NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1094 คิดไม่ออก

“ไป ไปซ่อนก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หลี่ฝางรู้ดีว่าที่แห่งนี้เกรงว่าจะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ในเมื่อมีคนเริ่มสังเกตเห็นถึงปัญหาของที่นี่ ต่อไปผู้คนจำนวนมากขึ้นก็จะต้องสังเกตเห็นด้วยเช่นกัน
ดังนั้นหลี่ฝางจึงเตรียมตัวหลีกเลี่ยงคนเหล่านี้ก่อน จากนั้นค่อยพาหยางฉงจากไป
หลี่ฝางพาหยางฉง กระโดดเบา ๆ ออกจากหน้าต่างที่เปิดอยู่ และกระโดดขึ้นไปบนหลังคา
ทันทีที่พวกเขาจากไป ด้านนอกก็มีหลายคนเปิดประตูห้องนั้นขึ้น
แสงไฟจากไฟฉายส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง และแน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่พบสิ่งใด
“เห็นอยู่ชัดๆว่าที่เห็นจากข้างนอกก็คือห้องนี้” ทาคาดะพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจ
“แต่เดิมก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว นายคงตาฝาดไป!” มานากะเอ่ย “กลับกันเถอะ น่าเบื่อ!”
พูดจบ เธอก็หันหลังคิดจะกลับออกไป แต่เมื่อเธอหันหลังไปก็พบว่า ชายร่างอ้วนตัวเล็กได้ปิดประตู
“นายคิดจะทำอะไร โคโนะ!”
มานากะด่าขึ้นมาทันที
เจ้าหนูอ้วนขี้ขลาดกลัวตายคนนี้ กล้าหยุดตัวเองขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เพียงแต่โคโนะในเวลานี้ กลับดูคล้ายมีหัวใจเป็นเหล็กก็ไม่ปาน เขายืนเฝ้าประตูเอาไว้ ไม่ยอมถอยเลยสักก้าว
ทันใดนั้น ในใจของมานากะก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นมาหลายส่วน
“ทาคาดะ พวกนายคิดจะทำอะไร…”
เมื่อมองย้อนกลับไป เธอก็เห็นสีหน้าที่แปลกประหลาดและดุร้ายบนใบหน้าของทาคาดะ
“มานากะ ทำไมเธอถึงทิ้งฉัน? แล้วไปหมั้นกับผู้ชายคนนั้นที่เธอเพิ่งจะรู้จักแค่เดือนเดียว?”
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันทำตัดสินใจได้ ฉันทำได้แค่เชื่อฟังคำสั่งของตระกูลเท่านั้น”
มานากะกลัวสุดขีด เธอคิดอยากจะหนี แต่กลับถูกชายอีกสองคนจับเอาไว้ และถูกทาคาดะพุ่งเข้ามากอด
“มานากะ เธอเป็นของฉัน!”
ทาคาดะกดมานากะลงบนโต๊ะ ดวงตาเกิดประกายหื่นกระหายชั่วร้าย ราวกับหมาป่าที่เลือกมนุษย์มากิน
“ไม่ ไม่นะ ช่วยด้วย!” เสียงร้องโหยหวนของมานากะเพื่อขอความช่วยเหลือสะท้อนไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนอันเงียบสงบ
“ฮิฮิ เธอคิดว่าฉันตั้งใจพาเธอมาที่นี่ทำไมกัน สถานที่รกร้างแบบนี้ คนที่จะช่วยเธอได้เกรงว่าคงมีแค่ผีเท่านั้นล่ะ….”
ทาคาดะหัวเราะดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง มือด้านหนึ่งยื่นออกไปกำลังจะชกมานากะ เพื่อให้เธอหยุดดิ้นรนต่อ
แต่ในเวลานี้เอง ข้อมือของเขาก็ถูกจับเอาไว้
“ไอ้เวรเอ๊ย ปล่อยฉัน!” ทาคาดะคำราม ในจิตใต้สำนึกของเขา ในห้องนี้มีคนอยู่เพียงแค่สี่คนเท่านั้น ดังนั้นคนที่หยุดเขาเอาไว้แบบนี้ ก็เหลือเพียงคนสองคนที่เหลือเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นหางตาของเขาก็เห็นว่าชายสองคนนั้นกลับกำลังยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวและมองมายังทิศทางที่ตนเองอยู่
ชายร่างอ้วนตัวเล็กถึงกับกลัวจนควบคุมไม่ได้
จู่ๆ ในใจของทาคาดะก็ตื่นตระหนก เขาค่อย ๆ หันศีรษะที่แข็งค้างของเขามาดูว่าสุดท้ายแล้วคืออะไรกันแน่ที่จับข้อมือของเขาไว้
จากนั้น เขาก็มองเห็นเป็นเงาร่างผีสีขาวเงาหนึ่ง ลอยอยู่นอกหน้าต่าง และแกว่งไปมาตามสายลม
และสิ่งที่จับข้อมือของเขาเอาไว้ ก็คือเงาร่างผีนี้
“อ๊าก!!”
ทาคาดะกรีดร้องลั่น เขารีบหันหน้ากลับและวิ่งออกไปด้านนอกอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้อมือของเขาถูกคลายออกตั้งแต่เมื่อไหร่
ส่วนลูกสมุนทั้งสองคนของเขาเองก็รีบวิ่งล้มลุกคลุกคลานตามออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ไม่กล้าที่จะรั้งอยู่ต่อแม้เพียงเสี้ยววินาที
ส่วนมานากะ ในเวลานี้กลับตกใจจนสลบไปแล้ว
เงาสีขาวที่สั่นไหวเบาๆ หยุดลงในห้อง และเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง
เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่หมดสติอยู่ตรงหน้า หลี่ฝางก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
แต่เดิมเขาไม่คิดจะปรากฏตัวเลยสักนิด นั่นเพราะคนแบบเขา เพื่อต่อเผชิญกับความปลอดภัยในชีวิตของตัวเอง ชีวิตของคนอื่นก็ไม่นับว่าเป็นอะไรทั้งสิ้น
ถ้าหากเขาออกหน้าขึ้นมา แบบนั้นเขาก็จะมีแนวโน้มที่จะถูกพบเจอ ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าคนเหล่านี้ไปโดยตรงและไม่เว้นแม้แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆตรงหน้าก็ตาม
แต่ถ้าเขาต้องการจะฆ่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆคนนี้ แล้วทำไมเขาจะต้องช่วยเธอด้วย?
นี่เป็นเพราะ ขณะหลี่ฝางเตรียมตัวเป็นผู้ชมอยู่ข้างๆเท่านั้น เขาดันสบตาเข้ากับดวงตาที่คลอเบ้าของหยางฉง
นี่เป็นเพราะยังไงเสีย หยางฉงก็ไม่ได้โหดร้ายเย็นชาลงมือโหดเหี้ยมได้แบบหลี่ฝาง
แต่เธอก็รู้เช่นกันว่าถ้าให้หลี่ฝางออกไปช่วยคน แบบนั้นหลี่ฝางก็อาจตกอยู่ในอันตรายจากการถูกเปิดเผย
ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกลั้นเสียงและหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ มองดูโศกนาฏกรรมดังกล่าว
อย่างไรก็ตาม หลี่ฝางกลับไม่สามารถเพิกเฉยต่อความรู้สึกของเธอไปได้
ดังนั้นหลี่ฝางจึงลงมือช่วยชีวิตหญิงสาวเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ช่วยนั้นช่วยง่าย แต่จะจัดการกับเธอยังไง นี่ต่างหากคือปัญหาใหญ่
ไม่นานนัก หญิงสาวก็ได้สติขึ้นมา
เมื่อมองไปที่ชายและหญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ จากนั้นเด็กสาวก็กรีดร้องขึ้นอีกครั้ง
หลี่ฝางอ่อนใจอยู่บ้าง เขาคิดจะรอให้เด็กสาวสงบสติอารมณ์ลงมาและอธิบายกับเธอว่าเมื่อครู่เขาช่วยเธอเอาไว้ ไม่แน่ว่า ถึงตอนนั้นเธออาจจะเชื่อฟังขึ้นบ้าง
อย่างไรก็ตาม หลังจากกรีดร้อง มานากะก็จ้องไปที่ใบหน้าของหลี่ฝางอย่างแน่นิ่งก่อนจะเบิกตากว้าง
“คุณ คุณคือ…ท่านหลี่เหรอ?”
เธอถามอย่างไม่เชื่ออยู่บ้าง
“ฉันไม่ใช่” หลี่ฝางปฏิเสธ
ใบหน้าของตนมันจำง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน? ในสภาพแวดล้อมที่มืดมิดแบบนี้ เธอก็ยังจำตนขึ้นมาได้ในทันที?
“ไม่! คุณนั่นแหละ!” มานากะพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันเห็นอย่างชัดเจนในงานเลี้ยงน้ำชา!”
หลี่ฝาง “??”
ที่แท้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็เข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาด้วยหรอกหรือ?
ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะจำเขาได้อย่างแน่นอน!
ในเวลานี้ ในที่สุดหลี่ฝางก็จำได้ขึ้นมา เธอก็คือคนที่โน้มตัวขอโทษเขา เป็นหญิงสาวที่อยู่ข้างกายของคนที่ชื่อโชจินั่นไม่ใช่หรอกหรือ?
“ที่แท้คุณกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นี่!” มานากะตะโกนทันทีว่า “พวกคุณกำลังหลบหนีจากการตามฆ่าของโทชิโอะ คามิยะหรือ?