ยายหรูที่สองตาหลับสนิทกลับลืมตาขึ้นโดยพลัน สองตาราวกับสายฟ้าแลบ มาพร้อมความแค้นว่า “กรรมตามสนอง นี่คือกรรมตามสนองทั้งนั้น! นางซ่งเจ้าจำได้หรือไม่ว่าเคยทำอะไรกับคุณหนูข้าไว้? ยายแก่อย่างข้าเพียงแค่ตาต่อตาฟันต่อฟันเท่านั้น นี่เจ้าก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ? เจ้ามันนางอสรพิษ เจ้ามันนางใจบาปหยาบช้า จงทนไปแต่โดยดีเถอะ!”
ยายหรูเห็นสีหน้าหวาดผวาของพระชายาอ๋องจิ้น แล้วเผยให้เห็นสีหน้าสะใจ นางหอบอย่างเร็ว บนใบหน้ากลับเผยให้เห็นรอยยิ้ม ท่าทางเหมือนหายแค้นยิ่งนัก
เสิ่นเวยรู้สึกทนไม่ได้ “ยายหรู อย่าพูดอีกเลย พักสักครู่เถอะ”
ยายหรูกลับว่า “ฮูหยินใหญ่ ท่านก็ให้บ่าวพูดเถอะ หากบ่าวไม่พูดยามนี้เกรงว่าต่อไปจะไม่มีโอกาสแล้ว” นับตั้งแต่ชั่วขณะที่นางวางแผนแก้แค้น นางก็ไม่เคยคิดว่ายังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก อยู่ไปมีความหมายอะไรล่ะ? คุณหนูไม่อยู่แล้ว คนคุ้นเคยที่ใกล้ชิดล้วนไม่อยู่แล้ว เหลือนางมีชีวิตอยู่คนเดียวมีความหมายอะไร? นางไม่กลัวตาย ไม่กลัวตายแม้แต่น้อย ทว่าก่อนนางตายจะต้องเปิดโปงหนังหน้าคนสวยของนางซ่งให้ได้ ให้ทุกคนได้เห็นว่าตกลงนางเป็นตัวน่าขยะแขยงปานใดกันแน่
“พูด ให้นางพูด ข้าจะดูว่านางจะพูดอะไรออกมาได้!” ท่านอ๋องจิ้นพูดเสียงเย็น
“ท่านอ๋อง!” พระชายาอ๋องจิ้นเรียกเสียงแหลม คิดจะห้าม ทว่าไม่มีคนสนใจเลย รูม่านตานางหดลงโดยพลัน ในใจหวาดหวั่น มือที่วางอยู่ข้างตัวสั่นแผ่วเบา
เรื่องนั้นหรือว่าถูกบ่าวเฒ่าคนนี้รู้เข้า? ไม่ ไม่มีทาง นางทำอย่างมิดชิด นอกจากซือไท่ที่ให้ยาลับนางคนนั้น ก็ไม่มีบุคคลที่สามรู้แล้ว ส่วนซือไท่คนนั้นก็ถูกนางปิดปากไปนานแล้ว
ใช่ บ่าวเฒ่าคนนี้หลอกนางอยู่ หยั่งเชิงนางอยู่ นางจะรนไปเองมิได้เด็ดขาด! นิ่งไว้ นิ่งไว้
ใช่ ไม่มีทางมีคนรู้หรอก! นางปลอดภัย พระชายาอ๋องจิ้นบอกตนเองเช่นนี้ พยายามให้ตนใจเย็นลงอย่างสุดความสามารถ
“นางซ่งเจ้ากลัวแล้วสินะ? ฮ่าๆๆ เจ้าใช้วิธีการเช่นนั้นทำร้ายคุณหนูข้ายังคิดจะมีจุดจบที่ดี เจ้าอย่าฝัน” สามคำสุดท้ายยายหรูแทบจะเค้นออกมาจากซอกฟัน สายตาแห่งความแค้นจ้องหน้าพระชายาอ๋องจิ้นเขม็ง ราวกับผีร้ายที่กลับมาจากนรก
พระชายาอ๋องจิ้นทนความใจสั่นไว้ ภายนอกดุร้ายภายในกลับอ่อนแอ กล่าวโทษเสียงดังว่า “ข้าไม่ได้ทำเรื่องผิดมโนธรรมกลัวอะไร ใครไม่รู้บ้างว่าพระชายาอ๋องจิ้นคนก่อนตายเพราะคลอดยาก เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย? บ่าวเฒ่าเจ้าอย่ามายุยงทุกคนอยู่ที่นี่เลย เจ้าทำเช่นนี้เป็นการไม่เคารพข้า ควรโบยจนตาย”
ยายหรูกลับฮึทีหนึ่ง ไม่มองนางอีก หากแต่เบือนสายตาไปที่สวีเย่และสวีเหยียนว่า “ท่านซื่อจื่อและคุณชายสามอยากได้คำอธิบายมิใช่หรือ? หึๆ พวกท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ทว่าพวกท่านเป็นบุตรชายของนางซ่ง นี่ก็คือความผิดที่ใหญ่ที่สุดของพวกท่าน! ปีนั้นคุณหนูข้าและคุณชายใหญ่ทำผิดอะไรอีก? หนี้มารดาบุตรใช้คืน นี่เป็นสัจธรรมที่ไม่เปลี่ยนแปลงไม่ใช่เหรอ?”
จากนั้นสายตาของนางตกลงบนตัวท่านอ๋องจิ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านเห็นนางซ่งที่อำมหิตชั่วช้านี่เป็นสมบัติล้ำค่า แต่กับคุณหนูข้ากลับทำเป็นไม่เห็น ท่านตาบอดชัดๆ ท่านทำร้ายคุณหนูข้า ท่านสมควรถูกหมกไว้ในกลอง บ่าวแทบจะอยากฉีกทึ้งชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้จริงๆ ข้าแทบอยากจะกินเนื้อพวกท่าน ดื่มเลือพวกท่าน!” ยายหรูแทบตะตะเบ็งคำรามออกมา เปลือยให้เห็นความแค้นในแววตา ไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย
“เจ้า เจ้านังบ่าวเจ้าเล่ห์ ลากลงไป ลากลงไปโบยให้ตาย” ท่านอ๋องจิ้นโกรธจนหน้าเปลี่ยนรูปหมดแล้ว ก่อนหน้านี้เขายังคิดจะอดทนฟังว่าบ่าวเฒ่าคนนี้คิดจะพูดอะไร บัดนี้เขาไม่อยากฟังแม้แต่น้อยแล้ว ออกคำสั่งฆ่าโดยตรง ทว่าบ่าวข้างกายเขากลับไม่มีใครกล้าขยับสักคน นี่ทำให้เขาทั้งเสียหน้าทั้งโกรธ
ทว่าบ่าวพวกนี้ยินดีรับไฟโกรธของท่านอ๋องจิ้น ก็ไม่ยอมล่วงเกินคุณชายใหญ่นี่นา! ตัวอย่างก่อนหน้านี้ยังนอนอยู่บนพื้นอยู่เลยนะ คุณชายใหญ่ขาเดียวก็ถีบเด็กรับใช้ที่โบยจนตาย ใครยังกล้าเข้าไปรนหาที่ตายล่ะ?
ยายหรูเห็นดังนั้นก็หัวเราะคิกคักขึ้นมาอีก เสียงแหบแห้งน่าเกลียด ใบหน้าสะใจว่า “ท่านอ๋อง เด็กที่ฮูหยินสามคลอดท่านเคยเห็นหรือไม่? อาการนั้นเหมือนยามที่คุณชายใหญ่ถือกำเนิดเปี๊ยบใช่หรือไม่? คุณชายใหญ่คลอดก่อนกำหนด ทว่าคุณชายเล็กของฮูหยินสามกลับคลอดตอนเต็มเดือนนะ ท่านอ๋องไม่เคยสงสัยมาก่อนหรือ? ฮ่าๆ ถูกต้อง เป็นฝีมือของบ่าวเอง ทว่าวิธีการนี่ข้าก็เรียนมาจากนางซ่ง ตอนนั้นคุณหนูตั้งครรภ์ บ่าวป้องก้นรอบด้าน มีเพียงท่านอ๋องเท่านั้นที่ไม่ได้กัน นางซ่งคนนี้ นางซ่งอำมหิตคนนี้ไม่คิดว่านางจะใส่ยาลับของ ‘เมาทุกวัน’ ไว้บนเสื้อของท่านอ๋อง ทำร้ายคุณหนูข้า ทำให้คุณชายใหญ่พอคลอดออกมาก็อ่อนแอ”
“เจ้า เจ้าปรักปรำคน! เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?” พระชายาอ๋องจิ้นบิดผ้าเช็ดหน้าแน่น แย้งเสียงดัง สีหน้านางโกรธอย่างหาใดเปรียบมิได้ ราวกับได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมากมาย “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ทำ ท่านจะฟังคำพูดเพ้อเจ้อของบ่าวเฒ่านี่ไม่ได้เด็ดขาด”
“พระชายา ทำหรือไม่ท่านรู้แก่ใจดี ท่านลนลานเช่นนี้ อีกทั้งรีบร้อนแก้ตัว มิใช่ที่ตรงนี้ไม่มีเงินสามร้อยตำลึงหรอกหรือ?” เสิ่นเวยพูดอย่างไม่รีบร้อน ช่างเปิดหูเปิดตาจริงๆ นางซ่งคนนี้จิตใจละเอียดรอบคอบ แม้แต่วิธีเช่นนี้ก็คิดออกมาได้
“เจ้านึกว่าเจ้าทำได้มิดชิด? เจ้านึกว่าเจ้าฆ่าซือไท่ที่ให้ยาลับกับเจ้าคนนั้นปิดปากก็ไม่มีคนรู้แล้วเช่นนั้นหรือ? นางซ่ง สวรรค์มีตานะจะบอกให้! เกรงว่าเจ้าคงไม่รู้กระมัง? ซือไท่คนนั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไร นางแอบลับลอบกับคนให้กำเนิดบุตรสาวคนหนึ่ง นางให้ยาที่ทำร้ายคนลับหลังเช่นนี้กับเจ้าย่อมต้องระวังเจ้าจู่ๆ เปลี่ยนหน้าแล้งน้ำใจ จึงแอบบอกเรื่องนี้กับบุตรสาวของนาง ต่อมาก็ถูกฮ่องเต้องค์ก่อนสืบได้แล้วมิใช่หรือ? มิเช่นนั้นเจ้าคิดว่าเพราะอะไรเจ้าถึงมีตำแหน่งพระชายาเพียงในนาม ไม่ได้เข้าราชพงศาวลี ไม่ได้เข้าวัง ไม่ได้เข้าร่วมพิธีบวงสรวงงานเลี้ยงใดๆ ของราชสำนัก? ฮ่องเต้องค์ก่อนระวังเจ้าอยู่ไงล่ะ” ใบหน้ายายหรูเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยอย่างเข้มข้น
“ฮ่องเต้องค์ก่อนอย่างไรก็รักบุตรชาย บวกกับเจ้าตั้งครรภ์แล้ว ฮ่องเต้องค์ก่อนจึงปิดเรื่องนี้ไว้ ทว่าสวรรค์มีตา ยังคงให้บ่าวรู้เข้า ตั้งแต่ยามนั้นเป็นต้นมาบ่าวก็สาบานว่า ต้องแก้แค้นแทนคุณหนูให้ได้! ฮ่องเต้องค์ก่อนเห็นเจ้าตั้งครรภ์ถึงละเว้นเจ้ามิใช่หรือ? เช่นนั้นบ่าวก็จะให้เจ้าสิ้นลูกสิ้นหลาน ไม่มีผู้สืบสกุลตลอดไป ดังนั้นบ่าวจึงหา ‘เมาทุกวัน’ มา ใช้วิธีแบบเดียวกันใส่ไว้บนตัวคุณชายสาม ฮ่าๆ ฮูหยินสามก็คลอดเด็กป่วยออกมาจริงๆ! คุณชายใหญ่ของเรามีฮ่องเต้องค์ก่อนทรงห่วงใย เอายาวิเศษในวังรักษา มีหมอเทวดาเฒ่าคอยบำรุงร่างกาย คุณชายน้อยที่ฮูหยินสามให้กำเนิดมีหรือไม่? มีหรือไม่? ข้าจะบอกพวกเจ้าให้ เด็กคนนั้นอยู่ไม่เกินอายุครบเดือน อยู่ไม่เกินอายุครบเดือนแน่นอน” ยายหรูแววตาสับสน โบกมือตะโกนโหวกเหวก
“นางบ่าวเฒ่าอำมหิต เด็กไร้ความผิด?” สวีเหยียนกระโดดขึ้นมาชี้ยายหรูแล้วตะโกนด้วยความโกรธ ตาของเขาแดงหมดแล้ว นึกถึงบุตรชายสายตรงคนโตที่คลอดออกมาก็ถูกหมอหลวงวินิจฉัยว่าติดพิษจากในครรภ์ เขาโกรธอย่างมหันต์อีกทั้งเจ็บปวดใจอย่างหาใดเปรียบมิได้ จ้องยายหรูอย่างดุร้าย ราวกับจะกินนาง
นั่นคือบุตรชายคนโตของเขา บุตรชายคนโตสายตรงนะ! และก็เป็นบุตรเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ของเขาแล้วด้วย!
ยายหรูกลับไม่รู้สึกรู้สมแม้แต่น้อย “เด็กไร้ความผิด? บัดนี้คุณชายสามรู้แล้วว่าเด็กไร้ความผิด? เช่นนั้นคุณชายใหญ่ของเราล่ะ? คุณชายใหญ่ของเราก็ไม่ใช่เด็กหรือ? หรือว่าเขาก็สมควรตายเช่นนั้นหรือ? คุณหนูของเรายิ่งไร้ความผิดมิใช่หรือ? ก็เพราะไปขวางทางของนางซ่งผู้หญิงอำมหิตคนนี้ นางจึงใช้วิธีการทำร้ายลับหลังทำร้ายคุณหนูข้า!” สายตาของยายหรูคมขึ้นทันที “จะโทษก็โทษเสด็จแม่ของพวกท่านเถอะ ใครให้พวกท่านมีเสด็จแม่แสนดีล่ะ! คุณหนูข้าตายในมือนาง เช่นนั้นนางก็อย่าคิดจะได้ดีเลย บ่าวอยู่ในจวนอ๋องจิ้นนี่มายี่สิบกว่าปีแล้ว จะซื้อคนสักสองสามคนไม่ได้เชียวหรือ? ของกินของใช้แต่ละวันของท่านซื่อจื่อและคุณชายสาม เป็นของที่บ่าวสิ้นเปลืองความคิดนับไม่ถ้วนส่งขึ้นไปเชียวนะ นางซ่ง เจ้าสิ้นผู้สืบทอดแล้ว บ่าวก็ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูได้อย่างสบายใจแล้ว” บนใบหน้ายายหรูประดับรอยยิ้มที่ทำให้คนหวาดกลัว
สีหน้าของพระชายาอ๋องจิ้นเปลี่ยนอีก นางนึกถึงคำวินิจฉัยของหมอหลวงขึ้นมา แล้วสั่นไปทั้งตัว ไม่มีทายาท! เย่เกอเอ๋อร์และเหยียนเกอเอ๋อร์ไม่อาจมีบุตรได้อีกแล้ว นางจะไม่ได้อุ้มหลานอีกแล้ว!
ไม่ ยังมีฉ่างเกอเอ๋อร์ นางยังมีฉ่างเกอเอ๋อร์นะ ฉ่างเกอเอ๋อร์อยู่ในจวนน้อยมาก ต้องยังไม่เจอน้ำมืออำมหิตของยัยเฒ่าปีศาจนี่แน่ ใช่ ฉ่างเกอเอ๋อร์ของนางยังสามารถให้กำเนิดหลานเล็กๆ ให้นางได้ นางจะไม่ขาดผู้สืบสกุล ไม่เป็นหรอก
