ตอนที่ 608 องค์ชายผู้นี้จะตัดความสัมพันธ์กับเฉียนโจว
คำพูดของเฟิงหยูเฮงทำให้องค์ชายเหลียนแสดงออกด้วยความอับอาย เขาจับมือของเฟิงหยูเฮงและมองความกตัญญู อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า “เจ้าสามารถช่วยข้าได้ด้วยบางสิ่งบางอย่างที่คุ้มค่า แต่เสี่ยวหยา ! เจ้าต้องเบิกตาและมองดี ๆ พระราชวังชั่วคราวของข้าไม่ได้ใช้หินเขี้ยวหนุมาน ! เห็นได้ชัดใช้น้ำแข็ง ! ”
“หืม ? ” เฟิงหยูเฮงตื่นตกใจ “น้ำแข็งหรือ ? ” เมื่อนางพูดแบบนี้ นางก็ปล่อยมือขององค์ชายเหลียนและเริ่มเดินไปข้างหน้า
ยังมีทหารรักษาการณ์บางคนที่ยืนอยู่รอบเสา และองค์ชายเหลียนก็ตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “ออกไป ! “
เฟิงหยูเฮงเดินตรงไปข้างหน้าและยืนอยู่ตรงหน้าเสาที่มองเห็นทะลุไปอีกฝั่ง นางแตะมันออกมา ในทันใดความรู้สึกหนาวเย็นก็เข้ามาในร่างกายของนาง นางสะดุ้งตื่นและดึงมือกลับมาโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่นางต้องการ
ซวนเทียนหมิงเห็นปัญหา เขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและใช้พลังภายในภายในของเขาเพื่อถ่ายเทความร้อนเป็นมือขวา จากนั้นเขาวางมือนี้ไว้ที่ด้านหลังของมือซึ่งติดกับเสา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็สามารถดึงมือเล็ก ๆ ของนางออกมาได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขากวาดสายตาเย็นชาเข้าหาองค์ชายเหลียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เฟิงจาวเหลียน เจ้ากำลังรนหาที่ตาย”
องค์ชายเหลียนโบกมือของเขาซ้ำ ๆ “อย่าโทษข้า มันไม่ใช่ความผิดของข้า ! นางเป็นคนที่รีบไปแตะมันเอง ข้าไม่ได้บอกให้นางทำ ! ” ขณะที่พูดอย่างนี้เขาขยับไปจับมือของเฟิงหยูเฮง “เสี่ยวหยา เจ้าสบายดีหรือไม่ ? ให้ข้าดูหน่อย ! ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ เขาเตะทหารรักษาการณ์ที่ด้านข้างของเขา “เจ้ายืนอยู่ทำอะไร ไปเอาขี้ผึ้งขององค์ชายผู้นี้มา ! ”
ทหารรักษาการณ์ออกไปอย่างรวดเร็ว และองค์ชายเหลียนจับมือเฟิงหยูเฮงและเริ่มเป่า “องค์ชายคนนี้จะเป่าให้เจ้าเอง ไม่มีความเจ็บปวด มันไม่เจ็บ ! ”
เฟิงหยูเฮงดึงมือของนางกลับมาอย่างโกรธแค้น จ้องมององค์ชายเหลียนอย่างโกรธเคือง “องค์หญิงผู้นี้เห็นว่าพระราชวังของเฉียนโจวที่ต่ำต้อยของเจ้าไม่มีแม้กระทั่งเหมืองหินเขี้ยวหนุมาน เจ้าแค่ใช้น้ำแข็งชิ้นนี้เพื่อหลอกคน แต่เจ้ายังมีความกล้าที่จะเรียกมันว่าเป็นพระราชวังชั่วคราวของฮ่องเต้ มันน่าละอายมาก ! ”
ซวนเทียนหมิงเห็นด้วยกับสิ่งนี้โดยกล่าวว่า “แท้จริงแล้วเป็นเรื่องน่าอาย”
องค์ชายเหลียนไม่ได้คิดมากนัก พูดด้วยรอยยิ้ม “เฉียนโจวไม่มีอะไรที่ยิ่งใหญ่ในเขตแดน น้ำแข็งเป็นสิ่งมีชีวิต ข้ารู้สึกว่ามันดูดีทีเดียว ตราบใดที่เจ้าไม่ได้ไปสัมผัสมันก็เป็นการดีที่จะหลอกคนอื่นด้วย” ในขณะที่พูด เขาทำท่าให้พวกเขาเดินหน้าต่อไป คราวนี้เขาพูดกับซวนเทียนหมิง “เจ้าเป็นองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุน ข้าจะจัดงานเลี้ยงคืนนี้เพื่อเป็นงานเลี้ยงต้อนรับพวกเจ้า ! “
ซวนเทียนหมิงดึงชายาของเขาเข้ามา และเข้าไปในอาคารน้ำแข็งในความก้าวหน้าครั้งใหญ่ ลมและหิมะข้างนอกหยุดอยู่ข้างนอก อย่างไรก็ตามความเย็นภายในห้องโถงเป็นสิ่งที่ภายนอกไม่สามารถเปรียบเทียบได้ เฟิงหยูเฮงตรวจสอบอุณหภูมิภายนอกเมือง อุณหภูมิของเมืองลั่วติดลบ 30 องศาแล้วนั่นเป็นข้อจำกัดสำหรับทหารสมัยโบราณแล้ว สำหรับห้องโถงนี้นางคิดในใจว่ามันจะต้องติดลบอย่างน้อย 35 องศา มันอาจจะต่ำกว่า
นางหายใจเข้าลึก ๆ แล้วขยับเข้าไปใกล้ด้านของซวนเทียนหมิง นางคิดกับตัวเองว่านางจะต้องดึงความอบอุ่นออกจากมิติของนาง ไม่เช่นนั้นนางจะไม่สามารถรับมือกับการก้าวเข้าสู่เฉียนโจวได้อีกต่อไป
ห้องโถงขององค์ชายเหลียนมีขนาดใหญ่มาก แต่ผู้คนที่แยกทางไปทั้งสองข้าง ตรงกลางมีพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ มันถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและสะท้อนแสงบางส่วน พวกเขาสามารถมองเห็นภาพลานน้ำแข็งได้เลือนลาง หลังจากที่ทุกคนนั่ง เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยความรังเกียจ “การใช้น้ำแข็งเพื่อสร้างห้องนั้นโอเค แต่จริง ๆ แล้วเฉียนโจวมีงานอดิเรกแปลก ๆ กลางห้องนี้เจ้าวางลานสเก็ตน้ำแข็งขนาดใหญ่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ? นี่เป็นสถานที่ต้อนรับแขกหรือที่เก็บศพหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนบ่นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “อย่าพูดสิ่งที่น่ากลัวเช่นนี้ ลานสเก็ตน้ำแข็งนี้มีประโยชน์อย่างมาก ลองดู” เขาชี้ไปข้างหน้าไปที่ด้านนอกของห้องโถงเนื่องจากนางรำหลายคนเริ่มเข้ามา นางรำเหล่านี้ต่างจากราชวงศ์ต้าชุน ใต้เท้าของพวกนางไม่ใช่รองเท้าธรรมดา พวกเขาสวมรองเท้าสเก็ต เมื่อถึงลานสเก็ตน้ำแข็งพวกนางก็เริ่มเล่นสเก็ต แขนเสื้อกระพือ ในมือของพวกนางจะถือจานผลไม้หรือสุราสักจอกซึ่งพวกนางนำไปยังโต๊ะแขกแต่ละคน
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและดูฉากนี้ แต่นางไม่คิดว่ามันน่าสนใจเป็นพิเศษ นางเริ่มสนใจนางรำที่ถือกระถางเครื่องกำยานแทน สายตาของนางจ้องมองนางรำคนนี้ตลอดเวลาจนกระทั่งเครื่องกำยานวางอยู่ไม่ไกลจากองค์ชายเหลียนจึงจุดไฟ หลังจากถูกแขนเสื้อใหญ่พัดไป กลิ่นกำยานคล้าย ๆ กับองค์ชายเหลียนที่เติมอากาศ และกลิ่นก็ดีทีเดียว อย่างไรก็ตามเมื่อนางจำได้ว่ามันเป็นสิ่งที่มาจากกระดูก นางก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย นางรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย นางกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “นี่มันอะไรกัน ? เจ้าเอาออกไปไม่ได้หรือ ? ”
องค์ชายเหลียนตกใจมาก “เสี่ยวหยาเจ้าไม่ชอบหรือ?”
นางพยักหน้า “ข้าไม่ชอบ”
“ไม่เป็นไร! เอามันออกไป เอามันออกไป!” หากปราศจากคำพูดอีกคำหนึ่งองค์ชายเหลียนก็สั่งให้นำกระถางกำยานที่เพิ่งถูกจุดออกไป
แต่ทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างเขาก็ก้าวไปข้างหน้า เขาใช้มือขยับเพื่อหยุดนางรำจากการเผากำยาน จากนั้นเขาก็พูดกับองค์ชายเหลียนอย่างเร่งด่วน “องค์ชายไม่ต้องการ ! เจ้าไปได้แล้ว… ”
องค์ชายเหลียนโบกมือของเขา “ไม่มีอะไรที่ต้องทำ เสี่ยวหยาไม่ชอบ เอาออกไป”
“แต่…”
“ยังจะมัวรีรออะไรอีก ! ” เห็นได้ชัดว่าองค์ชายเหลียนโกรธมาก “ข้าบอกให้นำมันออกไป อย่ามัวชักช้า ! ”
องค์ชายเหลียนไม่มีเหตุผลเสมอไป ทหารรักษาการณ์นี้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาทำได้แค่โบกมือและให้นางรำนำเครื่องกำยานออกไป แต่เมื่อเขาย้ายกลับไปด้านหลังองค์ชายเหลียน เขามองเขาด้วยความกังวลอย่างมาก
ท่าทางของเขาถูกสังเกตโดยเฟิงหยูเฮง แม้กระนั้นมันทำให้นางรู้สึกงุนงง นางต้องการถามเกี่ยวกับเรื่องกระถางกำยาน แต่องค์ชายเหลียนไม่สนใจ ในขณะที่กินผลไม้ เขาชี้ไปที่กลุ่มนางรำ และบอกว่าคนนั้นงามกว่าอีกคน หรือคนนั้นงามกว่าคนนี้
ซวนเทียนหมิงหยิบผลไม้ขึ้นเข้าปาก จากนั้นเขาก็พูดอย่างไม่สุภาพมาก “หลังจากถูกส่งออกจากราชวงศ์ต้าชุนแล้ว มันจะไม่สดอีกต่อไป” จากนั้นเขาวางมันลงบนโต๊ะและปฏิเสธที่จะกัดอีกครั้ง
องค์ชายเหลียนทำหน้าบูดบึ้ง แต่ต้องยอมรับว่า “มันไม่สดเหมือนอย่างที่เจ้ากิน”จากนั้นเขาเอนตัวไปข้างหน้าผ่านเฟิงหยูเฮงย้ายตรงไปที่ด้านข้างของซวนเทียนหมิงเพื่อพูดกับเขาว่า “ดูสิ สิ่งที่ต้องการโจมตีเฉียนโจว ผู้ปกครองที่ต่ำต้อยของอาณาจักรต้องการให้ข้ามาปกป้องเมืองที่สอง ดังนั้นข้าจึงมาปกป้องมัน แต่ผู้ปกครองไม่ได้พูดในผลลัพธ์ ตอนนี้เมืองที่สองได้ตกไปอยู่ในมือเจ้าแล้ว และมันก็เป็นไปโดยที่ดาบไม่เปื้อนเลือด ดูสิเจ้าไม่ควรมอบผลตอบแทนให้ข้าบ้างหรือ”
เฟิงหยูเฮงกล่าว “ข้าไม่ได้พูดไปแล้วหรือ ? ข้าชนะเจ้าในการแข่งขันยิงธนู จะมีผลตอบแทนได้อย่างไร ? ”
องค์ชายเหลียนถอนหายใจ “เสี่ยวหยา เจ้าเป็นคนใจกว้างหน่อยได้หรือไม่ ? เจ้าสามารถหลีกเลี่ยงการรังแกข้าได้หรือไม่ ข้าแค่อยากได้ผลประโยชน์ใหญ่มากจากราชวงศ์ต้าชุนของเจ้า มีความต้องการที่จะพูดคลุมเครือมากกว่าผลไม้สองสามชิ้น?”
ซวนเทียนหมิงถามด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ “เจ้าต้องการอะไร ? ”
ดวงตาขององค์ชายเหลียนสว่างไสวขึ้นมา “ข้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวของฮ่องเต้เฟิง และทำบางสิ่งที่คล้ายกับการทรยศ มีโอกาสที่เฉียนโจวจะไม่มีที่ว่างสำหรับข้า มันจะดีกว่าถ้าเจ้าสามารถพาข้ากลับไปด้วยเมื่อเจ้ากลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุน ข้าไม่ขออะไรอีกแล้ว เพียงแค่พาข้าไปที่เมืองหลวงและให้ทางการจัดให้มีการลงทะเบียน ข้ามีเงิน ข้าจะซื้อที่บ้านเอง ข้าแค่อยากกินผักสดและผลไม้สด ข้าคงจะรู้สึกดีกับการสูญเสียทรัพย์สมบัติของครอบครัว ! ”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เขาและถามด้วยความสับสน “เพื่อประโยชน์ของอาหาร เจ้าถึงกับจะขายอาณาจักรของเจ้าเองเชียวหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนพูดอย่างเย็นชา “ไม่แน่นอน” ในทันใดความเกลียดชังและความแค้นวาบขึ้นมาในแววตาของเขาอีกครั้งหนึ่ง แต่ก่อนที่มันจะเปิดเผยนานเกินไป เขาก็ไออย่างรุนแรงและทำให้เฟิงหยูเฮงตกใจ และช่วยลูบหลังให้เขาหายใจได้
บานซูไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยังคงคิดอยู่ จากนั้นนางก็ออกคำสั่งให้ทหารรักษาการณ์ขององค์ชายเหลียน “รีบนำกระถางกำยานของเจ้ามาที่นี่”
ราวกับว่าทหารรักษาการณ์ได้รับการนิรโทษกรรม เขามองเฟิงหยูเฮงอย่างซาบซึ้ง เขาก็ไปนำมันกลับมาด้วยตัวเอง
ไม่นานหลังจากนั้นกระถางกำยานก็ถูกนำกลับมาวางไว้ใต้จมูกขององค์ชายเหลียน ในที่สุดอาการไอรุนแรงของเขาก็หยุดลง
เฟิงหยูเฮงโบกมือแล้วกล่าวด้วยแรง “ทุกคนหยุดรำ ! ออกไป ! “
นางรำปัจจุบันปรากฏขึ้นและเพลงก็หยุดเช่นกัน ทุกคนมองที่เฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นองค์ชายเหลียนโบกมือของเขา และพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ทุกคนไปได้” ในไม่ช้ารูปร่างหน้าตาที่ไม่ธรรมดาก็เริ่มผ่อนคลายเมื่อมีอาการอ่อนเพลียปรากฏขึ้น
เฟิงหยูเฮงจ้องมองที่เขาและถามว่า “พูดมา ! มีอะไรผิดปกติกับเจ้า ? อย่ามัวทำหน้าตายิ้มแย้มโดยไม่ทำอะไรตลอดเวลา ถ้ามีอะไรก็พูดตรง ๆ เลย”
องค์ชายเหลียนฟื้นตัวได้ในเวลานี้ เมื่อมองที่ตาของเฟิงหยูเฮงหัวใจของเขาก็เริ่มสั่นเทา แต่เขาก็ยังกล่าวว่า “นี่เป็นสิ่งที่เจ้าถาม นอกจากเมืองหนึ่งที่ข้ามอบให้กับเจ้าแล้วยังมีเวลาที่ข้าจะช่วยเจ้าด้วย เจ้าต้องตอบแทนข้า ! ”
นางกัดฟันของนางด้วยความโกรธ “ข้าได้ชดใช้ไปก่อนหน้านี้แล้ว และข้าก็ได้ช่วยเจ้าด้วย ก่อนอื่นเลยเมืองนี้ข้าชนะด้วยการยิงธนู นอกจากนี้เจ้าเพิ่งพูดกับองค์ชายเก้าให้พาเจ้ากลับไปที่เมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนก็จะเพียงพอแล้วสำหรับการจ่ายคืน มันขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าต้องการที่จะพูดหรือไม่ อย่าใช้เรื่องนี้เป็นหมากต่อรองกับข้า”
“เอ่อ…” องค์ชายเหลียนติดอยู่นิดหน่อย “นั่นไม่นับ ! ” เขานับนิ้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนับนิ้วของเขาครู่หนึ่ง เขาก็หยิบชามออกมาจากโต๊ะแล้วยกมันขึ้นเหนือศีรษะแล้วทุบมันบนพื้น มีเพียงเศษเสี้ยวที่คมชัดอยู่ในมือของเขา
บานซูและเป่ยจื่อได้รับความตื่นตระหนกจากการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ พวกเขารีบไปข้างหน้าเพื่อปกป้องซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง แต่ฉากที่พวกเขาไม่ได้คาดหวังก็ขึ้น พวกเขาเพิ่งเห็นองค์ชายเหลียนวางของมีคมลงบนนิ้วก้อยด้านซ้ายของเขาแล้วก็เพิ่มแรงกดขึ้น ใครจะรู้ว่าเขาจะมีแรงตัดนิ้วก้อยซ้ายของเขา
เมื่อตัดเสร็จเลือดสด ๆ เริ่มไหล ใบหน้าของเขาซีดจากความเจ็บปวด และดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถนั่งอยู่บนเก้าอี้ได้อีกต่อไป โดยไม่มีการควบคุมใด ๆ เขาก็เอนตัวไปข้างหลัง
ทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างหลังเขาจับเขาไว้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาสีแดง อย่างไรก็ตามเขามองไปที่เฟิงหยูเฮงและขอร้อง “องค์หญิง ข้าขอร้องท่าน ช่วยเจ้านายของข้า ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น ช่วยชีวิตของเขา”
เฟิงหยูเฮงตกใจกับฉากนี้ นางจ้องมององค์ชายเหลียนอย่างว่างเปล่า นางไม่สามารถพูดได้นาน แต่เมื่อนางได้สติขึ้นมา ปฏิกิริยาแรกของนางคือเก็บนิ้วก้อยจากพื้น ขณะทำสิ่งนี้นางกล่าวว่า “ข้าสามารถต่อใหม่ให้เจ้าได้ หากมีอะไรจะพูดรอก่อน”
อย่างไรก็ตามองค์ชายเหลียนพยายามเอาชนะความเจ็บปวด และใช้มืออีกข้างของเขาหยุดนาง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นในขณะที่เขากล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นหมอเทวดา ไม่จำเป็นต้องเชื่อมต่อใหม่ นิ้วก้อยนี้เป็นสิ่งที่ข้าคืนให้เจ้า ครอบครัวของราชวงศ์เฉียนโจวทำร้ายน้องชายของเจ้า แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นพวกเดียวกับพวกเขา แต่ข้าก็ยังคงเป็นสายเลือดของตระกูลเฟิง ข้ารู้ว่าเพียงแค่ให้เจ้าเพียงหนึ่งก็ไม่เพียงพอที่จะชำระตามคำขอที่ข้าจะทำให้เจ้า ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าเจ้าไม่คิดว่าข้ามอบเมืองนี้ให้เจ้า แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นของกำนัล เสี่ยวหยา ด้วยนิ้วนี้ข้าไม่ได้เป็นสมาชิกของตระกูลเฟิงอีกต่อไป ข้าขอร้องเจ้าในฐานะพลเมืองสามัญ เสี่ยวหยา ช่วยข้าแค่ครั้งเดียว”
