บทที่ 346 เธอเคยอยู่ในอ้อมกอดของเขามานับครั้งไม่ถ้วน
เย้นหว่านเดินไปดูครู่นึง แล้วได้เลือกเล่นเกมส์ปืนยิงลูกโป่ง
เย้นโม่หลินมองปืนของเล่นกระบอกนี้แล้ว ค่อนข้างจนปัญญา
เหมือนยังเป็นครั้งแรกที่เขาแตะต้องปืนพลาสติกแบบนี้ เมื่อก่อนปืนที่อยู่ในมือเขาล้วนเป็นปืนจริงกระสุนจริงทั้งนั้น
“เสี่ยวหว่าน เธออยากได้ตุ๊กตาอันไหน?”
เย้นหว่านดูตุ๊กตาในนั้น แล้วชี้ตุ๊กตาตัวที่ใหญ่ที่สุด
“ฉันจะเอาอันนั้นค่ะ!”
นั่นเป็นรางวัลพิเศษ ต้องยิงโดนยี่สิบนัดถึงจะสามารถได้รับรางวัล
คนปกติทั่วไปแค่ยิงแม่นสิบนัดก็เก่งมากแล้ว อีกอย่างส่วนมากยังอาศัยโชคด้วย เพราะยังไงซะกล้องเล็งปืนอันนี้ไม่ได้แม่นขนาดนั้น
“โอเค”
เย้นโม่หลินพยักหน้า แล้วหยิบปืนขึ้นมาเลย เล็งให้แม่นแล้วยิงออกไป
“ปัง”
เสียงปืนดังปัง ลูกกระสุนได้ยิงใส่ชั้นวางที่อยู่ด้านหลังลูกโป่ง
เย้นโม่หลินอึ้งไปครู่นึง ไม่นึกเลยว่าจะยิงไม่โดน? นี่มันของเล่นอะไร เขาเป็นนักแม่นปืนที่ยิงร้อยนัดก็โดนร้อยนัดเชียวนะ!
“ยังมีสิบเก้านัด พี่ สู้ๆนะ”
“เปลี่ยนปืน เอาใหม่”
เย้นโม่หลินเปลี่ยนปืนกระบอกใหม่ นับยอดใหม่ ที่เขาเอาไม่ใช่แค่สิบเก้านัด แต่จะยิงโดนหมด!
รางวัลที่น้องสาวจะเอาเป็นรางวัลพิเศษเชียวนะ
ครั้งนี้ เย้นโม่หลินก็ได้ทำความคุ้นชินกับปืนกระบอกนี้ คือจงใจโฟกัสให้เอียง แต่ว่าตกอยู่ในมือของเขา ก็ไม่มีทางเกิดสถานการณ์ที่ยิงไม่โดนครั้งที่สองแล้ว
“โพ่ง”
โพ่งทีนึง เสียงลูกโป่งแตก
ต่อจากนี้คือนัดที่สอง นัดที่สาม นัดที่สี่………ยิงโดนทุกนัด
หลังจากยิงโดนสิบแปดนัดรวด แม้แต่เถ้าแก่ก็ไม่สงบแล้ว จ้องมองเย้นโม่หลินไว้ ลูกตาแทบจะทะลักออกมายังไงอย่างงั้น
เขาเพิ่งจะเคยเห็นคนที่ยิงโดนสิบกว่านัดติดต่อกันแถมยังไม่หยุดด้วยเป็นครั้งแรก
ตุ๊กตาใหญ่ตัวนั้นที่เขาแขวนไว้ตั้งแต่วันแรกที่ทำมาค้าขายจนถึงวันนี้ กำลังจะถูกผู้ชายคนนี้เอาไปแล้วเหรอ?
เถ้าแก่รู้สึกในใจกำลังหลั่งเลือด มองเย้นโม่หลินด้วยแววตาน่าสงสาร ลมหายใจตื่นเต้น แอบพึมพำอยู่ในใจ อย่ายิงโดน อย่ายิงโดน อย่ายิงโดน
“โพ่ง”เสียงลูกโป่งแตกได้ดังขึ้นอีกครั้ง
“เยี่ยม!”
“หล่อจังเลย!”
“เซียนแม่นปืนชัดๆ ยิงโดนทุกนัดเลย เหลือแค่นัดเดียวแล้ว!”
รอบๆไม่รู้มีผู้คนมาห้อมล้อมมากมายตั้งแต่เมื่อไหร่ โดยเฉพาะพวกผู้หญิง ต่างก็มองเย้นโม่หลินด้วยสีหน้าบ้าผู้ชายและคึกคะนอง ลูกกะตาแทบอยากจะติดหนึบไปที่บนตัวเขา
ถึงแม้ได้ใส่แมสปิดปากบังความหล่อเหลาเอาไว้ แต่เย้นโม่หลินอาศัยฝีมือการยิงปืนของเขา ได้กลายเป็นจุดเด่นอีก ทำให้ผู้หญิงทั้งหลายสยบอยู่ใต้กางเกงของเขา
เย้นหว่านจนปัญญา
มีพี่ชายที่โปรยเสน่ห์ไปทั่วคือการรู้ซึ้งอะไร? ก็เป็นอย่างเธอในตอนนี้ไง
นัดสุดท้าย เย้นโม่หลินไม่ได้ยิงในทันที แต่ได้มองเย้นหว่านที่อยู่ข้างๆ ในดวงตาเรียวยาวเผยรอยยิ้มที่เอ็นดูออกมา
“ตุ๊กตานั่น เป็นของเธอแล้ว”
เย้นหว่านคิดไม่ถึงว่าฝีมือยิงปืนของเย้นโม่หลินจะดีขนาดนี้ รู้สึกแปลกใจในตัวเขาเพิ่มขึ้นหลายระดับอย่างห้ามใจไม่ได้
เย้นโม่หลินทำงานอะไรกันแน่?
ดูแล้วเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในการงาน แต่ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ เขากลับห้อมล้อมอยู่ที่รอบตัวเธอทั้งวัน ไม่เคยแตะต้องเรื่องงานเลย
เถ้าแก่ตื่นเต้นจนเหงื่อแตกอยู่ข้างๆ เช็ดน้ำตาอยากร้องไห้
ตุ๊กตาตัวนั้นราคาหลายร้อยหยวนเชียวนะ เป็นของล้ำค่าในร้านเขา กำลังจะถูกคนโหดชนะไปอย่างนี้แล้ว
เจ็บใจ!
เย้นโม่หลินไม่สนว่าเถ้าแก่จะมีอารมณ์อะไร เขาแต่อยากเติมเต็มความต้องการของเย้นหว่าน
เขาหยิบปืนขึ้นมาด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม และเหนี่ยวไก——
“โพ่ง”เสียงนึง ภายใต้การจ้องมองของสายตามากมาย ได้ยิงลูกโป่งลูกสุดท้ายแตก
“แปะๆๆ”ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังขึ้นมา
สายตาเปล่งประกายของสาวๆได้จ้องมองเย้นโม่หลิน เหมือนหมาป่าที่หิวโซมานาน อยากกระโจนเข้าไปกลืนกินเย้นโม่หลินทุกเมื่อ
เย้นโม่หลินกลับไม่มองคนอื่นแม้แต่น้อย เขาพูดไปทางเถ้าแก่ “ตุ๊กตาให้ผม”
เถ้าแก่หน้าเศร้าโศกเสียใจ แม้แต่ความคิดที่อยากจะตายก็มีแล้ว
การทำมาค้าขายของเขาในวันนี้ขาดทุนยับเลย
อยากเบี้ยวไม่ให้ตุ๊กตาจริงๆ แต่มีคนมากมายมองอยู่ แถมยังเป็นติ่งของผู้ชายคนนี้อีก ถ้าเขาเบี้ยว ไม่ถูกซ้อมตาย ก็ต้องถูกน้ำลายของคนพวกเธอทำเอาจมน้ำตายแน่
เสียทรัพย์ขจัดภัยพิบัติ เสียทรัพย์ขจัดภัยพิบัติ
เถ้าแก่อุ้มตุ๊กตาใหญ่มาด้วยความเจ็บใจแล้วยื่นให้กับเย้นโม่หลิน
ทั้งเนื้อทั้งตัวของเย้นโม่หลินดูสูงส่งและสง่า ไม่เคยสัมผัสตุ๊กตาที่ด้อยคุณภาพขนาดนี้มาก่อน แต่เขากลับยื่นมืออุ้มตุ๊กตามาอย่างเป็นธรรมชาติ
“ว้าว——”
พวกสาวๆเดือดพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง ตื่นเต้นจนแทบอยากจะพุ่งไปข้างหน้า ให้เย้นโม่หลินมอบตุ๊กตาให้พวกเธอ
แต่จากนั้นพวกเธอก็เห็น เย้นโม่หลินมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆด้วยสายตาอ่อนโยน เอาตุ๊กตายื่นไปที่ตรงหน้าเธอ
“เอา มอบให้เธอ”
ทันใดนั้นเย้นหว่านได้รับสายตาที่อิจฉาริษยานับไม่ถ้วน กลายเป็นจุดเด่นของทั้งเหตุการณ์
เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เหมือนแค่ไม่ระวัง เธอก็ได้กลายเป็นศัตรูสาธารณะของสาวๆทั้งหมดในเหตุการณ์แล้ว
เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว
เธอกอดตุ๊กตาไว้ รีบพูดเสียงดัง “ขอบคุณนะ พี่ชาย”
พี่ชาย?
สาวๆได้ยินคำนี้แล้ว ก็เข้าใจทันทีเลย ที่แท้เย้นหว่านกับเย้นโม่หลินไม่ใช่คู่รักกัน แต่เป็นพี่น้องกัน
เป็นพี่น้องกันก็ดีแล้ว!
พวกเธอรู้สึกเย้นหว่านไม่มีอันตรายแล้ว พริบตาเดียวก็ดึงสายตากลับไปมองที่เย้นโม่หลิน
ได้มีคนเซ่ออยากลองเข้ามาจีบแล้ว
เย้นโม่หลินเข้าใจความหมายที่ใช้การกระทำที่ไม่ให้ตัวเองได้รับความเสียหาย แต่ให้คนอื่นมารับความเสียหายแทนตัวเองของเย้นหว่าน แต่เห็นได้ชัดว่าเข้าใจไอเดียชั่วร้ายของเธอ แต่คำว่าพี่ชายนั้นก็เรียกจนเขาจิตใจเบิกบาน อย่าว่าแต่ใช้การกระทำที่ไม่ให้ตัวเองได้รับความสูญเสีย แต่ให้คนอื่นมารับความเสียหายแทนตัวเองเลย ถึงให้เขาบุกน้ำลุยไฟเขาก็ยอม
เขายื่นมือขยี้ศีรษะของเย้นหว่านด้วยความเอ็นดู
โดดร่มคำนี้ทำให้เย้นหว่านขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เธอไม่อยากไปทำการท้าทายสุดขีดแบบนั้นเลยสักนิด
ทำคนตกใจตายได้นะ
แววตาเธอระยิบระยับ ยื่นมือชี้ไปยังตุ๊กตาอีกอันนึงในร้าน
“พี่ ฉันยังอยากได้อันนั้นด้วย พี่ชนะรางวัลมาให้ฉันได้มั้ย?”
เสียงของเธอนุ่มนวล แถมยังแฝงด้วยการออดอ้อน
เย้นโม่หลินหัวใจละลายไปทั้งดวง แม้แต่คำปฏิเสธก็พูดไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
นี่ก็คือสถานการณ์ที่เมื่อก่อนเขาเคยดูหมิ่น ถูกออดอ้อนใส่ก็เดินไม่ได้เหรอ? มีน้องสาวแล้ว หลักการอะไรนั่นก็หายไปในกลีบเมฆหมดแล้วจริงๆ
“ได้ รอพี่นะ”
เย้นโม่หลินหยิบปืนมาอีกอย่างเด็ดขาด ท่าทางสง่างามและเอาแต่ใจตัวเอง ทำให้คนตื่นตะลึงจนคลาดสายตาไม่ได้
เย้นหว่านเห็นเขาเริ่มยิงอีก แอบโล่งอกไปที
ฝีมือการยิงปืนของเขาดีมาก ยิงปืนก็ยืดเยื้อเขาได้ไม่นาน เธอจะต้องหาวิธีอื่นยืดเยื้อถึงจะได้
เถ้าแก่กลับรู้สึกไม่ดีแล้ว เขามีสีหน้าขมขื่น ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความสิ้นหวัง รู้สึกว่าตรงหน้ามืดมน ชีวิตไร้ความหวัง
พ่อหนุ่มที่ยิงร้อยนัดโดนร้อยนัดจะชนะจนเอาเขาล้มละลายเลยใช่มั้ย?
แค่ทำมาค้าขายเล็กๆ ขอร้องปล่อยเขาไปเถอะ
สาวๆยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่แล้ว สามารถเห็นสุดหล่อโชว์อีกรอบแล้ว พวกเธอเดินไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้อีก ใกล้กับเย้นโม่หลินมากยิ่งขึ้น
ถ้าไม่ใช่กลัวไปรบกวนการโชว์ศักยภาพของเขา พวกเธอล้วนอดไม่ได้ที่อยากจะวิ่งไปที่ข้างกายเขา ขอเบอร์มือถือและขอร้องให้คบหากัน
พอคนเยอะและเข้าใกล้ปุ๊บ เย้นหว่านก็ถูกเบียดอยู่ในหมู่คน
เธอได้แต่เดินไปที่ข้างๆนิดหน่อย หลีกให้หน่อย พอเธอหลีกทางปุ๊บ คนพวกนั้นก็เบียดมาข้างหน้าอีก เย้นหว่านจึงถูกเบียดออกไปยิ่งไกลแล้ว
เดิมทีเธอยืนอยู่ที่ข้างกายของเย้นโม่หลิน ตอนนี้ได้มีคนอื่นมายืนแทนที่แล้ว
เย้นหว่านจนปัญญา
เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเบียดเข้าไปหรือเปล่า หรือจะถอยออกมา ในขณะนี้ ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้คน
“เยี่ยมไปเลย!ยิงโดนติดต่อกันสิบนัดอีกแล้ว!”
สาวๆเชียร์ด้วยความตื่นเต้น คนที่อยู่ด้านหลังอยากดูเหตุการณ์ของด้านหน้า ต่างก็แย่งกันเบียดไปด้านหน้า
เย้นหว่านที่เซไปเซมาถูกเบียดจนยืนทรงตัวไม่นิ่ง เธออุ้มตุ๊กตาใหญ่ไว้ แล้วถูกเบียดออกมาเฉยเลย
เธอถูกเบียดออกมาจากหมู่คน ถอยหลังติดต่อกันหลายก้าว มองดูตรงหน้ากำลังจะล้มลงพื้นแล้ว
กลุ้มใจจริงๆ นี่ล้มลงไปต้องเจ็บมากแน่เลย
เย้นหว่านหลับตาด้วยความกลัว วินาทีต่อมา กลับไม่ได้หกล้ม แต่ได้ชนเข้าไปในอ้อมอกสง่าผ่าเผยของผู้ชาย
ในลมหายใจ มีกลิ่นไอที่คุ้นเคยโชยมา
เธอเหมือนเคยอยู่ในอ้อมกอดของเขามานับครั้งไม่ถ้วน………..
