บทที่ 338 ความตั้งใจของพี่ชายเจ้าถิ่น
เย้นหว่านโทรหากู้จื่อเฟยล่วงหน้า และบอกว่าเธอจะย้ายบ้าน
กู้จื่อเฟยรออยู่ที่บ้านแล้ว
เมื่อก่อนเคยพักอยู่ที่นี่ เย้นหว่านจึงมีกุญแจอพาร์ตเมนต์ของกู้จื่อเฟย ดังนั้นจึงเปิดประตูด้วยตัวเอง
ทันทีที่เธอเข้าไป เธอก็ได้ยินเสียง “ปุ้ง” เหมือนดอกไม้ระเบิด และบนเพดานที่เต็มไปด้วยริบบิ้นแถบสีลอยลงมาจากศีรษะของเธอ
กู้จื่อเฟยยืนอยู่ตรงหน้า และหัวเราะเสียงดัง
“เสี่ยวหว่าน ขอแสดงความยินดีที่เธอสารภาพรักสำเร็จ ขอให้เธอและโห้หลีเฉินแต่งงานกันเร็วๆและมีลูกที่น่ารักเร็วๆ!”
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ บังคับให้หัวใจสงบนิ่ง ราวกับถูกอะไรบางอย่างกรีด
บาดแผลที่ถูกเธอกดทับในหัวใจ ไม่นานก็ถูกพลิกออกมา เจ็บปวดจนเธอก็ชักกระตุก และหายใจไม่ออก
“เธอพาโห้หลีเฉินมาด้วยเหรอ？การสารภาพรักของเธอฉันลงแรงช่วยไม่ใช่น้อย เธอต้องเลี้ยง…ฉัน” เลี้ยงข้าว……
ขณะที่กู้จื่อเฟยกำลังพูด เธอก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
เธอมองไปที่สีหน้าของเย้นหว่าน ขาวซีด จนกระทั่งรูม่านตาแดงเล็กน้อย ทว่ายังอดกลั้นไว้ ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความสุขดีใจอะไรเลย
เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ!
กู้จื่อเฟยตกใจ และรีบทิ้งถังดอกไม้ในมือ เดินไปข้างหน้าเย้นหว่านอย่างเป็นห่วง
“เสี่ยวหว่าน เป็นอะไรไปเหรอ？ หรือว่าเธอ…” สารภาพรักล้มเหลวงั้นเหรอ?
เธอถามไม่ออกอย่างยากลำบาก เรื่องนี้สำหรับเธอ ก็คาดไม่ถึงทั้งหมด และรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้
เย้นหว่านเตรียมสารภาพรักอย่างดิบดี เป็นผู้ชายคนหนึ่งจะต้องซาบซึ้งใจแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือโห้หลีเฉินชอบเย้นหว่านมาโดยตลอดขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร การสารภาพรักในครั้งนี้ก็จะมีความสุขและสมบูรณ์
แต่ว่าทำไม…
เย้นหว่านส่ายศีรษะ กดเสียงสะอื้นในลำคอ น้ำเสียงเบามากๆ
“ฉันไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับโห้หลีเฉินอีกต่อไปแล้ว”
กู้จื่อเฟยเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ
“เป็นไปได้อย่างไร……”
นี่เป็นเรื่องที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์จริงๆ “เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดใช่ไหม？เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอบอกฉันมา”
“เสี่ยวหว่านเป็นหวัด เธอไม่สามารถอยู่ข้างนอกได้นาน เธอจะต้องเก็บข้าวของกลับบ้าน”
เย้นโม่หลินเดินออกมาจากหน้าประตู และยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่าน
ร่างสูงใหญ่ร่างนั้นปรากฏตัวออกมา ทำให้กู้จื่อเฟยตะลึงค้าง
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ความรู้สึกแรกก็คือ หล่อ โคตรหล่อเลย หล่อระเบิดแบบนั้นเลย
ความรู้สึกที่สองก็ยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อคนนี้โผล่มา เขาเป็นใคร? มีความสัมพันธ์อะไรกับเย้นหว่าน? แถมยังบอกว่าจะพาเย้นหว่านกลับบ้านอีก?
ทันใดนั้นความคิดที่น่ากลัวหนึ่งอย่างก็ผุดขึ้นในใจของเธอ และรีบดึงเย้นหว่านมาอยู่ข้างหลังของตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความระมัดระวัง
“คุณเป็นใคร?!”
เมื่อเห็นท่าทางการป้องกันตัวของกู้จื่อเฟย เย้นโม่หลินก็ไม่ได้รู้สึกโมโห แต่กลับปลื้มอกปลื้มใจเล็กน้อย
ในช่วงที่เขาไม่อยู่นี้ เย้นหว่านมีเพื่อนที่จริงใจอยู่เคียงข้างคนหนึ่ง จะต้องดูแลเย้นหว่านแทนเขาไม่ใช่น้อยแน่ๆ
เย้นโม่หลินยิ้มมุมปาก ยื่นมือออกมาอย่างสุภาพบุรุษ “สวัสดีครับ ผมชื่อเย้นโม่หลิน ผมเป็นพี่ชายของเย้นหว่านครับ”
“พี่ชาย?”
กู้จื่อเฟยไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ “เท่าที่ฉันรู้ ตระกูลดูเหมือนจะไม่มีลูกชายนะ”
“ไม่ใช่ตระกูลเย้นนั้นครับ ผมเป็นพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่าน พ่อแม่เดียวกัน”
เมื่อเย้นโม่หลินพูด น้ำเสียงของเขาก็สูงขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่านี่เป็นสิ่งที่เขาภาคภูมิใจเรื่องหนึ่ง
กู้จื่อเฟยตกตะลึง น่าตกใจมากกว่าที่เย้นหว่านสารภาพรักล้มเหลวอีก
เธอรีบจับมือเย้นหว่าน น้ำเสียงเป็นกังวล ” เสี่ยวหว่าน นี่มันเกิดอะไรขึ้น？เขาเป็นพี่ชายของเธอจริงๆเหรอ？”
เย้นหว่านพยักหน้า “อืม ตรวจดีเอ็นเอแล้ว”
กู้จื่อเฟยเชื่ออย่างสมบูรณ์ แต่ก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก
จู่ๆพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่านก็ปรากฏตัวขึ้น แถมเป็นชายหนุ่มรูปหล่อเหมือนเทพเจ้า เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้จริงๆ
ทำไมเธอถึงโชคดีขนาดนี้ มีพี่ชายสุดหล่อคนนี้ปรากฏตัวออกมา?
เย้นหว่านไม่ได้มีความสนใจที่จะพูดคุยมากนัก หลังจากที่พูดสั้นๆกับกู้จื่อเฟยแล้ว เธอก็ไปที่ห้องเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทางของเธอ
กู้จื่อเฟยอยากจะเข้ามาช่วย แต่ทว่าถูกเย้นโม่หลินแย่งไปก่อน
เย้นโม่หลินหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางที่เย้นหว่านเพิ่งใส่เครื่องสำอาง “งานหนักฉันทำเอง”
ไม่นานในมือของเย้นหว่านก็ว่างเปล่า ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย นั่นมันเป็นแค่กระเป๋าเครื่องสำอางใบเดียวเอง เธอถือได้
พี่ชายคนนี้ ปฏิบัติกับเธอเหมือนเธอเป็นผู้ป่วยหนัก
กู้จื่อเฟยยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่านเหมือนวิญญาณ ” เสี่ยวหว่าน พี่ชายราคาถูกคนนี้ของเธอ มีแรงมากกว่าแฟนอีกนะ!”
เย้นหว่านตกตะลึงเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอเก็บพี่ชายมาได้ และสูญเสียแฟนไป ไม่สิ เป็นคนที่เธอแอบชอบแม้แต่แฟนก็ไม่ใช่
ในใจ มีความเศร้าและความกลัดกลุ้มใจออกมา
เย้นหว่านเม้มริมฝีปากเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก้มศีรษะหยิบเสื้อผ้า เธอกัดฟันแน่น ถึงจะกลั้นน้ำตาที่ไหลกลับเข้าไปในรูม่านตาได้
สิ่งของของเย้นหว่านมีไม่มากนัก และมีคนช่วยเหลืออีกสองคน ไม่นานก็เก็บข้าวเสร็จ
เย้นโม่หลินถือกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบด้วยตัวเอง และผลักมันออกไปนอกห้อง
กู้จื่อเฟยส่งเย้นหว่านออกมา พร้อมกับพูดอย่างไม่วางใจว่า “เสี่ยวหว่าน ถ้าอารมณ์ไม่ดี ก็มาหาฉัน ฉันไปผ่อนคลายอารมณ์เป็นเพื่อนเธอ เธอก็มาหาฉัน และมานอนกับฉันได้อีก ฉันยินดีต้อนรับได้ทุกเมื่อ~”
เย้นหว่านพยักหน้า “จื่อเฟย ขอบคุณเธอนะ”
ตอนที่ไม่มีที่จะไป เธอก็ให้ที่อยู่แก่เธออย่างใจกว้าง
กู้จื่อเฟยยิ้มและเขย่ามือเธอ “ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ ไม่ต้องพูดขอบคุณแล้ว”
ในขณะที่พูด เธอก็จับมือของเย้นหว่านอีกครั้ง และพูดด้วยความเป็นห่วงว่า ” เสี่ยวหว่าน อย่าเศร้ามากเกินไปนะ บางคนถูกกำหนดไว้ว่าไม่ให้เป็นเจ้าของ ดังนั้นก็ปล่อยมันไปตามธรรมชาติแล้วกัน และก้าวไปข้างหน้า จะดีกว่านะ!”
เย้นหว่านเม้มริมฝีปาก บนโลกใบนี้จะมีผู้ชายที่ดีและเก่งกว่าโห้หลีเฉินอีกเหรอ? คำตอบคือ แน่นอนว่ามี
ในใจก็มีความเศร้ารันทดอีกครั้ง ไม่ว่าโห้หลีเฉินจะดีแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยรักเธอเลยสักครั้ง
ไม่ว่าเขาจะดีแค่ไหนจะเก่งมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของได้
“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว จะดีขึ้นในไม่ช้านี้”
เย้นหว่านบังคับดึงรอยยิ้มออกมา เพื่อให้กู้จื่อเฟยสบายใจ
กู้จื่อเฟยจะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าเย้นหว่านกำลังบังคับให้ตัวเองยิ้มออกมา ทั้งๆที่ในใจไม่สบายใจ แต่สำหรับเรื่องความรักนี้ ทำได้เพียงแค่รักษาด้วยตัวเอง คนอื่นล้วนแต่ไม่สามารถช่วยได้
“ขอบคุณสำหรับที่คุณดูแลเสี่ยวหว่านในช่วงที่ผ่านมานี้นะครับ ของขวัญชิ้นเล็กๆน้อยๆ เป็นความตั้งใจเล็กๆน้อยๆครับ”
เย้นโม่หลินหยิบเช็กหนึ่งใบ และยื่นให้กู้จื่อเฟย
“ฉันกับเสี่ยวหว่านเป็นเพื่อนกัน นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ…”
กู้จื่อเฟยยังพูดไม่จบ ก็ตกใจจนพูดไม่ออกเธอแล้ว เธอมองไปที่เช็กตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าตกตะลึง และเธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเล็กน้อย
ด้านบน มีเลขศูนย์อยู่หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปดเก้าเหรอ?
นี่ใช้อำนาจบาตรใหญ่มากเกินไปหรือเปล่า?
เมื่อเย้นหว่านมองเห็นใบเช็กก็ตกใจเช่นใจ น่าประหลาด เย้นโม่หลินหยิบใบเช็กผิดใบหรือเปล่า?นำเงินจำนวนมากขนาดนี้ ใช้เป็นของขวัญของขวัญมาส่งมอบให้คนอื่นเหรอ?
เมื่อเห็นดวงตาของหญิงทั้งสองเบิกกว้างขึ้น เย้นโม่หลินก็ยิ้ม และจับมือของกู้จื่อเฟย วางใบเช็กไว้ในฝ่ามือของเธอ
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน “เมื่อก่อนลำบากคุณดูแลเย้นหว่านแล้ว ต่อจากนี้ไปก็หวังว่าคุณจะเป็นเพื่อนกับเธอต่อ”
เช็กใบนั้นตกอยู่ในมือ เป็นสิ่งล่อใจจนทำให้คนไม่อาจปฏิเสธลงได้
กู้จื่อเฟยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบยื่นใบเช็กกลับไป “พี่เย้น ใบเช็กใบนี้ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ！ฉันเป็นเพื่อนกับเสี่ยวหว่าน ไม่สามารถวัดได้ด้วยเงิน ไม่งั้นมิตรภาพก็จะไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่แล้ว”
เมื่อก่อน เย้นหว่านเป็นคนธรรมดา ในปัญหาทางการเงินของครอบครัวกู้จื่อเฟยก็ไม่ได้ละทิ้งเย้นหว่าน ตอนนี้เย้นหว่านร่ำรวยอย่างกะทันหัน แต่เธอกลับไม่ยึดติดกับความมั่งคั่งของเย้นหว่าน
นี่เป็นปัญหาของหลักการยึดมั่น
เย้นโม่หลินชื่นชมกู้จื่อเฟยมากยิ่งขึ้น และรอยยิ้มที่มุมปากก็นุ่มนวลขึ้นไปอีก
“เงินนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับคุณเท่านั้น ในวันข้างหน้าเย้นหว่านก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมาหาคุณ ต้องก็ใช้เงินนี้ เลี้ยงข้าวเธอ พาเธอไปเที่ยวที่สนุกๆ”
กู้จื่อเฟยตกตะลึง
มีคำพูดหนึ่งออกมาจากปาก “พี่เย้น คุณหมายถึง ในข้างหน้าค่าใช้จ่ายทุกอย่างของฉันและเย้นหว่าน คุณรวมไว้หมดแล้วเหรอ？”
“อืม” เย้นโม่หลินพยักหน้า ภายในดวงตา เต็มไปด้วยการตามใจเย้นหว่าน
กู้จื่อเฟยอยากให้เขาเป็นพี่ชายด้วยความอิจฉาโดยทันที
แล้วก็เข้าใจ จุดประสงค์ที่เย้นโม่หลินให้เช็กใบนี้แก่เธอแล้ว ไม่ใช่เพื่อจ่ายค่ามิตรภาพระหว่างเธอกับเย้นหว่าน แต่เพื่อพยายามทุกวิถีทางเพื่อชดเชยที่ไม่ได้ดูแลเย้นหว่าน คือความตั้งใจของพี่ชาย
ความตั้งใจนี้ กู้จื่อเฟยไม่สามารถปฏิเสธได้
นี่เป็นครั้งแรกที่เย้นหว่านเห็นใครบางคนใช้อำนาจบาตรใหญ่ขนาดนี้ และคนคนนี้ ก็ยังเป็นพี่ชายแท้ๆของเธอด้วย
หยิบใบเช็กที่มีเลขศูนย์จำนวนมากขนาดนั้นออกมาเรื่อยเปื่อย นี่ก็หมายความว่า ในอนาคตเธอก็จะร่ำรวยมากๆเหรอ?
แปลงร่างเป็นเจ้าถิ่นงั้นเหรอ
