ตอนที่ 652 เสือดาวไม่สามารถเปลี่ยนจุดของมัน
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางเป็นคนใจกว้างเกินไป นางเป็นคนโง่ได้ยังไงที่รู้สึกสงสารเฟิงจินหยวนในเวลาเช่นนี้ ? นางคิดได้อย่างไรว่าคนผู้นี้จะเปลี่ยนไปหลังจากได้รับประสบการณ์เช่นนี้ ?
เสือดาวไม่สามารถเปลี่ยนจุดของมัน นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการอธิบายคนอย่างเฟิงจินหยวน
เฟิงจื่อหรูไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบไหนที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ขององค์หญิงในตอนเช้า เขาได้แต่ถามว่า “ผู้หญิงคนไหน ? “
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “คนที่เจ้าพบเมื่อกี้”
“โอ้” เฟิงจื่อหรูพยักหน้า แต่ก็ยังงงว่า “ท่านพ่อกำลังมองหานางหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงตะคอกอย่างเย็นชา “เจ้าคิดอย่างไร ? ”
เฟิงจื่อหรูฉลาดมากและเข้าใจบิดาของเขาเป็นอย่างดี เมื่อพี่สาวของเขาพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็เข้าใจทันที อย่างไรก็ตามเขายังจำสิ่งที่พี่สาวของเขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวกับเฟิงจินหยวน “ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสถานการณ์ ท่านพ่อต้องไม่มองแค่ผิวเผิน ยกตัวอย่างเช่นผู้หญิงที่ท่านพ่อพูดถึง มีความเป็นไปได้ว่านางเป็นผู้ชาย”
คำเหล่านี้อาจไม่เป็นปกติอีกต่อไป ความตั้งใจดั้งเดิมคือการพูดว่าสายตาของเฟิงจินหยวนนั้นไม่ดีสำหรับการมองจาวเหลียนในฐานะผู้หญิง แต่เมื่อเฟิงจินหยวนได้ยิน ความหมายของพวกเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเด็กเหลือขอกำลังเยาะเย้ยเขา และสถาพร่างกายของเขา แทนที่จะกล่าวว่า “ผู้หญิงอาจเป็นผู้ชาย” มันเป็น“ผู้ชายอาจเป็นผู้หญิง”
เฟิงจินหยวนอารมณ์เสียทันที เขารู้สึกว่าบุตรชายคนนี้เกิดมาเพื่อจุดประสงค์เดียวคือการทำให้เขาขายหน้า จะเป็นการดีกว่าที่จะบีบคอเด็กคนนี้จนตาย
แต่เมื่อความโกรธเริ่มลุกลาม มันก็ถูกปราบปรามทันที ในที่สุดเขาก็ยังสามารถรักษาเหตุผลได้เล็กน้อย เขารู้เหตุผลที่เขามาในวันนี้มาเพื่อขอความช่วยเหลือ หากเขาเริ่มทะเลาะกับเฟิงจื่อหรู บางทีเขาอาจจะต้องรอด้วยความเปล่าประโยชน์
ดังนั้นเขาจึงระงับความโกรธอย่างรุนแรง เขาต้องการพูดเข้าประเด็นหลักกับเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดเป็นครั้งแรกว่า “ท่านพ่อรออยู่หน้าคฤหาสน์ขององค์หญิงมาทั้งคืน จะต้องมีบางสิ่งที่ท่านพ่อต้องการจากข้า”
“ฮื่อ ! ” เฟิงจินหยวนตอบจากจิตใต้สำนึก
อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ “มันไม่ควรที่จะถามคำถามนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ” ในขณะที่นางพูดสิ่งนี้ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจ
เฟิงจินหยวนส่ายหัวซ้ำ ๆ “ไม่ ไม่แน่นอน”
นางพยักหน้า “นั่นเป็นเรื่องดี” จากนั้นนางเดินเข้าไปในคฤหาสน์ขณะที่กล่าวว่า“เข้ามาสิ ข้ามีบางอย่างที่จะพูดคุยกับท่านพ่อด้วย”
เฟิงจินหยวนตกตะลึง มีบางอย่างที่นางต้องการคุยกับเขาคืออะไร ? ฟังดูดี ! เนื่องจากเฟิงหยูเฮงต้องการคุยอะไรกับเขา มันก็เท่ากับให้เขามีช่องทางเจรจาต่อรอง แน่นอนว่าไม่สามารถพิจารณาการเจรจาต่อรองได้อย่างแท้จริง อย่างน้อยเขาก็จะไม่อยู่เฉยในเวลานี้
เมื่อคิดอย่างนี้เขาก็ตื่นตัวมากขึ้น เขาตามหลังเฟิงหยูเฮงและไปที่ห้องโถงใหญ่ พวกเขานั่งลงและบ่าวรับใช้ก็เริ่มเทน้ำชา เฟิงจินหยวนรู้สึกกังวลและรีบถามว่า “เจ้าต้องการขออะไรจากข้า ? ”
“หืม ? ” เฟิงหยูเฮงตกใจ “ขอ ? ” จากนั้นนางก็หัวเราะ “ท่านพ่อเป็นคนตลก มีอะไรที่ข้าจะขอท่านพ่อได้ นอกจากนี้แม้ว่าข้าจะร้องขอ ท่านพ่อสามารถทำอะไรได้บ้าง”
เฟิงจินหยวนรู้สึกเหมือนลิ้นของเขาถูกมัด หากนางไม่ได้ขออะไร นางหมายถึงอะไร นางต้องการคุยเรื่องอะไรกับเขา
ก่อนที่เขาจะถาม เฟิงหยูเฮงก็เริ่มกล่าวอีกครั้ง “มีเรื่องจริงแต่ก็ไม่ใช่คำขอ ข้าคิดว่ามันควรจะเป็นคำเตือน” ในขณะที่พูดนางดึงเฟิงจื่อหรูเล็กน้อยซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกับนาง นางพูดกับเฟิงจินหยวน “เฟิงจื่อหรูเป็นบุตรชายของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง ท่านพ่อยังไม่ลืมเรื่องนั้นใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงจินหยวนสับสน “ข้าจะลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” นางพยักหน้า และกล่าวต่อ “ในฐานะบิดา ท่านพ่อมีหน้าที่รับผิดชอบในการเลี้ยงบุตรของท่านให้เติบโต ท่านพ่อไม่มีข้อคัดค้านในเรื่องนี้ใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงจินหยวนยังไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดนั้นถูกต้อง เขาจึงกล่าวว่า “แน่นอน”
“อืม” เฟิงหยูเฮงพอใจมาก และในที่สุดก็เข้าสู่หัวข้อหลัก “เนื่องจากเป็นกรณีนี้ ท่านพ่อจะเตรียมค่าเล่าเรียนการเรียนเพื่อส่งจื่อหรูไปสำนักศึกษาตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงนี้จนถึงฤดูใบไม้ร่วงต่อไป จื่อหรูจะกลับไปที่เสี่ยวโจวเพื่อเข้าเรียนที่สำนักหยุนหลู่เจ้าค่ะ”
“หืม ? ” ในที่สุดเฟิงจินหยวนตอบโต้ในที่สุด “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวซ้ำ “ข้าบอกให้ท่านพ่อเตรียมค่าเล่าเรียนสำหรับจื่อหรู”
“ค่าเล่าเรียน?” ใจของเฟินเฟิงจินหยวนก็ “พองฟู” ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าคำพูดของเฟิงหยูเฮงหมายถึงอะไร เฟิงจื่อหรูเป็นบุตรชายของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง และเขาเป็นหัวหน้าตระกูลเฟิง การเตรียมเงินให้กับบุตรชายของฮูหยินใหญ่นั้นเป็นเรื่องปกติ แต่… แต่เขามีเงินเท่าไหร่?
เฟิงจินหยวนมีสีหน้าที่น่าอึดอัดใจมากบนใบหน้าของเขา ในปัจจุบันยังไม่มีเงินอยู่ในกองทุนของตระกูลเฟิง พวกเขาพึ่งพาเงินที่องค์ชายห้าส่งมาในแต่ละเดือนเพื่อความอยู่รอด แต่ใครจะรู้ว่าองค์ชายห้าคำนวณได้อย่างไร นอกจากค่าใช้จ่ายของบ่าวรับใช้และค่าใช้จ่ายตามปกติ เงินที่เหลือไม่ถึงหนึ่งในร้อยส่วนจากที่ได้รับมา มันจะเป็นกรณีที่ใช้เงินสำรองเพียงหนึ่งเดือนหมด เดือนถัดไปจะมาถึง มันเรียงกันอย่างสมบูรณ์แบบ ตอนนี้เขาถูกขอให้จ่ายค่าเล่าเรียนสำหรับเฟิงจื่อหรู เขาประสบปัญหาอย่างแท้จริง
เฟิงหยูเฮงมีความชัดเจนในสถานการณ์และเย้ยหยันตัวเอง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เฟิงจื่อหรูก็ไม่มีความสุข เขาถามพร้อมขมวดคิ้ว “เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพ่อไม่ต้องการจ่ายค่าเล่าเรียนให้เฟิงจื่อหรู ท่านพ่อทราบหรือไม่ว่าเฟิงจื่อหรูเป็นทายาทตระกูลเฟิง”
เฟิงจินหยวนกล่าวอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ ข้าจะพูดยังไงดี”
“เนื่องจากไม่เป็นเช่นนั้น เหตุใดเมื่อพี่สาวถามเรื่องค่าเล่าเรียน ท่านพ่อดูเป็นทุกข์ ท่านพ่อเคยเป็นเสนาบดีและท่านพ่อเป็นจอหงวนที่ได้คะแนนสูงสุด เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพ่อไม่รู้ว่าต้องเรียนหนังสือ ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านพ่อไม่ต้องการให้ตระกูลเฟิงฟื้นขึ้นมา ? อ๋อ” ขณะที่เขาพูดทันใดนั้นเขาก็รู้บางสิ่งบางอย่าง “ข้าลืมไป ความหวังของท่านพ่อที่มีต่อตระกูลเฟิงไม่เคยอยู่กับบุตรชาย ตามที่ท่านพ่อเห็นมัน เด็กผู้ชายที่กลายเป็นบัณฑิตชั้นยอดจะเป็นแค่ขุนนางเท่านั้น แต่ผู้หญิงนั้นแตกต่างกัน เด็กผู้หญิงสามารถปีนขึ้นไปยังตำแหน่งสูงสุด มันเป็นเช่นนั้นที่ผู้คนนับไม่ถ้วนจะต้องมีการพิจารณาสำหรับพวกเขา ตระกูลมารดาของพวกเขาก็จะเติบโตไปพร้อมกับพวกเขาอยู่ใต้คนเพียงคนเดียวและเหนือผู้อื่นทั้งหมด ท่านพ่อ การวิเคราะห์ของข้าถูกต้องหรือไม่ขอรับ ? ”
คำเหล่านี้ได้สรุปสิ่งที่เฟิงจินหยวนคิดไว้อย่างสมบูรณ์ในอดีตที่ผ่านมา มันเป็นเช่นนั้นที่เฟิงจินหยวนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บุตรชายคนเล็กเริ่มเข้าใจเหตุผลเช่นนี้ ?
เมื่อคิดเช่นนี้เขาก็นึกถึงเฟิงหยูเฮงทันที ใช่ มันต้องเป็นเฟิงหยูเฮงที่สอนเฟิงจื่อหรูเกี่ยวกับความคิดแบบนี้ มิฉะนั้นด้วยอายุของเฟิงจื่อหรูและเขาไม่ได้อยู่บ้าน เขาจะวิเคราะห์อย่างละเอียดได้อย่างไร ?
เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้ เขาไม่สามารถหยุดตัวเองจากการมองไปที่เฟิงหยูเฮง ทัศนคติของเขาก็กลายเป็นศัตรูกัน
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดมาก แต่เฟิงจื่อหรูโกรธมาก เขาถามเฟิงจินหยวน “ท่านพ่อมาหาท่านพี่เพื่ออะไร ? มีบางอย่างที่จื่อหรูพบมักจะค่อนข้างแปลก เนื่องจากท่านพ่อต้องการใช้บุตรสาวในการบรรลุเป้าหมายเสมอ ทำไมท่านพ่อจึงปฏิบัติต่อท่านพี่อย่างแย่ ๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่ใหญ่เสียชีวิตไปแล้ว แม้ว่านางจะยังมีชีวิตอยู่ด้วยพื้นฐานของความสามารถของพี่ใหญ่ นางก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับท่านพี่ในเรื่องของวาสนาได้ ยิ่งกว่านั้นท่านพ่ออาจมองไม่เห็นสถานการณ์อย่างชัดเจนในตอนนั้นหรือ ? อย่างแม่นยำว่าใครคือคนที่ฮ่องเต้ต้องการมอบโลกให้ ท่านพ่อไม่รู้จริง ๆ หรือ ? จื่อหรูไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าตระกูลเฟิงปฏิบัติต่อพี่รองของเขาแบบนี้ได้อย่างไร แม้นางจะสร้างความชอบมากมาย”
เฟิงจินหยวนต้องการหารอยแตกเพื่อคลานจากการถูกดุโดยบุตรชายคนนี้ อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะ จากนั้นเขาก็เห็นนางลูบหัวของเฟิงจื่อหรูและกล่าวว่า “ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดเรื่องนี้กับท่านพ่อ ท่านพ่อไม่ต้องการจ่ายค่าเล่าเรียนด้วยซ้ำ กับพ่อแบบนี้ ไม่ว่าอนาคตของเราจะสดใสแค่ไหน เราก็ไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้แม้แต่น้อย แค่ปฏิบัติกับเขาเหมือนคนแปลกหน้า”
“ไม่ ไม่ ! เจ้าทำแบบนั้นไม่ได้ ! ” เฟิงจินหยวนกลายเป็นกังวล “อาเฮง เจ้าพูดเรื่องอะไร ความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะต้องไม่ถูกตัดทิ้ง เราจะปฏิบัติต่อกันเหมือนคนแปลกหน้าได้อย่างไร ? ”
เฟิงหยูเฮงถามเขาว่า “ท่านพ่อเห็นเราเป็นศัตรูเสียด้วยซ้ำ เช่นนี้ไม่ถือว่าท่านพ่อเป็นคนแปลกหน้าอีกหรือ ? ท่านพ่อต้องการอะไรอีก”
เฟิงจื่อหรูยังกล่าวอีกว่า “ใช่! เพื่อที่จะกำจัดข้าและท่านพี่ ท่านพ่อใช้เงินไปมาก เงินทั้งหมดนี้รวมเข้าด้วยกันก็เพียงพอแล้วสำหรับค่าเล่าเรียน ใช่หรือไม่ ? ท่านพ่อใจดีจริง ๆ ”
เฟิงจินหยวนหักล้างมันโดยตรง “ไม่ใช่เช่นนั้น ! นี่เป็นข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูล พวกมันทั้งหมดถูกกล่าวหาไม่มีมูล ! ”
ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฟิงจื่อหรูป่องด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงคุ้นเคยกับการกระทำของเฟิงจินหยวน นางเพิ่งดึงเฟิงจื่อหรูเข้าสู่อ้อมกอดของนางเพื่อทำให้เขาสงบลง จากนั้นนางจึงถามว่า “แล้วความหมายของท่านพ่อคืออะไร ? ”
“เฟิงจื่อหรูเป็นบุตรชายของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิงของข้า ข้าจะต้องจ่ายค่าเล่าเรียนแน่นอน ข้าสงสัยว่าหนึ่งปีค่าเล่าเรียนที่สำนักหยุนหลู่เท่าไหร่ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะกับตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟิงจื่อหรูไปสำนักศึกษา ครั้งที่แล้วฮูหยินผู้เฒ่าถอนเงินกองกลางและนางจ่ายเพิ่มส่วนใหญ่ ด้วยวิธีนี้การออกไปครั้งแรกของเฟิงจื่อหรูจะไม่แย่ แต่เฟิงจินหยวนไม่เข้าใจสิ่งนี้ ตอนนี้นางขอค่าเล่าเรียนโรงเรียน เขาก็เห็นด้วย อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหลังจากได้ยินจำนวน
“150 เหรียญเงิน” เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างใจเย็น “นั่นเป็นเพียงค่าเล่าเรียน ถ้าเราเพิ่มอาหาร ที่พักและสิ่งจำเป็นประจำวัน 200 เหรียญเงินจะเป็นจำนวนเงินขั้นต่ำสำหรับแต่ละปี แต่เรารู้ว่าที่อยู่ของตระกูลเฟิงนั้นไม่ได้ทำกันเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาในอดีต นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะไม่ขอท่านพ่อมากเกินไป ท่านพ่อจ่ายแต่ 150 เหรียญเงินสำหรับค่าเล่าเรียน ข้าจะจัดการส่วนที่เหลือเอง”
นางพูดอย่างไม่ตั้งใจ อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนสูดหายใจเข้าอย่างแรง
150 เหรียญเงิน
ต้องบอกว่าองค์ชายห้าให้เงินไม่เกิน 50 เหรียญเงินในแต่ละเดือน, ชัดเจนว่านั่นสำหรับบ่าวรับใช้ และสำหรับความต้องการประจำวันของเขาเอง มันยังไม่เพียงพอสำหรับพี่น้องเฉิง อันชิ เฟิงเซียงหรู หรือเฟิงเฟินได เฟิงเฟินไดมีองค์ชายห้าดูแล อันชิ และเฟิงเซียงหรูมีร้านค้า พี่น้องเฉิงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในพระราชวังดูแลฮองเฮา
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นเขาจะนำ 150 เหรียญเงินออกมาได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะไม่ได้กินหรือดื่ม ?
เหงื่อปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเฟิงจินหยวน เงินที่ได้รับจากองค์ชายห้าในแต่ละเดือน เขาจะไม่สามารถประหยัดได้มากพอถ้าเขาเริ่มตอนนี้ใช่หรือไม่ ? ในความเป็นจริง 150 เหรียญเงินไม่ใช่เงินจำนวนมาก ถ้าเป็นเช่นนี้ในอดีตเขาคงไม่สนใจมันมากนัก เขาคงจะกลับไปและนำออกมาจากกองกลาง
อย่างไรก็ตามที่อยู่ตระกูลเฟิงในปัจจุบันก็ไม่ได้เจริญรุ่งเรืองอย่างที่เคยเป็นมาก่อน เขาจะหา 150 เหรียญเงินมาจากไหน ?
——————————————————————————————————
TN: ชื่อของบทนี้ใช้สำนวนภาษาจีน “หยุดสุนัขไม่ได้จากการกินอุจจาระ”
