พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – ตอนที่ 115 ตักเตือนสุภัทร

“กลับมาหลายวันแล้ว”วรยายิ้มออกไปอย่างราบเรียบ
สุภัทรลูบไล้หัวมังกรบนไม้เท้า“หลายปีมานี้ คุณสบายดีไหมที่ต่างประเทศ？”
วรยาเล่นแหวนมรกตที่นิ้วชี้ไปมา“แน่นอนว่าดี คุณดูสิตอนนี้ฉันสาวแค่ไหน คุณต่างหากที่……”
เธอมองไปที่ไม้เท้าของเขา สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดที่ผมสีขาวเทาของเขา แล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข“คุณแก่ขึ้นเยอะกว่าเมื่อเจ็ดปีก่อนที่พวกเราหย่ากัน ทำไมหลายปีมานี้ถูกยัยนี่รีดไถไปหมดแล้วเหรอไง？”
วรยาพยายามบุ้ยปากไปทางขยานี
สุภัทรไออย่างอึดอัด ไม่ได้ตอบ
ขยานีฟังไม่ออกได้ไงว่าวรยากำลังเยาะเย้ยตัวเอง เลยยกมือขึ้นมาจะตบ
วารุณีหรี่ตา จับข้อมือของขยานีไปโดยตรง“คุณน้าขยานี ฉันแนะนำให้น้าอย่าลงมือดีกว่านะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ ว่าน้าจงใจทำร้ายคนอื่น！”
“แก……”ขยานีจ้องเขม็งด้วยความโกรธ
วรยาจับแขนของวารุณี“พอเถอะลูกรัก วางมือของเธอลงเถอะ ลูกจะได้ไม่สกปรกไปด้วย！”
พูดไป เธอก็รีบหยิบทิชชูแผ่นหนึ่งยื่นให้วารุณี
วารุณีปล่อยมือของขยานีแล้วรับไว้ รีบเช็ดนิ้วมือของตัวเอง เหมือนว่าที่นิ้วมือมีแบคทีเรีย
ขยานีถูกกระตุ้นจากการกระทำของเธออย่างมาก บีบฝ่ามือกรีดร้องออกมา“สุภัทร คุณปล่อยให้พวกเธอรังแกฉันแบบนี้เหรอ，！”
สีหน้าสุภัทรหมองหม่นลง“ก็คุณเรียกพวกเธอก่อนเอง”
“ฉัน……”ขยานีกระอักกระอ่วน จากนั้นกัดฟันมองไปที่เขา“คุณอยู่ฝ่ายไหนกันแน่ ไม่ช่วยฉันแล้วยังช่วยพูดแทนพวกเธออีกเหรอ？อย่าบอกฉันนะว่าจู่ๆ คุณก็รู้สึกดีกับความรักครั้งเก่าของภรรยาเก่าคุณน่ะ”
เธอชี้ไปที่วารุณีกับวรยา
วารุณีสบตากับวรยา มองเห็นความรังเกียจจากแววตาของอีกฝ่าย
สุภัทรมองเห็น ในใจก็หดหู่
สำหรับเขาแล้ว ตอนนั้นเป็นเขาที่ไม่เอาวรยา ตอนนี้ วรยามีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ชอบเขา！
“พอแล้ว พูดเหลวไหลอะไร คุณไม่ขายขี้หน้าคนเหรอ！”สุภัทรกดมือของขยานีกลับไปด้วยสีหน้าดูแย่
ขยานีรู้สึกว่าเขายังปกป้องวรยากับวารุณีสองคนแม่ลูก เลยสะบัดมือของเขาออกอย่างไม่พอใจ“ฉันขายขี้หน้าตรงไหน คุณทำได้ก็ยังไม่ให้ฉันพูด สุภัทร คุณอย่าลืมล่ะ ฉันเป็นภรรยาของคุณตอนนี้”
ในร้านมีคนหลายคนที่ได้ยินมองมา ใบหน้าแก่ๆ ของสุภัทรก็เก็บไม่อยู่“คุณ……คุณไม่มีเหตุผลเลย ดี กระเป๋ากับเครื่องประดับก็ไม่ต้องซื้อแล้ว ไสหัวไปไกลๆ ผมเลย”
“ไม่ คุณไม่ให้ฉันซื้อ ฉันก็จะซื้อ แล้วฉันก็จะซื้อของแพง เอามาเทียบกับเธอ！”ขยานีเหลือบมองกระเป๋าถือสีดำในมือของวรยา สายตาก็มีความไม่พอใจออกมา แล้วเดินไปที่หน้าชั้นวางสินค้า หยิบกระเป๋าหนังจระเข้ที่ราคาหกหลักรุ่นหนึ่งมา
วรยาเห็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขำ พึมพำเบาๆ ไปที่ข้างหูวารุณี“ลูกรัก ผู้หญิงคนนี้โง่หรือเปล่า？งานเลี้ยงการกุศลของคุณสมศักดิ์ จัดเพื่อเป็นการอนุรักษ์สัตว์ป่า เธอเลือกกระเป๋ารุ่นนี้ไปร่วมงาน นี่ไม่ใช่ว่าหักหน้าของคุณสมศักดิ์เหรอ คืนนี้มีฉากเด็ดให้ดูแล้ว？”
“งั้นแม่ ตอนค่ำแม่กลับมา ต้องพูดเรื่องงานเลี้ยงการกุศลให้ฉันฟังแล้ว”วารุณีก็หัวเราะ
“วางใจเถอะ”วรยากะพริบตา
ขยานีไม่รู้ว่าพวกเธอสองคนแม่ลูกกำลังพูดอะไร ถือกระเป๋าเดินเข้าไป“สามี ฉันจะเอาอันนี้”
สุภัทรมองราคาที่อยู่บนป้าย คิ้วก็ขมวด ตอนจะบอกว่าไม่ได้ ให้เธอเลือกอันใหม่ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป สายตามีแต่เขียนว่าถ้าไม่ซื้อให้ก็จะทะเลาะต่อไปอย่างชัดเจน
สุภัทรกลัวเธอแล้ว โบกมืออย่างอ่อนล้า ยอมให้
ขยานีจึงดีใจ ยิ้มอย่างภูมิใจไปที่วรยากับวารุณี“คนบางคน เป็นสามีภรรยากับสุภัทรมานานหลายสิบยี่สิบปี ก็คงไม่เคยได้กระเป๋าราคาแพงขนาดนี้สินะ”
ใบหน้าวรยาก็ดูหมองหม่นลง
“แม่……”วารุณีมองเธออย่างเป็นห่วง
วรยาส่ายหน้า แสดงออกว่าไม่เป็นไร จากนั้นก็จ้องขยานีอย่างเย็นชา“ถูกค่ะ ฉันไม่เคยได้สนุกกับของพวกนี้มาก่อน แต่ฉันก็ไม่แคร์ คุณชอบ งั้นคุณก็สนุกกับมันอีกสักหน่อยนะคะ เพราะไม่แน่ว่าวันไหน ก็อาจจะสนุกกับมันไม่ได้อีก”
“เธอหมายความว่าไง？”ขยานีเก็บความภูมิใจบนใบหน้าขึ้น ในใจไม่สบายใจเล็กน้อย
วรยาไม่สนเธอ แต่มองไปที่สุภัทร“สุภัทร ถ้ามีเวลาคุณก็ไปสืบภรรยาท่านนี้ให้ดีล่ะ ฉันได้ยินว่าตอนนี้พวกคุณหญิงรวยๆ ชอบไปเลี้ยงเด็กอยู่ข้างนอก ก็ไม่รู้นะว่าคุณหญิงคนนี้ของคุณทำบ้างหรือเปล่า”
หลังจากทิ้งระเบิดน้ำลึกนี้เสร็จ วรยาก็ดึงมือของวารุณีออกไป
สามารถจินตนาการได้ว่า หลังจากพวกเธอไป ระหว่างสุภัทรกับขยานี จะทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหน
“แม่ แม่นี่สุดยอดจริงๆ แบบนี้ขยานีต้องเกลียดแม่ตายแน่”วารุณียกนิ้วโป้งให้วรยา
วรยาทำเสียงฮึดฮัด“เกลียดก็เกลียดสิ แม่ต้องกลัวเธอด้วยเหรอ？ไป วันนี้แม่มีความสุข ค่อยไปซื้อเสื้อผ้าอีกสองสามตัว”
วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จากนั้นก็มาถึงร้านเสื้อผ้า วรยากลับไม่ได้เลือกเสื้อผ้าให้ตัวเอง แต่พยายามเลือกให้วารุณี และคอยโน้มน้าวให้เธอไปลอง
วารุณีไม่อยากทำลายความหวังดีของวรยา ถึงแม้จะทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องยอมรับชะตากรรมหอบเสื้อผ้าพวกนี้ไปห้องลองชุด
ในห้องลองเสื้อผ้าVIPบนชั้นสองของร้านเสื้อผ้า นวิยาเปลี่ยนชุดเดรสกระโปรงสีขาวออกมา ก้มลงจัดความเรียบร้อยของกระโปรงไป ก็ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไปด้วยว่า“นัทธี คุณว่าฉันสวมตัวนี้เป็นไงบ้าง？”
ไม่มีใครตอบ
การเคลื่อนไหวของนวิยาหยุดลง จากนั้นเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย มองไปที่โซนนั่งรอ มองเห็นว่าตรงนั้นไม่มีใคร ก็ร้อนใจเล็กน้อย รีบมองหาไปรอบๆ สุดท้ายก็มองเห็นร่างของชายหนุ่ม ตรงราวบันไดทรงวงกลมที่อยู่ไม่ไกล
ชายหนุ่มกำลังมองลงไปเล็กน้อย ก็ไม่รู้ว่ากำลังมองอะไร
นวิยาเม้มปากซีดขาวนั้นอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่แป๊บเดียว เธอก็จัดการอารมณ์ของตัวเองให้ดี เดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน“นัทธี คุณกำลังดูอะไรทำไมตั้งใจขนาดนี้ เรียกคุณแล้วทำไมไม่ตอบสนองเลย？”
นัทธีได้ยินเสียงของเธอ ก็หันไปมองเธอ“ไม่มีอะไร คุณเปลี่ยนเสร็จแล้วเหรอ？”
“อือ”นวิยาพยักหน้า จากนั้นก็จับชายกระโปรงแล้วค่อยๆ หมุนตัว ถามด้วยใบหน้าแดงก่ำ“เป็นอย่างไรบ้าง สวยไหม？”
“ไม่เลวเลย”นัทธีเงยคางขึ้น
นวิยาวางชายกระโปรงลง“เกือบสิบปีแล้วที่ฉันไม่ได้สวมกระโปรง ตอนนี้จู่ๆ ก็มาสวม ไม่ค่อยชินเล็กน้อย”
“ไม่เป็นไร รอร่างกายของคุณฟื้นฟูได้เต็มที่ อยากสวมอะไรก็ได้ทั้งนั้น”นัทธีเอามือยัดเข้าในกระเป๋ากางเกง พูดเสียงเบา
นวิยามองเขาอย่างงอนๆ “คุณช่างเอาใจให้ฉันมีความสุขจริงๆ ”
“ไม่ได้เอาใจคุณสักหน่อย ไปเถอะ ยังมีที่อยากลองอีกไหม？”นัทธีถามพร้อมหัวเราะเสียงเบา
“ไม่มีแล้ว เอาแค่นี้แหละ คุณจ่ายเงินนะ ถือว่าเป็นของขวัญชดเชยที่เมื่อคืนคุณผิดนัดฉัน”นวิยาส่ายหน้าพูด
นัทธีพยักหน้า“โอเค”
นวิยาหัวเราะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยทันที จิตใต้สำนึกจึงมองไปด้านล่างราวบันได
มองไปแบบนี้ ก็มองเห็นวารุณีเลือกสวมชุดเดรสสีขาวเหมือนกัน กำลังยืนหมุนอยู่หน้ากระจก
เทียบกับเธอที่ผอมเข้ากระดูกแล้ว ร่างกายที่ไม่มีความเป็นผู้หญิงอยู่เลยสักนิด หุ่นของวารุณีที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งนั้น ภาพที่สวมกระโปรงหมุนพลิ้วไปมานั้น สวยอย่างกับภาพวาด ทำให้คนตะลึงงันได้
การเปรียบเทียบที่รุนแรงแบบนี้ ทำให้ความมั่นใจของนวิยาแหลกสลาย
เธอละสายตาลง ปกปิดความอิจฉาริษยาอย่างบ้าระห่ำในดวงตา พูดอย่างเสียใจว่า“นัทธี เมื่อกี๊คุณมองคุณวารุณีใช่ไหม？”
สายตานัทธีเป็นประกาย ตอบอือไป“บังเอิญเห็นเธออยู่ในร้านนี้เหมือนกันน่ะ”
“เหรอ”นวิยาพึมพำอย่างไม่เข้าใจ เล็บจิกไปที่ฝ่ามือแน่น ในจุดที่เขามองไม่เห็น“คุณวารุณีสวยจริงๆ เลยเนอะ ฉันก็อยากเหมือนเธอบ้าง มีร่างกายที่แข็งแรง สวมเสื้อผ้าสวยๆ เดินใต้แสงแดด น่าเสียดาย……ความปรารถนาของฉันนี้ น่าจะเป็นจริงไม่ได้ในชีวิตนี้”