดว่า “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะขังก็ขังฉันไว้ที่นี่กับกู้ซึง” จะดีจะเลวยังไง สองคนก็ได้ร่วมมือกัน
ถ้าเขากลัว เธอก็ยังสามารถช่วยปลอบเขาได้
หยูซือห้านมองมือของตนเองที่ถูกสะบัดออก แววตามืดมิด สีหน้าท่าทางเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม ดุร้ายในทันที
“เสี่ยวหว่าน ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะฉวยจังหวะตอนที่ผมพูดจาดีๆกับคุณ เชื่อฟังที่ผมพูด อย่าบีบให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณ”
แต่ละคำที่ดุร้ายของเขา ไม่มีการเสแสร้งสักนิด เขาทำได้อย่างที่พูดแน่นอน
ในใจเย้นหว่านเย็นวาบ ยืดหลังตรงอย่างมุ่งมั่น
“ตลอดเส้นทางที่ผ่านมานี้คุณก็ไม่ได้อ่อนโยนอะไรกับฉันเท่าไหร่นะ! หยูซือห้าน ท่าทางสุภาพบุรุษแบบนี้ของคุณ ทำให้ฉันขยะแขยงมาก”
“จริงเหรอ”
มุมปากหยูซือห้านยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ดุร้าย ทันใดนั้นก็ก้าวมาข้างหน้า มือบีบที่ใต้คางเย้นหว่าน
บีบอย่างแรงมาก
ผิวที่ใต้คางของเย้นหว่านถูกบีบจนแดงขึ้นมาทันที เจ็บจนในดวงตามีน้ำตารื้นขึ้นมา
“ในเมื่อคุณไม่ชอบความอ่อนโยน อย่างนั้นผมก็จะเปลี่ยนวิธี มาทำให้คุณพอใจ”
พูดจบ จู่ๆหยูซือห้านก็อุ้มเย้นหว่านขึ้นมา หมุนตัว แบกเอาขึ้นบ่า
ทันใดนั้นฟ้ากับพื้นก็หมุน เย้นหว่านมึนหัว ศีรษะทิ่มลงพื้น
ส่วนคอของเธอก็พาดอยู่บนไหล่เขา ปวดตุบๆ
เธอยิ่งตื่นตกใจ รีบดิ้นรนขัดขืนอย่างแรง ทุบตีเขา
“หยูซือห้าน คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันลงนะ! ”
หยูซือห้านยิ้มเยาะที่มุมปาก ราวกับปิศาจ
เขาสาวเท้ายาวๆ สามก้าวก็เดินมาถึงห้องอีกด้านของเรือยอร์ช
ห้องนี้กว้างใหญ่สว่างไสว ตกแต่งสวยงาม เป็นห้องนอนที่น่าอยู่มาก
และตรงกลางห้อง คือเตียงกว้างสองเมตรที่แสนสบาย
หยูซือห้านเดินมาที่เตียง มือออกแรง ก็โยนเย้นหว่านที่กำลังดิ้นขัดขืนลงบนเตียง
ร่างของเย้นหว่านตกลง แล้วก็เด้งขึ้น ราวกับตกลงไปในก้อนเมฆ
กว่าเธอจะนอนนิ่งได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เงยหน้า ก็มองเห็นร่างเหยียดตรงของหยูซือห้านยืนอยู่ข้างเตียง ยื่นมือมา ดึงเนคไทของเขาเอาไว้
เขามองเธอด้วยสายตารุกล้ำก้าวร้าว อันตรายถึงตาย
เย้นหว่านหายใจติดขัด ข้อศอกยันตัวถอยไปข้างหลังด้วยความตื่นตระหนก
เสียงตื่นกลัว “หยูซือห้าน คุณจะทำอะไร”
หยูซือห้านดึงเนคไทออก มุมปากมีรอยยิ้มอันชั่วร้าย ก้มโค้งเข้าใกล้เย้นหว่านทีละนิด
“ชายหญิง อยู่ในห้องเดียวกัน คุณว่า ผมคิดจะทำอะไร”
เงาร่างของชายหนุ่ม เหมือนปีศาจที่มีฟันและกรงเล็บ พุ่งเข้าหาเย้นหว่าน
ในหัวสมองเย้นหว่าน เกิดเสียง “บึ้ม” ระเบิดแล้ว!
หยูซือห้าน คิดจะ……
“แกไปให้พ้น!”
เย้นหว่านด่าอย่างตื่นกลัว พลิกตัวอยากจะหนีไปอีกด้าน
หยูซือห้านกลับเตรียมการเอาไว้แต่แรกแล้ว ทับร่างลงมา สองมือกดไหล่สองข้างของเย้นหว่าน ทำให้เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
มุมปากเขามีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย สายตามองเย้นหว่านอย่างรุกล้ำมืดมน
“เย้นหว่า ตั้งแต่คุณเกิด ผมก็เฝ้ารอคุณ รอให้คุณแต่งงานกับผม เริ่มตั้งแต่วินาทีที่คุณเกิดนั้น ก็กำหนดไว้แล้วว่าคุณคือผู้หญิงของผม”
ตอนนี้ เขาก็แค่ทำตามสิทธิ์ของเขา
การสัมผัส ลมหายใจของชายหนุ่ม ทำให้เย้นหว่านขยะแขยงขนลุกชันไปทั้งตัว
เธอดิ้นอย่างสุดแรง กรีดร้อง
“หยูซือห้าน การหมั้นหมายของพวกเราถูกยกเลิกไปนานแล้ว! ฉันไม่เคยเป็นของคุณมาก่อน!
คนที่คุณรอก็ไม่ใช่ฉัน คนที่คุณรอก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลเย้น สิ่งที่คุณต้องการก็มีเพียง อำนาจ ตัวตน ตำแหน่งฐานะ!”
เพื่อผลประโยชน์ ละทิ้งความเป็นคนทั้งหมดทำให้เธอเกลียดชัง
หยูซือห้านค่อยๆเกร็งเล็กน้อย จากนั้น มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มดิบเถื่อน
แต่ละคำ ไร้ซึ่งความอดทน “ใครใช้ให้คุณเป็นคุณหนูใหญ่บ้านตระกูลเย้นเล่า ถ้าคุณยังเป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลเย้นแห่งเมืองหนาน ชีวิตนี้ผมก็คงไม่ชายตามองคุณสักนิด
แต่ว่าคุณ เป็นคุณหนูที่หลบซ่อนอยู่เพียงคนเดียวของตระกูลเย้น เป็นว่าที่ภรรยาที่ถูกกำหนดให้แต่งงานด้วยของผม มีเพียงแค่คุณที่สามารถทำให้ผมกลายเป็นทายาทของตระกูลหยู คุณจำเป็นต้องเป็นเครื่องมือให้ผมใช้”
บ้าอำนาจ หยาบคายอย่างไร้เหตุผล
ในโลกของหยูซือห้าน ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดเทียบไม่ได้กับอำนาจและผลประโยชน์ที่เขาสนใจ
เย้นหว่านถูกความคิดเองเออเองของหยูซือห้านโกรธจนผิดหวัง
ความรู้สึกในสายตาของผู้ชาย ความรัก การแต่งงาน เธอ ล้วนเป็นเครื่องมือที่ใช้ช่วงชิงอำนาจ
เธอกัดฟัน “ตอนนี้ตัวฉันก็อยู่ในมือของคุณแล้ว คุณอย่างจะแย่งชิงอะไร คุณก็ไปแย่งชิงด้วยตัวเอง
ถ้าคุณมีความสามารถที่จะบีบฉันให้จดทะเบียนสมรสกับคุณได้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ระหว่างพวกเรา ก็มีแต่ความเกลียดชัง ทำไมต้องทำให้อีกฝ่ายขยะแขยงด้วย”
หยูซือห้านมองหญิงสาวที่ถูกตนเองกดเอาไว้ใต้ร่าง สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ ในใจก็มีไฟโกรธพวยพุ่งออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้
และยังมีเสียงคร่ำครวญที่ต้องการเอาชนะ
แต่งงานกับเธอ เขาต้องทำอยู่แล้ว แต่เอาชนะเธอ เขาก็ต้องการ
“ผู้หญิง เกิดเป็นคน ก็เพื่อปรนนิบัติผู้ชาย ร่างกายถูกพิชิตแล้ว ใจก็อยู่ไม่ไกลแล้ว”
เข้าโน้มตัวลง เข้าใกล้เธอทีละนิด ลมหายใจยิ่งร้อนผ่าว ลึกเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำ เปลวไฟค่อยๆลุกโชนขึ้น
“เย้นหว่าน ผมต้องการคุณ คือเกียรติของคุณ”
