ตอนที่ 610 ทำให้เฉียนโจวกลวง
ความจริงพิสูจน์ว่าเฟิงหยูเฮงประเมินสูงไปว่าองค์ชายเหลียนเป็นผู้กระทำความผิด เสียงของผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดังจริง ๆ มันไม่สามารถสั่นคลอนห้องโถงขนาดใหญ่นี้ได้ เหตุผลที่ห้องโถงดูเหมือนจะสั่นก่อนหน้านี้ก็คือ “องค์ชาย สวรรค์ล่มสลายพะยะค่ะ ! ”
เฉียนโจวที่เต็มไปด้วยหิมะดูราวกับสวรรค์ ดังนั้นการล่มสลายของสวรรค์จึงเป็นหิมะถล่ม ในเวลาเดียวกันมันก็มาพร้อมกับแผ่นดินไหว
หิมะถล่มนี้มีศูนย์กลางที่เฉียนโจวและกระจายไปทั่ว ทุกส่วนของอาณาจักรเริ่มสั่น แม้แต่เมืองที่อยู่ห่างออกไปทางใต้มากที่สุดอย่างเมืองบินบินและเมืองลั่วก็ไม่ได้ยกเว้น
เป็นเวลาสามวันเต็มเมืองลั่วยังคงสั่น โชคดีที่ระยะทางนั้นค่อนข้างไกล นอกจากการสั่นสะเทือนแล้วก็ไม่ได้ทำให้เกิดการรบกวนอื่น ๆ จิตใจของพลเมืองสั่นคลอนด้วยความกลัว และพวกเขารวมตัวกันทุกวันในที่เดียว จากนั้นพวกเขาจะหารือเกี่ยวกับหิมะถล่มนี้
นับตั้งแต่การตัดสินใจที่จะแยกความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างตัวเขากับเฉียนโจว องค์ชายเหลียนหยุดดูตัวเองในฐานะที่เป็นคนจากเฉียนโจวอย่างแท้จริง เขาอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้ทั้งวัน กินและดื่มตามที่เขาต้องการ เขายังร้องเพลงและฟังเพลงเมื่อเขาต้องการ ไม่เพียงแต่เขาจะแสดงความจองหองเท่านั้น เขายังสั่งให้เจ้าเมืองลั่วไม่ต้องแทรกแซงในเรื่องใด ๆ ของเฉียนโจว ประตูเมืองจะถูกปิดอย่างแน่นหนาและจะไม่ยอมรับผู้ลี้ภัยแม้แต่เพียงคนเดียว
เฟิงหยูเฮงเคารพความปรารถนาของเขาที่จะทำตัวเหมือนเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนสุดหัวใจ แต่คลื่นของผู้ลี้ภัยที่มาที่ประตูทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ
นางพูดคุยกับซวนเทียนหมิง “เราควรคิดจัดการกับผู้ลี้ภัยหรือไม่ ? ”
เป่ยจื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นายท่านมีความคิดดี ๆ แล้ว พระชายาอยากได้ยินหรือไม่ขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “ข้าต้องการฟังรายละเอียด”
ซวนเทียนหมิงเลื่อนม้วนหนังสือในมือแล้วผลักมันให้นาง “เมืองลั่วและเมืองบินบินเป็นของราชวงศ์ต้าชุนอยู่แล้ว แม้ว่าเจ้าเมืองจะเทียบเท่าเขตการปกครอง ที่อยู่อาศัยของเฉียนโจวก็กลายเป็นที่อยู่อาศัยของราชวงศ์ต้าชุน หากผู้ลี้ภัยนอกเมืองต้องการเข้าร่วม พวกเขาก็สามารถทำได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เรามีทหารจำนวนมากตั้งอยู่ที่นี่ เพียงแค่เพิ่มกระโจมให้ผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่เป็นไปไม่ได้ ผู้คนยังสามารถกระจายต่อไปทางใต้สู่เมืองบินบิน, เจียวโจง, ซงโจว และกวนโจว หากยังไม่พอเราสามารถเปิดพื้นที่ส่วนกลางให้กับผู้ลี้ภัยได้ มีข้อกำหนดเพียงข้อเดียวเท่านั้น เมื่อเข้าไปในเมืองพวกเขาจะกลายเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน เมื่อพวกเขาก้าวเท้าเข้าไปในเมืองลั่วแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้เป็นพลเมืองของเฉียนโจวอีกต่อไป นับจากวันนี้เป็นต้นไป พวกเขาจะเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน ความเจริญรุ่งเรืองของเฉียนโจวจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาแม้แต่น้อย”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงสว่างขึ้น ในขณะที่เคาะนิ้วไปมา นางก็เริ่มนับว่า “หิมะถล่มที่เกิดขึ้นกับเมืองหลวงที่อยู่ตรงกลาง กล่าวคือเริ่มต้นจากส่วนที่มีชีวิตชีวาที่สุดของเฉียนโจว ยิ่งมีผู้คนจำนวนมาก ภัยพิบัติยิ่งเลวร้ายลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเมืองหลวงตกอยู่ในความระส่ำระสาย ผู้คนจะสูญเสียการสนับสนุนทันที นั่นเป็นสาเหตุที่ความคิดแรกในใจของผู้ที่รอดชีวิตนั้นก็คือการหลบหนี เพื่อความอยู่รอด พวกเขาต้องหนีออกจากเมืองหลวงก่อนและอยู่ห่างจากจุดศูนย์กลางมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากทิศทั้งสี่ทิศ ภาคใต้เป็นทางเลือกที่น่าเชื่อถือที่สุดเพราะลมและหิมะก็น้อยลงไปทางใต้เมื่อพวกเขาเดินทาง สิ่งนี้ยังเพิ่มโอกาสในการเอาชีวิตรอดให้มากที่สุด เมื่อโจมตีเฉียนโจว มันจะเป็นการดีกว่าถ้าเจ้าทำให้เฉียนโจวกลวงโดยเอาพลเมืองของพวกเขาออกไป และทิ้งครอบครัวราชวงศ์ไว้ภายในเขตแดน ถ้าไม่มีพลเมืองแล้ว จะเรียกผู้ปกครองได้อย่างไร ? จะมีวันหนึ่งที่พวกเขาจะถูกขับไล่”
ซวนเทียนหมิงยกย่อง “อาเฮงเป็นคนที่รู้ใจข้า”
แผนอันยิ่งใหญ่ของซวนเทียนหมิงถูกนำมาใช้อย่างรวดเร็ว ด้วยการที่เจ้าเมืองลั่วเป็นผู้นำ จึงมีการติดประกาศการลงทะเบียนไว้นอกเมือง ผู้ลี้ภัยทุกคนที่ต้องการเข้าเมืองต้องยอมเต็มใจสละสัญชาติเฉียนโจวแล้วลงชื่อเพื่อเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน
พลเมืองไม่ได้โต้เถียงกันมากไปว่าเป็นของราชวงศ์ต้าชุนหรือเฉียนโจวโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาเช่นนี้ ใครก็ตามที่สามารถให้น้ำอุ่น อาหาร และสามารถให้พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข จะเป็นเจ้านายของพวกเขา นั่นคือสิ่งที่พวกเขามองว่าเป็นผู้ปกครอง
การย้ายถิ่นของคนจำนวนมากเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะผ่านไปสามวันเต็ม พลเมือง 100,000 คนเข้ามาในเมือง ภายใต้การนำของซวนเทียนหมิงพวกเขาถูกแยกระหว่างเมืองลั่ว เมืองบินบิน และสามมณฑลทางภาคเหนือ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็กระจายคำพูดที่เมืองลั่วได้เปิดประตูเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัย ผู้ลี้ภัยเฉียนโจวทั้งหมดเริ่มมุ่งหน้าไปในทิศทางนั้น ผู้ที่ไม่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติก็สามารถเลือกที่จะอยู่ในเตาอุ่นได้ ตราบใดที่พวกเขาต้องการและตราบใดที่พวกเขาสามารถทิ้งทุกอย่างในเฉียนโจว ราชวงศ์ต้าชุนจะพาพวกเขาไปยังสถานที่ที่ฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นและดอกไม้เบ่งบาน พวกเขาจะสามารถเห็นดอกไม้ที่มีสีสันและต้นไม้สีเขียว
เงื่อนไขเหล่านี้น่าดึงดูดอย่างแท้จริง ผู้คนจำนวนมากที่ได้รับผลกระทบและไม่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติจึงเริ่มรวมตัวกันที่เมืองลั่ว เมื่อราชวงศ์เฉียนโจวมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการพยายามหยุดพวกเขา หนึ่งในสามของพลเมืองได้เสร็จสิ้นขั้นตอนการลงทะเบียนของพวกเขาแล้ว นอกจากนี้ยังมีทหารจากราชวงศ์ต้าชุนนำคนเหล่านี้ไปยังดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน
เฉียนโจวมีพลเมืองน้อยลงเรื่อย ๆ และมันก็กลายเป็นอาณาจักรที่รกร้างว่างเปล่า
ซวนเทียนหมิงสั่งให้ทหารนำผู้คนจากเฉียนโจวถึงราชวงศ์ต้าชุนโดยไม่ได้ให้ผู้คนจากเฉียนโจวกระจุกตัวรวมกันอยู่ในพื้นที่ใดมากเกินไป แต่ละพื้นที่สามารถมีครอบครัวได้เพียงห้าหรือหกครอบครัวเท่านั้น ทั้งสองทาง ราชวงศ์ต้าชุนมีอาณาเขตกว้างใหญ่ ทุกคนของเฉียนโจวต้องแยกย้ายกันไปทั่ว พวกเขาจะไม่ได้รับโอกาสในการรวมตัวกันอย่างแน่นอน สิ่งนี้เรียกว่าการดูดกลืน ! หากการผสมกลมกลืนสามารถเสร็จสิ้นในรุ่นเดียวก็จะมีรุ่นที่สอง สาม และสี่ ความประทับใจของเฉียนโจวจะเริ่มจางหายไปจากความคิดของพวกเขาและในที่สุดพวกเขาก็จะกลายเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนอย่างสมบูรณ์
ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงทำงานร่วมกัน เมื่อองค์ชายเหลียนเติมเชื้อเพลิงลงในกองเพลิง แผนการที่จะขุดเฉียนโจวก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก ในขณะที่จำนวนผู้ลี้ภัยลดน้อยลงและผู้คนส่วนใหญ่ได้ให้สัตย์ปฏิญาณตน ซวนเทียนหมิงได้สั่งกองทัพอีกครั้งในที่สุด “เดินทัพต่อไปทางเหนือ ! ”
คราวนี้องค์ชายเหลียนไปกับพวกเขา นำแม่ทัพเหอและทหาร 100,000 นายซึ่งเป็นของเฟิงหยูเฮง เมื่อได้รับคำสัญญาของเฟิงหยูเฮง ในที่สุดองค์ชายเหลียนก็รู้สึกมั่นใจขึ้นอีกเล็กน้อย ดังนั้นหลังของเขาจึงไม่รู้สึกเจ็บและเขาก็ไม่รู้สึกเหนื่อยล้า ขาของเขาไม่ได้เป็นตะคริว เขาพัฒนาขึ้นอย่างมาก ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่สารสนเทศเขาให้คำแนะนำกับซวนเทียนหมิงว่า “มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองหลวง ถึงแม้ว่าจะมีหิมะถล่มเกิดขึ้นที่นั่น แต่เป็นที่ซ่อนของตระกูลเฟิง จาวหยูต้องลังเลที่จะจากไป แม้ว่าเขาจะจากไปแล้ว ตระกูลเฟิงก็อยู่ในอำนาจมาสองสามร้อยปีแล้ว เพียงแค่ย้ายก็จะต้องใช้เวลาครึ่งปี ถ้าเราเคลื่อนที่เร็วกว่านี้ เราสามารถล้อมเมืองหลวงได้อย่างสมบูรณ์ และล้อมรอบพวกเขาได้สำเร็จ”
ซวนเทียนหมิงรู้สึกงงงวยมาก “นอกจากผู้ปกครองของเฉียนโจว คนอื่น ๆ ที่มีแซ่เฟิงก็เป็นญาติของเจ้าเช่นกัน เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ามีความเกลียดชังพวกเขาเช่นกัน ? ”
องค์ชายเหลียนพยักหน้าและตอบตามธรรมชาติ “ถูกต้อง ! ข้าเกลียดพวกเขาทั้งหมด ! ข้าจะบอกเจ้าว่าคนแซ่เฟิงที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ดี ย้อนกลับไป ท่านพ่อของข้าและผู้สนับสนุนของเขาถูกฆ่าตายโดยเฟิงจาวหยูและบิดาของเขา เขาไม่เพียงฆ่าลูกพี่ลูกน้องของเขาเท่านั้น เขายังฆ่าพี่น้องอีกนับไม่ถ้วน เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าแม้แต่บิดาของเขาเองก็น่าจะถูกเขาฆ่าด้วยเช่นกัน”
ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ซวนเทียนหมิงพยายามเชื่อ ครอบครัวของฮ่องเต้มีศัตรูมากมาย นี่ไม่ใช่แค่เฉียนโจว อาณาจักรใดไม่มีการต่อสู้แบบนี้ ? ราชวงศ์ต้าชุนของพวกเขาก็เหมือนกัน
จากเมืองลั่วไปสู่เมืองหลวงเส้นทางเดินไปทางเหนือและไกลออกไป และผลกระทบจากหิมะถล่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มีหลายครั้งที่กองทัพไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยุดและพยายามเพื่อช่วยเหลือผู้ที่ติดอยู่ในภัยพิบัติด้วยมนุษยธรรม ด้วยการทำเช่นนี้พวกเขาช่วยชีวิตชาวเฉียนโจวนับไม่ถ้วน
ขุนนางในเมืองที่ค้ำจุนเมืองเหล่านี้ไม่มีความปรารถนาที่จะปกป้องเมืองเหล่านี้อีกต่อไป ประตูเมืองเปิดกว้างแต่กำแพงเมืองทั้งหมดพัง ในกรณีที่รุนแรงกว่า
ทหารของราชวงศ์ต้าชุนไปทำงานเพื่อช่วยเหลือผู้ที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติ ซวนเทียนหมิงออกคำสั่งด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว ทำให้หลาย ๆ เมืองในเฉียนโจวเพลิดเพลินไปกับคุณภาพชีวิตที่ก้าวกระโดด นอกจากนี้องค์ชายเหลียนก็ช่วยเหลือเช่นกัน พลเมืองมองว่าองค์ชายเหลียนเป็นเสาหลักแห่งการสนับสนุนใหม่ เมื่อเห็นว่าองค์ชายเหลียนยอมสวามิภักดิ์ต่อองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนแล้ว ทำไมพวกเขาจะต้องลังเล !
ดังนั้นคนที่ถูกขุดโดยทหารของราชวงศ์ต้าชุน และครอบครัวของพวกเขาที่ไม่ได้วิ่งหนีทันเวลาหรือวิ่งหนีไม่ได้เพราะพวกเขาถูกฝัง พวกเขาทั้งหมดถูกเพิ่มเข้าไปในทะเบียนของราชวงศ์ต้าชุน บรรดาขุนนางในเมืองทุกคนก็ยังคงสัตย์ซื่อ
ตลอดทางนี้พวกเขาเข้าไปจับคนและเข้ายึดครอง กองทัพของซวนเทียนหมิงสนุกไปกับการเก็บเกี่ยวที่ดี และเจ้าหน้าลงทะเบียนที่มากับพวกเขากำลังทำงานอย่างรวดเร็ว !
การเดินทางครั้งนี้หยุด สองเดือนต่อมาในที่สุดพวกเขาก็มาถึงนอกเมืองหลวงของเฉียนโจว
ผ่านไปครึ่งทาง ซวนเทียนหมิงส่งเฉียนหลี่ไปข้างหน้าพร้อมทหารครึ่งหนึ่งไม่หยุดเพื่อช่วยชีวิตใคร เมื่อพวกเขามาถึง เฉียนหลี่รอพวกเขาอยู่นอกกำแพงเมือง แล้วเขาบอกซวนเทียนหมิงว่า “กองทัพล้อมรอบเมืองแล้ว เรารอให้องค์ชายมาถึง” เขาพูดขณะที่ถูมือของเขา “องค์ชาย ไม่ทราบว่าเราเคยพูดเกินจริงมาก่อนหรือไม่ แต่สหายทุกคนก็มุ่งไปข้างหน้า ตาย อย่างไรก็ตามตอนนี้ดูเหมือนว่าเมืองหลวงของเฉียนโจวจะไม่หนาวขนาดนั้นเลยหรือ ? ” ในขณะที่เขาพูดเขาชี้ไปที่กำแพงเมืองสูง “องค์ชายดู น้ำแข็งบนกำแพงเมืองโดยรอบเมืองกำลังแสดงสัญญาณของการละลาย มันไม่ทนทานเหมือนตอนที่เรามาถึงครั้งแรก”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใจของเฟิงหยูเฮงสั่น นางมองไปที่ผนังด้านบนอย่างรวดเร็ว มันก็เหมือนกับที่เฉียนหลี่พูดไว้ น้ำแข็งบนกำแพงรอบเมืองเริ่มละลาย ในสถานที่ที่มันบางลงมันก็โปร่งแสงแล้ว แผ่นดินไหวทำให้เกิดหิมะถล่ม การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงส่งผลให้ละติจูดและลองติจูดเปลี่ยนไป สิ่งนี้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ
ทันใดนั้นนางก็นึกถึงการละลายของน้ำแข็งอาร์กติกในโลกสมัยใหม่ ฉากน้ำแข็งที่ละลายอยู่ในทะเลอันไร้ขอบเขตที่สะบัดอยู่ในใจนางเหมือนหนัง นั่นเป็นความทรงจำที่ค่อนข้างน่ากลัว
ซวนเทียนหมิงเห็นว่าท่าทางของนางดูไม่ดีและต้องการถาม แต่ในเวลานี้พวกเขาได้ยินองค์ชายเหลียนเริ่มหัวเราะทันที “ฮ่าๆๆ ! น้ำแข็งละลายแล้ว ! น้ำแข็งละลาย ! เฟิงจาวหยูถูกฝังโดยหิมะไม่พอ ถ้าเจ้าจมน้ำตายในหิมะ และน้ำจะดีที่สุด ข้าจะตกปลาเจ้าด้วยเบ็ดตกปลาแน่นอน ไม่ต้องกังวล ข้าจำทุกสิ่งที่เจ้าชอบทาน ข้าจะผูกพวกมันทั้งหมดให้เจ้า”
เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยความโกรธ “หุบปาก ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าน้ำแข็งในเฉียนโจวละลายหมายถึงอะไร ในเวลานั้นน้ำแข็งจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเล และทุกอย่างจะถูกปกคลุมด้วยน้ำ ภูเขาหิมะจะละลายและบริเวณที่เป็นหิมะจะยุบ แม้ว่าเจ้าจะอยู่ในเมืองลั่ว เจ้าก็ไม่สามารถหนีจากภัยพิบัตินั้นได้ เฟิงจาวเหลียน เจ้าอยากตายหรือ ? แต่ข้าไม่อยากตายพร้อมกับเจ้า” นางโกรธอย่างแท้จริง ในเวลาเดียวกันนางก็เริ่มหวาดกลัวกับการละลายน้ำแข็งอย่างรวดเร็วของเฉียนโจว
ซวนเทียนหมิงไม่ค่อยเห็นเฟิงหยูเฮงตกใจมาก แต่เขาก็รู้ว่าการละลายของเฉียนโจวมีความหมายอย่างไร ในเวลานี้มันไม่ใช่แค่เฟิงหยูเฮงที่รู้สึกหวาดกลัว ความรู้สึกสยองขวัญก็คืบคลานเข้ามาในหัวใจของเขาด้วย
“คิดถึงวิธีเข้าไปในเมืองก่อน เรามาดูกันว่าข้างในเป็นอย่างไร เราจะเห็นว่ามีพลเมืองกี่คนที่ยังอยู่ที่นั่น” ซวนเทียนหมิงมองที่เฟิงหยูเฮง และรับฟังความคิดเห็นของนาง
“เจ้าจะเข้าไปข้างในได้อย่างไร?” องค์ชายเหลียนสูญเสียมันอีกครั้ง “แม้ว่าเมืองหลวงจะได้รับผลกระทบหนักที่สุดจากภัยพิบัติ แต่มองดี ๆ ส่วนที่แน่นที่สุดของกำแพงไม่พัง ยังมีทหารอยู่ที่นั่น พวกเจ้าสองคนคือแม่ทัพแห่งกองทัพ การเข้าไปข้างในนั้นอันตรายเกินไป สถานการณ์แบบนี้ต้องใช้ข้า ! ”
“เจ้า?” เฟิงหยูเฮงมองไปที่องค์ชายเหลียน และกล่าวว่า “เจ้ายังคิดว่าเจ้าสามารถใช้สถานะของเจ้าในฐานะองค์ชายเหลียนเพื่อเดินเล่นในเมืองหลวงอีกหรือ ? การกระทำที่ยอดเยี่ยมของเจ้ากระจายไปทั่วประเทศแล้ว เจ้าต้องการที่จะเข้าไปในเมืองหลวง ? เจ้าจะถูกไล่ล่าก่อนที่เจ้าจะถึงประตูเมือง”
องค์ชายเหลียนยิ้มอย่างสดใส “ใครบอกว่าข้าจะเข้าไปด้วยตัวเอง ไม่ว่าในกรณีใดข้าเคยเป็นองค์ชายเหลียนมาหลายปี ข้าจะไม่มีคนอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างไร”
องค์ชายเหลียนใช้วิธีเพื่อส่งข้อความไปยังเมืองหลวง สำหรับเฟิงหยูเฮงนางกำลังคิดจะจัดการกับเมืองหลวงนี้เพราะนางไม่ต้องการโจมตีเมืองที่ประสบกับภัยพิบัติดังกล่าว
นางพูดกับเฉียนหลี่ “ออกคำสั่งให้นำหม้อออกมาทั้งหมดแล้วเริ่มทำโจ๊ก ! ”
