ภายในห้องลองเสื้อผ้า หลินเฟยเอ๋อร์ตักเตือนตนเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าไม่ว่าเฉินเป่ยชวนจะมีท่าทีแบบไหนก็ตาม ขอเพียงแค่งานแต่งงานที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้าผ่านไปอย่างราบรื่นก็เพียงพอแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็มีเวลาเหลือเฟือในการทำให้ผู้ชายคนนี้ปฏิบัติดีต่อตนเองได้
“คุณเฉินไปลองชุดหรือยัง ?”
เธอมองตนเองที่หน้าตาสละสลวยหน้ากระจก ก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มอันลำพองใจขึ้นมา เธอชอบความรู้สึกที่ว่านกกระเรียนในฝูงไก่เช่นนี้เป็นอย่างยิ่ง
“คุณเฉินบอกว่าไม่ต้องลองค่ะ ตอนนี้เขากำลังเจรจาเรื่องสัญญากับคนของบริษัทอื่นอยู่ข้างนอกค่ะ” สไตลิสต์ที่รับผิดชอบเรื่องการจัดแต่งทรงผมของเธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม อยากจะเห็นละครฉากเด็ดที่คิดเอาไว้เสียเดี๋ยวนี้เลย
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ เป่ยชวนก็ยุ่งแบบนี้แหละ”
บนใบหน้าหลินเฟยเอ๋อร์มีความรู้สึกเคอะเขินแวบผ่านเข้ามา จากนั้นก็หาข้ออ้างอันสมบูรณ์แบบให้กับตนเอง ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าเธอมีความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเล็กน้อย ต่อให้งานแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาเฝ้ารอคอย ครั้นอย่างน้อยก็ควรให้ความร่วมมือสักหน่อยถึงจะถูกต้อง
ขณะที่เธอกำลังคิดหาข้ออ้างให้ตนเองอย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้งนั้น อยู่ ๆ ข้างใบหูก็มีน้ำเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมา สีหน้าของเธอเปลี่ยนแปลงไปทันควัน จะเป็นไปได้อย่างไร เธอได้ยินเสียงของเฉียวชูเฉี่ยน
“ประธานเฉินพูดถูกค่ะ สายตาของฉันไม่ดีจริง ๆ หวังว่าคุณหลินเฟยเอ๋อร์จะเป็นคนที่สายตาดีนะคะ”
เธอใช้วิธีการของตนเองในการโต้เถียงกลับไป ต่อให้เธอจะตาบอดจริง ๆ ก็คงตาบอดกับเฉินเป่ยชวนในช่วงเวลาสิบปีนั่นแหละ
เมื่อได้ยินเธอต่อปากต่อคำ หางตาของเฉินเป่ยชวนก็หรี่ลง ราวกับมีบรรยากาศสุดแสนอันตรายปะทุขึ้นมาจากรอบด้านกะทันหัน เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ ถึงอย่างไรวันนี้เธอก็มาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็จะต้องให้เขาเซ็นสัญญาให้ได้
“เป่ยชวน ชุดแต่งงานของฉันสวยไหมคะ ?”
หลินเฟยเอ๋อร์เดินออกมาจากห้องลองเสื้อผ้า รอยยิ้มอันสวยงามบนใบหน้าและชุดแต่งงานสีขาวไปในทิศทางเดียวกัน แม้แต่เฉียวชูเฉี่ยนก็ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า สวยงามมาก
เฉินเป่ยชวนชักสายตากลับ จากนั้นก็หันหน้าไปหาหญิงสาวที่เดินออกมา ทันใดนั้นมุมริมฝีปากก็ยกขึ้นอย่างงดงาม “ในสายตาของผมคุณสวยที่สุด”
ถึงอย่างไรหลินเฟยเอ๋อร์ก็เป็นคนในวงการบันเทิง แม้จะรู้สึกประหลาดใจกับคำชมที่กะทันหันนี้ ครั้นก็ยังคงฉีกยิ้มขึ้นอย่างเขินอายทั้งอ่อนช้อยและสวยงามกว่าดอกท้อที่เพิ่งบานสะพรั่งเสียอีก
“เป่ยชวนคุณนี่ร้ายกาจจริง ๆ เลย ใช้คำพูดหวานหยดย้อยมาง้อฉันทุกครั้งเลยนะคะ”
“นั่นเป็นเพราะคุณหวานมากเหมือนกันน่ะสิ”
น้ำเสียงอันเซ็กซี่ของเฉินเป่ยชวนทำให้ใบหูของเฉียวชูเฉี่ยนได้รับบาดแผลอันมหาศาล รวมไปถึงดวงตาคู่นั้นของเธอด้วย เมื่อเห็นภาพของทั้งสองคนที่โอบกอดอันอย่างหวานหยาดเยิ้มเบื้องหน้า แม้จะเป็นภาพที่งดงามอย่างยิ่ง ครั้นดวงตาของเธอกลับร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย
“ในเมื่อประธานเฉินกับคุณนายเฉินยุ่งกันอยู่ ถ้างั้นฉันไม่ขอรบกวนพวกคุณแล้วนะคะ ประธานเฉิน……”
เธอก้มหน้ามองสัญญาที่อยู่ในมือ หวังว่าเขาจะยอมเซ็นชื่อให้ยิ่งเร็วยิ่งดี สถานที่แห่งนี้หากเธอหยุดอยู่นานแม้แต่วินาทีเดียวก็รู้สึกหายใจติดขัด
เมื่อเฉินเป่ยชวนได้ยินคำสามพยางค์นั้นคิ้วที่แฝงรอยยิ้มอ่อน ๆ ของเขาก็ขยับขึ้นลงอย่างอันตราย หางตาหรี่ลง ราวกับไม่เข้าใจความหมายที่เธอก้มหน้ามองสัญญา น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดึงดูดและเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง
“เลขาเฉียว คุณช่วยเฟยเอ๋อร์ออกความเห็นหน่อยสิว่าชุดแต่งงานนี้สวยหรือเปล่า ?”
สายตาของคนรอบข้างที่ตั้งตารอดูฉากเด็ดอยู่ตั้งแต่แรกนั้นลืมไปแล้วว่าควรปกปิดสักนิด พวกเขาต่างก็ส่งสายตาจับจ้องมาที่เฉียวชูเฉี่ยนไม่ละสายตา ภรรยาเก่าให้ความเห็นชุดแต่งงานของคู่หมั้นใหม่ ฉากนี้เด็ดสุด ๆ ไปเลย
รอยยิ้มภายใต้แววตาของหลินเฟยเอ๋อร์ถดถอยลงเล็กน้อย ภายในใจกลับรู้สึกโมโหขึ้นมาลึก ๆ การที่เฉียวชูเฉี่ยนโผล่หน้ามาที่นี่เป็นเพราะความบังเอิญหรือว่าเป่ยชวนจงใจกันแน่ ?
เมื่อคิดว่าความเป็นไปได้น่าจะเป็นอย่างหลัง ความอิจฉาริษยาของเธอก็ผุดขึ้นมาโดยปกปิดสติสัมปชัญญะเสียหมด ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้บนใบหน้าของเธอกลับไม่ได้แสดงออกให้เห็นแต่อย่างใด เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและเชื่อฟัง “ถ้างั้นก็รบกวนเลขาเฉียวช่วยฉันดูหน่อยนะคะว่าชุดแต่งงานนี้ยังมีตรงไหนที่ต้องแก้ไขอีก ?”
เฉียวชูเฉี่ยนพยายามให้ตนเองรักษารอยยิ้มอันเป็นปกติเอาไว้ เธอไม่ใช่คนโง่เขลา เฉินเป่ยชวนตั้งใจที่จะทำให้ตนเองลำบากใจโดยสิ้นเชิง ครั้นวันนี้เธอจะต้องให้เฉินเป่ยชวนเซ็นชื่อให้ได้
“คุณนายเฉินหน้าตาสวยแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นชุดแต่งงานอะไรคุณสวมแล้วก็ทำให้ความงามของมันเผยออกมาแบบไม่มีที่สิ้นสุดเลยแหละค่ะ ไม่ต้องแก้ไขอะไรแล้ว”
“เลขาเฉียวนี่ปากหวานจริง ๆ เลยนะคะ แต่ฉันคิดว่าชุดแต่งงานรูปแบบนี้ดูแก่ไปนิด คุณคิดว่าไงคะ ?”
เธอจงใจยกกระโปรงขึ้นมา กระโปรงเจ้าสาวที่เป็นชั้น ๆ ดูสง่าและสูงส่ง เมื่อประกอบเข้ากับทรงผมยกสูงแล้วนั้น เธอแลดูราวกับเป็นราชินีผู้สูงส่งไม่มีผิด มองไม่ออกว่าตรงไหนแก่เลย
“ชุดแต่งงานที่คลาสสิคแสดงถึงชีวิตแต่งงานอันเป็นนิรันดร์ของคุณนายเฉินและคุณเฉินนะคะ”
เธอฉีกยิ้มขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ใช่ว่าพูดคำพูดที่ประจบประแจงไม่เป็น เพียงแค่ครั้งนี้เอ่ยขึ้นมาแล้วดันไปแทงใจดำเท่านั้น เรื่องของวันนี้แม้เธอจะไม่มั่นใจว่าหวังลี่จงใจวางแผนหรือว่าเป็นกับดักที่เฉินเป่ยชวนออกแบบเองกันแน่ ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจเป็นอย่างมาก นั่นก็คือ วันนี้ตัวเธอได้เผชิญหน้ากับสถานการณ์อันอึดอัดใจครั้นไม่สามารถปฏิเสธได้
“จริง ๆ เหรอ ? เลขาเฉียวอวยพรให้ฉันกับเป่ยชวนจริง ๆ เหรอคะ ?”
หลินเฟยเอ๋อเอ่ยสอบถามขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์นั้น ทำให้เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันควัน ทว่ากลับยิ้มพร้อมตอบกลับไปอยู่ดี “ทั้งสองคนเหมาะกันเหมือนกิ่งทองใบหยก เป็นบุพเพสันนิวาสจริง ๆ ค่ะ”
อยากจะฟังคำอวยพรไม่ใช่หรือ เธอขออวยพรให้พวกเขารักกันตลอดไป ความรักอยู่คู่ฟ้าดินก็แล้วกัน
หางตาอันเย็นยะเยือกของเฉินเป่ยชวนโค้งเรียวขึ้น ราวกับบันดาลโทสะกำลังปะทุขึ้นมา ครั้นฝ่ามืออันใหญ่กลับยื่นออกไปโอบเอวของหลินเฟยเอ๋อร์เอาไว้ ร่างของทั้งสองคนแนบชิดกันโดยแทบจะไม่มีช่องว่าง
“เฟยเอ๋อร์ ดูเหมือนว่าเราจะเป็นบุพเพสันนิวาสกันจริง ๆ ด้วยนะ”
หลินเฟยเอ๋อร์ยิ้มอย่างแข็งทื่อเล็กน้อย ครั้นกลับตามน้ำแนบอิงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา “ฉันก็คิดว่าเราคือคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุดเลยค่ะ”
เฉียวชูเฉี่ยนเบี่ยงสายตาไปทางอื่นไม่มองสองคนที่ตัวชิดกันอยู่ขณะนี้ และพยายามไม่ไปฟังคำพูดอันหวานเลี่ยนที่ระคายหูเหล่านั้นด้วย ครั้นภายในใจราวกับมีอะไรบางอย่างทิ่มแทงเข้ามาอย่างไรอย่างนั้น
สัญญาที่อยู่ในมือถูกกระชากไปอย่างแรง จากนั้นเสียงตวัดปากกาก็ดังขึ้น เวลาต่อมาสัญญาก็ถูกโยนกลับคืน “คุณกลับไปได้แล้ว”
“ค่ะ”
หลังจากที่รับสัญญาที่เขาโยนมาให้แล้ว เธอก็สาวเท้าเดินฉับ ๆ ออกไปจากสถานที่อันอึดอัดและน่าอัปยศนี้อย่างรวดเร็วทันที
“คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”
หลังจากที่เงาเฉียวชูเฉี่ยนลงไปชั้นล่างแล้ว เฉินเป่ยชวนจึงคลายหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดออกทันที น้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกได้ฉีกภาพอันจอมปลอมเมื่อสักครู่นี้จนหมดสิ้น
เขาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างยุ่งเหยิงพร้อมมองไปยังทิศทางที่เงานั้นเดินจากไป เวลาต่อมาสองขาอันเรียวยาวก็ได้เดินตามไปด้วยความรวดเร็วทันที
เมื่อออกมาจากบริเวณข้างในแล้ว เฉียวชูเฉี่ยนจึงรู้สึกว่าอากาศเป็นปกติเสียที ครั้นเมื่อหายใจเข้าออกแล้วส่วนของปอดยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ เหมือนเดิม เบื้องหน้าเอาแต่ฉายภาพของสองคนที่กระหนุงกระหนิงกันเมื่อสักครู่นี้ไม่หยุด
เฉียวชูเฉี่ยน เธอจะหลงเขาไปถึงเมื่อไรกันแน่ ?
การทำร้าย การหลอกลวงครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งอีกไม่กี่วันที่จะมาถึงนี้ ข้างกายของเขาก็จะมีคุณนายเฉินคนใหม่แล้ว การตัดสินใจผิดนั้นได้สิ้นเปลืองช่วงเวลาวัยรุ่นของเธอไปถึงสิบปี พอเสียที !
บริเวณไกล ๆ มีรถแท็กซี่ขับเข้ามา เธอยื่นมือไปโบกเรียกรถไว้ หวังลี่กับเสียวหลี่ผู้นั้นคงตกลงกันเอาไว้แล้ว ต่อให้เธอรอจนฟ้ามืด เกรงว่าเขาคงไม่มารับเธอกลับไปอยู่ดี
รถแท็กซี่ขับเข้ามาจอดข้างเธอ จากนั้นเธอก็เปิดประตูเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ครั้นมือที่กำลังจะปิดประตูรถกลับถูกฝ่ามือใหญ่ ๆ จับเอาไว้ และภายใต้แรงอันแข็งแกร่งนั้น ร่างกายของเธอถูกกระชากออกจากที่นั่งทันที
“คุณบ้าไปแล้วหรือไง”
เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้ที่จับเธอเอาไว้ แววตาของเฉียวชูเฉี่ยนจึงมีความประหลาดใจผุดขึ้นมา เฉินเป่ยชวนน่าจะอยู่ลองชุดแต่งงานกับคู่หมั้นผู้สวยสง่างามของตนเองไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงตามตนออกมาเช่นนี้
“ลงรถ”
น้ำเสียงอันเย็นชาที่โพล่งขึ้นมาทำให้บรรยากาศราวกับกลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อเผชิญหน้ากับการใช้กำลังทั้งหมดของผู้ชายนั้น การขัดขืนของผู้หญิงจึงไร้ประโยชน์ไปโดยปริยาย เธอทำได้เพียงมองดูตนเองถูกกระชากลงรถไปเท่านั้น
