ตอนที่ 489 ไม่สามารถเข้าถึงข้อตกลงโดยปริยายและไม่สามารถได้รับใกล้ชิด
เฟิงเซียงหรูกล่าวเช่นนี้ และเฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดเล็กน้อย นางไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้กำลังคิด นอกจากนี้ซวนเทียนฮั่วยังเป็นคนที่ทำให้หัวใจของผู้หญิงทุกคนเต้นแรง ! หากนางไม่ได้พบซวนเทียนหมิงก่อน…
ลืมมันไปเถอะ เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนาง นางไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางอาจจะมีหรือไม่มี อย่างไรก็ตามนางถามเฟิงเซียงหรูว่า “อย่าพูดว่าเจ้าทำได้หรือไม่ ข้าจะถามเจ้าว่าทำไมเจ้าถึงบอกว่าเจ้าจะไม่แต่ง ? ”
ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เฟิงเซียงหรูก็คิดถึงเรื่องนี้ แม้ว่านางจะเริ่มสับสนเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลังจากถูกถาม แต่นางก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วและบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “เพราะข้าไม่สามารถพัฒนาความเข้าใจได้มากเท่ากับที่พี่รองมีกับองค์ชายเจ็ด ข้าไม่สามารถมีความสนิทสนมเหมือนพี่รองที่อยู่กับองค์ชายเก้า ข้าคิดมานาน และคิดหนัก และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพระองค์และข้าจะมีความเหมือนกันอย่างไร แม้ว่าเราจะถูกผลักเข้ามากัน แต่ข้าก็ยังคงมองพระองค์เป็นเทพเซียนเท่านั้น”
ในท้ายที่สุดนางยังเป็นเด็ก ในมุมมองของนาง ซวนเทียนฮั่วเป็นเหมือนเทพเซียน ในความเป็นจริง มันไม่ได้เป็นเพียงเฟิงเซียงหรู แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ยังไม่รู้จะมองซวนเทียนฮั่วได้อย่างไร เมื่อนึกถึงคำเดียวที่นึกได้คือเทพเซียน
นางลูบหัวเฟิงเซียงหรู “อายุ 11 ปีมันเป็นช่วงอายุที่เจ้าควรเข้าสำนักศึกษา ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าบาปของผู้คนในยุคนี้เป็นอย่างไรกัน ที่ต้องพึ่งพาผู้หญิงอายุ 11 ปีเพื่อความหวังของทั้งตระกูล ถูกบังคับให้ต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขาเอง เซียงหรู ถ้าเจ้าไว้ใจข้าและต้องการมีชีวิตที่มีความสุข จงลืมทุกสิ่งเหล่านี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรกังวล อย่างน้อยที่สุดให้รอจนกว่าเจ้าจะถึงอายุที่จะแต่งงานได้ แล้วค่อยกังวลกับสิ่งเหล่านี้”
มีอีกเล็กน้อยที่นางไม่ได้พูด ในความเป็นจริงแล้วแม้แต่อายุ 15 ก็ยังเร็ว เมื่ออายุ 15 ปีใคร ๆ ก็สามารถออกไปข้างนอกและสัมผัสกับความรักครั้งแรกที่ไร้เดียงสาของพวกเขา แต่สำหรับนางที่จะยอมรับการออกไปแต่งงานเมื่ออายุ 15 นั้นค่อนข้างยืด เหตุผลที่นางไม่ได้ต่อต้านซวนเทียนหมิงมากเกินไปก็เพราะนางเป็นวิญญาณในวัย 20 ของนางแล้ว แต่ในยุคนี้เฟิงเซียงหรูได้รับการสอนให้เป็นเหมือนสัตว์ประหลาดบางชนิด และทำให้มันทำให้นางอดไม่ได้ที่จะสนใจ “ถ้าข้ามีบุตรสาว ข้าจะไม่ยอมให้นางตกหลุมรักตั้งแต่อายุยังน้อย” นางเอ่ยความคิดของนางเองออกมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นนางก็เห็นสีหน้าประหลาดใจที่น่ารื่นรมย์บนใบหน้าของเฟิงเซียงหรู
“พี่รอง ข้าอายุอายุ 11 ปีแล้ว ข้าไม่ใช่เด็กแล้วเจ้าค่ะ”
นางหัวเราะ นางรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่แนวคิดนี้จะแพร่หลายอย่างรวดเร็ว นางยอมแพ้ในหัวข้อนี้ และได้แต่บอกเฟิงเซียงหรูว่า “เชื่อใจข้าและอย่าคิดถึงมัน ไม่มีใครสามารถทำนายอนาคตได้ เจ้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้ และพี่เจ็ดก็ทำไม่ได้ ผ่อนคลายและค่อย ๆ เติบโต ไม่ต้องรีบ”
ในที่สุดมันก็เป็นวันที่ฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องถูกฝัง เนื่องจากบ้านเก่าในมณฑลเฟิงตงถูกทำลายไปแล้วจากน้ำท่วม ฮูหยินผู้เฒ่าจึงถูกฝังอยู่ในสุสาน 20 ลี้ทางตะวันตกของเมืองหลวงเท่านั้น
วันนี้ นอกจากฮันชิที่ตั้งครรภ์ ทุกคนในตระกูลเฟิงก็เข้าร่วมด้วย บุตรชายคนเดียวคือเฟิงจินหยวนอยู่ด้านหน้าขบวน หลานชายของฮูหยินใหญ่คือเฟิงจื่อหรู และหลานสาวของฮูหยินใหญ่เฟิงหยูเฮงได้แบกโลงศพ ข้างหลังพวกเขาคือเฟิงเซียงหรู และเฟิงเฟินได ต่อจากนั้นคือพี่น้องเฉิง อันชิ และจินเฉิน
มีโลงศพสองขบวนที่มาพร้อมกับขบวนศพนี้ หนึ่งในนั้นมีฮูหยินผู้เฒ่าและอีกโลงหนึ่งสำหรับจินเฉิน ภายนอกมีการประกาศว่าจินเฉินเสียชีวิตเพราะความเศร้าโศกในการตายของฮูหยินผู้เฒ่า ด้านในมีการกล่าวโดยตรงว่าจินเฉินจะถูกฝังไปพร้อมกับฮูหยินผู้เฒ่า
สำหรับเรื่องที่จินเฉินเสียชีวิตไม่มีใครถาม เฟิงจินหยวนต้องการฆ่าจินเฉิน ดังนั้นจึงมีวิธีการอย่างน้อย 100 วิธี และจินเฉินก็สมควรตาย นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีใครสงสัย เฟิงหยูเฮงไม่เคยมีจิตใจของนางฟ้า จากชีวิตก่อนหน้าของนางจนถึงชีวิตปัจจุบันหลักการที่นางยึดถือคือ : ถ้าคุณปฏิบัติต่อฉันดี ฉันจะปฏิบัติต่อคุณดีกว่า หากคุณปฏิบัติกับฉันไม่ดี ฉันจะทำให้คุณอยากตายแน่นอน เมื่อพูดถึงหลักการเหล่านี้ นางไม่ได้แยกแยะความแตกต่างระหว่างการดูแลที่คุ้นเคยหรือไม่ ไม่ใช่คนเดียวที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
ขบวนแห่ศพของฮูหยินผู้เฒ่าค่อนข้างดี แม้ว่าจะไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับเมื่อเขายังเป็นเสนาบดีขั้นหนึ่ง มันก็เหมาะสมกว่าสิ่งใดที่ตระกูลของขุนนางขั้นห้าสามารถทำได้ แม้แต่โลงศพก็มีลวดลายสีทอง
งานศพกินเวลาตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ในที่สุดเมื่อเรื่องนี้จบลง ตระกูลเฟิงคำนับต่อหน้าโลงศพสามครั้งก่อนที่เรื่องจะเสร็จสิ้น
ระหว่างทางกลับไปที่คฤหาสน์ ทุกคนรู้สึกหมดแรง ในปีที่ผ่านมาตระกูลเฟิงสูญเสียผู้คนไปเป็นจำนวนมาก จากเฉินซื่อ ต่อมาเฟิงจื่อเฮา แล้วก็เฟิงเฉินหยู แล้วฮูหยินผู้เฒ่า และจินเฉินก็สามารถนับได้ บางทีแม้แต่คังอี้และรุ่ยเจียที่เคยเป็นฮูหยินใหญ่ และบุตรสาวตามลำดับก็ต้องถูกนับเข้าด้วยกัน ครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ในอดีตถูกลดระดับลงอย่างกะทันหัน
เฟิงหยูเฮงนั่งในรถม้าของตระกูลเฟิงและฟังเสียงที่มาจากนอกม่าน มีเสียงของสิ่งต่าง ๆ ถูกขาย และการเจรจา บางครั้งเสียงการแล่นไปรอบๆ อาจได้ยินมาจากโรงเตี้ยม มีเสียงเด็กร้องไห้ด้วย เสียงของผู้คนรอบ ๆ เมืองเต็มหูของนาง นางรู้สึกว่านี่เป็นมนุษย์มากขึ้นอย่างแท้จริง
ชีวิตควรมีชีวิตชีวาเช่นนี้ ไม่เหมือนคฤหาสน์เฟิงที่เรือนต่าง ๆ ทำตามที่พวกเขาพอใจและมีการต่อสู้ถึงตายระหว่างอนุและพี่น้อง ในความเป็นจริงนางไม่ต้องการให้คนจำนวนมากต้องตาย แม้กระนั้นผู้คนก็ไม่สามารถทำตามที่นางหวังไว้ เมื่อพวกเขาได้รับเพียงเล็กน้อย พวกเขาก็ต้องการมากกว่านี้ เมื่อพวกเขาได้รับมากขึ้น พวกเขาจะต้องการมากขึ้นกว่าเดิม จากเฉินซื่อถึงจินเฉิน พวกเขาต่างก็แสวงหาความยากลำบาก แต่เฟิงจินหยวนก็กล่าวโทษนางทั้งหมด
นางถามหวงซวนและวังซวน “เจ้าเคยได้ยินเรื่องที่ตระกูลเฟิงจะย้ายหรือไม่ ? ”
ทั้งสองส่ายหน้า และวังซวนกล่าวว่า “ข้าเพิ่งรู้มาว่าองค์ชายห้าให้เงินกับใต้เท้าเฟิงเพื่ออนุญาตให้เขาซื้อโฉนดคืนจากคุณหนู ข้าก็ได้ยินมาว่าองค์ชายห้าได้มอบที่พักใหม่ให้กับตระกูลเฟิงเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของของหมั้นให้กับคุณหนูสี่ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ตระกูลเฟิงควรจะย้ายไปอยู่ที่นั่น และข้าไม่เคยได้ยินว่าเรือนของเขาจะได้รับการดูแลอย่างไรเจ้าค่ะ”
หวงซวนกล่าว “จะดูแลได้อย่างไร มันจะถูกขายเพื่อเงินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ซึ่งจะถูกถลุงในอีกไม่กี่วันนี้”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนาง “ที่อยู่อาศัยของราชสำนักไม่สามารถขายได้แต่สามารถจำนองได้ แต่เฟิงจินหยวนไม่ควรขาดเงินมากเกินไปในตอนนี้ เขาไม่ควรเข้าถึงความคิดเช่นนี้ในทันที”
“อะไรคือสิ่งที่คุณหนูกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เจ้าคะ ? หากพวกเขาต้องการที่จะทำเพียงแค่ปล่อยให้พวกเขาทำ เรามีคฤหาสน์ขององค์หญิง ไม่ว่าตระกูลเฟิงจะทำอะไรคุณหนูก็มีความชอบธรรมที่จะไม่ไป” หวงซวนพูดจากใจและพูดตรง ๆ ว่า “เมื่อพูดถึงตระกูลนั้น มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าคุณหนูอยู่ห่างจากพวกเขา ไม่ติดต่อกับพวกเขาอีกจะดีที่สุด ข้ารู้สึกว่าแค่มองใต้เท้าเฟิงก็ทำให้อายุขัยของเราลดลง 1 ปี”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “มันจะรุนแรงขนาดไหนถ้าเจ้าเสียงดังกว่านี้ เราไม่จำเป็นต้องออกไปให้พ้นทางเพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขา เราจะกลับไปที่ค่ายทหาร เตรียมตัวในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เราจะดำเนินการให้เร็วที่สุด”
บ่าวรับใช้สองคนพยักหน้า และวังซวนกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ท่านฮูหยินเหยาต้องการไปเสี่ยวโจวกับนายน้อย ตอนนี้หมอเหยากลับมาแล้ว และดูเหมือนว่าท่านฮูหยินเหยาไม่อยากไปเสี่ยวโจวแล้วเจ้าค่ะ แต่เป็นช่วงเวลาพักของนายน้อยที่ดูเหมือนจะสิ้นสุดลงแล้ว เขาอยู่เมืองหลวงมานานกว่า 20 วันก่อนที่เขาจะต้องกลับไปที่เสี่ยวโจว”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่ามันจะไม่ไกลจากเมืองหลวงไปยังเสี่ยวโจว แต่ก็ยังใช้เวลาเดินทางสองสามวัน แม้ว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญคอยปกป้องเขา แต่นางก็ยังคงรู้สึกเป็นห่วงทุกครั้งที่เฟิงจื่อหรูเดินทาง เด็กคนนั้นต้องเข้าเรียนและไม่สามารถอยู่ในเมืองหลวงได้ตลอดไป หลังจากคิดไปเล็กน้อย นางกล่าวว่า “ในเวลานั้นเราจะดูว่าข้าจะหาเวลาได้หรือไม่ ข้าจะไปส่งเขาเอง ข้าอยากทักทายท่านอาจารย์ใหญ่ด้วย”
กลุ่มรถม้าของตระกูลเฟิงก็กลับไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ในที่สุด อย่างไรก็ตามมีกลุ่มคนที่ปิดกั้น มีประชาชนและทหาร
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและรู้สึกขุ่นเคืองใจ ไม่เคยมีวันที่สงบสุขในคฤหาสน์เฟิง ฮูหยินผู้เฒ่าเพิ่งถูกฝังและพวกเขาไม่ได้เข้าไปในคฤหาสน์ มันมีปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างไร
นางต้องการเพิกเฉย แต่รถม้าที่นางนั่งอยู่นั้นได้หยุดนางไว้ หากนางหันหลังให้นางก็จะเสียหน้าในฐานะองค์หญิงเล็กน้อย นางถอนหายใจ ก่อนออกจากรถและเดินไปที่ฝูงชน
แม้ว่านางจะยังสวมชุดไว้ทุกข์ แต่ผู้คนก็ยังจำเฟิงหยูเฮงได้ทันที ดังนั้นพวกเขาจึงเปิดเส้นทางให้นางโดยไม่รู้ตัว สำหรับเฟิงจินหยวน เขาถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคน อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงสามารถผ่านไปได้โดยไม่หยุดเลย
เมื่อนางเดินไปได้ 4 ก้าว นางหันกลับมามองฝูงชน ทหารที่รอเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้า พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าและพูดด้วยเสียงดัง “ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้คารวะองค์หญิงพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้อารมณ์ดี เรื่องของตระกูลเฟิงทำให้นางรู้สึกรำคาญ เมื่อนางเห็นทหารตอนนี้นางดูเหมือนจะจำบางสิ่งได้ ดังนั้นนางจึงถามว่า “พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อจับกุมเจ้าหน้าที่เฟิง และนำตัวเขาไปสู่กระบวนการยุติกรรมหรือ ? ”
คนที่อยู่ข้างหน้าเงยหน้าขึ้นมองนาง และกล่าวว่า: “ทูลองค์หญิง เป็นเช่นนั้นพะยะค่ะ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกงงงวยที่ถูกจับ และนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ? ทำไมพวกเขาถึงจับกุมเขา
ความโกรธแสดงบนใบหน้าของเฟิงจินหยวน เมื่อเขาชี้ไปที่เฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “เจ้าพูดจาไร้สาระอะไร ? ” จากนั้นเขาถามทหารว่า “เจ้ากล้าจริง ๆ ! เจ้าหน้าที่ผู้นี้ก่ออาชญากรรมอะไร?”
ทหารที่รับผิดชอบไม่ได้เป็นคนหยิ่งยโสหรือถ่อมตัว เมื่อเผชิญกับคำถามของเฟิงจินหยวน เขากล่าวอย่างใจเย็น “ใต้เท้าเฟิง ท่านลืมไปแล้วหรือ ? ในช่วงเวลาที่องค์หญิงพาใต้เท้าเฟิงออกจากคุก มันเป็นเพียงเพราะการจัดงานศพของท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิง ตอนนี้ท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงถูกฝังไปแล้ว คดีที่ยังไม่ได้ตัดสินของใต้เท้าเฟิงย่อมจะได้รับการจัดการจากทางการเป็นธรรมดา”
เฟิงจินหยวนโกรธมาก “เรื่องอะไรที่ไม่ได้ตัดสิน ? ข้าได้มอบโฉนดของคฤหาสน์ให้กับมือของซูจิงหยวนแล้ว เอกสารได้ถูกยื่นไปแล้ว อย่ามาโกหกเช่นนี้ ! ”
ทหารไม่เข้าใจว่า “ใต้เท้าเฟิงได้คืนโฉนดแล้ว แต่นั่นไม่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ ความผิดของใต้เท้าเฟิงที่ใต้เท้าซูจดไว้นั้นไม่ใช่เรื่องโฉนด มันเป็นความผิดฐานหลอกลวงฮ่องเต้ขอรับ”
เมื่อคำพูดว่าหลอกลวงฮ่องเต้ เฟิงจินหยวนรู้สึกราวกับว่าถังน้ำเย็นถูกเทลงบนหัวของเขา และแม้แต่หัวใจของเขาก็เย็นลงครึ่งองศา ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาถูกเข้าใจผิด แม้ว่าโฉนดได้ส่งคืน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะให้อภัยความผิดฐานหลอกหลวงฮ่องเต้หากฮ่องเต้จะติดตามผล แต่ด้วยนิสัยของฮ่องเต้ เขาจะติดตามผลได้อย่างไร ? คนที่เขาหลอกคือจางหยวน !
เมื่อคิดเช่นนี้ความกล้าหาญที่เฟิงจินหยวนทำงานอย่างหนักเพื่อการชุมนุมก็พังทลายลงในทันที เขาเซไปมาสองสามครั้งและต้องการการสนับสนุนจากจุนม่านเพื่อยืนหยัดต่อไป
มีคนจำนวนมากรอบ ๆ ทางเข้า และส่วนใหญ่เป็นพลเมือง พวกเขาทุกคนเผยให้เห็นใบหน้าที่ดูถูกหลังจากที่เห็นเขาชี้และตะโกน
เฟิงจินหยวนไม่ได้มีใบหน้าเหลืออยู่ เขาหันไปหาจุนม่านด้วยความยินดีโดยหวังว่าฮูหยินใหญ่คนนี้จะช่วยคดีของเขา อย่างไรก็ตามทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าว เสียงของนางดังขึ้น ขณะที่นางกล่าวว่า “องค์หญิงผู้นี้จะเข้าไปในพระราชวังเพื่อขออภัยโทษจากเสด็จพ่อในเรื่องนี้ เรายังไม่ได้ผ่านช่วงเจ็ดวันแรกหลังจากการตายของท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิง ไปบอกใต้เท้าซูว่าข้าจะจัดการเอง”
ซูจิงหยวนเดิมอยู่ที่ฝั่งของเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงมีอิทธิพลอย่างมากในเมืองหลวง เมื่อได้ยินว่านางจะจัดการเรื่องนี้ ทหารไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาเพียงแค่คำนับนาง ลุกขึ้นจากพื้นแล้วจากไปโดยไม่แม้แต่จะมองเฟิงจินหยวน
เฟิงจินหยวนรู้สึกงงเล็กน้อย ทำไมบุตรสาวคนนี้ต่อสู้เพื่อเขาในทันที ใจดีและเต็มใจที่จะช่วยเหลือเขาในการทำสิ่งต่างๆ ให้ราบรื่น
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาก็ไม่ได้ถูกทหารจับได้ว่าเป็นเรื่องดี เฟิงจินหยวนถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ขณะที่เขากำลังจะพูด เขาก็ได้ยินเสียงมาจากฝูงชน “ใต้เท้าเฟิง องค์หญิงได้ช่วยจัดการกับความผิดของท่านแล้ว มันถึงเวลาที่เราจะต้องชำระหนี้สินของเราหรือไม่ ? ”
