บทที่ 117 ต้องการอะไร? ต้องการเธอ
เย้นหว่านทำแผลให้โห้หลีเฉินอย่างระมัดระวัง ทั้งกระบวนการเส้นประสาทตึงแน่นไปหมด เธอพยายามใช้แรงให้น้อยมากๆ เท่าที่จะเป็นไปได้ ทำให้เขาไม่เจ็บจนเกินไป
เธอยังถามไม่ขาดสาย “แบบนี้เจ็บมั้ย?”
“พอได้”
น้ำเสียงของโห้หลีเฉินเรียบเฉยมากตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาล้ำลึกตกอยู่บนตัวของเย้นหว่านไม่ย้ายไปไหนสักนิด
ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการบาดแผลให้เสร็จได้ เย้นหว่านเหงื่อออกเต็มหน้าผาก ราวกับผ่านการวิ่งมาราธอนมารอบหนึ่ง แต่ยังวิ่งเสร็จทั้งกระบวนการ
“ฮู้……”
เธอสูดหายใจทีหนึ่ง เวลานี้โห้หลีเฉินถือทิชชู่ไว้ เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ
การกระทำนุ่มนวลประณีต
เมื่อสักครู่ตอนที่เธอพันแผล ล้วนเป็นโห้หลีเฉินเช็ดเหงื่อให้เธอ
“ฉันทำเองได้แล้ว”
เย้นหว่านรีบหยิบทิชชู่เข้ามา เช็ดเหงื่อไปอย่างวุ่นวาย เธอควบคุมความคิดอารมณ์ที่สับสนในใจไว้ มองโห้หลีเฉินด้วยสายตาประกายแวววาว
“คุณโห้ คืนนี้ขอบคุณมากจริงๆ นะ ที่ช่วยบังน้ำมันซอสแทนฉัน”
ไม่อย่างนั้นตอนนี้คนที่มาพันแผลเป็นบ๊ะจ่างก็คงเป็นเธอ
โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตาลึกๆ พ่นคำพูดที่เป็นธรรมชาติออกมามาก “เธอคิดจะขอบคุณฉันยังไง?”
เย้นหว่านอึ้ง มองโห้หลีเฉินอย่างมึนงง ปกติไม่ใช่คนอื่นซาบซึ้งใจ อีกคนจะพูดไม่เป็นไรอย่างเกรงใจเหรอ นี่รีบถามหาของขวัญตอบแทน พึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก
โห้หลีเฉินวางไพ่มาอย่างไม่ทำตามกฎกติกา
เธอยังจริงใจมาก ดังนั้นจึงพูดไป “ฉันกลับไปจะซื้อของตอบแทนให้คุณ”
“ไม่เอา”
โห้หลีเฉินปฏิเสธแบบไม่ลังเลสักนิด
เย้นหว่านตะลึง ถามโดยจิตใต้สำนึก “งั้นคุณต้องการอะไร?”
“เธอ”
โห้หลีเฉินสายตาล้ำลึกเหมือนน้ำวน จ้องเธออยู่แบบนั้น ราวกับอยากม้วนเธอเข้าไป
เย้นหว่านหัวใจเต้นแรงไปหน่อย ราวกับประลองตีกลอง ทำเธอสั่นเทาไปทั้งตัว
เธอกระสับกระส่าย สับสนจนทำอะไรไม่ถูก
โห้หลีเฉินมองท่าทางของเธออยู่ด้วยความพอใจ มุมปากบอบบางนั้นยกรัศมีครึ่งวงกลมจางๆ ขึ้นโดยไม่ทิ้งร่องรอย งดงามเหลือเกิน
เขาเอียงตัวเข้าใกล้เธออีกครั้ง ทุกคำทุกประโยค ล้วนหยอกล้อด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ช่วงเวลานี้ เธอต้องดูแลฉัน”
“หา?”
เย้นหว่านได้สติกลับมาอย่างสำนึกตัวได้ ถึงเข้าใจความหมายของเขา ที่แท้เขาเพียงแค่ต้องการให้เธอดูแลเขา……
เมื่อสักครู่ เธอกลับคิดเหลวไหลมากขนาดนั้น
หน้าแดงขึ้นอย่างไม่เป็นอิสระ เธอตอบด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น “……ได้”
โห้หลีเฉินยกมือขวาขึ้น ลูบๆ บนศีรษะของเธอ การกระทำใกล้ชิดสนิทสนมเหมือนกำลังลูบหมาน้อย
“ไม่ดื้อนะ”
เย้นหว่านตะลึงค้าง ราวกับชั่วพริบตาเดียว ลวกเส้นผมไปหมด
เธอลนลานถอยออก นำกล่องยาไปเก็บขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เงยหน้า มองสีท้องฟ้าไป ดึกแล้ว เธอก็ควรกลับได้แล้ว
เธอพิจารณาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากบอก “คุณโห้ ฉัน……”
“ฉันหิวแล้ว”
โห้หลีเฉินขัดคำพูดของเย้นหว่านด้วยน้ำเสียงตามใจชอบ ดวงตาคู่นั้นมองเธออยู่แบบนั้น
คำพูดต่อไปของเย้นหว่านอย่างไรก็พูดไม่ออกแล้ว
เย็นนี้เดิมทีโห้หลีเฉินไม่ได้ทานของอะไรเลย และเพราะปกป้องเธอจนมือบาดเจ็บอีก คิดอย่างไรในใจก็รู้สึกผิดอย่างนั้น
เย้นหว่านลังเลสักนิด แล้วถามขึ้น “ที่บ้านคุณมีบะหมี่มั้ย? ฉันจะต้มบะหมี่ให้คุณกิน”
สายตาที่โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านลึกเข้าไปอีก แววตาที่เป็นแสงไฟสีดำมืดลุกไหม้โดยอัตโนมัติ
ผู้หญิงคนนี้รู้หรือเปล่าสิ่งที่เธอกำลังพูดคืออะไร?
เห็นโห้หลีเฉินไม่ตอบ ท่าทียังแปลกใจอยู่บ้าง เย้นหว่านถามอีกประโยค “ไม่ชอบกินบะหมี่เหรอ?”
“อะแฮ่ม”
โห้หลีเฉินไอทีหนึ่งอย่างไม่เป็นอิสระ “เธอทำเถอะ”
เย้นหว่านระแวง ไม่รู้โห้หลีเฉินเป็นอะไรขึ้นมากะทันหัน แถมยังดูอึดอัดพอสมควร
เธอคิดไม่ออก และไม่ได้คิดมาก ไปที่ห้องครัวแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน โห้หลีเฉินก็ตามมาที่ห้องครัว
เย้นหว่านมองเขา รีบพูดขึ้นมา “คุณโห้ ห้องครัวสกปรก คุณออกไปรอก่อนแล้วกัน”
โห้หลีเฉินไม่ได้ออกไป แต่มองไปรอบห้องครัวทีหนึ่ง มองหาผ้ากันเปื้อนตัวหนึ่ง
เขาเดินไปที่ด้านหลังของเธอ ยื่นมือจากด้านหลัง โอบเอวของเธอ ผูกผ้ากันเปื้อนไว้บนตัวเธอแล้ว
กลิ่นอายของชายหนุ่มกระโจนเข้ามาทางด้านหลัง เหมือนกอดเธอเอาไว้
ชั่วขณะหนึ่งเย้นหว่านหัวใจเต้นแรง อยากผลักเขาออก แต่พอก้มหน้ามองเห็นมือเขากำลังมัดเชือกเล็กๆ เส้นหนึ่งของผ้ากันเปื้อนอยู่ เธอก็ไม่กล้าขยับตัว กลัวจะไปโดนมือของเขาอย่างไม่ระวังเข้า
โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่าน ดูท่าทีจะดิ้นรนของเธอไว้ในสายตา
เขาค่อยๆ เอียงตัว ริมฝีปากบางขยับเข้าไปที่ข้างใบหูของเย้นหว่าน
เสียงที่มีเลศนัยเย้ายวนที่สุด “เย้นหว่าน เธอลองเทียบกับที่ตัวเองพูดดู เธอยังสนใจฉันอยู่”
ที่ใบหูเหมือนโดนไฟไหม้ ทั้งลวกทั้งร้อน
เย้นหว่านกระวนกระวายใจ เอ่ยปากพูดติดอ่าง “ฉัน ฉันก็แค่ คุณบาดเจ็บเพราะฉัน ฉันควรดูแลคุณสักหน่อยเท่านั้น”
“อืม สมควร”
โห้หลีเฉินซ้ำคำพูดของเย้นหว่านแบบความหมายลึกซึ้งต่างออกไป ในเสียงยั่วเย้าเล็กน้อย
เย้นหว่านว้าวุ่นใจ
ไม่กล้าถกเถียงหัวข้อที่อันตรายนี้กับโห้หลีเฉินอีก เธอบอกเร่ง “คุณโห้ คุณรีบออกไป ฉันทำอาหารไม่สะดวกแล้ว”
โห้หลีเฉินถึงปล่อยเย้นหว่านไปอย่างอารมณ์ดี ร่างสูงใหญ่เดินไปที่หน้าประตูห้องครัว กึ่งพิงผนังไว้อย่างสง่า มองเธอไปตรงๆ ขนาดนั้น
ผู้หญิงผูกผ้ากันเปื้อนยืนอยู่ในห้องครัวของเธอ เพิ่มกลิ่นอายชีวิต และรสชาติของบ้านเข้าไปในห้องครัวที่เดิมทีเขาไม่เคยใช้เลย
เธอ เขาต้องการแต่งงานด้วยแน่นอน
ถึงแม้ห่างกันในระยะหนึ่ง เย้นหว่านสามารถรู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงของโห้หลีเฉินอย่างชัดเจน เสมือนเลเซอร์ที่กวาดบนตัวเธอ
เธอรู้สึกไม่เป็นอิสระสุดๆ ภายใต้ความวุ่นวายใจ ปรุงรสใส่ไปครั้งแล้วครั้งเล่า
เหมือนผ่านการออกรบครั้งใหญ่ ในที่สุดเย้นหว่านก็ทำบะหมี่สองชามเสร็จครบถ้วนภายใต้ความวุ่นวายในสงคราม ก่อนจะยกมาที่โต๊ะอาหาร
บนบะหมี่วางใบผักสีเขียวสองสามใบ หน้าตาดูยังใช้ได้
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างรอคอยอยู่บ้าง “คุณโห้ ลองชิมดูสิ”
โห้หลีเฉินหยิบตะเกียบขึ้นมา ชิมไปคำหนึ่งด้วยท่วงท่าสง่างาม
จากนั้นเขาก็เงยหน้ามองทางเย้นหว่าน ต้อนรับสายตาที่รอคอยของเธอ การแสดงออกของเขาแอบดูซับซ้อนพอสมควร
เย้นหว่านหัวใจเต้นเร็ว “เป็นยังไงบ้าง?” อร่อยมั้ย?
“เธอชิมเอาเอง”
นั่นสรุปว่าอร่อยหรือไม่อร่อยกัน?
เย้นหว่านหวาดๆ อยู่บ้าง จากนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาลองชิมเองสักหน่อย แวบเดียว “แหวะๆ” เธอรีบหาถังขยะมา คายออกมาทั้งหมดแล้ว
นี่ไม่อร่อยเอาเสียเลย
ทั้งเค็มทั้งเลี่ยน เธอนำซองเครื่องปรุงเทเข้าไปด้านในแล้วมั้ง?
มุมปากโห้หลีเฉินเม้มยิ้มอ่อนๆ ยื่นน้ำแก้วหนึ่งให้เย้นหว่าน “กลั้วปากหน่อย”
เย้นหว่านกำลังจะไปรับน้ำมาโดยจิตใต้สำนึก แต่ทว่าพอได้ยินคำพูดของโห้หลีเฉิน กลับรู้สึกว่าไม่ปกติอย่างไรกัน
กินอาหารของตนเองยังต้องล้างปาก นี่มันช่างน่าอายเหลือเกิน
“คือว่า ฉันจะไปทำใหม่อีก”
กำลังอยากจะยกชามออกไป เธอรู้สึกไม่ถูกต้อง ถ้าเกิดเธอต้มหม้อใหม่ออกมาไม่อร่อยล่ะ? โดยเฉพาะปกติเธอเข้าครัวน้อยมากจริงๆ
