บทที่ 414 ของขวัญ
เย้นหว่านกลับมาที่ห้องแล้วพบเสี่ยวฮวน
เธอถามอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ: “เสี่ยวฮวน พี่ชายฉันไม่อยู่บ้านสองวันแล้ว เธอรู้ไหมว่าเขากำลังทำอะไรอยู่”
เสี่ยวฮวนส่ายศีรษะ “คุณชายกำลังยุ่งกับงานนอกบ้าน สาวใช้ที่บ้านอย่างฉันไม่รู้หรอกค่ะ”
คำตอบที่คาดหวัง
เธอพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจและปล่อยให้เสี่ยวฮวนลงไป
แค่ความวิตกกังวลในใจก็แย่ลง
ในเวลาคล้ายกัน โห้หลีเฉินก็ยุ่งเหมือนเย้นโม่หลินซึ่งไม่ได้กลับบ้าน และดูเหมือนว่ากงจืออวีได้ปิดบังอะไรกับเธอ ทั้งสามเรื่องติดกัน ต้องหมายความว่าพวกมันเกี่ยวข้องกัน
แต่ไม่มีใครยอมบอกเธอ
ยิ่งฉันยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอก็ยิ่งหงุดหงิด
ตลอดทั้งวัน โห้หลีเฉินติดต่อเธอนับครั้งได้
เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจ เมื่อถึงตอนเย็นเธอก็ไม่เคยคิดว่า โห้หลีเฉินจะมาตามหาเธอ
เธอรีบไปอาบน้ำและใส่ชุดนอนแล้ว นอนลงบนเตียง
เธอพลิกดูหน้าเว็บอย่างเบื่อหน่าย มองเวลาและรอข้อความราตรีสวัสดิ์ที่โห้หลีเฉินจะส่งตรงเวลา
ตอนห้าทุ่มไม่มีคำติดต่อมา
เย้นหว่านมองไปที่กล่องข้อความที่ยังไม่ได้รับการแจ้งเตือน ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อยและหัวใจของเธอก็เต้นแรง
เธอปลอบใจตัวเอง บางทีเขาอาจจะยุ่งเกินไปที่จะตรงต่อเวลา
ดังนั้นเธอจึงรออีกครั้ง แต่จนถึงห้าทุ่มสิบเอ็ดก็ยังไม่มีการแจ้งเตือนของข้อความ
คืนนั้นฝันดีดูเหมือนว่าคืนนี้จะไม่มี
หัวใจของเย้นหว่านจมดิ่งลงครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่าถูกขังอยู่ในก้นทะเลด้วยมือที่มองไม่เห็น ทำให้เธอเกือบจะเสียชีวิต
ความกังวลตลอดสองวันที่ผ่านมารุมเร้าเข้ามาในหัวใจของฉัน สิ่งที่เขาซ่อนไว้ ความละเลยและความเฉยเมยต่อเธอ การวางสายโทรศัพท์อย่างไม่ไยดีของเขา
คำพูดของเสี่ยวฮวน ขึ้นสมองของเย้นหว่านโดยอัตโนมัติ
“ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะชอบของใหม่และขยะแขยงของเก่า และพวกเขาก็ต้องการความสดใหม่ คุณโห้ที่จีบคุณอยู่ บางทีเขาอาจจะหลงใหลในตัวคุณเฉยๆ ผู้ชายอย่างเขาที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อนตามธรรมชาติ เต็มใจที่จะตามจีบคุณแต่เมื่อจีบติดแล้ว ความหลงใหลนั้นก็จะจางหายไป “
เย้นหว่านไม่เชื่อแต่ในเวลานี้เมื่อฉันคิดถึงคำเหล่านี้ ก็รู้สึกเศร้าใจเป็นพิเศษ
เธอยังสงสัยในแง่ร้ายด้วยซ้ำว่าความสนใจของโห้หลีเฉิน ที่มีต่อเธอนั้นจางหายไปอย่างที่เสี่ยวฮวนพูดจริงๆหรือเปล่า …
“คลิก”
ทันใดนั้นมีเสียงเล็กนิดดังขึ้น และหน้าต่างที่ปิดอยู่ก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก
เย้นหว่านผงะไปชั่วขณะและเมื่อเขามองด้วยความประหลาดใจเขาก็เห็นร่างสูงของโห้หลีเฉิน ปรากฏตัวขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ในตอนกลางคืน
เขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำ ลมยามค่ำคืนพัดแรงมากจนเปื้อนให้ตัวเขาเต็มไปด้วยลมและน้ำค้างแข็ง
เย้นหว่านจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า หัวใจที่แทบจะเยิ้มหย่อนลงเล็กน้อยแล้วลอยขึ้นช้าๆ
โห้หลีเฉินมองตรงไปที่เย้นหว่าน ดวงตาของเขาลึกขึ้น
หลังจากนั้น เขาถือหน้าต่างด้วยมือข้างเดียวและพลิกตัวเข้ามาในห้อง การกระทำคล่องแคล่วเรียบร้อย
เขาเอาขายาว ๆ ของเขาออกก้าวไปหาเธอ
ลมหายใจที่คุ้นเคยพร้อมกับลมหนาวพุ่งเข้าหา ทำให้ความหนักอึ้งใจของเย้นหว่านกลายเป็นความคับแค้นใจในเวลานั้น
เธอจ้องเขาตาแดงด้วยความเสียใจมาก “คุณมาทำอะไรที่นี่ ว่างแล้วเหรอ?”
โห้หลีเฉินมองไปที่การปรากฏตัวของลูกสาวตัวน้อยของเย้นหว่านและหัวใจของเขาก็อ่อนลง
เขาถอดเสื้อกันหนาวออกนั่งบนขอบเตียงเอื้อมมือไปโอบกอดเธอแน่น
“ หลายวันไม่ได้เจอกัน คิดถึงเหรอ”
เสียงทุ้เต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจและความยิ้ม
สิ้นคำพูดนั้นฟังดูลวนลามอย่างไร้หัวใจ
เธอน้อยใจมาหลายวันแล้ว ทำไมเขาทำเป็นปกติ? ยังมีอารมณ์ล้อเล่นเธออีก เห็นไม่มีความสุขเขาก็มีความสุข?
เย้นหว่านผลักเขาออกไปอย่างโมโห และหันหน้าไปไม่มองเขา
“ฉันไม่ได้คิดถึงคุณ ฉันขอให้คุณไม่มา ฉันสบายดีอยู่คนเดียวได้”
“แต่ผมคิดถึงคุณ ผมจึงรีบมาหาคุณแล้ว”
โห้หลีเฉินจ้องไปที่เย้นหว่านเสียง ต่ำของเขาเต็มไปด้วยความปรนเปรอ
หัวใจของเย้นหว่านเต้นผิดจังหวะอย่างไม่สามารถควบคุมได้
เธอพูดอย่างเชื่องช้า: “คุณไม่ยุ่งเหรอ?”
“ พรุ่งนี้ไม่ว่าง”
โห้หลีเฉินกดไหล่ของเย้นหว่านด้วยมือทั้งสองข้างและดึงเธอให้หันมองเขา กล่าวอย่างเคร่งขรึม”เมื่อหมดเวลานี้ฉันจะใช้เวลาทั้งหมดกับคุณในอนาคต ไม่โกรธแล้ว โอเคไหม?”
เรื่องคิดถูกเปิดเผย เย้นหว่านก็รู้สึกอายอยู่ครู่หนึ่ง
เธอสะอึกสะอื้นและพูดว่า “ฉันไม่ได้โกรธทั้งนั้น… “
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เย้นหว่านได้เห็นดวงตาแดงก่ำของโห้หลีเฉิน และดวงตาสีฟ้าหม่นจาง ๆ ทำให้เขาดูเหนื่อยมาก
เย้นหว่านผงะไปชั่วขณะ และถามอย่างเป็นห่วง: “ทำไมตาคุณแดงจัง สองวันนี้คุณไม่ได้นอนเหรอ”
โห้หลีเฉินยิ้มอย่างเฉยเมย“ นอนแล้ว แค่เวลาน้อยไป”
“ น้อยไปแค่ไหน”
“ ง่วงจัง ฉันมาหาคุณเพื่อนนอนกับเธอ คืนนี้คุณอยากแบ่งเตียงครึ่งนึงให้ฉันไหม”
โห้หลีเฉินยกมุมปากยิ้มและเบี่ยงประเด็นไป
หัวใจของเย้นหว่านหนักอึ้งด้วยความทุกข์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ในตอนนี้ เธอก็รู้ว่าโห้หลีเฉินยุ่งมากจริงๆ ยุ่งจนแทบไม่มีเวลานอน
แต่เธอเองยังคงคิดเรื่องนี้เรื่องนู้นอย่างยุ่งเหยิง
มันแย่จริงๆ
ทันใดนั้น เย้นหว่านเลิกคิดหาความจริงแล้ว ได้สัมผัสดวงตาของโห้หลีเฉินอย่างทุกข์ใจและพูดเสียงนุ่มนวล
“ทำงานหนักนะ ไปนอนเถอะ”
หลังจากพูดเสร็จ เย้นหว่านก็ขยับเข้าไปข้างในเล็กน้อย และเว้นเตียงส่วนใหญ่ไว้ให้โห้หลีเฉิน
โห้หลีเฉินมองไปที่เธอและยื่นมือออกมาดึงเย้นหว่านเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
เขากระซิบ: “ที่ว่างไม่จำเป็นต้องมีมากเกิน แค่มีคุณก็พอแล้ว”
อ้อมกอดที่คุ้นเคย เสียงอันคลุมเครือ ทำให้ร่างกายของเย้นหว่านดูเหมือนถูกไฟฟ้าช็อก ทั้งตัวรู้สึกชาขึ้น
เธอนถูกโห้หลีเฉินโอบนอนบนเตียงอย่างไม่มีการขัดขืนใด ๆ
ศีรษะเธอวางอยู่บนแขนของเขา เธอได้สูดลมหายใจของเขา หัวใจทั้งดวงของเธอก็นุ่มฟูขึ้นอย่างผิดปกติและรู้สงบลง
ความกังวลและความสงสัยทั้งหมดหายไปเพราะการมาถึงของเขา
เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตัวเอง เธอคงคลั่งรักมากเกิน แค่กี่วันไม่ได้เจอกันก็ห่วงใยเรื่องดน้นเรื่องนี่
ต่อไปเธอจะทำอย่างไรดีเนอะ
คิดทั้งความรำคาญและอ่อนหวาน เย้นหว่านโอบรอบเอวของโห้หลีเฉินโดยอัตโนมัติ กอดเขาทำให้เย้นหว่านรู้สึกถึงการปรากฏตัวของเขา
ฝ่ามือของโห้หลีเฉินจับข้อมือของเย้นหว่านและดึงแขนของเธอขึ้น
เย้นหว่านสงสัยมาก
เมื่อมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างแปลกใจ ได้เห็นเขาใส่สร้อยข้อมืออันวิบวับบนข้อมือของเธออย่างประหลาดใจ
โห้หลีเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “นี่คือของขวัญของคุณ”
เธอพูดอย่างไม่เป็นทางการในวันนั้นและเขาก็นำมันมาจริงๆ
ปากของเย้นหว่านดูเหมือนจะสอดไส้น้ำตาลหวานจนเลี่ยน
เธอมองดูข้อมืออย่างมีความสุข เธอไม่รู้ว่าสร้อยข้อมือทำมาจากวัสดุอะไร มันแวววาวและสวยงามมาก ทั้งรูปทรงก็สวยงามมาก จี้ทรงกลมและสลักด้วยดอกแมกโนเลียสองดอก
ในรายละเอียดได้เขียนตัวย่อของเย้นหว่านและโห้หลีเฉินด้วย
“ สวยงามมาก” เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็มีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อย ๆ
โห้หลีเฉินจ้องมองเธอด้วยดวงตาร้อนแรง ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือใหญ่เขา
น้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์และเซ็กซี่“ ต่อไปเธอต้องใส่มันทุกวัน ห้ามถอดลง”
เย้นหว่านรีบถามต่อ: “ถ้าฉันจะอาบน้ำ … “
“คุณไม่สามารถถอดมันออกได้”
โห้หลีเฉินยิ้มอย่างมั่นใจ
เย้นหว่านตกตะลึงสักครู่ แล้วดูสร้อยข้อมือนี้อย่างชัดเจน ประหลาดใจมากที่พบว่าสร้อยข้อมือนี้ไม่มีกระดุมที่สามารถปลดได้!
แต่เธอเพิ่งเห็นเมื่อกี้เอง ดังนั้นสร้อยข้อมือเส้นนี้จะมีขนาดที่เหมาะสม
“คุณทำได้อย่างไร กระดุมอยู่ไหน ทำไมหาไม่เจอ”
คำถามสามข้อที่เรียงกันแสดงให้เห็นถึงความประหลาดใจของเย้นหว่าน
