บทที่ 51 อย่าขยับไปทั่ว ผู้ชายไม่อาจต้านทานต่อสิ่งยั่วยวนได้
ทำอะไร?
ชั่วขณะเย้นหว่านทั่วร่างกายแข็งทื่อ ใบหน้าแดงก่ำอย่างกับกุ้งย่าง
“อย่านะ…”
เธอยื่นมือออกไปเพื่อต้องการจะผลักเขา แต่ฝ่ามือกลับตกลงบนหน้าอกของเขาพอดี
ใต้ฝ่ามือ มีแรงปั่นป่วน
ในขณะเดียวกันทั้งสองคนต่างตกตะลึง
ในดวงตาของโห้หลีเฉินมีประกายไฟการข่มใจเล็กน้อย เหมือนกับว่าใกล้จะปะทุในไม่ช้า
เย้นหว่าน รู้สึกอายแทบแย่ รีบดึงมือกลับทันที แต่ข้อมือของเธอกลับถูกมือใหญ่ที่ร้อนผ่าวจับไว้ แล้วกดเธอลงไปที่พื้น
ใบหน้าหล่อเหลาของโห้หลีเฉินที่อยู่ตรงหน้ามองดูแล้วอันตรายอย่างมาก ใกล้กันแค่หนึ่งคืบ
ลมหายใจของเขาเหมือนกับคนตัวร้อน
เย้นหว่านตกใจจนทำอะไรไม่ถูก “คุณโห้….อื้อ…”
เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกริมฝีปากบางของเขาปิดไว้
จูบที่ทั้งเผด็จการทั้งซ่านทรวง การรุกที่รุนแรง
เย้นหว่านสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ ขณะมองไปที่ใบหน้าหล่ออย่างงงวยที่ขยายใหญ่ขึ้นไม่รู้กี่เท่า รู้สึกถึงความร้อนแรงระหว่างริมฝีปากและฟัน……
ร่างกายของชายหนุ่มที่กดลงมา
มีเพียงผ้าบางๆระหว่างทั้งสอง อุณหภูมิที่ร้อนแรงในร่างกายหนุ่มสาว แทบจะทะลุผ้าห่มบางๆเผาไหม้ผิวกาย ทำให้ทั่วทุกอณูของร่างกายสั่นไหว
โห้หลีเฉินหายใจแรงขึ้น อารมณ์ที่ถูกระงับมาโดยตลอด ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป
ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เขาก็คิดถึงความหวานของเธอเหลือเกิน
ขณะเขากอดเอวของเธอ ฝ่ามือควานหาเข้าไปยังข้างในผ่านผ้าห่มบาง
ฝ่ามือร้อนสัมผัสบนผิว ทำให้ร่างกายของเย้นหว่านแข็งตึงชั่วขณะสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้
และทันใดนั้นก็ตกใจจนหันมากลับมา
“โห้ คุณโห้…….”
เธอร้อนรนรีบยื่นมือไปผลักเขา สีหน้าทั้งขาวทั้งแดง ลุกลี้ลุกลนสุดขีด
โห้หลีเฉินหยุดเคลื่อนไหว ก้มหน้าลงแล้วจึงเห็นใบหน้าเรียวที่ตึงเครียดอยู่ตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและการขัดขืน
ทันใดนั้นเหมือนกับว่าถาดน้ำเย็นไหลลงมาจากด้านบน สติของโห้หลีเฉินทันใดนั้นก็ฟื้นขึ้นมาอย่างมาก
วินาทีต่อมา เขาปล่อยเย้นหว่าน แล้วพลิกตัวแล้วลุกขึ้น
ได้รับอิสระ เย้นหว่านรีบลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว สองมือหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่อตนเองไว้อย่างหนาแน่น ย้ายไปที่มุมในกระโจมแล้วขดตัว
เธอรู้สึกสับสนว้าวุ่นใจ มองไปที่โห้หลีเฉินอย่างไม่วางใจ แก้มร้อนผ่าว
ร่างสูงโปร่งของโห้หลีเฉินดูเหมือนว่าจะแข็งทื่อเล็กน้อย เขาเม้มริมฝีปากบาง แล้วลุกขึ้นยืน จึงเดินออกไปจากเต้นท์
จนกระทั่งโห้หลีเฉินออกไป บรรยากาศที่น่าอึดอัดในเต้นท์เล็ก ดูเหมือนว่าจะลดลงอย่างมาก ร่างกายที่ตึงเครียดของเย้นหว่านทันใดนั้นก็สูญเสียแรง แล้วค่อยๆพิงลงไปบนหมอน
แก้มของเธอยังคงร้อนผ่าว ในหัวก็ฉายฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อีกครั้งอย่างต่อเนื่อง
จูบของโห้หลีเฉิน ลมหายใจของโห้หลีเฉิน…..
เธอกับโห้หลีเฉิน ก็เกือบจะพลาดพลั้งแล้ว!
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อุณหภูมิก็ลดลงมาเช่นเดียวกัน
อุณหภูมิตอนกลางวันและตอนกลางคืนบนเกาะแตกต่างกันค่อนข้างมาก พอตกกลางคืนก็จะรู้สึกถึงความหนาวเย็นอย่างเห็นได้ชัด
เย้นหว่านพักอยู่ในเต้นท์ ห่อกายด้วยผ้าห่มบางอย่างหนาแน่น ก็ยังคงรู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
อุณหภูมินี้อยู่ที่ชายทะเล ต้องคลุมผ้าห่มขนสัตว์ถึงจะได้
เย้นหว่านหนาวเย็นตัวสั่น ยังอดคิดไม่ได้ว่า โห้หลีเฉินที่อยู่ข้างนอก ยิ่งจะหนาวกว่าไม่ใช่หรอ?
หลังจากก่อนออกไป เขาก็ไม่ได้เข้ามาอีก เขาไปอยู่ที่ไหนของข้างนอก? หรือว่า เขายังอยู่ข้างนอก?
พอนึกถึงความเป็นไปได้ที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ ถึงแม้ว่าเย้นหว่านยังคงละอายใจเล็กน้อย แต่ก็ยังค่อยๆเปิดม่านเต้นท์ออกอย่างช้าๆ
เธอมองออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง กองไฟก็มอดดับไปนานแล้ว สิ่งของข้างนอกที่วางไว้ก็ยังคงเหมือนเดิม
แต่ กลับไม่เห็นเงาของโห้หลีเฉิน
เขาไปไหนกันนะ?
เย้นหว่านชั่วขณะนึงรู้สึกไม่สบายใจสักเท่าไหร่ เมื่อครู่จะรับไม่ได้ เขาจึงทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว?
จึงรีบห่อผ้าห่มบางแล้วออกไปข้างนอกเต้นท์ เย้นหว่านตะโกนเรียกเสียงดัง “คุณโห้”
“คุณโห้ คุณอยู่ที่ไหน?”
เธอมองไปรอบ ๆ อย่างใจจดใจจ่อชายทะเลที่ว่างเปล่า กลับไม่มีเงาใครเลยแม้แต่สักคน
และรอบๆ ดูไปแล้วเงียบสงัด มืดมัว
เย้นหว่านรู้สึกกลัวเล็กน้อย “คุณโห้ คุณอยู่ที่ไหน? คุณโห้…..”
“ตามหาผมหรอ?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากไม่ไกล
เพียงเห็นเขาเดินออกมาจากป่าไม่ไกล ในมือถือกิ่งไม้แห้ง
เมื่อเห็นเขาเย้นหว่านก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที ราวกับคนหลงทางแล้วในที่สุดก็เจอทางออก รู้สึกสบายใจ
เธอพูดเสียงเบา “ไม่เห็นคุณ จึงเรียกดู”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ไม่ได้พูดอะไร เดินไปตรงหน้ากองไฟที่ดับแล้ว นำกิ่งไม้แห้งใส่เข้าไป เตรียมจุดไฟ
ที่แท้เขาก็ไปหาฟืน เธอกลับคิดฟุ้งซ่านอยู่ที่นี่
พวกเขาไม่ได้เตรียมมาค้างคืน ของที่เตรียมมาทั้งหมดก็ไม่พอ โห้หลีเฉินยังคงอยู่ข้างนอก แน่นอนว่ายิ่งหนาวกว่า
เย้นหว่านรู้สึกละอายใจบ้างเล็กน้อย แล้วเทน้ำร้อนออกมาจากกระติกน้ำร้อนถ้วยนึง ส่งให้โห้หลีเฉิน
“คุณโห้ กินน้ำหน่อยเถอะ”
โห้หลีเฉินมองเธอแวบนึงอย่างไม่เข้าใจ ยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำมา
ระยะห่างใกล้กัน เย้นหว่านก็ยิ่งเห็นร่างกายท่อนบนในแสงชัดมากขึ้น มัดกล้ามที่สวยงามนั้น…..
พอนึกถึงการใกล้ชิดกันก่อนหน้านี้ ใจของเธอก็เต้นแรงอีกครั้ง ตื่นตระหนกจนเบนสายตาออกไป
“ฉัน ฉันเข้าไปแล้วนะ”
ใบหน้าเธอแดงก่ำ รีบวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน
โห้หลีเฉินจ้องมองขณะที่เต้นท์ปิดลงอีกครั้ง รู้สึกถึงความร้อนข้างในแก้วโค้งมุมปากเล็กน้อยแทบจะมองไม่เห็น
ชั่วระยะเวลานึง ด้านนอกเต้นท์ไฟก็สว่างขึ้น
ระยะห่างไกลออกไป แต่อุณหภูมิโดยรอบดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เย้นหว่านอยู่ในเต้นท์ก็รู้สึกอุ่นขึ้นเล็กน้อย
คิดว่าโห้หลีเฉินตอนนี้น่ากำลังจะอุ่นขึ้นแล้วล่ะ?
ยิ่งระยะใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งอุ่นขึ้น
เย้นหว่านกำลังนอนคิดฟุ้งซ่าน นอนไปนอนมาก็ผล็อยหลับไป
ตอนที่เธอตื่น เพราะถูกความหนาวปลุกให้ตื่น
“ฮัดชิ้ว！”
เธอจาม แล้วก็รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เห็นได้ชัดเป็นอาการของไข้หวัด
ด้านนอกเต้นท์ยังคงมีแสงไฟ แต่ชายทะเลจริงๆแล้วอุณหภูมิต่ำเกินไป ร่างกายของเธอไม่ค่อยแข็งแรง นอนหลับในอุณหภูมิแบบนี้อาจจะเป็นหวัดได้
“ ครืดๆ——”
เสียงเลื่อนเปิดซิปดังขึ้น โห้หลีเฉินเปิดม่านเต้นท์ออก
เขายืนโค้งที่ประตู มองไปที่เธอ เสียงเบาเล็กน้อย
“หนาวหรอ？”
“โอเค……ฮัดชิ้ว！”
เย้นหว่านจามออกมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้
โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้าไป ร่างสูงโปร่งทันใดนั้นเต้นท์ที่เล็กๆก็ดูคับแคบอย่างเห็นได้ชัด
เย้นหว่านตกตะลึงสักพัก มองเขาด้วยความแปลกใจ
เขาต้องการจะทำอะไร?
โห้หลีเฉินที่ตอบกลับ ด้วยการกระทำจริงของเขา
โห้หลีเฉินนั่งลงข้างๆเย้นหว่าน ยื่นมือออกไป นำเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน
ความอบอุ่นบนร่างกายของชายหนุ่ม ร้อนผ่าวราวกับไฟ แม้จะมีผ้าห่มบางคลุมอยู่
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ ใบหน้าแดงก่ำอย่างควบคุมไม่ได้
เธอรู้สึกสับสน “คุณโห้ คุณ คุณ…..”
“อยู่นิ่งๆ”
โห้หลีเฉินกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
เย้นหว่านหยุดชะงักไม่กล้าขยับ
แต่การใกล้ชิดกับเขามากขนาดนี้ ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด ราวกับตากระตุก
มันคลุมเครือเกินไป อันตรายเกินไป
“คุณโห้ คุณ เสียงไอ ปล่อยฉันได้มั้ย?”
โห้หลีเฉินดึงผ้าห่มบางขึ้นมาห่อทุกหมดไว้ใต้คอของเธออย่างแน่นหนา
เขากอดเธอไว้เหมือนกับตุ๊กตาขนสัตว์ การเคลื่อนไหวแข็งแรง ความอดทน อดกลั้นในดวงตา
“หลับสบาย”
หยุดชะงัก เขาพูดเสริมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ผมจะไม่ทำอะไรคุณ แต่ถ้าหากคุณขยับไปทั่ว….ผู้หนุ่มก็ไม่อาจทนต่อสิ่งยั่วยวนได้”
โดยเฉพาะต่อหน้าผู้หญิงที่ตนเองชอบ
เย้นหว่านร่างกายแข็งทื่อ กำลังคิดจะดันมือของโห้หลีเฉินออกแล้วจึงถอนกลับมา
ความร้อนในร่างกายของชายหนุ่มก็ค่อยๆแพร่ออกมาอย่างต่อเนื่อง เย้นหว่านก็ไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป อุณหภูมิในร่างกายก็ค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่กล้าขยับในอ้อมแขนของเขา หัวใจแทบจะเต้นแรง
ร่างกายเธออ่อนปวกเปียกราวกับน้ำ ขณะกอดด้วยท่าทางสบายใจ กลิ่นหอมจางๆบนร่างกายเธอก็ลอยอยู่ใกล้ๆกับจมูกของเขา เหมือนกับดึงดูดให้ผู้คนหลงใหล จากปลายจมูกของเขาลอยไปถึงกล่องดวงใจ
ก็ยิ่งกระตุ้นไฟที่เพิ่งดับไปในร่างกายของเขาแล้วกระเหี้ยนกระหือขึ้นมาอีกครั้ง
กอดเธอไว้แบบนี้ สำหรับโห้หลีเฉินแล้วไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน
เขาหายใจแรงขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความอดกลั้น
ค่อยๆก้มมองใบหน้าเรียวเล็กที่ออกแดงเล็กน้อยของเธอ โห้หลีเฉินกลับยกริมฝีปากขึ้น โค้งงอเล็กน้อย
