เคลียร์นะเฮีย! เป็น’เมีย’ผมนะ – ตอนที่ 39

“ เรื่องทั้งหมด..มันก็เป็นแบบนี้แหละ “ ปีขาลเงยหน้ามองกุนด้วยความรู้สึกผิดที่ยังตราตรึงอยู่ในใจเกือบสิบปีที่ผ่านมา หากวันนั้นเขาตัดสินใจที่จะเข้าไปหาพ่อของเขาโดยไม่คิดกลัว พ่อเขาคงไม่ต้องมาตายแบบนี้ ถ้าเขากล้ากว่านี้สักนิด..คงไม่มีใครที่ต้องจากเขาไป

“ ปี..ปีกำลังโทษตัวเองอยู่ใช่มั้ย “ กุนถามออกมาอย่างรู้ทัน เพราะน้ำเสียงของปีขาลบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกผิดมากแค่ไหนกับสิ่งที่ผ่านมา

“ ..อืม “ ปีขาลพยักหน้าน้อยๆเพราะเขาก็รู้สึกแบบที่อีกคนพูดมาจริงๆนั่นแหละ

“ ปีครับ ปีฟังกุนนะ…เรื่องนี้ปีไม่ผิดนะครับ คนที่ผิดคือคนที่ยิงพ่อกับแม่ของปีต่างหาก ปีอย่าโทษตัวเองอีกต่อไปเลยนะ “ กุนลูบหัวของปีเบาๆด้วยความอ่อนโยน

“ แต่… “

กุนใช้นิ้วโป้งที่กำลังลูบไปที่ใบหน้าหวานของปีขาลนั้นปิดไปที่ปากเล็กของอีกคนเพื่อไม่ให้พูดต่อ

“ ไม่ต้องพูดอะไรต่อแล้วครับ เอาเป็นว่า..เราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่าเนอะ “ กุนยิ้มอย่างอ่อนโยน ปีขาลมองกุนอย่างชั่งใจ จนสุดท้ายเขาก็ยอมพยักหน้าตกลง

“ ดีมากครับ ว่าแต่..ปีหิวรึยัง อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยเดี๋ยวกุนพาไป “ กุนลูบหัวเล็กด้วยความอ่อนโยน ปีขาลส่ายหน้านิดๆเพราะรู้สึกกินอะไรไม่ค่อยลงเท่าไหร่ กุนยิ้มด้วยความเข้าใจเพราะถ้าเป็นตัวเขา เขาก็คงกินอะไรไม่ลงเหมือนกัน

“ งั้นปีเข้าไปนอนพักในห้องก่อนนะ เดี๋ยวกุนพาไป “ กุนลุกขึ้นพร้อมกับจับร่างบางให้ลุกขึ้นตาม และจับมือพาเดินเข้าไปในห้อง

ปีขาลมองแผ่นหลังที่อบอุ่นของร่างสูงพร้อมกับหลุดยิ้มด้วยความสบายใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะสามารถเป็นความสบายใจของเขาได้ในตอนนี้

“ ขอบคุณนะ “ ปีขาลพูดขึ้นเสียงแผ่วเมื่อเข้ามาอยู่ภายในห้องของกุน กุนหันหน้ามาพร้อมกับส่งยิ้มกลับไป

“ พักเถอะ เดี๋ยวกุนมา “ กุนดันไหล่เล็กให้นั่งบนเตียงกว้าง

“ จะไปไหน “ ปีขาลถามด้วยความสงสัย

“ เดี๋ยวกุนจะไปคุยกับพนาเรื่องรายงาน ถ้าคุยเสร็จจะรีบเข้ามานอนเป็นเพื่อนนะ “ กุนลูบแก้มขาวเบาๆ ปีขาลหลับตาลงเพื่อซึมซัมความอบอุ่นที่อีกคนได้มอบให้

“ อืม.. “ ปีขาลพยักหน้าน้อยๆแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมองอีกคนช้าๆ กุนที่เห็นความน่ารักของคนตรงหน้าก็เริ่มทนไม่ไหว เขาก้มลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากเล็กแล้วผละออก

“ น่ารัก “

“ เดี๋ยวกุนมานะ ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอ “ กุนส่งยิ้มบางๆให้อีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกไปนอกห้องทันที โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องนอนให้เรียบร้อยด้วย ปีขาลได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายออกไปยิ้มๆ

“ เด็กนี่ก็อบอุ่นเหมือนกันแหะ “

.

.

กุนต่อสายตรงไปยังแม่ตัวเองทันทีหลังจากที่ออกมาจากห้องนอนแล้ว

“ แม่ครับ “

“ ( ฉันได้ข้อมูลแล้ว แต่แกต้องบอกฉันมาก่อนว่าแกจะทำยังไงต่อถ้าแกรู้ประวัติของคนนั้น ) “ แม่ของกุนถามลูกชายด้วยความอยากรู้ เพราะประวัติที่นักสืบของเธอให้มานั้น ทำให้เธอเองก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดาเหมือนกัน ไม่งั้นคงไม่รอดคดีมาจนถึงทุกวันนี้ แถมยังได้ดิบได้ดีที่เมืองนอกด้วย

“ ผมต้องการข้อมูลทุกอย่างของมันมา “ กุนพูดเสียงนิ่ง

“ ( แกคิดจะทำอะไรกันแน่กุน ) “ เธอถามลูกชายด้วยความสงสัย ถึงแม้ในใจพอจะเดาได้บ้างแล้วก็ตามแต่เธอเองก็อยากรู้ว่าสิ่งที่เธอคิดกับสิ่งที่กุนกำลังจะทำมันจะตรงกันหรือไม่

“ ถ้ามันไม่คิดจะทำอะไรปี..กุนเองก็ไม่คิดที่จะทำอะไรมัน “

“ ( แล้วถ้ามันคิดละ ) “ เธอถามต่อ

“ กุนก็ไม่ปล่อยมันไว้เหมือนกัน “ กุนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง แต่คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความจริงจัง

“ ( เด็กนั่นมีดีอะไรแกถึงต้องทำขนาดนี้ ) “ เธอถอนหายใจด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“ เขาคือคนที่ผมชอบและรัก ถ้าแม่เจอเขาแม่ก็จะรู้เอง “ กุนตอบผู้เป็นแม่สั้นๆ

“ ( แกจะคบผู้ชายหรือจะคบกับใครฉันไม่เคยห้ามและก็รับได้ทุกอย่าง แต่แกรู้ใช่มั้ยว่าสิ่งที่ฉันห่วงมากที่สุดคือการที่แกเอาตัวเองเข้าไปทำเรื่องเสี่ยงแบบนี้ ) “

“ ( ถึงแม้ว่าเราจะทำให้มันไม่มายุ่งกับแกได้แต่ฉันก็ไม่อยากให้แกเข้าไปยุ่งกับเรื่องอะไรแบบนี้อยู่ดี โดยเฉพาะต้นเหตุมันมาจากเด็กผู้ชายกำพร้าคนนึง ) “ เธอพูดด้วยความไม่พอใจ

“ ถ้าแม่สืบประวัติของปีมาแล้วแม่ก็ควรจะรู้นะครับว่าทำไมปีถึงได้กำพร้า.. “

“ และการที่แม่ไปว่าเขาแบบนั้น..แม่เองก็ขาดตากับยายไปตั้งแต่เด็กไม่ใช่หรอครับ “

แม่ของกุนนิ่งไปนิดเมื่อฟังคำพูดของลูกชาย

“ ( แกว่าฉัน? ) “ เธอถามลูกชายเสียงนิ่ง

“ การพูดความจริงมันคือการต่อว่าหรอครับแม่ แม่เองก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกของปีดีไม่ใช่หรอครับ ทำไมถึงพูดถึงเขาแบบนั้นละ..เอาเป็นว่า..แม่บอกประวัติของมันมาได้แล้วครับ ถ้าแม่ไม่บอก..ผมจะจ้างนักสืบของผมเอง “ น้ำเสียงเข้มของกุนเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน

“ ( หึ แกนี่มันสันดานเดียวกับพ่อแกจริงๆ ) “

“ แม่ครับ.. “ กุนเรียกผู้เป็นแม่นิ่งๆ

“ ( นายระกาตอนนี้อยู่ที่ปารีส และกำลังกลับไทยภายในอาทิตย์หน้า คงจะกลับมาหานายปีขาลอะไรของแกนั่นแหละ แล้วอีกอย่าง..นายนี่ไม่ได้กลับมาแค่คนเดียว แกจะทำอะไรก็ระตัวด้วยแล้วกันและอีกอย่าง..ถ้าจบเรื่องของว่าที่แฟนแกแล้วก็พามาให้ฉันรู้จักบ้างละ มุดหัวอยู่แต่คอนโดแกแบบนี้เดี๋ยวฉันก็เอาคนไปลากมาซะหรอก แค่นี้แหละ ) “ เธอใส่อารมณ์ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรเท่าไหร่นักเพราะนิสัยของเธอก็เป็นประเภทพวกปากร้ายแต่ใจดีอยู่แล้ว

“ ขอบคุณครับแม่ แล้วก็..ขอโทษที่พูดจาไม่ดีครับ “ กุนบอกด้วยความรู้สึกผิด

“ ( คิดเล็กคิดน้อยไปได้ ฉันเองก็ไม่เคยโกรธอะไรแกอยู่แล้ว และอีกอย่างที่แกพูดมามันก็ถูกทุกอย่างนั่นแหละ เอาเป็นว่า..ถ้ามีอะไรให้ฉันกับพ่อแกช่วยก็โทรมา คนของเราอยู่ไม่ไกลจากแกมากสามารถเข้าไปช่วยแกกับเด็กนั่นได้..ระวังตัวด้วยนะกุน ไอนั่นมันมีโรคประจำตัวที่เกี่ยวกับสภาวะจิตใจ มันอาจจะทำอะไรแกกับเด็กนั่นจนถึงชีวิตได้ ) “ เธอเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ ครับ ขอบคุณมากนะครับแม่..ถ้าเรื่องจบแล้วผมจะพาปีเข้าไปหาที่บ้านนะครับ “

“ ( จ่ะ ) “ เธอพูดจบก็ตัดสายลูกชายทันที