ตอนที่ 553 แผนวิกลจริตเริ่มต้นขึ้นแล้ว
แผนวิกลจริตของเฟิงหยูเฮงก็เริ่มต้นขึ้นในที่สุด เมื่อโจวชูได้รับ 50 เหรียญเงินจากท่านฮูหยินหลู่ หยวนเฟยมองเฟิงหยูเฮงถูกนำตัวไปโดยท่านฮูหยินหลู่ ความกังวลในใจของเขาไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถห้ามได้ มันพุ่งออกมาและสัญชาตญาณที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว
เขาเป็นองครักษ์เงามาหลายปี เมื่อเผชิญกับอันตราย สัญชาตญาณของเขาเต้นแรงอย่างมาก สัญชาตญาณบอกเขาว่าเฟิงหยูเฮงออกไปข้างนอกและไปทางเหนือเพียงลำพังนั้นอันตรายอย่างยิ่ง
เช่นเดียวกับที่เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเฟิงหยูเฮงกลับมา โจวชูขยับไปแล้วปิดกั้น เขาลดเสียงกล่าวว่า “ นึกถึงภาพรวมในใจ ”
หยวนเฟยสูดหายใจลึก ๆ และในที่สุดก็สงบลงเล็กน้อย แต่หลังจากสงบสติอารมณ์ เขาถอนหายใจอย่างขมขื่น องค์หญิงที่ไม่ได้เดินทางไปพร้อมกับองค์ชายของเขานั้นอันตรายมาก เป็นผลให้นางจบลงด้วยความคิดเช่นนี้ สิ่งนี้จะเป็นไปด้วยดีได้อย่างไร ?
ในเวลานี้หวงซวนก็กลับมาแล้ว อย่างไรก็ตามนางไม่ได้นำฉิงเล่อมาด้วย นางกลับไปข้างหยวนเฟย เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่อยู่แล้ว นางรู้ว่าเฟิงหยูเฮงถูกพาไปแล้ว ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง แต่มันหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะมีการพูดอะไร แผนก็ดำเนินไปเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถห้ามเฟิงหยูเฮงได้
ดังนั้นนางจึงกล่าวกับหยวนเฟยด้วยความเคารพว่า “ นายน้อย ผู้ดูแลโสเภณีบอกว่าผู้หญิงไม่ได้มีไว้ขาย หากนายน้อยสนใจในสินค้าอื่นของเขา นายน้อยสามารถเลือกคนอื่นได้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ขาย ? ”
หยวนเฟยโกรธและสะบัดแขนของเขาด้วยความโกรธแล้วกล่าวว่า “ เขาคิดว่าข้าคนนี้ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีนางงั้นหรือ ? ข้าให้เงินเขา แต่เขาไม่ต้องการมัน ! หืมม ! ” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับ และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
หวงซวนถอนหายใจ และมองไปทางถนนทางเหนืออย่างระมัดระวัง ครอบครัวของท่านฮูหยินหลู่เดินทางไปในรถม้าแล้ว และกำลังจะจากไป นางส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์และตามหลังหยวนเฟยไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าของตระกูลหลู่ ดวงตาของนางแดงจากการร้องไห้และบางครั้งนางก็จะถามท่านฮูหยินหลู่ “ ท่านผู้หญิง ฮูหยินน้อยของข้าจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ เมื่อข้าออกมาจากที่นั้น ฮูหยินน้อยจะต้องเสียใจมากเจ้าค่ะ ”
เมื่ออดีตบ่าวรับใช้ของพวกเขาถูกบังคับให้ออกมา ผู้พิพากษาหลู่ก็ไม่ได้อารมณ์ดีนัก แม้ว่าคฤหาสน์ของเขาจะมีอนุหลายคนภายใต้การกดขี่ของฮูหยินใหญ่ อนุเหล่านั้นอยู่ด้วยความกลัว แม้ว่าพวกนางจะสามารถให้กำเนิดบุตร แต่คนเดียวที่รอดชีวิตได้ก็คือบุตรสาว เมื่อบุตรสาวเหล่านั้นถึงอายุปักปิ่น พวกนางก็จะแต่งงานออกเรือนไปในฐานะอนุไปยังสถานที่ที่จะก่อให้เกิดประโยชน์ต่อตระกูล โดยปกติเขาจะสามารถใช้เวลาได้ไม่เกิน 3 วันในแต่ละเดือนกับอนุ สำหรับอนุชั้นต่ำ พวกนางอาจไม่ได้รับโอกาสในแต่ละเดือน
ยิ่งกว่านั้นไม่มีใครพูดได้ ฮูหยินแย่กว่าอนุ และอนุก็เลวร้ายยิ่งกว่าโจร แน่นอนว่าโจรนั้นแย่กว่าคนที่ขโมยไม่ได้1 บ่าวรับใช้คนนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ถูกขโมย เมื่อรวมกับความกล้าหาญของนาง ทำให้นางกล้านำผู้พิพากษาหลู่มาทำสิ่งสกปรก ในขณะที่ท่านฮูหยินหลู่หลับ โดยธรรมชาติแล้วตำแหน่งของนางในหัวใจของผู้พิพากษาหลู่นั้นแตกต่างกัน
มันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะพบบ่าวรับใช้ที่ไม่เหมือนใครในอนาคต ! เมื่อคิดเช่นนี้ผู้พิพากษาหลู่รู้สึกไม่พอใจมากขึ้น แต่เขาไม่กล้าระบายความแค้นของตนต่อฮูหหยิน ดังนั้นมันจึงถูกนำมาลงที่เฟิงหยูเฮงแทน
ก่อนที่ท่านฮูหยินหลู่จะตอบสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูด ผู้พิพากษาหลู่โกรธก็ตะโกนขึ้นมาทันที “ เจ้าช่วยเด็กตัวน้อยนี้ ! เป็นเจ้านายยังไง ทาสที่เราซื้อไปแล้วยังจำคนอื่นได้ว่าเป็นเจ้านายของนาง อะไรคือจุดประสงค์ของการมีทาสแบบนี้ ”
เฟิงหยูเฮงขดตัวเป็นลูกบอลด้วยความกลัว แม้กระนั้นนางก็พูดจาเย็นชากับตัวเอง นางบอกกับตัวเองว่าหยวนเฟยเป็นคนที่ขี้โมโหและดูแย่ แต่ใครจะรู้ว่าคนที่โกรธและมึนเมาอย่างแท้จริงคือผู้พิพากษาหลู่ ในวันที่เขาไปที่ห้องของหยวนเฟย เขาดูเหมือนจะเชื่อฟังมาก แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเปลี่ยนไปราวกับพลิกหน้าหนังสือได้อย่างรวดเร็ว
แต่เขาตะโกนเพียงเล็กน้อย การให้เขาทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้จริง ๆ ด้วยการที่มีท่านฮูหยินหลู่ แม้ว่าลิ้นและริมฝีปากของเขาจะเร็ว แต่ผู้พิพากษาหลู่ก็หยุดที่นี่ได้
ท่านฮูหยินหลู่มีสีหน้าหม่นหมองขณะมองเขาและพูดจาเย้ยหยันอย่างเยือกเย็นว่า “ ตอนนี้ข้ามีเด็กผู้หญิงที่ไม่มีประสบการณ์อยู่ข้าง ๆ เจ้า เจ้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย ? สิ่งนี้เลวร้ายยิ่งกว่าอีตัวนั่นหรือไม่ ? ข้ากำลังบอกเจ้าว่าถ้าเจ้าต้องการที่จะไปถึงตำแหน่งผู้พิพากษาของชิงโจว เจ้าต้องพึ่งพาตระกูลตวน ไม่อย่างนั้นจะขึ้นอยู่กับการเชื่อมสัมพันธ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้า อย่าไปสนใจแม้แต่เรื่องนี้ ”
เมื่อตำแหน่งผู้พิพากษาของชิงโจวถูกกล่าวถึง ผู้พิพากษาหลู่ก็เหี่ยวเฉาทันที ตำแหน่งที่เขาหวังว่าจะได้มานั้นต้องอาศัยตระกูลตวน มิฉะนั้นแล้วทำไมเขาถึงไม่เคยประสบความสำเร็จแม้ว่าเขาจะทำงานในเงามืดมาหลายปี
เมื่อเห็นว่าฉิงเซินเงียบ ท่านฮูหยินหลู่กลอกตาจากนั้นเอื้อมมือไปที่เฟิงหยูเฮง เสียงของนางลดลง “ อย่ากลัวเลย เขาเป็นเพียงเสือกระดาษ2 มันดีสำหรับคนที่กลัว แต่เขาไม่มีความสามารถอื่น ๆ เมื่อเจ้าทำงานในคฤหาสน์ของเสนาบดี นายน้อยของเจ้าก็มีอารมณ์แบบนี้เช่นกัน เมื่อนึกถึงฉากแบบนี้เป็นสิ่งที่เจ้าคุ้นเคย ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าพูดอย่างเห็นด้วย “ ท่านใต้เท้าหลู่และท่านฮูหยินหลู่เป็นคนดีจริง ๆ ดีกว่านายน้อยคนก่อนจริง ๆ เจ้าค่ะ …” เมื่อนางพูดคำว่านายน้อย ดวงตาของนางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง และท่านฮูหยินหลู่ก็เริ่มปลอบนาง
แต่การปลอบใจก็เป็นเช่นนั้น ท่ามกลางสิ่งที่นางพูด นางก็ไม่ลืมเหตุผลที่นางซื้อเฟิงหยูเฮง บางครั้งนางจะถามเกี่ยวกับบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ของเสนาบดี และเฟิงหยูเฮงจะพูดจาวกวน จากนั้นนางก็จะวนการสนทนาย้อนกลับไปถึงวิธีที่เสนาบดีฟุงเข้ากันไม่ได้กับเสนาบดีจินหยวน ในท้ายที่สุดเฟิงจินหยวนสูญเสียตำแหน่งในฐานะขุนนาง ในเวลาเดียวกันนางก็บอกว่านางชื่อเชี่ยนจิน
คนทั้งสามในรถม้าต่างก็มีความคิดของตนเองขณะที่พวกเขารีบไปทางเหนือ กลุ่มของวังซวนที่ถูกทิ้งไว้ในชิงโจวและรออย่างใจจดใจจ่อ แต่ไม่กล้าตามไปทางเหนือ อย่างไรก็ตามตระกูลหลู่อาจถูกมองว่าเป็นงูในดินแดนของมัน นอกจากท่านฮูหยินหลู่ที่เกี่ยวข้องกับตระกูลตวนแล้ว พวกเขาก็ซื้อบ่าวรับใช้ใหม่ทันที ด้วยความปั่นป่วนขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้น มันแน่นอนว่าจะทำให้คนที่มีแรงจูงใจในการสังเกต บางทีอาจมีคนที่เริ่มสอบสวนแล้ว ถ้าพวกเขาเคลื่อนไหวตอนนี้มันจะอันตรายเกินไป
กลุ่มของวังซวนติดอยู่ที่ชิงโจว อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจะต้องรอสามวันก่อนที่พวกเขาจะเปลี่ยนรูปลักษณ์และออกเดินทางอีกครั้ง ในเวลานี้กองทัพใหญ่ของซวนเทียนหมิงยังคงเดินทางข้ามภูเขาต่อไป ทักษะการขี่ม้าของเป่ยฟูหรงพัฒนาไปมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่มันก็ยังคงน่าอึดอัดใจ นางไม่เป็นธรรมชาติมากเท่ากับเฟิงหยูเฮง
เป่ยจื่อ และซวนเทียนหมิงวางนางไว้ตรงกลางเพื่อปกป้องนาง ในชื่อมันคือการปกป้องนาง แต่พวกเขาสังเกตนางจริง ๆ เป่ยฟูหรงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและมุ่งเน้นไปที่การควบคุมม้าทั้งหมด นางกลัวว่าม้าจะพยศบนภูเขาที่ขรุขระและเหวี่ยงนางออกไป
เป่ยจื่อสังเกตเห็นความกระวนกระวายใจของนาง และกล่าวว่า “ ถ้าเจ้ารู้ว่าวันนี้จะมาถึง เจ้าควรฝึกขี่ม้า ”
“ หืม ? ” ฟู่โหร่งสะดุ้ง และไม่เข้าใจสิ่งที่เป่ยจื่อหมายถึง “ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าวันนั้นจะมาถึง ? ” นางจ้องมองตากว้าง “ นี่คือสิ่งที่ข้าสะดุด ข้ากำลังบังคับตัวเองให้ทำเช่นนี้ มิฉะนั้นบุตรสาวของช่างฝีมืออย่างข้าจะเรียนรู้วิธีการขี่ม้าได้อย่างไร ”
เป่ยจื่อยิ้มเยาะ “ เจ้าเป็นบุตรสาวของช่างฝีมือจริง ๆ แต่ไม่ใช่สหายสนิทของเจ้าคนหนึ่งที่เรียบง่าย นอกจากบุตรสาวของตระกูลเฟิงบอกข้าไม่ว่าจะเป็นหวู่หยาง หรือบุตรสาวของแม่ทัพปิงหนาน นอกจากองค์หญิงของเราเองซึ่งหนึ่งในนั้นไม่ได้เป็นคนที่มีความสามารถมาก? หากเจ้าต้องการเข้าร่วมกับพวกเขา เจ้าควรเตรียมการ การขี่ม้าเป็นสิ่งที่จะทำไม่ช้าก็เร็ว ”
“ หืม ” เป่ยฟูหรงกลอกตาของนาง “ เพื่อให้สามารถเป็นสหายกับพวกเขาเหล่านี้คือความสามารถของท่านพ่อของข้า แต่ใครบอกว่าข้าต้องรู้วิธีการทำทุกสิ่งที่สหายของข้าสามารถทำได้ ? ไปถามเทียนหยูว่านางขี่ม้าเป็นหรือไม่ ? ”
เป่ยฟูหรงตอกกลับทุกอย่างที่เฟ่ยจื่อกล่าวไว้โดยไม่ปล่อยให้สิ่งใดผ่านไป เป่ยจื่อถูจมูกของเขาและคิดกับตัวเองว่าไม่มีสหายแม้แต่คนเดียวขององค์หญิงที่ขาดสติปัญญา แต่เป่ยฟูหรง โอ้ เป่ยฟูหรง ฉันต้องการดูว่าเจ้าจะเสแสร้งได้นานแค่ไหน
กองทัพยังคงอยู่บนภูเขาต่อไปอีกห้าวันก่อนจะมาถึงในชิงโจว แต่กองทัพไม่สามารถเดินทางไปตามถนนสายหลัก พวกเขาจะเริ่มเดินสำรวจรอบภูเขาอีกรอบ ในวันนั้นเวลาประมาณเที่ยงคืน เป่ยจื่อนำจดหมายลับมาให้ซวนเทียนหมิง ในขี้ผึ้งปิดผนึกคือตัวอักษร “ ซวน ” ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าวังซวนส่งมา
ซวนเทียนหมิงเปิดจดหมายและไม่สามารถช่วยได้ เขาตกใจ เป่ยจื่อไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายของเขาถึงแสดงออกเช่นนี้ เมื่อมองไปที่เนื้อหา เขาก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนด้วยความกลัว
“….” ผู้หญิงคนนั้นกล้าเกินไปใช่มั้ย
มือซวนเทียนหมิงกำจดหมายแน่นเหมือนจดหมายถูกขยี้เป็นลูกบอล นิ้วมือของเขาเริ่มปรากฏ
เฟิงหยูเฮง เจ้าคิดจะทำอะไรอยู่ ! ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และต้องพยายามทั้งหมดเพื่อป้องกันตัวเองจากการไล่ล่านาง ในเวลานี้ความคิดภายในของเขาเหมือนกับของเป่ยจื่อ “ ค้นหาคนที่จะสอบสวน ให้ความสนใจเพียงเพื่อดูว่ามีคนที่น่าสงสัยใด ๆ ก็ตามที่ตามหลังตระกูลหลู่หรือไม่ เราต้องรับรองความปลอดภัยขององค์หญิง ”
เป่ยจื่อพยักหน้า และไปจัดการมันทันที
ห้าวันต่อมามีข่าวเพิ่มมากขึ้น เป่ยจื่อบอกซวนเทียนหมิง “ นอกจากกลุ่มของวังซวนที่เดินทางไปทางเหนืออย่างต่อเนื่อง ไม่มีใครที่น่าสงสัยพะยะค่ะ ” เขาหยุด และกล่าวต่อว่า “ มันไม่ใช่แค่ตระกูลหลู่ที่ไม่มีใครติดตาม แม้แต่กลุ่มของวังซวนก็ไม่ได้ติดตาม เมื่อคิดถึงเรื่องนี้คนเหล่านั้นก็ไปค้นหาที่เมืองหลวง ”
เขาจำได้ว่าสิ่งที่เขาได้ยินในคืนนั้นระหว่างเป่ยฟูหรงและชายชุดดำ เขายังงงกับเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังพบเหตุผลในการเก็บเป่ยฟูหรงไว้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มิฉะนั้นเมื่อเป่ยฟูหรงได้เปิดเผยรายละเอียดเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของเฟิงหยูเฮง เขาจะลงมือฆ่านางทันที
ซวนเทียนหมิงได้ยินสิ่งนี้และไม่รู้สึกแปลกใจ เอียงร่างของเขาไปด้านข้างเขาและมองไปในทิศทางของค่ายที่เป่ยฟูหรงนอน ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงปัจจุบันเขาไม่เคยบ่นเกี่ยวกับการเกิดมาในตระกูลของฮ่องเต้ สำหรับเขาไม่ว่าจะเป็นองค์ชายหรือสามัญชน พวกเขาล้วนมีชีวิตอยู่ การที่เป็นองค์ชายมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นและต้องต่อสู้อีกสองสามครั้ง ยิ่งกว่านั้นนั่นคือสิ่งที่ความทะเยอทะยานของเขาวางอยู่ เขาจึงพบว่ามันค่อนข้างสบาย
แต่การเดินทางเหล่านี้แตกต่างกัน ตอนนี้ชีวิตของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งและผู้หญิงคนนั้นมีนิสัยและงานอดิเรกเกือบจะเหมือนกับเขา เมื่อมีการพูดถึงการต่อสู้ เด็กหญิงคนนั้นก็จะเด้งเท้าออกจากพื้น นางมีความสุขมากกว่าเขา ตอนแรกเขารอคอยที่จะให้ทั้งสองยืนอยู่บนสนามรบด้วยกัน อย่างไรก็ตามเด็กหญิงคนนั้นได้ทิ้งบ่าวรับใช้และองครักษ์เงาของนางแล้ว นางรู้ว่ากองทัพจะเดินทางช้า การเดินทางไปทางเหนือจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสี่เดือน ตลอดสี่เดือนเขาจะเป็นห่วงมากแค่ไหน ?
จากลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดผ่านใบไม้ไปจนถึงลมหนาวทำให้กระดูกของพวกเขาหนาวเหน็บในที่สุดหิมะก็เริ่มตกลงมา
สองเดือนผ่านไป…
——————————————————————————————————
1 : อันนี้ค่อนข้างยาวและไม่แน่ใจ 100 % สำหรับคำอธิบาย ฮูหยินเลวร้ายยิ่งกว่าอนุเพราะอนุมักนำหน้าฮูหยิน ด้วยการฟ้องของอนุจะทำให้ได้รับความโปรดปรานมากขึ้น อนุนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าโจรเพราะขโมยนั้นเป็นสิ่งที่ขโมยความรักของมนุษย์ได้ โจรจะเลวร้ายยิ่งกว่าคนที่ไม่ได้ขโมยเพราะสิ่งที่เหลืออยู่ไม่ถึงนั้นล่อลวงที่สุด
2 : เสือกระดาษเป็นสิ่งที่คุกคามภายนอกโดยไม่มีอะไรมาก
