เวลาผ่านไปสักพักปีขาลก็เริ่มหยุดร้อง แต่ยังมีแรงสะอื้นอีกเล็กน้อยแต่ก็ยังดีกว่าตอนแรก
“ ปีครับ ปีฟังกุนนะ “ กุนจับใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาให้เงยขึ้นมามองหน้าเขา
“ ……… “ ปีขาลมองหน้าร่างสูงทั้งน้ำตา
“ ปีไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น กุนจะอยู่ข้างปีเสมอ อยู่ข้างๆแบบนี้..ตลอดไป “ กุนยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
“ จริง ฮึก จริงหรอ “ ปีขาลถามด้วยความไม่มั่นใจ
“ จริงสิ “
กุนค่อยเช็ดน้ำตาให้ปีขาลอย่างอ่อนโยน
“ ไหนบอกกุนซิว่าปีตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ “ กุนถามเสียงนุ่ม
“ ตั้งแต่คุยโทรศัพท์ “ ปีขาลบอกเสียงอ้อมแอ้ม
“ ตื่นตั้งนานแล้วทำไมยังแกล้งหลับอีก หื้ม? “ เขาบีบจมูกเล็กเบาๆ
“ ถ้าบอกให้รู้ตัวก็ไม่รู้สิว่าคุยอะไรกัน “ ปีขาลบอกเสียงแผ่ว
“ วันหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ รู้มั้ยว่ากุนตกใจแทบแย่ที่เห็นปีร้องไห้ขนาดนั้น “ กุนลูบหัวเล็กด้วยความอ่อนโยน
ปีขาลพยักหน้าน้อยๆ
“ แล้วนี่..เรื่องนั้นจะเอายังไงต่อ “ ปีขาลถามด้วยความอยากรู้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากพูดถึงมากแค่ไหนก็ตาม
“ ปีอยู่เฉยๆแล้วให้กุนเป็นคนจัดการนะครับ กุนไม่อยากให้ปีต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับเรื่องนี้อีก “ กุนบอกด้วยความเป็นห่วง
“ แต่.. “
“ ไม่มีแต่ครับปี ทำตามที่กุนบอกนะครับ กุนบอกแล้วไงว่ากุนจะดูแลปีให้ดีที่สุด กุนก็ต้องทำตามสัญญาสิ “ กุนยิ้มให้ปีอย่างอ่อนโยน
“ อื้อ “ ปีขาลพยักหน้าอย่างจำนน เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่งเรื่องนี้มากเท่าไหร่นัก แต่เรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องของเขา เพราะฉะนั้นเขาคงไม่ยุ่งไม่ได้ แต่อาจจะยุ่งโดยไม่ให้อีกฝ่ายนึงรู้ เพราะเขาเองก็อยู่เฉยๆกับเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน ถ้ากุนเกิดเป็นอะไรขึ้นมาเพราะเรื่องนี้…เขาคงไม่สามารถที่จะให้อภัยตัวเองได้ตลอดชีวิต..
“ คิดอะไรอยู่ครับ “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นร่างบางนิ่งเงียบไป ปีขาลหันไปมองทางกุนเล็กน้อยแล้วยิ้มส่งยิ้มบางๆไปให้พร้อมกับส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ ห้ามยุ่งกับเรื่องนี้เด็ดขาดนะปี ขอให้กุนดูแลปีเอง โอเคมั้ยครับ “ กุนพูดย้ำอีกครั้ง เพราะเขากลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะยื่นมือเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้อีก
“ รู้แล้วหน่า ไม่ยุ่งหรอก “
แน่นอนว่าสิ่งที่ปีขาลให้คำมั่นกับกุนออกไปนั้น..เป็นเรื่องโกหก เขาจะไม่ยอมให้ฝ่ายนั้นเข้ามาทำอะไรคนรักของเขาได้อีก ในเอเขาเสียพ่อกับแม่ไปแล้ว เขาจะไม่ยอมเสียคนที่แสนดีอย่างกุนไปอีกคนอย่างแน่นอน
“ แล้วนี่หิวรึยังครับ อยากกินอะไรมั้ย “ กุนถามเสียงนุ่ม ปีขาลส่ายหน้าน้อยๆ
“ แต่ตอนเย็นกุนจะไม่อยู่นะ ปีอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ กุนจะได้ทำไว้ให้ “
“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวทำอะไรกินเอง แล้วนี่จะไปไหน “ เขาถาม
“ ไปหาเมครับ ว่าจะไปคุยเรื่องนี้ “ กุนบอกออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“ …ระวังด้วย “ ปีขาลเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วด้วยความเป็นห่วง กุนยกยิ้มน้อยๆแล้วดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้
“ ไม่ต้องห่วงกุนนะ กุนขอแค่ปีดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้กุนเป็นห่วงมากแล้วก็อย่าเข้าไปอยู่ในที่สุ่มเสี่ยงด้วย กุนขอแค่นี้ ปีทำให้กุนได้มั้ย “ กุนลูบหัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ
“ ……… “ ปีขาลชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยิน แต่ก็ยอมพยักหน้าออกมาในที่สุด ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่ลึกๆในใจก็ตามว่าไม่สามารถทำตามที่อีกคนบอกได้เลยสักข้อ แต่เขาก็ไม่อยากให้ร่างสูงต้องมาพะวงอะไรในตัวเขา เขาจึงต้องพยักหน้าตอบกลับไปเพื่อไม่ให้อีกคนเป็นห่วง
“ นอนต่ออีกนิดมั้ย เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแหน่ะ “ กุนถามขึ้นยิ้มๆ ปีขาลผละออกจากอกแกร่งแล้วมองค้อนอีกฝ่ายทันที
“ เพราะใครละ! “
“ หึหึหึ ก็ปีน่ารักไง น่ารักจน..อดใจไม่ไหว “ กุนบีบจมูกเล็กเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ หึ! “ ปีขาลกอดอกแล้วแกล้งงอนอีกฝ่ายทันที
“ มาๆๆนอนกันนะ พักผ่อนกันดีกว่า “ กุนจับร่างบางให้นอนราบไปกับเตียง ส่วนตัวเขาก็นอนกอดปีขาลทางด้านหลัง
เวลาผ่านไปสักพักเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของปีขาลทำให้กุนรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงหลับลงไปแล้ว หลังจากนั้นร่างสูงของกุนค่อยๆลุกขึ้นแล้วกดโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังเมฆาทันที
“ ฮัลโหเม เจอตัวนิบ้างมั้ย “ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงไม่น้อย
“ ( เจอแล้วครับ แต่ดูเหมือนว่านิจะไม่ยอมกลับออกมาง่ายๆ ) “ เมฆษบอกกุนด้วยความกังวล
“ ทำไม “ กุนขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“ ( เมบอกว่าถ้าเธอกลับมา..คุณรุ่นพี่จะไม่ปลอดภัย ) “ เมฆษถอนหายใจออกมานิดๆ
“ ว่าไงนะ!? “
“ ( นิบอกครับ ว่าตอนนี้นายระกากำลังส่งคนสะกดรอยตามคุณรุ่นพี่อยู่ ถ้าเกิดว่านิออกไปจากที่นั่น..มันจะเอาตัวคุณรุ่นพี่ไปทันที ) “ เมฆาบอกกุนเสียงเครียด
“ ไอเลวนั่นมันกล้าต่อรองแบบนี้เลยหรอ “ กุนกัดฟันถามกลับไป
“ ( ครับ ) “
“ นายไปคุยกับนิเองหรือให้ใครไปคุย “ กุนถาม ตอนนี้คิ้วเข้มของกุนทั้งสองข้างขมวดไปด้วยความไม่พอใจและเป็นกังวล เพราะคนที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทของเขากำลังอยู่กับฆาตกรที่ทำร้ายครอบครัวคนรักของเขา
“ ( สายของเรารายงานมาเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ) “ เมฆาบอก
“ บอกคนของเราให้นัดนิให้ฉัน ฉันจะเข้าไปคุยด้วยตัวเอง “ กุนบอกเสียงเข้ม
“ ( ได้ครับ แต่ว่า..เราขอไปด้วยนะ ) “ เมฆาพูดขึ้น
“ ไม่ได้ ถ้านายโดนจับไปอีกคน ฉันจะทำยังไง อยู่ที่นี่คอยดูแลปีให้ฉัน “ กุนสั่ง
“ ( ก็ได้ แต่ว่าเราขอเอาคนไปดูแลกุนห้าคนนะ ไม่งั้นเราจะไปเอง ) “ เมฆาเอ่ยต่อรอง
“ ตามใจนายแล้วกัน แต่อย่าให้มันดูมีพิรุจมากนัก ฝั่งนั้นมันยิ่งหูตาไวอยู่ด้วย “ กุนพูดเตือน
“ ( โอเคได้ งั้น..แค่นี้นะ ) “
หลังจากเมฆาวางสายไป กุนก็ถอนหายใจออกมาอย่างเครียดๆ เขาหันไปมองคนรักของตัวเองที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆด้วยความกังวล
“ กุนจะไม่ยอมให้มันทำอะไรปีแน่นอน กุนจะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดนะ “ กุนลูบหัวเล็กด้วยความอ่อนโยน แล้วล้มตัวลงไปกอดร่างบางจากทางด้านหลังต่อเหมือนตอนแรก พร้อมกับหลับตามลงไป
