บทที่ 386 คุณยอมแพ้จริงๆเหรอ?
ตระกูลเย้นและตระกูลหยูต่างก็เป็นครอบครัวที่มีอำนาจในประเทศนี้และพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีมาหลายชั่วอายุคนและมีประเพณีการแต่งงาน
ความยุ่งเหยิงของผลประโยชน์มันยิ่งกว่าคำว่าซับซ้อนอย่างมาก
ความสัมพันธ์แบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากทำลายได้ง่ายๆและยิ่งกลัวว่าจะต้องเผชิญกับความพินาศย่อยยับ
อย่างไรก็ตาม เย้นโม่หลินเป็นนายน้อยคนปัจจุบันของตระกูลเย้น คำพูดของเขาถือเป็นเด็ดขาด ถ้าเขายืนกรานที่จะหักหน้าตระกูลหยูจริง ๆ เรื่องนี้ก็ควบคุมไม่ได้จริง ๆ
แม้แต่นาท่านตระกูลหยูหยูฉู่สองก็ไม่กล้าที่จะแบกรับความรับผิดชอบนี้ไว้
แถมเรื่องนี้เกิดจากโห้หลีเฉิน ถึงตอนนั้น โห้หลีเฉินจะเป็นคนผิดต่อตระกูลหยู อย่างนั้นทั้งครอบครัวก็ต้องรับผิด ไม่มีใครกล้ารับผิดชอบแทน
เมื่อเผชิญกับข่มขู่ที่รุนแรงของเย้นโม่หลิน โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของและยิ้มอย่างเย็นชา
“นายน้อยเย้น เดาว่าคงเช็คมาหมดแล้วสินะ ว่าทำไมฉันถึงได้เข้ามาที่ตระกูลหยู และกลายมาเป็นทายาทของตระกูลหยู ฉันเป็นแค่อากาศธาตุของตระกูลหยู ฉันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นในครอบครัวที่แม่ของฉันอยากหนีออกมาและต้องการที่จะหลบหนีความรู้สึกและความรับผิดชอบ”
ท่าทีที่ดูถูกและไม่แยแสแบบนั้น เหมือนไม่เห็นตระกูลหยูอยู่ในสายตาของเขาเลย
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจและมองไปที่โห้หลีเฉิน
ความเฉยชาของโห้หลีเฉินเกินความคาดหมายของเขา เป็นไปไม่ได้อย่างมากที่เขาจะไม่รู้ว่า เขาจะจัดการกับตระกูลหยูทั้งหมด ให้ต้องสูญเสียสิทธิ์ในการรับมรดกและถูกแก้แค้นจากคนตระกูลหยู
แต่เขาไม่สามารถมองทะลุได้ว่าโห้หลีเฉินนั้นไม่แยแสจริง ๆ หรือมีแรงอันกล้าหาญอยู่แล้ว
โห้หลีเฉินมองไปในทิศทางของเครื่องบินและพูดอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง “ให้ฉันดูหน้าเย้นหว่านหน่อย”
ท่าทีเด็ดเดี่ยวของเขาเผยให้เห็นความกระตือรือร้นที่ซ่อนอยู่
“ไม่มีทาง!”
เย้นโม่หลินปฏิเสธโดยไม่ลังเล และท่าทีของเขาก็ยิ่งแน่วแน่มากขึ้น “โห้หลีเฉินไม่ว่าคุณจะพูดจริงหรือไม่ ไม่ว่าคุณจะสนใจ ตระกูลหยูหรือไม่ก็ตาม เรื่องระหว่างคุณกับเย้นหว่านไม่มีทางเป็นไปได้! ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณทำร้ายเสี่ยวหว่านอีก”
ทำร้าย?
สีหน้าของโห้หลีเฉินขยับ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเย้นหว่าน มันคือการทำร้ายจริงหรือ?
ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจความเป็นปรปักษ์ของเย้นโม่หลินที่มีต่อเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีเจตนากับเหตุการณ์ที่เกิด แต่เขาก็ทำให้เย้นหว่านผิดหวังและเสียใจเช่นกัน
ในช่วงเวลานี้เขาก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบาก ส่วนเย้นหว่านก็มีช่วงเวลาที่เสียใจ ดังนั้นหลังจากได้พบเขาอีกครั้งเธอจึงหนีไปอย่างรวดเร็ว
เขาอยากจะอธิบายให้เธอฟัง แต่ดูท่าทีของเย้นโม่หลินและการหนีของเย้นหว่าน เธอจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดจริงๆหรือเปล่า?
โอกาสที่หาได้ยาก โห้หลีเฉินไม่อยากเสียมันไปอีกแล้วและต้องทำผิดพลาดใด ๆ
เขาเงยหน้าขึ้นและมองอย่างลึกซึ้งไปยังทิศทางของเครื่องบินและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอยหลัง
“รบกวนแล้ว”
เสียงของเขาต่ำมาก
เย้นโม่หลินประหลาดใจเขาไม่คิดว่า โห้หลีเฉินจะยอมแพ้อย่างกะทันหัน ตอนเขามาครั้งแรกเขาดูมุ่งมั่นและเข้มแข็งมาก
หรือว่าจะเป็นเพราะตระกูลเย้นไม่มีทางเห็นด้วยกับเขา ซึ่งหมายความว่าแม้ว่าเขาจะไล่ตามเย้นหว่านอย่างไรเขาก็ไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเย้น ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์สำหรับเขาเขาจึงยอมแพ้?
ความคิดนี้ทำให้ใบหน้าของเย้นโม่หลินเย็นลงทันที
เขามองไปที่โห้หลีเฉินอย่างเย็นชาและยิ่งมองไปที่เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นเท่านั้น
“ดีมาก ต่อไปอย่าทำเรื่องรบกวนเช่นนี้อีก” นิ่งไปชั่วครู่ เย้นโม่หลินพูดเสริมอย่างกัดฟัน “ใช่แล้ว อาจจะไม่มีคำว่าต่อไปแล้วคุณโห้เราจะไม่ได้พบกันอีกตลอดชีวิตนี้”
มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถคุมความรุนแรงที่ปะทุในร่างกายของเขาได้และลงมือตัดโห้หลีเฉินเป็นชิ้น ๆ
โห้หลีเฉินยืนตรง กดริมฝีปากบางของเขาแน่นและมองไปที่ไฟบนเครื่องบินที่ริบหรี่อยู่ในนั้น
จะไม่ได้เจอกันอีกหรอ? เกรงว่ามันจะไม่เกิดขึ้น
การปล่อยวางตอนนี้เพื่ออนาคตระยะยาว
เย้นโม่หลินขึ้นเครื่องบินด้วยความโกรธและสั่งให้คนของเขาขึ้นเครื่องทันที
เย้นหว่านซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างและเฝ้าดูสถานการณ์ใต้เครื่องบิน ทันใดนั้นก็เห็นเย้นโม่หลินขึ้นเครื่องบินเมื่อและขอออกบิน
แล้วโห้หลีเฉินมา…
ไม่ได้มาหาเธอเหรอ? มาเพียงเพราะมีอะไรจะพูดกับเย้นโม่หลิน?
ในใจของฉันแน่นมากขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้
เย้นโม่หลินมองไปที่หน้าซีดของเย้นหว่านแล้วทนไม่ไหวเดินไปหาเธอแล้วตบไหล่เธออย่างสบาย ๆ
“เสี่ยวหว่าน โห้หลีเฉินไม่ใช่ไม่มีใจให้เธอทั้งหมด แต่ระหว่างพวกเธอมันไม่เหมาะสมจริงๆ”
ไม่ใช่ไม่มีใจให้เธอทั้งหมด?
เย้นหว่านสงสัยเขาหมายถึงอะไร? โห้หลีเฉินไม่ชอบเธอเลย…
เธอถามอย่างประหม่า “เขามาหาฉันเหรอ”
“อืม” เย้นโม่หลินพยักหน้าใบหน้าของเขาน่าเกลียดยิ่งขึ้น “แต่ฉันพูดเกี่ยวกับอุปสรรคระหว่างพวกเธอมันยากและเขาก็ยอมแพ้ทันที”
ยอมแพ้ไม่แม้แต่จะเจอเธอ
เย้นหว่านไม่ค่อยเข้าใจว่าเย้นโม่หลินและโห้หลีเฉินพูดอะไร หรือแม้แต่การมาของโห้หลีเฉินหมายถึงอะไร แต่ในตอนสุดท้ายเธอก็เห็นชัดเจน
โห้หลีเฉินไม่แม้แต่อยากจะเจอเธอ
ความผิดหวังในใจของเธอแผ่กระจายออกไปทำให้เธออ่อนแอและเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตัวเอง เธอถูกใช้อย่างหมดสิ้นและถูกปฏิเสธอย่างชัดเจน จะไปอยากเจอและคิดถึงหน้าคนที่จูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัวนี้ได้อีกกัน?
เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโห้หลีเฉิน
“อย่าพูดถึงเขาต่อจากนี้กลับบ้านเถอะ”
เย้นหว่านลดสายตาลงและพูดเบา ๆ
เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะไม่ต้องเห็นโห้หลีเฉินอีก เธอจะไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป เธอแค่ต้องการเวลาเพื่อค่อยๆลืมมัน
รู้สึกว่าเครื่องบินกำลังเคลื่อนไปข้างหน้า เย้นหว่านกัดฟันและหลับตาลง
เธอบังคับตัวเองไม่มองเขาเป็นครั้งสุดท้ายผ่านหน้าต่าง
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจและมองไปที่เย้นหว่านอย่างทุกข์ใจ แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร เขารู้สึกโชคดีที่โห้หลีเฉิน ไม่เข้าไปพัวพันและยุ่งกับเสี่ยวหว่านอีกต่อไป แต่เขาโกรธและรำคาญตอนนี้เย้นหว่านที่ดูเศร้า
เขามองเครื่องบินบนสนามทั้งหมดถูกขับเคลื่อนออกไปและว่างเปล่า ให้เครื่องบินมีทางวิ่งขึ้น – ลงที่กว้างขวาง
โห้หลีเฉินยืนแข็งทื่อลมพัดเสื้อสีดำของเขาปลิวไปมา
เขามองดูเครื่องบินที่บินขึ้นไปข้างหน้าด้วยดวงตาสีเข้ม เครื่องบินไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ และมือของเขาในกระเป๋าของเขาก็ค่อยๆกระชับขึ้น
เว่ยชียืนอยู่ข้างหนึ่งด้วยท่าทางประหม่าในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูด
“นายน้อย ไม่ง่ายที่พวกเราจะหาคุณเย้นเจอ พวกเราต้องมาดูคุณเย้นจากไปแบบนี้จริงๆเหรอ? ต่อจากนี้อยากจะหาเธอเจออีกก็ยากแล้ว!”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางไม่พูดใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชา
เว่ยชีลังเลและพูดอย่างลังเล “นายน้อย… ยอมแพ้จริงๆหรือไง?”
เขาติดตามโห้หลีเฉินมาตลอดตั้งแต่เมืองหนานถึงฟิลิปปินส์ เขาเห็นความแข็งแกร่งของตระกูลหยู ด้วยตาของเขาเองเขารู้อย่างชัดเจนถึงความยากลำบากและอันตรายที่โห้หลีเฉินกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ เขายืนยันที่จะอยู่กับเย้นหว่าน แต่เดิมมันเป็นสิ่งที่ยากมากและเป็นเส้นทางที่อันตราย
นอกเหนือจากการที่ตระกูลเย้นไม่เห็นด้วยกับการที่เขาอยู่กับ เย้นหว่าน แล้วยังต้องสูญเสียความช่วยเหลือจากตระกูลเย้น สถานการณ์ของโห้หลีเฉิน อาจกล่าวได้ว่ามืดทุกด้าน
การยอมแพ้แบบนี้เป็นการตัดสินใจที่มีเหตุผลหรือไม่มีก็ไม่แน่
อย่างไรก็ตามเว่ยชียังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโห้หลีเฉินจะยอมแพ้ปล่อยเย้นหว่านจริงๆ
