บทที่ 224 ทลายโพรงกระต่าย
“แต่เงินเดือนของเธอนับว่าไม่น้อยเลยนะ ถ้าเธอลาออกจากงาน ทุกเดือนเธอก็จะมีรายได้น้อยกว่า 20 หยวน ต่อให้เงินเดือน 40 หยวนของน้องเขยจะไม่น้อย แต่ใครจะรู้ล่ะว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น” หลินชิงเหอให้ความเห็นของเธออย่างตรงไปตรงมา
ทุกวันนี้มีแต่คนอยากแย่งงานของคนอื่นทันทีที่มีตำแหน่งว่าง ถ้าหางานเองนับเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์อีก
ต่อให้เป็นปี 1975 แล้ว แต่ก็ยังเหลือเวลาอีก 2-3 ปีกว่าจะมีมาตรการผ่อนปรน นับว่ายังเป็นเวลายาวนานอยู่ไม่น้อย
อย่าดูถูกเงินเดือน 20 หยวนของโจวเสี่ยวเม่ยเชียว ต่อให้ซูต้าหลินไม่ได้ทำงานต่อแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลอะไรเมื่อมีเงินเดือนส่วนนี้อยู่
ครอบครัวคนธรรมดาสามารถอยู่รอดได้ด้วยเงิน 20 หยวนนี้เชียวนะ
จากมุมมองของคนในอนาคต มันถือเป็นเรื่องดีต่อครอบครัวหนึ่ง ๆ หากมีรายได้เข้ามาสามทางหรือมากกว่านั้น
เป็นเช่นนี้แล้วพวกเขาจะไม่รู้สึกเดือดร้อน ตอนนี้ครอบครัวของโจวเสี่ยวเม่ยมีรายได้สองทาง ซึ่งนับว่าดีมาก
อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องพึ่งพารายได้ทางเดียว พวกเขาจะกังวลน้อยลงและมีความสุขมากขึ้น รวมถึงความขัดแย้งในครอบครัวก็จะลดลงด้วย
ดังนั้นหลินชิงเหอจึงไม่สนับสนุนการลาออกจากงาน
“ฉันเองก็ไม่อยากลาออกเหมือนกันค่ะ” โจวเสี่ยวเม่ยพยักหน้า แต่เมื่อมองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังนอนหลับ หล่อนก็ถอนหายใจเบา ๆ “แต่ต้าหลินรักใคร่ลูกสาวคนนี้มากเหมือนกล่องดวงใจ เขารักโดยไม่มีขอบเขต เลยรู้สึกลังเลที่จะปล่อยหล่อนไว้ที่บ้านแม่เหมือนกับพี่ชายทั้งสองของหล่อนน่ะค่ะ”
“คุณป้าของเขาก็ไม่ใช่สาว ๆ ต่อไปแล้ว หล่อนพิจารณาเรื่องเกษียณหรือยังล่ะ?” หลินชิงเหอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถาม
ทั้งลุงและป้าของซูต้าหลินต่างทำงานกันทั้งคู่
“หล่อนคิดอยู่เหมือนกันค่ะ วางแผนว่าจะยกตำแหน่งให้กับลูกสาวคนเล็ก แต่เรื่องนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจอย่างจริงจังนัก” โจวเสี่ยวเม่ยตอบ
“บ้านของพวกเขาเองก็ไม่ได้อยู่ไกลจากที่นี่ ถ้าหล่อนเต็มใจเกษียณจริงก็ลองไปถามดูนะ แค่เปลี่ยนคนที่ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูจากคุณแม่เป็นหล่อนแทน” หลินชิงเหอบอก
“แล้วคุณแม่จะค้านไหมคะ?” โจวเสี่ยวเม่ยถาม
“ท่านจะค้านอะไรล่ะ? เฉิงเฉิงกับสวิ่นสวิ่นตอนนี้ก็โตแล้ว พวกเขาเล่นกันเองได้โดยที่แม่ไม่ต้องมาคอยดู ในเมื่อท่านไม่ต้องเลี้ยงหลานสาวคนนี้ ท่านก็ไม่คัดค้านอะไรหรอกหากไม่ได้เงินค่าจ้างเลี้ยงดู” หลินชิงเหออธิบาย
โจวเสี่ยวเม่ยพยักหน้า แต่หล่อนยังต้องปรึกษาเรื่องนี้กับซูต้าหลินก่อน
หลินชิงเหอพาเจ้าใหญ่ออกไปซื้ออุปกรณ์การเรียนและให้ค่าขนมกับเขาหยวนหนึ่ง
ต้องบอกว่ามีแต่แม่อย่างหลินชิงเหอเท่านั้นที่เต็มใจให้ค่าขนมกับลูก 1 หยวน
คำพูดที่ว่า เลี้ยงลูกชายให้เป็นยาจกและเลี้ยงลูกสาวให้เป็นคุณนาย ไม่ได้หมายความว่าให้ลดทอนการปฏิบัติต่อลูกชาย แต่เป็นการดึงความขยันอดทนในตัวเขาออกมา
ถึงอย่างนั้นเธอก็ให้เงินค่าขนมกับเขาอยู่
“พอถึงสิ้นเดือนแล้วลูกต้องกลับไปช่วยงานเก็บเกี่ยวประจำฤดูใบไม้ร่วงนี่ ลูกจะมีวันหยุดบ้างไหม?” หลินชิงเหอถาม
“ครับ ผมได้หยุด 7 วัน” เจ้าใหญ่พยักหน้า
หลินชิงเหอไม่มีปัญหาอะไร เธออำลาเจ้าใหญ่แล้วมาที่ตลาดมืดเพื่อขายเนื้อหมูส่วนที่เหลือทั้งหมดที่ได้สะสมไว้ หลังจากนั้นเธอก็กลับบ้าน
ส่วนเจ้าใหญ่ก็เก็บเงิน 1 หยวนนี้ไว้ เขาอยากเก็บมันไว้เพื่อซื้อลูกบาสเกตบอล ซึ่งเป็นของราคาแพงมาก
เขารู้ว่าที่บ้านมีแรงกดดันเยอะขนาดไหน มีคนหลายคนต้องเลี้ยงดู ต่อให้เขามาอยู่ในเมือง เขาก็ยังได้ดื่มนมสองขวดทุกวัน ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนซื้อมาด้วยเงินเดือนของแม่เขา
หลินชิงเหอไม่รู้เลยว่าเจ้าใหญ่อยากซื้อลูกบาสเกตบอล เมื่อถึงบ้านแล้วเธอก็บอกท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวว่าเจ้าใหญ่ที่อยู่ในเมืองอยู่ดีกินดีอย่างไรบ้าง
เธอยังเปิดประเด็นเรื่องหลานสาวกับท่านแม่โจว ว่าบางทีในอนาคตหลานสาวตัวน้อยอาจอยู่ในความดูแลของคุณป้าซู ถึงตอนนั้นเงินค่าเลี้ยงดูทั้งหลายจะกลายเป็นของคุณป้าซูไป
“งั้นก็ให้ไปเถอะ เฉิงเฉิงกับน้องชายก็ตัวโตเท่านี้แล้ว แค่เตือนให้พวกเขานำเงินค่าใช้จ่ายมาก็พอ” ท่านแม่โจวไม่ได้ว่าอะไรกับเรื่องนี้
ก่อนหน้านี้ เหตุผลที่นางเรียกเงินจากลูกสาวก็เป็นเพราะต้องการเก็บไว้เป็นค่าสินสอดของหลานชาย
ตอนนี้หลานชายคนโตกำลังก้าวหน้าอย่างมาก หากลูกสาวคนเล็กจะไม่ให้เงินกับนางก็ไม่เป็นไร แต่ยังต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูหลานชายทั้งสองมาให้นางอยู่
ต่อให้พวกเขาเป็นญาติกันและเด็ก ๆ ยังเล็กนัก แต่ก็ต้องทำบัญชีให้ชัดเจน เป็นแบบนี้แล้วพวกเขาถึงยังนับญาติกันได้
ซึ่งเรื่องนี้ก็ไม่ต้องกังวลไป ซูต้าหลินกับโจวเสี่ยวเม่ยรู้ว่าต้องทำอย่างไร
หลินชิงเหอคุยกับท่านแม่โจวในเรื่องที่ว่าน้องสามีตัวอวบอ้วนขนาดไหนแล้ว ท่านแม่โจวก็เอ็ดอย่างอารมณ์ดี “นังเด็กคนนี้นี่จริง ๆ เลย ไม่รู้จักประหยัดเงินเสียบ้าง กินจนอ้วนถึงขนาดนั้นแล้วเงินเดือนที่มีอยู่จะไปพอกินได้ยังไง?”
แม้จะเอ่ยแบบนั้น แต่ท่านแม่โจวก็พอใจอย่างมาก
ในยุคนี้ การมีร่างกายอวบอ้วนถือว่าเป็นคนสวย ลูกสาวคนเล็กของนางได้รับการเลี้ยงดูจากลูกเขยจนมีสภาพแบบนั้นได้ก็แสดงว่าหล่อนมีชีวิตที่ดี
มีสาวชนบทกี่คนกันที่ได้แต่งงานและย้ายไปอยู่ในเมือง?
และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือหากคนในหมู่บ้านได้แต่งงานย้ายเข้าไปในเมือง นั่นก็หมายความว่าสถานะทางสังคมของคน ๆ นั้นจะเพิ่มขึ้นจากการแต่งงาน แต่ถึงอย่างนั้นสาวชาวบ้านที่ได้แต่งงานกับคนเมืองส่วนใหญ่จะถูกแม่สามีดูถูก ยิ่งกว่านั้นพวกหล่อนจะต้องทำงานบ้านทุกอย่างและกักตุนอาหารในช่วงการเก็บเกี่ยวฤดูร้อนกับฤดูใบไม้ร่วงด้วย
การหาคู่ครองที่มีคุณสมบัติแบบลูกเขยของนางนับว่าเป็นเรื่องหายากยิ่ง
หลินชิงเหอรู้ว่าแม่สามีของเธอปากไม่ตรงกับใจจึงไม่เอ่ยอะไรมากนัก
การเก็บเกี่ยวฤดูร้อนเริ่มในสิ้นเดือนกันยายน ป้าของต้าหลินเต็มใจเกษียณตัวเองและส่งต่องานให้กับลูกสาวคนเล็กที่กำลังจะแต่งงานแทน
แม้คนในเมืองดูเหมือนเป็นที่เคารพนับถือ แต่พวกเขายังต้องหางานทำ หากพวกเขาไม่ได้รับการจ้างงานก็จะหาคู่ครองที่เหมาะสมไม่ได้
ดังนั้นเมื่อพวกเขาถึงเวลาสมควรต้องแต่งงาน พวกเขาจะพบว่ามันเป็นเรื่องง่ายขึ้นหากตัวเองได้ทำงาน
ซูต้าหลินบอกป้าของเขาเกี่ยวกับเรื่องรับเลี้ยงลูก
เขานับถือหล่อนเป็นครอบครัวของเขา และเขาเองก็ถูกเลี้ยงดูมาจากคุณลุงและคุณป้าของเขา
นางเห็นด้วยที่จะเป็นคนดูแลลูกของสองสามีภรรยาเมื่อทั้งคู่กำลังทำงาน หลังเลิกงานพวกเขาก็แค่มารับลูกกลับ มันไม่ใช่เรื่องเกินกำลังนักหรอก
ซูต้าหลินอยากให้เงินไว้ แต่นางก็ไม่รับ
ซูต้าหลินจึงนำเนื้อมาชิ้นหนึ่งมาให้เนือง ๆ เขารู้จักถนอมน้ำใจคนทีเดียว
เจ้าใหญ่เอ่ยเรื่องนี้ในตอนที่เขากลับบ้านช่วงวันหยุด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะช่วงนี้เป็นการเก็บเกี่ยวประจำฤดูใบไม้ร่วงพอดี ทำให้ต่างคนต่างยุ่ง
ธัญพืชทั้งหมดทยอยสุกแก่แล้ว พวกเขาทั้งหมดต้องรีบเก็บเกี่ยวเข้ายุ้งฉางแต่โดยเร็ว
7 วันแรกนับว่ายุ่งที่สุด ทำให้โรงเรียนมัธยมปลายประจำอำเภอต้องประกาศวันหยุด เนื่องจากนักเรียนหลายคนในอำเภอต่างมาจากชนบท วันหยุดเหล่านี้จึงเกิดขึ้น แต่ก็ไม่นานนัก แค่ 7 วันเท่านั้น
หลัง 7 วันนี้ไปแล้วพวกเขาต้องกลับมาเข้าเรียน
เจ้าใหญ่มาช่วยงานเป็นเวลา 7 วัน พอถึงตอนที่กลับเข้าไปในเมือง เขาก็นำกระต่ายตัวหนึ่งกลับไปด้วย
พ่อของเขาเป็นคนจับได้ เนื่องจากในช่วงหน้าร้อนเขาจับไม่ได้เลยสักตัว มาจับได้ตัวหนึ่งในวันแรกของการเก็บเกี่ยวประจำฤดูใบไม้ร่วงในปีนี้พอดี
ในวันที่เจ้าใหญ่กำลังกลับบ้าน โจวชิงไป๋ก็จับกระต่ายมาได้ 2 ตัว
กระต่ายพวกนี้ตัวอ้วนมาก ใครจะรู้ว่ามันแย่งกินธัญพืชไปเยอะขนาดไหน เจ้าใหญ่จึงจับกระต่ายมาให้ซูต้าหลินตัดสินชะตาชีวิตของมัน ซูต้าหลินจึงให้เนื้อของมันกับลุงของเขาไปครึ่งหนึ่ง ส่วนที่เหลือก็นำไปตุ๋นตามปกติ
ช่วงกลางของการเก็บเกี่ยวประจำฤดูใบไม้ร่วงนี้เอง โจวชิงไป๋ก็ทลายโพรงกระต่ายโพรงหนึ่ง
กระต่ายตัวเล็กทั้งหลายถูกจับมาเลี้ยง ส่วนกระต่ายโตนั้นกระโดดหนีไป
ในสายตาของคนยุคนี้ กระต่ายจัดเป็นสัตว์ตัวร้ายที่ทำลายธัญพืช ไม่เพียงแต่พวกมันจะกินพืชพรรณธัญญาหารแล้วยังขุดทำลายพื้นที่เพาะปลูก นับว่าร้ายกาจพอ ๆ กับหนูเลยทีเดียว
แต่ลูกกระต่ายบางตัวถูกจับมาเลี้ยงไว้ที่บ้าน ทำให้เจ้าสาม ซูเฉิง และซูสวิ่นต่างดีใจ
.
พวกมันยังเล็กมากนัก และน่ารักมากจริง ๆ
ในเมื่อพวกมันเป็นกระต่ายไม่กี่ตัว จึงไม่มีปัญหาหากจะเลี้ยงพวกมัน เพราะพวกมันไม่ใช่สัตว์สร้างรายได้ จึงไม่ต้องเข้มงวดมากนัก
……………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เมื่อโตขึ้นจนหาเงินได้แล้ว จะพบว่าเรื่องเงินเป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ ค่ะ ยิ่งยุคที่ต้องใช้เงินซื้อทุกอย่างแล้วยิ่งเห็นชัด
เด็ก ๆ ได้เลี้ยงกระต่ายแล้ว ต่อไปจะกินกระต่ายตุ๋นกันลงไหมเนี่ย
ไหหม่า(海馬)
