สภาพโดยรอบที่ดูเลวร้ายและกลิ่นเลือดที่น่าขยะแขยง เธอเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และแทบรอไม่ไหวที่จะเจอเย้นโม่หลิน
รอไม่ไหวสักนาทีหรือวินาที
ป่ายฉีเห็นเธอและอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
ความกล้าหาญและความสงบในที่เกิดเหตุนั้นค่อนข้างดี และ ณ จุดนี้ เธอเกือบจะคู่ควรมากพอจะเป็นผู้หญิงของเย้นโม่หลินแล้ว
ทีมงานต่อสู้อย่างหนักและในที่สุดก็เดินไปที่ส่วนลึกของถ้ำ
มันมืด เงียบ และทำให้รู้สึกกดดันแปลก ๆ
ป่ายฉีหยิบและขว้างแท่งไฟเข้าไปก่อน
ความมืดถูกขับออกไป และถ้ำก็สว่างไสว
ร่างหนึ่งพุ่งเข้าใส่สายตาของพวกเขาในทันที
คนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างกำแพงคือเย้นโม่หลินจริงๆ!
เขามีเลือดเต็มตัวไปหมดมีทั้งเลือดสดๆ และคราบเลือดเหมือนมนุษย์เลือด และตัวเขาก็เละเทะไปหมด มีรอยฉีกขาดไปทั่วตัว และผิวหนังและเนื้อที่เปิดเผยถูกปกคลุมด้วยบาดแผลที่น่าสยดสยอง
ภาพแบบนั้นเป็นภาพที่จนไม่กล้าจะมองซ้ำสอง
และไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่
ตอนนั้นเองเขาก้มหน้าและไม่ตอบสนองใดๆ ต่อแท่งไฟที่ส่องสว่าง
กู้จื่อเฟยรู้สึกเหมือนราวกับได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลาย
อารมณ์ทั้งหมดที่เธอระงับได้พังทลายลงในทันที และเธอไม่สนใจอะไรอีกแล้วและรีบวิ่งไปหาเย้นโม่หลินทันที
“พี่เย้น!”
กู้จื่อเฟยรีบวิ่งไปที่เย้นโม่หลินด้วยความตื่นตระหนกและคุกเข่าลงตรงหน้าเขา มือทั้งสองที่สั่นเทายื่นไปพยุงหน้าเขาเพื่อช่วยให้เขาเงยหน้าขึ้น
และมือของเธอก็เปื้อนเลือดสดๆ เต็มไปหมด
เธอรู้ว่านี่คือเขา
กู้จื่อเฟยตัวสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ ตาของเธอพร่ามัว เสียงละล่ำละลักเกือบจะแตกพร่า
“พี่เย้น ๆ พี่ตื่นสิ พี่มองฉันสิ”
“ฉันกู้จื่อเฟยไง ฉันมาแล้ว ฉันมาแล้วนะ”
เย้นโม่หลินตัวเย็นไปหมดราวกับถูกแช่แข็งจนกลายเป็นน้ำแข็ง มันไม่ใช่อุณหภูมิปกติของคนทั่วไปที่ควรจะเป็น
กู้จื่อเฟยรู้สึกเหน็บหนาวในใจ
ไม่กล้าที่จะคิดว่าเธอมาช้าไปแล้วรึเปล่า…
“กู้…จื่อเฟย…”
เสียงที่ต่ำและแหบแห้งนั้นเบามาก ราวกับไม่มีตัวตนเหมือนเสียงแห่งสายลม
แต่กู้จื่อเฟยได้ยิน
เธอมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยทั้งความประหลาดใจและดีใจ “พี่เย้น ฉันเอง ฉันเองนะ”
ขนตาเปื้อนเลือดของเย้นโม่หลินสั่นราวกับเป็นเรื่องยากมาก เขาเปิดเปลือกตาของเขา
เขามองไปที่เธอและพยายามสุดความสามารถพูดออกมาอย่างร้อนใจ
“หนี…หนี…รีบหนี…”
“อะไรนะ?”
กู้จื่อเฟยยังไม่ตอบสนอง ในขณะนี้ ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านหลังของเย้นโม่หลินและมีดคมแทงเข้าไป
ซุ่มโจมตี!
นี่คือสิ่งที่เดียวที่ผุดขึ้นมาหัวของกู้จื่อเฟย
ร่างกายของเธอตอบสนองเร็วกว่าความคิด เธอรีบไปข้างหน้าโดยจับเย้นโม่หลินขวางมีดไว้อย่างทันใด
ด้านหลังมีความเจ็บปวดอย่างใหญ่หลวงราวกับแยกวิญญาณออกจากกัน
ดวงตาของกู้จื่อเฟยมืดลงและแทบจะเป็นลม
“กู้…จื่อ…”
เย้นโม่หลินเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ด้วยความยากลำบากเขาไม่สามารถเรียกชื่อเต็มได้
เขาหมดแรงแล้ว
กู้จื่อเฟยกอดเย้นโม่หลินและได้ยินเสียงของเขา และไม่รู้ว่าแรงฮึดมาจากไหนที่ทำให้เธอตื่นขึ้น
เธออดทนต่อความเจ็บปวด หยิบกระบองไฟฟ้าแบบพกพาออกมาด้วยหลังมือ แล้วแทงชายคนนั้นอย่างรุนแรง
“จื๊ด ๆ ๆ”
ชายคนนั้นโดนช็อตจนตัวอ่อน
ในเวลาเดียวกัน รอยร้าวขนาดใหญ่ก็เปิดออกในรูที่ไม่มีถนนแต่เดิม และหลายคนรีบวิ่งออกไปในทันที พุ่งเข้าหากู้จื่อเฟยและเย้นโม่หลิน
ด้านป่ายฉีก็เช่นกันมีคนจำนวนมากล้อมเขาไว้ที่ด้านหลัง
ทันใดนั้นก็เกิดความโกลาหลและเป็นอันตรายในสถานที่แห่งนี้
ป่ายฉีห่างจากกู้จื่อเฟยประมาณหนึ่ง เขาเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับตะโกนไปด้วย
“กู้จื่อเฟย มาหาฉันตรงนี้!”
หากเธอวิ่งเร็วหน่อยคงยังจะพอมาหาเขาได้ทันและได้รับการปกป้องจากเขาระหว่างที่พวกนั้นโจมตี
แต่เย้นโม่หลิน…
บาดเจ็บสาหัส ภายในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้จึงไม่มีหนทาง
อย่างไรก็ตามกู้จื่อเฟยวางแขนของเย้นโม่หลินไว้บนไหล่ของเธอโดยไม่คิดถึงเรื่องนี้ เธอไม่รู้ว่าความดื้อรั้นมาจากไหน และเธอก็พยุงเย้นโม่หลินที่อ่อนแอและหนักเท่าภูเขา
ที่หลังของเธอ บาดแผลถูกเปิดออก เลือดไหลอย่างบ้าคลั่ง
หน้าเธอซีดจนน่าตกใจแต่เธอกลับกัดฟันและพยุงเย้นโม่หลิน
เย้นโม่หลินลืมตาของเขาด้วยความยากลำบาก แต่เขากลับไม่สามารถเคลื่อนไหวหรือสนับสนุนอะไรได้
แต่ถึงแม้เขาจะถูกจับก่อนหน้านั้น และต้องพ่ายแพ้ต่อกองทัพศัตรูเหมือนภูเขา และเผชิญความตาย เขาก็ไม่ตื่นตระหนก
“ปล่อย…ไม่ต้องสนใจฉัน…เธอไปเถอะ…”
กู้จื่อเฟยที่พยุงเขาไว้ไม่มีทางที่จะหนีรอดได้เลย
กู้จื่อเฟยกลับมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก สายตาของเธอจ้องไปที่ป่ายฉีที่กำลังวิ่งเข้ามา
“พี่เย้น พี่เป็นของฉัน จะตายไม่ได้เด็ดขาด”
เมื่อเสียงลดลงกู้จื่อเฟยก็ปล่อยเย้นโม่หลินและผลักเขาไปข้างหน้าด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ
ตัวของเย้นโม่หลินโอนเอนไปด้านหน้าสองก้าวแล้วล้มลงไปข้างหน้า
ซึ่งป่ายฉีมาถึงและรับเขาไว้ได้พอดี
ส่วนด้านหลังของกู้จื่อเฟยเกิดความเจ็บปวดอย่างฉับพลัน เธอไม่รู้ว่าอะไรกระทบศีรษะของเธอ และดวงตาของเธอก็มืดลงชั่วขณะ
และไม่สามารถจะพยุงตัวไว้ได้อีก
เธอดูสับสนและห่างไกล ด้วยสติที่มีอยู่ในเฮือกสุดท้ายและพูดกับเย้นโม่หลิน
“พี่จะต้อง…รอด…”
เธอหมดสติและล้มลงในทันใด
บอดี้การ์ดคนหนึ้งคว้าตัวเธอไว้แล้วดึงเธอเข้าไปด้านหลัง
ป่ายฉีมองการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ด้วยความไม่เชื่อ
ด้วยเวลาที่กำลังจะหมดลงและถูกโจมตี แม้ว่าเขาและกู้จื่อเฟยอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร แต่ก็ไม่สามารถจะเจอกันได้
เขาเข้าใจว่ากู้จื่อเฟยกับเย้นโม่หลินจะถูกจับตัวไปเป็นตัวประกัน
เขาได้แต่กัดฟันและพยายามอย่างที่สุดเพื่อช่วยชีวิต
กลับคิดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาสำคัญ จู่ ๆ กู้จื่อเฟยจะผลักเย้นโม่หลินออกมา และเสียสละตัวเองเพื่อช่วยเย้นโม่หลิน
คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะทำได้ถึงเพียงนี้…
“กู้จื่อเฟย!”
ตาของเย้นโม่หลินแตกเป็นเสี่ยง ๆ จ้องมองไปที่กู้จื่อเฟยที่ถูกกระแทกและถูกพาตัวไปอยู่อย่างนั้น
ความเกลียดชังของเขาดูเหมือนจะระเบิด
เขากำลังจะลุกขึ้นทันที แต่ทันทีที่เขาขยับตัว เขาก็ส่งเสียง “อ๊อก” อาเจียนออกมาเต็มพื้น
ใบหน้าของเขาซีดเขาถึงขีดสุดและตัวเย็นกว่าเดิม
ป่ายฉีรีบจับตัวเขาไว้ “พี่ใหญ่!”
“ช่วยเธอ…ช่วย…”
เย้นโม่หลินพูดด้วยความยากลำบาก แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็หมดสติไปพร้อมกับเปลือกตาของเขา
ป่ายฉีมองดูเย้นโม่หลินด้วยแววตาหนักอึ้ง
เขาบาดเจ็บสาหัสมาก พูดได้ว่าชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกวินาที
และกู้จื่อเฟยก็ถูกจับตัวออกไปจากตรงนี้แล้ว
รอบตัวพวกเขาล้อมรอบไปด้วยบอดี้การ์ดซึ่งหมายจะเอาชีวิตพวกเขา
ตอนนี้รอบด้านมีแต่ปัญหา นับประสาอะไรกับการจะช่วยกู้จื่อเฟย
ป่ายฉีดูลำบากและลังเล แต่เขาตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว
เขาพยุงเย้นโม่หลินให้ลุกขึ้นและออกคำสั่ง
“ฝ่ากลับทางเดิม!”
ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน วิธีที่เขาเลือกคือเหตุผลคือเขาเรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก
ไม่ต้องพูดถึงความเป็นไปได้ที่บุกเข้าไปช่วยกู้จื่อเฟย เมื่อดูจากสถานการณ์วิกฤตในตอนนี้ ทางที่ดีควรฝ่ากลับออกไปก่อน
ส่วนกู้จื่อเฟย…
ป่ายฉีเม้มริมฝีปากแน่น ถือมีดสั้น และเป็นผู้นำในการสังหารกลุ่มบอดี้การ์ด
