บทที่ 358 รู้ทุกอย่างแล้ว
ก่อนหน้านี้เขาพักอยู่ที่นี่ตลอด แต่หลังจากเรื่องโรงพยาบาลแล้ว เขาก็นานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่นี่
ที่นี่มีร่องรอยที่เขาเคยใช้ชีวิตกับเย้นหว่านด้วยกัน แต่ก็มีความว่างเปล่าหลังจากที่เย้นหว่านจากไป ทุกอย่างล้วนทำให้เขาไม่สบายใจมาก เขายอมที่จะเลือกละทิ้งไว้ที่นี่
แต่ว่าวันนี้กลับขับรถมาถึงที่นี่อย่างไม่รู้ตัว
สายตาของโห้หลีเฉินมืดมน เขาได้สตาร์ทเตรียมจากไปอีก
แต่สายตาของเขาก็ได้เหลือบไปเห็นกล่องปากกาที่วางอยู่ในรถอีก นี่เป็นของที่เย้นหว่านให้เขา บางที ก็ควรจะเอาไว้ที่วิลล่าหลังนี้แล้วมั้ง
ต่อไป เขาก็ไม่จำเป็นต้องพกติดตัวไว้
เห็นสิ่งของก็จะคิดถึงเจ้าของ อารมณ์แบบนี้เขาก็ได้ลิ้มลองไปครั้งนึงอย่างเอาตัวเองไปอยู่ในเหตุการณ์อย่างนั้นแล้ว
โห้หลีเฉินเม้มปาก จากนั้นได้ดับเครื่องและเอากล่องของขวัญลงจากรถ
เขาเดินไปยังประตูของวิลล่าทีละก้าวๆ ฝีเท้าหนักหน่วง ทั้งเนื้อทั้งตัวเผยให้เห็นอารมณ์ที่อ้างว้าง
เดินมาถึงหน้าประตู ตอนที่นิ้วมือของเขากำลังจะสแกนปลดล็อค ในหัวมีภาพๆนึงแว๊บผ่านอย่างควบคุมไม่ได้
นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาดื่มเหล้าและเล่นกับเธอ เขาแกล้งเมา เธอพยุงเขากลับมาอย่างยากลำบาก ตอนนั้นเขาดึงมือเธอไว้ เอาลายนิ้วมือของเธอสแกนลงที่รหัสล็อคบนนั้น
ตอนนั้นเธอยังตาบอดมาก หน้าตาที่เขินอายนั้น ตอนนี้นึกๆแล้วก็ยังน่ารักสุดขีด
แต่ตอนนี้ มองประตูที่มีฝุ่นเกาะ สายตาของโห้หลีเฉินมืดมนอีก ความอ้างว้างแทบจะกลืนเขาไปหมด
เขายืนอยู่ที่หน้าประตูอย่างแข็งทื่อไปนานมาก ดูเหมือนภาพๆนั้นถูกเขานึกขึ้นจนนับครั้งไม่ถ้วน นึกจนถึงขั้นพร่ามัวแล้ว เขาถึงยื่นมือออกมาอย่างแข็งกระด้าง จากนั้นก็“ตี๊ด”เสียงนึง ปลดล็อคประตู
ประตูเปิดออก กลิ่นเหม็นอับที่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานเตะจมูกมา
เมื่อก่อนตอนที่โห้หลีเฉินไปทำงานต่างถิ่น ก็จะไม่มาวิลล่าหลังนี้เป็นเวลานานเหมือนกัน แต่จะมีคนมาทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ ครั้งนี้ ทำไมคนที่ทำความสะอาดก็ไม่มาแล้ว?
บางที ทุกคนอาจจะรู้ว่ามันถูกละทิ้งแล้วมั้ง
โห้หลีเฉินอัดอั้นใจ เขาก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปด้านใน
เพิ่งเดินเข้าไปในบ้าน กำลังเตรียมตัวเปลี่ยนรองเท้า จู่ๆท่าทางของเขากลับอึ้งค้างไว้ มองทุกอย่างในบ้านอย่างตะลึงงันและแปลกใจสุดขีด
การตกแต่งของที่นี่ต่างกับเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง
นาทีนี้เห็นในบ้านแขวนเต็มด้วยริบบิ้นหลากหลายสี ยังมีลูกโป่งมากมายที่ลอยอยู่หรือไม่ก็หล่นอยู่บนพื้น ตกแต่งจนบ้านทั้งหลังเหมือนกำลังฉลองเทศกาลยังไงอย่างงั้น
ส่วนตรงกลางของห้อง ตำแหน่งที่เขาแค่มองก็เห็น มีกล่องของขวัญสี่เหลี่ยมใหญ่ๆที่สะดุดตาวางอยู่ บนนั้นยังผูกริบบิ้นโบว์ไว้ ไม่ต้องสงสัยนั่นก็คือของขวัญชิ้นนึง
แต่เห็นได้ชัดว่าที่นี่ว่างเปล่ามานานแล้ว บนของขวัญกล่องนั้นก็มีฝุ่นเกาะแล้ว ลูกโป่งก็แตกไปเยอะมากแล้ว ที่เหลือไม่ใช่ด้านบนมีฝุ่นบางๆเกาะอยู่ ก็คือเหี่ยวแล้ว
แต่ไหนแต่ไรมาโห้หลีเฉินเป็นคนรักความสะอาดที่สุด ล้วนไม่ใยดีสิ่งของที่มีฝุ่นเกาะพวกนี้ แต่วินาทีนี้ ของพวกนี้กลับเหมือนช็อคเข้าไปในใจเขา
ทำไมวิลล่าของเขาถึงถูกตกแต่งเป็นแบบนี้ บรรยากาศที่ต้อนรับคนกลับมา แม้กระทั่งบรรยากาศที่โรแมนติกแบบนี้
ฝุ่นบางๆชั้นนั้น ยิ่งพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เวลาที่ตกแต่งคือตอนที่เขาอยู่โรงพยาบาล
คนอื่นต่างก็ไม่มีกุญแจของหห้องนี้ คนเดียวที่มีสแกนลายนิ้วมือ มีแค่เย้นหว่านเท่านั้น
เป็นของที่เธอทำขึ้นเหรอ? หรือว่าทำเพื่อต้อนรับเขาออกจากโรงพยาบาล?
ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาจากหัวของโห้หลีเฉิน ทำให้เขาช็อคแล้วช็อคอีก
วันนั้นที่โรงพยาบาลการมาสายของเธอ การจากไปโดยเฉียบขาดของเธอ ทำให้เขาไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้เลย
แต่ตอนนี้คิดๆแล้ว หลายก่อนที่เขาจะออกจากโรงพยาบาล เธอก็ออกจากโรงพยาบาลไปยุ่งงานทั้งวัน ก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไร แต่ตอนนี้คิดๆแล้ว ถ้ามาตกแต่งห้องล่ะก็…….
หัวใจของโห้หลีเฉินกระตุกอย่างแรง เบ้าตาเขาแดงเล็กน้อย แทบจะเดินไปข้างหน้าอย่างตาลีตาเหลือก ยื่นมือดึงกล่องของขวัญออกอย่างแข็งกระด้าง
“ฟรึบ”เสียงนึง กล่องของขวัญเปิดออกมาอย่างกับกลีบดอกไม้
ในกล่องของขวัญมีริบบิ้น ลูกโป่ง และกลีบกุหลาบสดอยู่มากมาย ด้านในกล่องยังมีเก้าอี้เล็กๆตัวนึง ดูเหมือนจะให้คนนั่ง
โห้หลีเฉินเบิกตากว้างอย่างอึ้ง ในหัวมีภาพๆนึงโผล่ขึ้น คือเย้นหว่านนั่งอยู่ในกล่องของขวัญนี้ หอบกลีบกุหลาบไว้สองกำมือ พอเขาดึงกล่องของขวัญออก เธอก็จะโผล่ออกมาเลย
บางทีเธออาจจะยังพูดคำว่าsurpriseด้วย
โห้หลีเฉินไม่เคยตื่นตะลึงแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกไม่กล้าเชื่อภาพตรงหน้าขนาดนี้มาก่อน ถึงจะผ่านมานานขนาดนี้ เขาก็ยังรู้สึกว่านี่เป็นการเซอร์ไพรส์อย่างนึงอีกเช่นเคย
เป็นเซอร์ไพรส์ที่ทำให้เขาช็อคและบ้าคลั่ง
ที่แท้วันนั้นเย้นหว่านไม่เคยคิดจะจากไปเลย ไม่เคยคิดว่าหลังจากออกจากโรงพยาบาลก็จะตัดขาดความสัมพันธ์กับเขา แถมยังได้ใช้ใจเตรียมของพวกนี้ให้เขาด้วย
ทำไมเธอ…….
แววตาของโห้หลีเฉินระยิบระยับ ทันใดนั้นก็เห็นในกล่องมีลูกโป่งรูปทรงหัวใจที่ถูกริบบิ้นบังไว้เกือบครึ่งนึง
เขานิ่งไปครู่นึง แล้วก้มตัวลงมาทันที ยื่นมือคุ้ยลูกโป่งหัวใจหลายลูกนั้นออกมาอย่างไม่ไม่สนขี้ฝุ่นบนนั้น
ลูกโป่งหัวใจสามลูกนี้ล้วนเป็นสีแดง อยู่ในลูกโป่งสีสันมากมายขนาดนี้ มีแค่สามลูกนี้ที่เป็นสีแดง
ถ้าหากการเตรียมแบบนี้ ก็สามารถบอกได้ว่าเป็นพิธีต้อนรับเขาออกจากโรงพยาบาล แต่ในกล่องของขวัญที่ใส่คน แต่ก็มีลูกโป่งรูปหัวใจสามลูกที่แตกต่างนี้ปรากฎอยู่
นี่หมายถึงอะไร……..
โห้หลีเฉินหัวใจเต้นแรง
เขาถือลูกโป่งไว้ และเดินออกไปอย่างรีบร้อน หยิบโน๊ตบุ๊คที่วางอยู่ในรถออกมา และค้นหาคลิปวิดีโอของกล้องวงจรปิดออกมา
เหมือนที่เขาคาดเอาไว้ หลายวันที่เย้นหว่านออกมาจากโรงพยาบาล ล้วนมาที่นี่ทุกวัน!
กับกู้จื่อเฟย ทั้งสองหอบกล่องเล็กกล่องใหญ่เข้ามาในบ้าน หลังจากยุ่งไปหลายชั่วโมงถึงได้จากไป
ทั้งหมดของที่นี่ เย้นหว่านเตรียมให้เขาจริงๆ
มือของโห้หลีเฉินสั่นคลอน จู่ๆหัวใจทั้งดวงเหมือนบินไปกลางอากาศ โอนเอนจะล้มไม่ล้มแหล่ ไม่มีที่ให้วาง
แต่ก็ร้อนรุ่มอะไรปานนั้น
เขาวางลูกโป่งสีแดงสามลูกที่ไม่ค่อยพองโตขนาดนั้นแล้ววางไว้ดีๆ จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง แลมโบกินี่ซิ่งออกไปในพริบตา
“ดิ๊งด่องๆๆ——”
นานๆทีกู้จื่อเฟยจะได้กลับบ้าน เธอกำลังนั่งทานข้าวกับพ่อแม่
ได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้น กู้จื่อเฟยพูดเยาะเย้ยพ่อตัวเอง “พ่อ พ่อนี่งานยุ่งจริงๆเลยนะ กินข้าวก็ยังมีคนมาหาอีก”
“วันนี้พ่อตั้งใจกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแกโดยเฉพาะ ไม่มีใครนัดพ่อไว้นี่”
พ่อกู้ข้องใจ แต่ก็ได้วางตะเกียบแล้วเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน
นาทีนี้ คนรับใช้หญิงได้เปิดประตูออกแล้ว มองผู้ชายหล่อเหลาสูงส่งที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เธอค่อนข้างประหลาดใจ จากนั้นก็รีบพูดด้วยความเคารพ
“คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครคะ?”
“กู้จื่อเฟย”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางไว้ พูดคำเย็นชาออกมา
ออร่าของผู้ชายทรงอำนาจเกิน คนรับใช้หญิงไม่กล้าถามด้วยซ้ำว่าเขามาหาคนทำไม เธอได้หันกลับไปเรียก
“คุณหนูคะ มีคนมาหาค่ะ”
พ่อกู้หัวเราะ “มาหาแก”
กู้จื่อเฟยสีหน้างงงวย “ใครมาหาหนูเนี่ย? หนูก็จำไม่ได้แล้วว่านัดใครไว้”
ระหว่างพูด เธอได้วางตะเกียบลง ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมา ก็แปลกใจมากที่เห็นผู้ชายสง่าเดินเข้ามาจากประตู
เขาสวมใส่ชุดสูทสีดำมืด ดูมีสง่าราศีมาก เสริมให้ทั้งห้องเจิดจรัสไปหมด
กู้จื่อเฟยประหลาดใจ โห้หลีเฉินมาหาเธอทำไม? แถมยังเป็นแบบที่หามาถึงที่ด้วย!
